ΚΕΙΜΕΝΟ
«Εἰς γενεάν καί γενεάν ἡ ἀλήθειά σου· ἐθεμελίωσας τήν γῆν καί διαμένει. τῇ διατάξει σου διαμένει ἡμέρα, ὅτι τά σύμπαντα δοῦλα σά»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἡ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ ἀποκαλυφθεῖσα εἰς ἡμᾶς ἂλήθειά σου παραμένει ἀδιάσειστος διά μέσου τῶν γενεῶν διδάσκουσα καί φρονηματίζουσα ταύτας, διότι εἶναι ἀλήθεια ἰδική σου, ὁ ὁποῖος ἐθεμελίωσας τήν γῆν καί διαμένει αὕτη χωρίς κανείς νά δύναται νά τήν ταράξῃ. Δυνάμει τοῦ προστακτικοῦ λόγου, τόν ὁποῖον εἶπες σύ, παραμένει ἡμέρα. Διότι ὅλα ὅσα ὑπάρχουν δουλικῶς ὐπακούουν εἰς σέ, δι’ αὐτό καί διατηροῦνται, διότι δουλικῶς ἐμμένουν εἰς τούς φυσικούς νόμους, πού ὥρισες σύ» ( Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ», Τ.10ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
ΣΧΟΛΙΟ
«Ὁ ἔνθεος ψαλμωδὸς Δαβὶδ δὲν ἦταν μόνο εὐλαβὴς μελετητὴς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ συγχρόνως ἦταν καὶ προσεκτικὸς παρατηρητὴς τῶν ἔργων τοῦ Δημιουργοῦ. Ἔβλεπε πάνω στὰ πράγματα πὼς ὅλα τὰ ἄψυχα δημιουργήματα συμμορφώνονται πρὸς τοὺς φυσικοὺς νόμους, τοὺς ὁποίους ἐξαρχῆς ἔχει ὁρίσει γι’ αὐτὰ ὁ μέγας Δημιουργὸς καὶ Κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος. Διαπίστωνε τὴ δουλικὴ ὑποταγὴ τοῦ σύμπαντος στὴ θέληση τοῦ Θεοῦ.
Ἄς ἐμβαθύνουμε κι ἐμεῖς στὴ μελέτη τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ θαυμάζοντας συγχρόνως καὶ τὴν πλήρη ἐφαρμογή τους στὴν κτίση καὶ τὴν τέλεια συμμόρφωση καὶ πειθαρχία τῶν ἄψυχων δημιουργημάτων πρὸς τοὺς φυσικοὺς νόμους ποὺ ὅρισε ὁ Θεός.
«Ἐθεμελίωσας τὴν γῆν καὶ διαμένει. Τὴ διατάξει σου διαμένει ἡμέρα, ὅτι τὰ σύμπαντα δούλα σᾶ».
Στὸ ἀρχαιότερο θεόπνευστο βιβλίο τῆς Γενέσεως ὑπάρχουν οἱ δημιουργικοὶ λόγοι τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἥλιο, τὴ σελήνη καὶ τὰ ἀστέρια, καθὼς καὶ ὁ σκοπὸς τῆς δημιουργίας τους καὶ τὸ ἔργο ποὺ θὰ ἐπιτελοῦν χάριν τοῦ ἀνθρώπου. Δὲς μὲ πόση ἁπλότητα ἀλλὰ συγχρόνως καὶ μὲ πόση μεγαλοπρέπεια ἐκθέτει τὰ γεγονότα ὁ θεόπτης Μωυσῆς: «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός• γενηθήτωσαν φωστῆρες ἐν τῷ στερεώματι τοῦ οὐρανοῦ εἰς φαῦσιν (διὰ νὰ φωτίζουν) ἐπὶ τῆς γῆς, τοῦ διαχωρίζειν ἀνὰ μέσον τῆς ἡμέρας καὶ ἀνὰ μέσον τῆς νυκτός… Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τοὺς δυὸ φωστῆρας τοὺς μεγάλους, τὸν φωστῆρα τὸν μέγαν (τὸν ἥλιο) εἰς ἀρχὰς τῆς ἡμέρας καὶ τὸν φωστῆρα τὸν ἐλάσσω (τὴν σελήνη) εἰς ἀρχὰς τῆς νυκτός, καί τούς ἀστέρας» (Γεν. α’ 14-16).
Στὸ ἴδιο θεόπνευστο βιβλίο τῆς Γενέσεως ἀναγράφεται καὶ ἡ διαβεβαίωση τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ὑπόσχεση ποὺ εἶχε δώσει ἀμέσως μετὰ τὸν κατακλυσμὸ στὸν Νῶε καὶ τὰ παιδιά του. «Πᾶσας τάς ἡμέρας τῆς γῆς σπέρμα καί θερισμός, ψῦχος καὶ καῦμα, θέρος καὶ ἔαρ, ἡμέραν καὶ νύκτα οὐ καταπαύσουσι» (Γεν. η’ 22 – θ’ 17). Ὅσο θὰ ὑπάρχει ἡ γῆ, δὲν θὰ σταματήσει ἡ φυσικὴ τάξη, ὥστε νὰ διαδέχεται ἡ ἡμέρα τὴ νύχτα, τὸ καλοκαίρι τὴν ἄνοιξη, ὁ θερισμὸς τὴ σπορά, τὸ κρύο τοῦ χειμώνα τὴ ζέστη τοῦ καλοκαιριοῦ. Καὶ αὐτὴ τὴ διαβεβαίωση τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ ἀνθρώπινο γένος τὴν ἔβλεπε ὁ θεόπνευστος Ψαλμωδὸς νὰ πραγματοποιεῖται μὲ ἀκρίβεια. Καμία δύναμη δὲν εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴ θεία Παντοδυναμία, γιὰ νὰ κλονίσει καὶ μεταβάλει τὴν τάξη ποὺ καθόρισε ὁ προαιώνιος Δημιουργὸς καὶ Κυβερνήτης τοῦ κόσμου. Καὶ διαπιστώνοντας λοιπὸν τὴν ἐκπλήρωση τῆς θείας ὑποσχέσεως σκύβει ταπεινὰ ἐμπρὸς στὴ θεία μεγαλειότητα καὶ ὡς ταπεινὸς λάτρης τοῦ παντοδύναμου Δημιουργοῦ ἀναφωνεῖ: «Ἐθεμελίωσας τὴν γῆν καὶ διαμένει. Τῇ διατάξει σου διαμένει ἡμέρα, ὅτι τὰ σύμπαντα δούλα σᾶ». Θεμελίωσες, Κύριε, τὴ γῆ, τὴν ἔβαλες νὰ κινεῖται γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο μέσα στὸ ἀχανὲς διάστημα, καὶ αὐτὴ παραμένει ἐκεῖ ὅπου τὴν ἔβαλες, χωρὶς κανένας νὰ μπορεῖ νὰ τὴ μετακινήσει καὶ τὴν ταράξει. Νὰ καὶ ἡ ἡμέρα. Ἀμέσως ἀπό τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας τοῦ ὑλικοῦ κόσμου ὀνόμασες «τὸ φῶς ἡμέραν». Καὶ ὅπως τότε «ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωί, ἡμέρα μία» (Γεν. α’ 5) σύμφωνα μὲ τὸ δημιουργικό Σου πρόσταγμα, ἔτσι καὶ μέχρι σήμερα ἐξακολουθεῖ νὰ συμβαίνει. Διότι, Κύριε, ὅλα ὅσα ὑπάρχουν, τὰ ὁποῖα Σὺ δημιούργησες, ὅλα, Κύριε, δουλικὰ ὑπακούουν σ’ Ἐσένα καὶ ἀκολουθοῦν τοὺς φυσικοὺς νόμους ποὺ ἔχεις ὁρίσει. Καὶ ἐπειδὴ ὑπακούουν στοὺς νόμους αὐτούς, γι’ αὐτὸ καὶ διατηροῦνται.
Καὶ εἶναι τόση ἡ πειθαρχία καὶ ἡ συμμόρφωση τῶν ἄψυχων δημιουργημάτων στοὺς φυσικοὺς νόμους, τοὺς ὁποίους ὅρισε ὁ Δημιουργὸς γι’ αὐτά, ὥστε ὁ προφήτης Ἱερεμίας ἐπικαλεῖται τὴ σταθερότητα καὶ τὴν ἀκρίβεια τῶν φυσικῶν νόμων καὶ τὴ συμμόρφωση τῶν δημιουργημάτων σ’ αὐτούς, γιὰ νὰ πείσει τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὴ βεβαιότητα καὶ τὴν ἐκπλήρωση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ πρὸς αὐτούς: «Οὕτως εἶπε Κύριος ὁ δοὺς τὸν ἥλιον εἰς φῶς τῆς ἡμέρας, σελήνην καὶ ἀστέρας εἰς φῶς τῆς νυκτός…· ἐὰν παύσωνται οἱ νόμοι οὗτοι ἀπό προσώπου μου…, καὶ τὸ γένος Ἰσραὴλ παύσεται γενέσθαι ἔθνος κατὰ πρόσωπόν μου πάσας τᾶς ἡμέρας» (Ἱερ. λη’ 36-37). Δηλαδὴ ὅπως εἶναι ἀδύνατο νὰ παύσει ὁ ἥλιος νὰ φωτίζει τὴν ἡμέρα, ἡ δὲ σελήνη καὶ τὰ ἀστέρια νὰ φωτίζουν τὴ νύχτα, διότι αὐτὰ γίνονται σύμφωνα μὲ τοὺς φυσικοὺς νόμους, τοὺς ὁποίους ἐγώ, ὁ Κυβερνήτης τοῦ κόσμου, καθόρισα, ἔτσι εἶναι ἀδύνατο νὰ παύσω νὰ ἔχω τὸ ἰσραηλιτικὸ ἔθνος ὑπό τὴν προστασία μου καὶ τὴν εὔνοιά μου, ἐφόσον θὰ ὑπάρχει ὁ κόσμος.
Αὐτὸ θὰ πεῖ, ἀδελφέ μου, νὰ εἶναι «τὰ σύμπαντα δοῦλα» τοῦ Θεοῦ. Ἀνταποκρίνεται τὸ κάθε δημιούργημα στὸν προορισμό του. Δὲν ξεφεύγει ἀπὸ τὴ θέση ποὺ τὸ ἔβαλε ὁ Δημιουργός. Ἐκτελεῖ τὸ ἔργο ποὺ Ἐκεῖνος τοῦ ἀνέθεσε.
Ἔλα λοιπὸν νὰ ἐπαναλάβουμε κι ἐμεῖς τὰ λόγια τοῦ θεοπνεύστου Ψαλμωδοῦ. Ἔλα νὰ τὰ ποῦμε καὶ σὰν δική μας προσευχὴ καὶ νὰ τὰ ἀναπέμψουμε ὡς ταπεινὴ δοξολογία καὶ ὡς εὐγνώμονα εὐχαριστία πρὸς τὸν παντοδύναμο Δημιουργὸ καὶ ἐξουσιαστὴ καὶ Κυβερνήτη τοῦ Σύμπαντος.
«Εἰς τόν αἰῶνα, Κύριε, ὁ λόγος σου διαμένει ἐν τῷ οὐρανῷ. εἰς γενεὰν καὶ γενεὰν ἡ ἀλήθειά σου• ἐθεμελίωσας τὴν γῆν καὶ διαμένει, τὴ διατάξει σου διαμένει ἡμέρα, ὅτι τὰ σύμπαντα δοῦλα σά». Ἀξίωσέ μας, Κύριε, νὰ μένουμε κι ἐμεῖς πιστοὶ στὸ καθῆκον μας ἐφαρμόζοντας τὶς ἅγιες ἐντολές Σου, ὅπως καὶ τὰ ἄψυχα δημιουργήματά Σου πειθαρχοῦν στοὺς νόμους Σου, ἀφοῦ, Κύριε, εἶναι πράγματι «τὰ σύμπαντα δουλα σά».
