Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ «Θεῖες καί γήϊνες παρηγοριές»
(Ἀπό τό βιβλίο «Πνευματικό Ἀλφάβητο», ἔκοση Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου)
«Ἐὰν δὲν προσκολληθῆς στὰ γήινα πράγματα, θὰ μείνης ἐλεύθερος καὶ ἀπό τὰ δεσμὰ τῶν θλίψεων. Ἄς μὴ σαγηνεύεται ἡ καρδιά σου ἀπό τὰ ὑλικά, γιὰ νὰ μὴ γίνη αἰχμάλωτή τους. Μὴν ἀναζητᾶς ἀνάπαυσι καὶ παρηγοριὰ στὶς σαρκικὲς ἀπολαύσεις, γιατί δὲν θ’ ἀναπαυθῆς ποτὲ σ’ αὐτές. Ἀναζήτησε τὸν Κύριο, τὸν πλάστη καὶ εὐεργέτη σου. Ὅλα τὰ ἐπίγεια εἶναι πρόσκαιρα καὶ ἀπατηλά, μόνο ὁ Θεὸς καὶ ἡ ἀγάπη Του μένουν στὸν αἰώνα.
Σὲ ὧρες μεγάλης θλίψεως καὶ ἀφόρητου πόνου, ἡ ψυχή, ἐπιζητώντας διέξοδο, στρέφεται, πολλὲς φορὲς μὲ μανία ἀληθινή, σὲ ἐπίγειες παρηγοριές. Ἀναζητᾶ σ’ αὐτὲς τὸ ἀντίδοτο τοῦ πόνου. Ξεγελασμένη ἔτσι ἀπό τὸν διάβολο, ἀφοῦ ἱκανοποιηθῆ γιὰ λίγο, πέφτει μετὰ σὲ βαθύτερη θλῖψι καὶ ἀπόγνωσι. Γιατί ἡ παρηγοριὰ ποὺ δίνουν τὰ φθαρτὰ πράγματα στὸν ἄνθρωπο εἶναι κι αὐτὴ φθαρτή. Γι’ αὐτὸ καὶ πολλοὶ ποὺ ἔζησαν ὅλη τους τὴ ζωὴ μέσα στὶς ἡδονές, φθάνοντας στὸ τέλος τῆς ζωῆς τοὺς συνειδητοποίησαν πὼς τίποτα δὲν ἀπόλαυσαν, πὼς ὅλα ἦταν φευγαλέο ὄνειρο ποὺ ἄφησε πίσω του μόνο πίκρα.
Ἀδιάκοπα ἡ ψυχὴ πάσχει καὶ ὑποφέρει καὶ βασανίζεται καὶ παλεύει. Ἀπό τὴ μία μεριὰ οἱ ἐξωτερικὲς πιέσεις καὶ τὰ προβλήματα, ποὺ δὲν τὴν ἀφήνουν σὲ ἡσυχία. Τὸ ἕνα κακὸ φεύγει, τὸ ἄλλο ἔρχεται, τὸ ἕνα πρόβλημα λύνεται, ἄλλο ἐμφανίζεται. Ἀπό τὴν ἄλλη πάλι ἡ ψυχὴ ταλαιπωρεῖται ἐσωτερικὰ ἀπό τὰ πάθη καὶ τὶς συγκρούσεις τους, ποὺ τῆς δημιουργοῦν τύψεις, ἀθυμία, πόνο, θυμό, ταραχή, ἀνησυχία. Ποῦ λοιπὸν θὰ μπορέση ν’ ἀκουμπήση λυτρωτικὰ ἡ ψυχὴ μὲ ὅλα αὐτά; Ποιὸς θὰ τῆς δώση εἰρήνη καὶ ἀνάπαυσι; Ποιὸς ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ τῆς ἐμπνεύση ἡρωισμὸ καὶ καρτερία γιὰ τὰ ἐξωτερικὰ προβλήματα, ἀλλά καὶ νὰ τὴν λυτρώση ἀπό τὶς ἐσωτερικὲς συγκρούσεις τῶν παθῶν καὶ τὶς τύψεις; Ποιός;… Ξέρεις ἄλλον ἀπό τὸν Κύριό μας, τὸν Ἰησοῦ;
Γι’ αὐτὸ λοιπὸν νύχτα καὶ μέρα ἀναζήτα μὲ πόνο καὶ πόθο τὸν Κύριο. Ἀναζήτησέ Τον μέχρι νὰ Τὸν βρῆς καὶ νὰ Τὸν ἀποκτήσης. Ποῦ θὰ τὸν ἀναζητήσης ὅμως; Ψάξε σ’ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς γῆς• ζήτησέ Τον στὰ πέρατα τοῦ κόσμου• ζήτησέ Τον στὰ πλούτη, στὴ δόξα, στὸ σωματικὸ κάλλος, στὶς ἀπολαύσεις καὶ τὶς ἡδονές… Πουθενὰ δὲν θὰ Τὸν βρῆς. Γιατί Ἐκεῖνος σὲ κρατᾶ ὁλόκληρο μέσα στὰ χέρια Του, κι ἐσὺ δὲν τὸ γνωρίζεις. Βρίσκεται ὅλος μέσα σου, κι οὔτε αὐτὸ τὸ νιώθεις. Ἡ βασιλεία τοῦ οὐρανοῦ μέσα σου εἶναι, μὴν τὴν ψάχνης σ’ ἄλλους τόπους».
