Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης, ἐν " Ὁ π.Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης", Ἐπισκ. Ἀλεξάνδρου σεμένωφ-Τιάν-Σάνσκυ, ἔκδοση Ι.Μ.Παρακλήτου, 1976, σ. 207
"Ἡ πίστις ἀποτελεῖ μέγιστο ἀγαθό τῆς ἐπιγείου ζωῆς. Αὐτή ἑνώνει τόν ἄνθρωπο μέ τό Θεό καί τόν ἐνισχύει. Τόν κάνει ἀήττητο στόν πνευματικό ἀγώνα… Ὅταν ἐκφράζης τό αἴτημά σου στό θεό, νά ἐνθυμῆσαι ὅτι περιμένει μιά ἄμεση καταφατική ἀπάντησι στό ἐσωτερικό ἐρώτημα, πού ὁ Ἴδιος προβάλλει: <Πιστεύεις πώς μπορῶ νά ἐκπληρώσω αὐτό τό αἴτημα;> Ὀφείλεις τότε νά ἀπαντήσης στό βάθος τῆς καρδιᾶς σου καταφατικά ὁπότε θά γίνη κατά τήν πίστη σου. Ὅταν προσεύχεσαι, προσπάθησε νά περάση ἡ προσευχή μέσα ἀπό τήν καρδιά σου. Νά νοιώση ὁπωσδήποτε ἡ καρδιά καί νά ἐπιθυμήση αὐτό γιά τό ὁποῖο προσεύχεσαι… Παρακολούθησε ἐάν συμφωνῆ ἡ καρδιά μέ ἐκεῖνο πού προφέρει ἡ γλῶσσα. Ὅποιος προσεύχεται βιαστικά χωρίς τήν καρδιακή συμμετοχή, καί νικιέται ἀπό τήν ὀκνηρία ἤ τό νυσταγμένο σῶμα του, αὐτός ὑπηρετεῖ τή σάρκα καί ὄχι τό Θεό… Οὔτε μιά λέξις δέν πάει χαμένη στήν προσευχή, ὅταν τήν προσφέρετε μέ ὅλη σας τήν καρδιά… Συμβαίνει κάποτε, σέ μιά παρατεταμένη προσευχή μόνο ἕνα μικρό μέρος νά εἶναι πραγματικά εὐάρεστο στό Θεό. Μόνο λοιπόν αὐτό τό κομμάτι ἀποτελεῖ τήν ἀληθινή προσευχή καί λατρεία τοῦ Θεοῦ. Τό βασικό στήν προσευχή εἶναι ἡ προσέγγισις τῆς καρδιᾶς πρός τόν Θεό, ποπύ φανερώνεται ἀπό τή γλυκύτητα τῆς θείας παρουσίας στήν ψυχή. Πόσο εὔκολα καί γρήγορα μπορεῖ νά μᾶς σώση ὁ Θεός! … Συχνά τήν ἡμέρα ἤμουν μεγάλος ἁμαρτωλός καί τό βράδυ τελείωνα τήν προσευχή τῆς μετανοίας δικαιωμένος, λευκός σάν τό χιόνι μέ τή χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχοντας εἰρήνη καί εὐφροσύνη στήν καρδιά".
