Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Ὁμιλία Β΄εἰς τήν πρός Ρωμαίους, α΄, PG 60, 401
Πρέπει νά εὐχαριστοῦμε τό Θεό, ὄχι μόνο ὅταν ἔχουμε πλοῦτο καί τά ἔχουμε ὅλα ἄφθονα, ἀλλά καί ὅταν εἰμαστε φτωχοί, ὄχι μόνο ὅταν ἔχουμε ὑγεία, ἀλλά καί ὅταν εἴμαστε ἄρρωστοι, ὄχι μόνο ὅταν εὐημεροῦμε, ἀλλά καί ὅταν ὑπομένουμε τά ἀντίθετα. Διότι τό νά εὐχαριστεῖς τό Θεό ὅταν οἱ περιστάσεις εἶναι εὐνοϊκές ἤ οἱ ὑποθέσεις προχωροῦν καλά, δέν εἶναι καθόλου θαυμαστό. Ὅταν ὅμως ὑπάρχει μεγάλη τρικυμία καί τό σκάφος ἀποκλίνει τῆς πορείας του, περιστρέφεται καί κινδυνεύει, τότε ὑπάρχει μεγάλη ἀπόδειξη τῆς ὑπομονῆς καί τῆς εὐγνωμοσύνης σου. Γι’ αὐτό μάλιστα καί ὁ Ἰώβ ἀπ’ αὐτό τό γεγονός, μέ τό νά εἶναι ὑπομονητικός καί εὐγνώμων μέσα στίς θλίψεις του, ἔπαιρνε τό στεφάνι τῆς νίκης· καί τό ἀδιάντροπο στόμα τοῦ διαβόλου ἔφραζε καί ἔδειχνε σαφῶς ὅτι δέν εὐχαριστοῦσε τό Θεό ὅταν εὐτυχοῦσε ἐξ αἰτίας τοῦ πλούτου, ἀλλ’ ἐξ αἰτίας τῆς πολλῆς του ἀγάπης πρός τό Θεό.
