Μεγάλου Βασιλείου Ὁμιλία «Περί φθόνου» παρ.2 ( συνέχεια Β)
Ἡ μετάφραση εἶναι παρμένη ἀπό τόν 6ο τόμο τῶν ἔργων τοῦ Μ.Βασιλείου, σ. 133,135, ἔκδοση ΕΠΕ
«2. Λοιπὸν οὔτε ἰατρὸν καλεῖ διὰ τὴν ἀρρώστιαν οὔτε ἠμπορεῖ νὰ εὕρη κάποιο φάρμακον διὰ νὰ ἀπομακρύνη τὸ πάθος. Καὶ ὅμως αἱ Γραφαὶ εἶναι γεμᾶται ἀπό τὰ ἰατρικὰ αὐτά. Ἀλλ’ ἀναμένει κάποιαν ἀνακούφισιν ἀπό τὸ κακὸν νὰ ἠμποροῦσε δηλαδὴ νὰ ἰδῆ κάποιον ἀπό αὐτοὺς ποὺ φθονεῖ νὰ πίπτη κάτω. Αὐτὸς εἶναι ὁ κανὼν τοῦ μίσους• νὰ ἀντικρύση τὸν φθονούμενον νὰ γίνεται ἀπό μακάριος ἄθλιος, καὶ ὁ ἀξιοζήλευτος νὰ γίνεται ἀξιολύπητος. Τότε εἰρηνεύει καὶ γίνεται φίλος, ὅταν ἀντικρύση ἄνθρωπον νὰ κλαίη, ὅταν ἴδη ἄνθρωπον νὰ πενθῆ. Καὶ ὅταν μὲν κάποιος εὐθυμῆ, δὲν εὐφραίνεται μαζί του, ὅταν ὅμως κάποιος ὀδύρεται, δακρύζει μαζί του. Καὶ εὐσπλαγχνίζεται διὰ τὴν μεταβολὴν τοῦ βίου· ποῦ ἦταν καὶ ποῦ κατήντησεν! Ἐξαίρει διὰ τοῦ λόγου τὴν προηγουμένην κατάστασιν ὄχι ἀπό φιλανθρωπικὰ αἰσθήματα καί συμπάθειαν, ἀλλὰ διὰ νὰ καταστήση εἰς αὐτὸν μεγαλυτέραν τὴν συμφοράν. Ἐπαινεῖ τὸ παιδὶ μετὰ τὸν θάνατον καί τὸ ἐξυμνεῖ μὲ χίλια δυὸ ἐγκώμια· πόσον ὄμορφον ἦταν! πόσον ἐπιμελές! πόσον εἰς ὅλα καλόβουλον! Ἐνῶ, ὅταν αὐτὸ ἦταν ζωντανόν, οὔτε κὰν τοῦ εἶπε λόγον ἐπαινετικόν. Ἐάν ὅμως ἴδη καί ἄλλους νὰ συναγωνίζωνται εἰς τὸν ἔπαινον, ἀλλάσσει γνώμην πάλιν καί φθονεῖ τὸ πεθαμένον. Θαυμάζει τὸν πλοῦτον μετὰ τὴν πτώχευσιν. Ἐπαινεῖ καί ἐξυμνεῖ τὴν ὀμορφιάν τοῦ σώματος καὶ τὴν ρωμαλεότητα καί τὴν καλὴν ὑγείαν μετὰ τὴν ἀρρώστιαν. Καί γενικὰ εἶναι ἐχθρὸς τῶν παρόντων καὶ φίλος αὐτῶν ποὺ χάνονται.»
