Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας:Σπονδή καί Θυσία, 3ο (τελευταῖο)
( Ἀπό τό βιβλίο «Λόγοι καί ὁμιλίες, τ. 1ος, σελ. 200-202, ἐκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)
Τὰ παθήματα εἶναι ἀναπόφευκτα γι’ αὐτούς πού εἰσέρχονται διὰ τῆς στενῆς πύλης καὶ ἀκολουθοῦν τὴν τεθλιμμένη ὁδό, γι’ αὐτούς πού ἀγάπησαν τὸν Χριστὸ μὲ ὅλη τὴν ψυχὴ τους. Καὶ αὐτοὶ ὅλοι εἶναι σπονδὴ στή Θυσία, ἂν καὶ τὰ βάσανα πού ὑποφέρουν δέν εἶναι τόσο φοβερὰ ὅπως ἐκεῖνα πού ὑπέφεραν οἱ ἅγιοι μάρτυρες καὶ ὁμολογητές τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως εἶναι πολὺ φοβερὸ νά ἀκοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο ὅτι λίγοι εἶναι αὐτοί πού ἀκολουθοῦν τὴν τεθλιμμένη ὁδό, γιά νά γίνουν τέκνα τοῦ Θεοῦ στην Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὢ Κύριε, γιατὶ μιλᾶς γιά τοὺς ὀλίγους; Καὶ ποῦ εἶναι οἱ ὑπόλοιποι; Ποῦ εἶναι τὸ ἀμέτρητο πλῆθος τῶν ἄλλων ἀνθρώπων; Αὐτοὶ τρέχουν στήν εὐρύχωρη ὁδό πού ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια. Γι’ αὐτοὺς μιλάει στή συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν ἐπιστολὴ του Πρὸς Φιλιππησίους. «Οἱ πάντες γὰρ τὰ ἑαυτῶν ζητοῦσιν, οὐ τὰ Χριστοῦ Ἰησοῦ» (Φιλ. 2, 21).
Τί, ἆραγε, ζητοῦν αὐτοὶ οἱ ἀμελεῖς; Ζητοῦν, πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα τὴν ἀπόλυτη ἐλευθερία γιά νά ἱκανοποιοῦν τὰ πάθη καί τίς ἐπιθυμίες τους καὶ ἀμφισβητοῦν τίς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, διότι αὐτὲς τοὺς ἐμποδίζουν νά ἰκανοποιοῦν τὰ πάθη καί τίς ἐπιθυμίες τους. Ἀθετοῦν τὸ νοῦ τοῦ Χριστοῦ καὶ ζοῦν σύμφωνα μὲ τίς δικὲς τους πεποιθήσεις καὶ τὴν δικὴ τους λογική, ποὺ τόσο πολὺ ἀπέχει ἀπ’ αὐτό πού θέλει ὁ Θεός, ὅσο ἀπέχει ὁ Βόρειος πόλος ἀπὸ τὸ Νότιο. Δέν θέλουν νά εἶναι τέκνα τοῦ Θεοῦ, δέν σκέπτονται τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καὶ ἐπιδιώκουν μόνο τὰ γήινα ἀγαθά. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πού ζοῦν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά τους καὶ τρέχουν στήν εὐρύχωρη ὁδό, ποὺ τοὺς ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια, δέν θέλουν καὶ δέν μποροῦν νά κατανοήσουν τὸν βαθὺ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου πού μιλάει γιά τή σπονδή στή Θυσία.
Ἐμεῖς, ὅμως, τὰ πρόβατα τοῦ μικροῦ ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ, ἂς θυμόμαστε καλὰ αὐτὸ τὸ λόγο. Ἂς προσπαθήσουμε καὶ ἐμεῖς μὲ τὴν ἀγόγγυστη ὑπομονὴ τῶν θλίψεων νά εἴμαστε σπονδὴ στή φοβερὰ σταυρικὴ θυσία τοῦ Σωτῆρος μας. Ὄχι μόνο ἀγόγγυστα νά ἐφαρμόζουμε στή ζωὴ μας αὐτὴ τὴν προτροπὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἀλλά καὶ νά χαιρόμαστε μὲ ὅλη τὴν καρδιά μας, συγχαίροντας τὸν μακάριο Παῦλο, ἂν θὰ ἀξιωθοῦμε νά γίνουμε μαζὶ του σπονδὴ στή Θυσία, στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, καὶ νά Τοῦ ἀναπέμπουμε αἰωνίως τιμὴ καὶ δόξα καὶ εὐχαριστία μὲ τὸν Ἄναρχο Πατέρα Του καὶ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα. Ἀμήν.
