Ἀββᾶ Δωροθέου Περί θείου φόβου (Η΄ τελευταῖο)
Ἡ μετάφραση εἶναι παρμένη ἀπό τήν Φιλοκαλία τόμος 12ος, σελ. 359-361 τῶν ἐκδόσεων Ε.Π.Ε.
24 Σᾶς τὰ λέγω δὲ αὐτά, ὄχι γιὰ νὰ μικροψυχῆτε ἀμέσως καὶ νὰ παραμελῆτε τὰ πράγματα ἢ γιὰ νὰ ἀδιαφορῆτε καὶ ρίπτετε κάτω τὰ ὑλικὰ καὶ καταπατῆτε τὴν συνείδησί σας, θέλοντας νὰ ἀμεριμνητε, οὔτε πάλι γιὰ νὰ παρακούετε καί νὰ λέγη ὁ καθένας σας, ‘δέν μπορῶ νὰ τὸ κάνω τοῦτο, μὲ βλάπτει, δὲν μοῦ ταιριάζει, ἐπειδὴ μὲ τέτοια προδιάθεσι δὲν ἐκτελεῖτε κάμμιὰ διακονία οὔτε μπορεῖτε ποτὲ νὰ ἐκπληρώσετε τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ἀλλά γιὰ νὰ καταβάλλετε ὅλη σας τὴν δύναμι στὸ νὰ ἐκτελῆτε μὲ ἀγάπη κάθε διακόνημά σας, ὑποκλινόμενοι πρὸς ἀλλήλους μὲ ταπεινοφροσύνη, τιμώντας, παρακαλώντας. Τίποτε δὲν εἶναι δυνατώτερο ἀπὸ τὴν ταπεινοφροσύνη. Ἐάν λοιπὸν ἰδῆ κανεὶς τὸν συνάνθρωπο κάποια στιγμὴ νὰ θλίβεται, ἢ τὸν ἑαυτό του, διακόψατε, ὑποχωρήσατε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, μὴ συνεχίσετε ἕως ὅτου ἀκολουθήση ἡ βλά6η. Διότι, τὸ λέγω μυριάκις, καλύτερα εἶναι νὰ μὴ γίνεται ἡ χρεία ὅπως θέλετε, ἀλλά ὅπως ἐπιτρέπουν οἱ περιστάσεις, ὥστε νὰ μὴ χάσετε τὸ μισό, τὰ τέσσερα ὄγδοα, ἀπό ἰσχυρογνωμοσύνη ἢ ἀπό πεῖσμα, ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι εὐλογοφανὲς νὰ ταράσσεσθε ἢ νὰ ἀλληλοθλίβεσθε. Διότι ἡ διαφορὰ τῆς ζημίας εἶναι μεγάλη. Συμβαίνει μάλιστα πολλὲς φορὲς νὰ χάνη κα-νείς καί αὐτὸ τὸ ὄγδοο καὶ νὰ μὴ κάνη τίποτε. Αὐτὰ εἶναι τὰ ἀποτελέσματα τῶν φιλονεικιῶν. Κατ’ ἀρχὴν ὅλα τὰ ἔργα ποὺ κάνομε, τὰ κάνομε γιὰ νὰ ὠφεληθοῦμε ἀπό αὐτά. Ποιὰ ὅμως ὠφέλεια προκαλεῖται, ἂν δὲν ταπεινωνώμαστε πρὸς ἀλλήλους, ἀλλά ἀντιθέτως ταράσσωμε καὶ θλίβωμε ἀλλήλους; Καὶ γνω-ρίζετε τί λέγει στὸ Γεροντικό’ «ἀπό τὸν συνάνθρωπο ἔρχεται ἢ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος».
25. Νὰ μελετᾶτε αὐτὰ πάντοτε μέσα σας, ἀδελφοί, νὰ σπουδάζετε τοὺς λόγους τῶν ἁγίων γερόντων, νὰ προσπαθῆτε μὲ ἀγάπη καὶ φόβο Θεοῦ νὰ ζητῆτε τὴν ὠφέλεια ἑαυτῶν καὶ ἀλλήλων. Ἔτσι θὰ μπορῆτε ἀπὸ ὅλα τὰ συμβαίνοντα νὰ ὠφελῆσθε καὶ νὰ προκύπτετε μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς δὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν ὁ φιλάνθρωπος θὰ μᾶς χαρίση τὸν φόβο του· διότι λέγει, «νὰ φοβῆσαι τὸ Θεὸ καὶ νὰ φυλάττης τὶς ἐντολὲς του· διότι αὐτὸ εἶναι τὸ καθῆκον κάθε ἄνθρωπου». Σ’ αὐτὸν πρέπει δόξα στούς αἰῶνες. Ἀμήν».
