Ἀββᾶ Δωροθέου "Περί ταπεινοφροσύνης" παρ. 3 ΕΠΕ Φιλοκαλία τ. 12ος σ. 303
Πραγματικά ἠ ταπεινοφροσύνη εἶναι μεγάλη καί καθένας ἀπό τούς ἀγίους ἐβάδισε μέ αὐτήν καί μέ τόν κόπο συντόμευσε τήν ὀδοιπορία… Ἄς ταπεινωθοῦμε λοιπόν κι ἐμεῖς λίγο, καί θά σωθοῦμε. Κι ἄν δέν μποροῦμε νά κοπιάσουμε ὡς ἀσθενεῖς, ἄς προσπαθήσουμε νά ταπεινωθοῦμε. Καί πιστεύω στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὅτι γι’ αὐτό τό μικρό πού γίνεται μέ ταπείνωση θά βρεθοῦμε κι ἐμεῖς στόν τόπο τῶν ἁγίων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι πάρα πολύ κοπίασαν κι ἐδούλευσαν στό Θεό. Μάλιστα εἴμαστε ἀσθενεῖς καί δέ μποροῦμε νά κοπιάσουμε, μήπως δέ μποροῦμε καί νά ταπεινωθοῦμε; Μακάριος εἶναι, ἀδελφοί, ὅποιος ἔχει ταπείνωση… Ἡ ταπείνωση εἶναι μεγάλη καί δυνατή ὤστε νά ἑλκύσει τή χάρη τοῦ Θεοῦ στή ψυχή. Λοιπόν, αὐτή ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἔλθει σκεπάζει τή ψυχή ἀπό τό νά ὀργισθεῖ καί νά παροργίσει τό συνάνθρωπο. Καί ὄχι μόνο ἀπ’ αὐτά ἀλλά καί ἀπό κάθε πάθος.
