ΚΕΙΜΕΝΟ
«Αἰνεῖτε αὐτόν ἥλιος καί σελήνη, αἰνεῖτε αὐτόν πάντα τά ἄστρα καί τό φῶς»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Αἰνεῖτε αὐτόν ὁ ἥλιος καί ἡ σελήνη· αἰνεῖτε αὐτόν ὅλα τά ἄστρα καί τό ἐκπεμπόμενον ἐξ αὐτῶν φῶς» ( Ἀπό τήν ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ», τόμος 10ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
ΣΧΟΛΙΟ
«Ὁ εὐσεβὴς Ψαλμῳδὸς μένει ἔκπληκτος μπροστὰ στό θαυμάσιο φαινόμενο πού παρουσιάζει ὁ οὐρανὸς καὶ τὴν ἡμέρα καὶ τή νύχτα. Ὁ ἥλιος σὰν γίγαντας δρομέας ἀρχίζει τὸ πρωὶ τὴν οὐρανόδρομη πορεία του. Ὠκεανοὶ φωτὸς καὶ θερμότητας ἀκτινοβολοῦνται ἀπὸ αὐτὸν χαρίζοντας στήν κτίση λαμπρότητα καὶ συντελώντας στή διατήρηση τῆς ζωῆς ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ ὅταν τὸ βράδυ ὁ ἥλιος θὰ κρυφτεῖ κάτω ἀπὸ τὸν ὁρίζοντα, στή δύση, γιά νά φέρει τὴν ἡμέρα σὲ ἄλλα μέρη τῆς γῆς, χλωμὴ ἡ σελήνη, ἀντανακλώντας τὸ δικὸ του φῶς βαδίζει στά ἴχνη του, συντροφεύοντας σὰν πιστὴ δορυφόρος τή γῆ κατὰ τὴν ἀπουσία τοῦ ἡλίου. Ἀλλά νά καὶ τὰ ἄστρα. Σὰν ἀναρίθμητοι σπινθῆρες, σταλμένοι ἀπὸ κάποια ἀόρατη πύρινη ἑστία, σχηματίζουν ὁλοφώτεινο διάδημα μπροστὰ στον θρόνο τοῦ Παντοδύναμου. Μένει ἄφωνος ἀπὸ θαυμασμὸ ὁ ἐμπνευσμένος θεατὴς τῶν θαυμασίων τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅταν κατορθώνει να ἀνοίξει τὸ στόμα του, καλεῖ τὸν ἤλιο, τή σελήνη, τὰ ἄστρα καὶ τὸ φῶς νά δοξολογήσουν καὶ ὑμνήσουν τὸ ἄπειρο μεγαλεῖο καὶ τή θεικὴ μεγαλοπρέπεια τοῦ Δημιουργοῦ. «Αἰνεῖτε τὸν Κύριον ἥλιος καὶ σελήνη, αἰνεῖτε αὐτὸν πάντα τὰ ἄστρα καὶ τὸ φῶς».
Ἀδελφέ μου,ἴσως μαντεύω τί σκέπτεσαι. Ἴσως νά λές: Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη καὶ τὰ ἀστέρια νά δοξολογήσουν καὶ νά ὑμνήσουν τὸν Θεό; Ὅσο μεγάλος καὶ ἂν εἶναι ὁ ἥλιος, ὅσο πολλὰ καὶ ἂν εἶναι τὰ ἀστέρια, ἐκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια καὶ τρισεκατομμύρια, εἶναι μεγάλοι ὄγκοι ὕλης χωρὶς λογικό, χωρὶς συνείδηση. Πῶς λοιπὸν εἶναι δυνατὸν οἱ μυριάδες τῶν οὐρανίων αὐτῶν σωμάτων νά ἀναπέμπουν εὐγνώμονες δοξολογίες στον Θεό;
Ὤ, ναί. Δέν ἔχεις ἄδικο νά τὸ σκέπτεσαι αὐτό. Ἀλλά γιατὶ ξεχνᾶς κάτι πολὺ σοβαρό; Βέβαια τὰ ὑλικὰ δημιουργήματα δέν ἔχουν συναισθήση τῆς ὑπάρξεώς τους καὶ τῆς ἄπειρης δυνάμεως πού τὰ δημιούργησε,τὰ κυβερνᾶ καὶ τὰ συντηρεῖ. Τὰ ἀναρίθμητα ὅμως πλήθη τῶν οὐρανίων ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι δημιουργήθηκαν πρὶν ἀπὸ τὸν ὑλικὸ κόσμο, τὶ ἄλλο κάνουν παρὰ νά ὑμνοῦν «ἀκαταπαύστοις στόμασιν, ἀσιγήτοις δοξολογίαις» τὸν παντοδύναμο καὶ πάνσοφο Δημιουργὸ γιά τὰ θαυμαστὰ αὐτὰ ἔργα Του; Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς τὸ βεβαίωσε, ὅταν ἔλεγε στον Ἰώβ: «Ὅτε ἐγενηθησαν ἄστρα, ᾔνεσάν με φωνῇ μεγάλη πάντες ἄγγελοί μου» (Ἰώβ λη’ 7).
Ἀλήθεια! Πόσος θὰ ἦταν ὁ θαυμασμὸς τῶν ἁγίων ἀγγέλων, ὅταν σὲ μιά στιγμή εἴδαν νά δημιουργοῦνται ἀπὸ τὸ μηδὲν τὰ σμήνη τῶν γαλαξιῶν μὲ τὰ ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια ἀστέρια. Καὶ ὄχι μόνο νά δημιουργοῦνται, ἀλλὰ καὶ νά στριφογυρίζουν στά ἀχανῆ πλάτη τοῦ ἀπέραντου διαστήματος, σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους πού καθόρισε ὁ παντοδύναμος καὶ πάνσοφος Δημιουργὸς τους.
Ἀλλά κι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, τὰ λογικὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ στή γῆ, κατάπληκτοι ἀπὸ τὴν ἀνεξάντλητη παντοδυναμία καὶ τὴν ἀνεξιχνίαστη πανσοφία τοῦ Θεοῦ δέν μποροῦμε νά μὴν ἀνακράξουμε: «Μέγας ὁ Κύριος ἡμῶν, καὶ μεγάλη ἡ ἰσχὺς (δύναμη) αὐτοῦ, καὶ τῆς συνέσεως (σοφίας) αὐτοῦ οὔκ ἐστιν ἀριθμός, ὅτι αὐτὸς εἶπε, καὶ ἐγενήθησαν, αὐτὸς ἐνετείλατο, καὶ ἐκτίσθησαν» (Ψαλμ. ρμς’ 5, ρμη’ 5). Ἕνα λόγο μόνο εἶπε καὶ ἀμέσως ἔγιναν. Ἕνα πρόσταγμα ἔδωσε καὶ ἀμέσως χτίστηκαν.
Ὤ, ἀδελφέ μου! Ἕνα μικρὸ πήδημα πέτυχε νά κάνει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τή γῆ μέχρι τή σελήνη καὶ ὑπάρχει κίνδυνος νά νομίσει ὅτι κατέκτησε τὸ σύμπαν. Δέν σκέπτεται ὅτι, ἂν ὁ πάνσοφος Κυβερνήτης τοῦ κόσμου δέν καθόριζε νόμους, σύμφωνα μὲ τοὺς ὁποίους νά κινοῦνται τὰ οὐράνια σώματα χωρὶς νά ξεφεύγουν ἀπὸ τὴν τάξη πού Ἐκεῖνος καθόρισε, δέν θὰ μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος νά πετύχει τὸ ἅλμα στή σελήνη. Ἡ τέλεια ἀκρίβεια στίς κινήσεις τοῦ ἡλίου, τῆς σελήνης καὶ τῶν ἄστρων, ἡ ὁποία μαρτυρεῖ τὴν ἄγρυπνη παρακολουθήση τῶν δημιουργημάτων ἀπὸ τὸν Δημιουργὸ τους, δίνει τή δυνατότητα στόν ἄνθρωπο νά ἀνακαλύπτει τοὺς πανσόφους νόμους τοῦ Δημιουργοῦ. Καὶ ἂν θέλει ὁ ἄνθρωπος νά μὴν κάνει κατάχρηση τῶν προσόντων καὶ τῶν ἱκανοτήτων πού τοῦ ἔδωσε ὁ πανάγαθος Δημιουργὸς του, ἀτενίζοντας καὶ διαπιστώνοντας τὴν τάξη πού ὑπάρχει στίς κινήσεις τῶν οὐρανίων σωμάτων πρέπει νά ἐπαναλαμβάνει τὰ λόγια τοῦ θεοπνεύστου Ψαλμωδοῦ: «Ἔστησεν αὐτὰ εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος• πρόσταγμα ἔθετο, καὶ οὐ παρελεύσεται» (Ψαλμ. ρμη’ 6). Ἐξέδωσε πρόσταγμα καὶ διάταγμα βασιλικό, τὸ ὁποῖο θὰ ἐφαρμόζεται πάντοτε, διότι καμία δύναμη δέν μπορεῖ νά τὸ ματαιώσει.
Βλέπεις λοιπόν, ἀδελφέ μου, τὶ ἐννοεῖ ὁ θεόπνευστος Ψαλμῳδός, ὅταν προκαλεῖ τὸν ἥλιο, τή σελήνη καὶ τὰ ἀστέρια νά ὑμνοῦν τὸν Θεό; Ἐννοεῖ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀναγνωρίζοντας τὴν ἀπόλυτη ἐξουσία τοῦ παντοδύναμου Δημιουργοῦ στά δημιουργήματα καὶ θαυμάζοντας τή φυσική τάξη πού καθόρισε ὁ πάνσοφος Κυβερνήτης τοῦ κόσμου, πρέπει να ἀναπέμπει εὐγνώμονες δοξολογίες καὶ εὐχαριστίες πρὸς τὸν Θεό. Νά πὼς ὁ ἀείμνηστος πατὴρ Εὐσεβιος Ματθόπουλος ἐκφράζει σὲ προσευχὴ τὴν ἀλήθεια αὐτή:
«Ἀναγνωρίζομεν, Πάτερ Οὐράνιε, καὶ ὁμολογοῦμεν ὅτι Σὺ εἶσαι ὁ ἀληθινὸς Θεός… ὁ Δημιουργὸς πάσης τῆς κτίσεως, τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τῶν ὁρατῶν καὶ τῶν ἀοράτων ὄντων, τοῦ Σύμπαντος… Σύ διὰ τῆς παντοδυναμίας Σου καὶ τῆς πανσόφου προνοίας Σου συνέχεις καὶ συγκρατεῖς τὴν ὅλην Δημιουργίαν, τὸ Σύμπαν. Συγκρατεῖς καὶ διευθύνεις τὰ πάντα ἐν ἁρμονίᾳ καὶ τελεία τάξει… Δικαίως ὅθεν, Πανάγαθε Θεέ, καὶ πρεπόντως ἅπας ὁ οὐράνιος χορὸς τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων… Σὲ ὑμνοῦν καὶ Σὲ δοξολογοῦν λέγοντες, Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ. Πλήρης εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ ἐκ τῆς δόξης Σου… Ἀλλά καὶ πᾶσα ἡ κτίσις καὶ αὐτὰ τὰ ἄψυχα δημιουργήματά Σου καὶ πᾶσαι αἱ δυνάμεις τῶν ποιημάτων Σου Σὲ μεγαλύνουν καὶ Σὲ δοξάζουν… Διότι πάντα ἀνεξαιρέτως παρατηρούμενα καὶ μελετώμενα ὑπὸ τῶν λογικῶν πλασμάτων Σου, ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων, ὁμολογοῦν καὶ κηρύττουν τὴν ἄπειρόν Σου δύναμιν καὶ σοφίαν καὶ ἀγαθότητα. Ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη, οἱ ἀπειράριθμοι ἀστέρες, τὸ φῶς, ἡ γῆ… τὰ πάντα ἐξαγγέλλουν καὶ κηρύττουν τὸ ὕψος τῆς δόξης Σου, καὶ μετὰ πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος εὐαρεστησάντων ἐνώπιόν Σου Σὲ αἰνοῦμεν, Σὲ εὐλογοῦμεν, Σὲ προσκυνοῦμεν καὶ Σὲ δοξάζομεν». Ἀμήν.» ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «ΟΙ ΣΠΕΙΡΟΝΤΕΣ ΕΝ ΔΑΚΡΥΣΙΝ», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
