ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καί πάντες ἐμαρτύρουν αὐτῷ καί ἐθαύμαζον ἐπί τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ καί ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ υἱός Ἰωσήφ;»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Καί ὅλοι, ὅσοι ἤκουσαν τήν ἐξήγησιν τῆς προφητείας, πού ἐν συνεχείᾳ ἔκαμεν ὁ Ἰησοῦς, ἔδιδαν μαρτυρίαν περί αὐτοῦ, ὅτι ἐκήρυξε λαμπρῶς καί εὑρίσκοντο εἰς ἀπορίαν διά τά γεμᾶτα θείαν χάριν καί γλυκύτητα λόγια, πού ἔβγαιναν ἀπό τό στόμα του. Καί ἔλεγαν· Περίεργον! Δέν εἶναι αὐτός ὁ υἱός τοῦ Ἰωσήφ, πού ἕως χθές εἰργάζετο σάν ἔνας ἀπό ἡμᾶς;» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
ΣΧΟΛΙΟ
«Μόλις πρὸ ὀλίγου εἶχεν ἀρχίσει ὁ Κύριος νὰ κηρύττη καὶ νὰ θαυματουργῆ καὶ νὰ καλῆ τόν λαὸν νὰ τὸν ἀκολούθηση Καὶ ὅμως ἡ φήμη του διέτρεχε τὴν Παλαιστίνην καὶ εἰς τάς ψυχάς ὅλων εἶχεν ἀναπτυχθῆ ζωηρὸν τὸ ἐνδιαφέρον νὰ ἀκούσουν «τοὺς λόγους τῆς χάριτος», οἱ ὁποῖοι ἐξεχύνοντο ἀπό τὸ στόμα του. Οἱ Ναζαρηνοί, ἐν μέσῳ τῶν ὁποίων ἐπέρασε τὰ παιδικὰ καὶ νεανικὰ του χρόνια, μὲ ἀπορίαν καὶ ἔκπληξιν μεγάλην ἐπληροφοροῦντο τὰ περὶ αὐτοῦ. Καὶ ἰδοὺ τώρα ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν συναγωγὴν τῆς Ναζαρὲτ μεταξὺ τῶν συμπατριωτῶν του. Σηκώνεται ἀπό τὴν θέσιν του καὶ ζητεῖ νὰ ἀναγνώση αὐτὸς ἀπό τὸ θεόπνευστον βιβλίον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Καὶ ἀφοῦ ἀνέγνωσεν ἕνα μέρος τῆς προφητείας τοῦ Ἡσαῒου ἡ ὁποία ἀνεφέρετο εἰς τὸ πρόσωπόν του καὶ τὸ ἔργον του, ἔκλεισε τὸ βιβλίον καὶ ἡτοιμάζετο νὰ ὁμιλήση. Τὰ μάτια ὅλων εἶναι καρφωμένα ἐπάνω του. Καὶ Ἐκεῖνος, μὲ θείαν αὐθεντίαν καὶ οὐράνιαν χάριν, ἀναλύει καὶ ἐξηγεῖ τὸ προφητικὸν κείμενον. Οἱ συμπατριῶται του δὲν χορταίνουν νὰ τὸν ἀκούουν. Ἀποροῦν καὶ θαυμάζουν «ἐπί τοῖς λόγοις τῆς χάριτος, τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ». Εὑρίσκονται εἰς ἀπορίαν καὶ ἐκπλήττονται διὰ τὰ γεμᾶτα ἀπό θείαν χάριν καὶ γλυκύτητα λόγια ποὺ ἔβγαιναν ἀπό τὸ στόμα του.
«Ἐπὶ τοῖς λόγοις τῆς χάριτος»
Καὶ πῶς νὰ μὴ εἶναι οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου μας, «λόγοι χάριτος», ἀφοῦ ἀπό τῆς πρώτης στιγμῆς τῆς ἐνανθρωπήσεώς του «χάρις Θεοῦ ἣν ἐπ’ αὐτόν»; (Λουκ. β’ 40). Πῶς νὰ μὴν εἶναι «λόγοι χάριτος», ἀφοῦ ὁ ἴδιος ἦτο «πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας» (Ἰω. α’ 14). Πῶς νὰ μὴ εἶναι «λόγοι χάριτος», ἀφοῦ αὐτὸς εἶναι ἡ ἀστείρευτος τῆς χάριτος πηγή;
«Ἐπί τοῖς λόγοις τῆς χάριτος». Ὡμιλοῦσε πρὸς τοὺς θλιμμένους καὶ οἱ λόγοι του ὡς βάλσαμον ἔχυναν παρηγορὶαν καὶ ἀνεκούφιζαν τάς πονεμένος καρδίας. Ὡμιλοῦσε πρὸς τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ οἱ λόγοι τοῦ ἀνεμόχλευαν ἐνόχους συνειδήσεις καὶ ἐγεννοῦσαν αἰσθήματα μετανοίας. Ὡμιλοῦσε πρὸς τὰ παιδιὰ καὶ ἐκεῖνα ἀλαλάζοντα ἀπό ἀγαλλίασιν τὸν ἀνεκήρυττον «υἱόν τοῦ Δαβίδ». Ὡμιλοῦσε πρὸς τὰ πλήθη καὶ τὰ συνήρπαζεν. Ὡμιλοῦσε πρὸς τοὺς καλοπροαιρέτους ἀνθρώπους, καὶ ἡ ἄδολος καρδία των ἐγοητεύετο ἀπό τούς «λόγους τῆς χάριτος», καὶ «ὁ λαὸς ἅπας ἐξεκρέματο αὐτοῦ ἀκούων» (Λουκ. ιθ’ 48). Οἱ λόγοι του εἶχον δύναμιν ἀκαταγώνιστον. Ἐρημώνοντο αἱ πόλεις καὶ ἡ ἔρημος μετεβάλλετο εἰς πόλιν πολυάνθρωπον, διὰ νὰ ἀκούσουν οἱ ἄνθρωποι τὸν λόγον του. Ἀνέβαινεν εἰς τὸ ὄρος, καὶ τὰ πλήθη τὸν ἠκολούθουν. Ἐταξίδευε διὰ θαλάσσης, ἀλλ’ οἱ ὄχλοι δὲν ἀπεχωρίζοντο. Πῶς νὰ ἀποχωρισθοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπό Ἔκεινον ποὺ εἶχεν ἔλθει «ἀπὸ Θεοῦ διδάσκαλος» (Ἰω. γ’ 2);
Ἀποστέλλουν ὑπηρέτας οἱ ἄρχοντες διὰ νὰ συλλάβουν τὸν Ἰησοῦν, ἀλλ’ οἱ ἀπεσταλμένοι ἐπιστρέφουν ἄπρακτοι. «Διατὶ δὲν τὸν ἐπιάσατε, διατὶ δὲν τὸν ἐφέρατε»; ἐρωτοῦν οἱ ἄρχοντες. Καὶ οἱ ἀπεσταλμένοι, ἀψηφοῦντες τάς συνεπείας τῆς δυσαρεσκείας τῶν ἀρχόντων, ἀπαντοῦν: «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰω. ζ’ 46). Ποτὲ ἄλλοτε δὲν ἐδίδαξεν ἄλλος ἄνθρωπος μὲ τόσην σοφίαν καὶ δύναμιν καὶ χάριν, μὲ ὅσην διδάσκει ὁ Ἰησοῦς.
« Ἐπί τοῖς λόγοις τῆς χάριτος»
Ὤ, νὰ εἴχαμεν καὶ ἡμεῖς τὴν ἐξαιρετικὴν εὐτυχίαν νὰ ἀκούσωμεν μὲ τὰ αὐτιά μας τοὺς «λόγους τῆς χάριτος» τοῦ Κυρίου μας! Ὤ, νὰ ἐζούσαμεν τότε, ὅταν ἡ Γαλιλαία καὶ ἡ Σαμάρεια καὶ ἡ Ἰουδαία ἀντηχοῦσαν ἀπὸ τὴν θείαν φωνήν του! Θὰ ἠμπορούσαμεν νὰ ἐκδιηγούμεθα καὶ ἡμεῖς «ὁ ἀκηκόαμεν» ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ θείου Διδασκάλου.
Ἀλλά, ἀδελφέ μου, σκέψου ὀλίγον βαθύτερα. Μήπως οἱ λόγοι τοῦ Εὐαγγελίου δὲν εἶναι οἱ ἴδιοι ἐκεῖνοι «λόγοι τῆς χάριτος» καὶ τῆς δυνάμεως καὶ τῆς ἁγιότητος, μὲ τοὺς ὁποίους ἔτρεφε τότε ὁ Κύριος τάς καλοπροαιρέτους ψυχάς πού τὸν ἠκολούθουν; Ὤ! ναί. «Οἱ λόγοι τῆς χάριτος», οἱ ὁποῖοι τότε ἔβγαιναν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Κυρίου μας, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι εἶναι γραμμένοι εἰς τὰ θεόπνευστα κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἡ ἰδία σοφία, ἡ ἰδία δύναμις, ἡ ἰδία χάρις ὑπάρχει εἰς τάς σελίδας τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτὸς ὁ ἴδιος, ὁμιλῶν ἐν ἀποκαλύψει εἰς τὸν ἠγαπημένον του μαθητὴν Ἰωάννην, εἶπεν: «Ἐγώ Ἰησοῦς ἔπεμψα τὸν ἀγγελόν μου μαρτυρήσαι ὑμῖν ταῦτα ἐπὶ ταῖς ἐκκλησίαις» (Ἀποκ. κβ’ 16). Ἐγώ ὁ Ἰησοῦς ἔστειλα τὸν ἀγγελόν μου, διὰ νὰ μαρτυρήστι εἰς σᾶς ὅλα αὐτὰ ποὺ περιέχονται εἰς τὸ βιβλίον, διὰ νὰ ἀναγνωσθοῦν καὶ γνωστοποιηθοῦν εἰς τάς Ἐκκλησίας. «Γράψον οὖν ἃ εἶδες» (Ἀποκ. α’ 19). Γράψε ἀκόμη καὶ ὅσα ἤκουσες εὑρισκόμενος πλησίον μου ὡς μαθητὴς ἠγαπημένος ἐπὶ τρία ἔτη. Γράψε ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα τοὺς «λόγους τῆς χάριτος» οἱ ὁποῖοι ἐξεπορεύοντο ἀπὸ τὸ στόμα μου, ὅταν εὑρισκόμην ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐδίδασκον τούς ἀνθρώπους.
Ἀδελφέ μου, τρέφεις καὶ σὺ τὴν ψυχήν σου μὲ τοὺς λόγους τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου μας; Μελετᾶς τὸ Εὐαγγέλιόν του, εἰς τὸ ὁποῖον εἶναι θησαυρισμένη ὅλη ἡ σοφία καὶ ἡ χάρις μὲ τὴν ὁποίαν τότε ὡμίλει; Ἔχεις κάμει τὸν νόμον του καὶ τάς ἐντολάς του σύμβουλόν σου καὶ ὁδηγόν σου εἰς τὴν ἐπίγειον πορείαν σου;
Κύριε, σύ εἶσαι ἡ προαιώνιος σοφία. Ἀπό τό ἰδικόν σου, στόμα ἠκούσθησαν οἱ "λόγοι τῆς Χάριτος".. Σύ ἐνέπνευσας προφήτας καί ἀποστόλους· σύ ὁδηγεῖς διά τοῦ Πνεύματός σου τήν Ἐκκλησίαν εῖς "πᾶσαν τήν ἀλήθειαν". Σέ εὐχαριστοῦμεν καί σέ εὐγνωμονοῦμεν διά τούς "λόγους τῆς χάριτός" τούς ὁποίους ηὐδόκησεν ἡ ἀγαθότης σου νά ἀποθησαυρίση εἰς τάς Ἁγίας Γραφάς. Φώτιζέ μας, Κύριε, νά μελετῶμεν τούς "λόγους τῆς χάριτός σου" ἡμέρας καί νυκτός, διά νά ἀντλῶμεν ἀπό αὐτούς φῶς ὁδηγητικόν εἰς τήν ἐπίγειον πορείαν μας· δύναμιν νικηφόρον εἰς τούς πνευματικούς μας ἀγῶνας»παρηγορίαν εἰς τόν καιρόν τῶν θλίψεων· ἐνίσχυσιν καί θάρρος εἰς τάς δυσκολίας καί τάς ἐναντιότητας τῆς ζωῆς· γενναιότητα καί σταθερότητα εἰς τούς κινδύνους. Κύριε, σύ πού εἶσαι ἡ πηγή τῆς χάριτος, χάριζέ μας πλουσίαν τήν χάριν σου, διά νά ἐννοοῦμεν τούς "λόγους τῆς χάριτός" σου καί τούς ἐφαρμόζωμεν ὡς πιστοί μαθηταί σου διά νά μᾶς χαρίσης καί τήν ὑψίστην χάριν, νά σέ ἀνυμνοῦμεν αἰωνίως εἰς τήν οὐράνιον βασιλείαν σου. Ἀμήν." (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου "ΌΓΟΙ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ", ἜΚΔΟΣΗ "Ο ΣΩΤΗΡ").
