Μεγάλου Βασιλείου Ὁμιλία «Περί φθόνου» παρ. 4β
Ἡ μετάφραση εἶναι παρμένη ἀπό τόν 6ο τόμο τῶν ἔργων τοῦ Μ.Βασιλείου, σ. 133,135, ἔκδοση ΕΠΕ
« 4 Ἀλλά κάποιος θὰ ἠμποροῦσε βέβαια νὰ ἐπαινέση ἐκεῖνο ἀπό τὸ κακόν, ὅτι δηλαδὴ ὅσον σφοδρότερα ἐκδηλώνεται, τόσον περισσότερον ἐνοχλητικὸν γίνεται εἰς τὸν κάτοχόν του. Ὅπως δηλαδὴ ἐκεῖνα ἀπό τὰ βέλη ποὺ ἐκτοξεύονται μὲ δύναμιν, ὅταν μὲν προσκρούσουν εἰς κάποιο δυνατὸν καὶ σκληρὸν ἀντίσωμα, ἐπιστρέφουν εἰς αὐτὸν ποὺ τὰ ἐκτόξευσεν, ἔτσι καὶ τὰ κινήματα τοῦ φθόνου, χωρὶς νὰ προκαλοῦν λύπην εἰς τὸν φθονούμενον, γίνονται κτυπήματα τοῦ ἰδίου τοῦ φθονεροῦ. Διότι ποῖος πού λυπεῖται ἐημίωσε ποτὲ τὰ ἀγαθά τοῦ πλησίον; Κατέστρεψεν ὅμως τὸν ἐαυτόν του μὲ τὸ νὰ λυώνη ἀπό τάς λύπας. Οἱ ἄρρωστοι ἀπό τὴν ἀσθένειαν τοῦ φθόνου ἐθεωρήθησαν πρὸ πολλοῦ ὅτι εἶναι ὀλεθριώτεροι καὶ ἀπό αὐτὰ τὰ δηλητηριώδη ζῶα. Αὐτὰ μὲν διὰ πλήγματος χύνουν τὰ δηλητήριον καὶ ὀλίγον κατ’ ὀλίγον καταστρέφεται ἀπό τὸ σάπισμα τὸ μέρος ποὺ ἐδαγκώθη. Οἱ φθονεροὶ ὅμως, νομίζουν μερικοί, ὅτι καὶ μὲ μόνα τὰ μάτια προκαλοῦν τὴν ζημίαν, ὥστε, μερικὰ σώματα ποὺ ἔχουν καλὴν ὑγείαν καὶ ποὺ λόγω τῆς ἀκμῆς τῆς ἡλικίας ἔχουν φθάσει εἰς τὴν ἔπακρον ὀμορφιάν, νὰ μαραζώνουν ὅταν ἀπό αὐτοὺς βασκαίνωνται καὶ διὰ μιᾶς νὰ χάνουν ὅλον τὸ βάρος, ὡσὰν
νὰ ἀπορρέη ἀπό τὰ μάτια καταστρεπτικὸν ρεῦμα καὶ νὰ κακοποιῆ καὶ νὰ καταστρέφη. Ἐγώ ὅμως ἀπορρίπτω τὴν ἐξήγησιν αὐτήν, διότι εἶναι λαικὴ καὶ ἔχει εἰσαχθῆ κατὰ τρόπον μυστικὸν ἀπό τὰ γραῒδια εἰς τὸν γυναικεῖον κόσμον. Λέγω ὅμως τὸ ἑξῆς, ὅτι οἱ δαίμονες ποὺ μισοῦν τὸ καλόν, ὅταν εὕρουν διαθέσεις φιλικάς εἰς αὐτούς, μὲ κάθε τρόπον τάς χρησιμοποιοῦν πρὸς τὸ ἰδικόν των θέλημα, ὥστε νὰ χρησιμοποιοῦν εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ θελήματός των καὶ τὰ μάτια τῶν φθονερῶν. Ἔπειτα δὲν φρικιᾶς νὰ καθιστᾶς τὸν ἑαυτόν σου ὑπηρέτην τοῦ καταστρεπτικοῦ δαίμονος, ἀλλὰ ὑποδέχεσαι κακόν, μὲ τὸ ὁποῖον θὰ γίνης ἐχθρὸς αὐτῶν ποὺ εἰς τίποτε δὲν ἀδικοῦν καὶ ἐχθρός τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀγαθὸς καὶ δὲν γνωρίζει τὸν φθόνον;»
