ΚΕΙΜΕΝΟ
«Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τή οἰκίᾳ πα¬ραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Κύριε, ὀ δοῦλος μου εἶναι κατάκοιτος εἰς τό σπίτι παραλυτικός, καί βασανίζεται τρομερά ἀπό πόνους» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ»τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
«Ἄνθρωπο ταπεινό καί συντριμμένο ζωγρα¬φίζει ἡ εὐαγγελική αὐτή φράση. Πόνος βαθύς τοῦ σφίγγει τά στήθη. Δέν ἀντέχει πιά νά βλέπει τό ἀγαπημένο του πρόσωπο νά σπαράζει κατάκοιτο ἀπό τήν τρομερή, τήν ἀγιάτρευτη ἀρρώστια, πού τό ὁδηγεῖ ὅλο καί πιό κοντά στό θάνατο.
Γι αὐτό ἦρθε νά συναντήσει τόν Κύριο. Νά Τόν παρακαλέσει. Καί ἐκδηλώνει μέ ὅλο του τό σεβασμό τόν πόνο τῆς ψυχῆς του. Ἀλλά ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος αὐτός; Ἐάν κρίνουμε ἀπό τήν ταπεινή του συμπεριφορά πρός τόν Κύριο, θά τόν θεωρήσουμε ἄνθρωπο του λαοῦ.
Κι ὅμως! Εἶναι ἄνθρωπος τῆς ρωμαϊκῆς ἐξουσίας! Ἑκατόνταρχος. Δηλαδή ἀξιωματικός. Ἑπόμενο, λοιπόν, νά συμπεράνουμε ὅτι θά εἶναι δυστυχισμένος πατέρας καί τόν ἔχει συντρίψει ὁ πόνος του παιδιοῦ του. Ἀλλά τό πρᾶγμα εἶναι ἐκπληκτικό! Παράδοξο! Ὁ ἑκατόνταρχος θερμοπαρακαλεῖ τόν Κύριο γιά τό… δοῦλο του! Τί ἐσήμαινε δοῦλος τήν ἐποχή ἐκείνη, ποιός δέν ξέρει; Ὁ,τι ἀκριβῶς καί ἡ λέξη πρᾶγμα. Ὁπότε ἤθελαν ἦταν δυνατόν νά τόν «ξεφορτωθοῦν» μέ τόν πιό ἀπάνθρωπο τρόπο.
Πόσο διαφορετικά ὅμως, πόσο φιλάνθρωπα εἶναι τά συναισθήματα, πού κυριαρχοῦν στήν καρδιά τοῦ ἑκατοντάρχου! Πονεῖ ὁ δοῦλος, καί τά σπλάχνα του ἀξιωματικοῦ κυρίου σφίγγονται ἀπό τή μεγάλη λύπη. Δέν ἀντέχει ἡ σπλαχνική καρδιά του νά τόν βλέπει νά ὑποφέρει. Δέν φτάνει πού εἶναι παράλυτος, συνέχεια ριγμέ¬νος στό στρῶμα, ἀλλά καί πόνοι τρομεροί τοῦ δημιουργοῦν μιά κατά¬σταση ἀνυπόφορη. Ἀπορεῖς. Καί δίκαια! Πῶς ἕνας Ρωμαῖος ἀξιωματικός ἀγέρωχος, ἄκαμπτος σπλαχνίζεται ἕνα ἄρρωστό δοῦλο; Πῶς λυγίζει τό σῶμα μπροστά στόν Κύριο; Πῶς ταπεινώνεται καί παρακαλεῖ; Τό μυστικό μᾶς τό παρουσιάζει ὁ Κύριος:
«Οὐδέ ἐν τῷ Ἰσραήλ τοσαύτην πίστιν εὗρον».
Ἦταν φυσικό οἱ Ἰσραηλῖτες νά δείξουν πρός τόν Ἰησοῦν πίστη ἀδίσταχτη. Κι ὅμως τούς ξεπερνᾶ ὁ ἐθνικός ἑκατόνταρχος. Αὐτός πού ἦταν πρίν εἰδωλολάτρης καί πίστευσε στόν Ἰουδαϊσμό. Παρακολουθεῖστε τή συμπεριφορά του πρός τόν Κύριο. Ὅπως ἕνας κατώτερος στήν ἱεραρχική διαβάθμιση κάνει τήν ἀν άφορά του πρός τόν ἀνώτερό του, μέ ἀνάλογο βαθύ σεβασμό, πού τοῦ ἐμπνέει ἡ πίστη, ἀναφέρει κι αὐτός στόν Ἰησοῦν:
«Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος».
Μέ ὅλη τή στάση του καί τόν τρόπο τῆς ἐκφράσεως ἐκδηλώνει τόν πόνο του καί τήν αἰτία, πού τόν προκαλεῖ. Ἀλλά δέν τολμᾶ στή συνέχεια νά προφέρει τίποτα περισσότερο. Κι εἶναι σάν νά θέλει νά πεῖ: Ἐγώ, Κύριε, αἰσθάνομαι βαθιά τήν ὑποχρέωση νά σοῦ ἀναφέρω τό τόσο θλιβερό αὐτό γεγονός τῆς οἰκογενείας μου. Τά παρακάτω ἐξαρτῶνται ἀπό τή δική Σου θέληση. Τά πάντα εἶναι ὑποτεταγμένα στήν ἐξουσία Σου. Ὁ Κύριος ἀπαντᾶ: «Ἐγώ ἐλθών θεραπεύσω αὐτόν».
Ὦ! τί χαρά! Τί ἀσύγκριτη τιμή! Κι ὅμως! Ὁ ἑκατόνταρχος ἀπό τήν ὁλοπρόθυμη αὐτή προσφορά τοῦ Κυρίου συντρίβεται ἀκόμη περισσότερο. Αἰσθάνεται τόν ἑαυτό του τελείως ἀνάξιο, γιά νά δεχτεῖ στό σπίτι του τόν Κύριο.
«Κύριε, οὐκ εἰμι ἱκανός ἵνα μου ὑπό τήν στέγην εἰσέλθης». Μέσα του γιγαντώνεται ἀκόμη περισσότερο ἡ πίστη στήν παντοδύ¬ναμη ἐξουσία τοῦ Κυρίου. Πιστεύει ὅτι ὅλα ὑποτάσσονται στή θέλησή Του. Στήν προφορική Του διαταγή. Σ’ ἕνα Του λόγο. Καί τό συμπε¬ραίνει τοῦτο ἔχοντας ἀφορμή ἀπό τό δικό του ἐπάγγελμα. Ἔχει ὁ ἑκατόνταρχος ἀνωτέρους, ἀπό τούς ὁποίους δέχεται ἐντολές καί τίς ἐκτελεῖ χωρίς ἀντίρρηση. Ἔχει καί κατωτέρους του, στούς ὁποίους δίνει διαταγές καί τίς ἐκτελοῦν. Παρακαλεῖ λοιπόν:
«Μόνον εἰπέ λόγῳ, καί ἰαθήσεται ὁ παῖς μου».
Θαυμάζεις τήν πίστη τήν καθαρή, τήν πίστη τή σταθερή του ἑκατοντάρχου! Καλά κάνεις. Τή θαύμασε καί ὁ Κύριος, σάν ἄνθρωπος. Σάν Θεός δέ παντοδύναμος τήν ἀνταμείβει μέ ἔπαινο μοναδικό: «Οὐδέ ἐν τῷ Ἰσραήλ τοσαύτην πίστιν εὗρον»! Τήν ἀμείβει ἀκόμη, καί μέ τή δωρεά ἐκείνου πού ζήτησε: «Ὕπαγε, καί ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. καί ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τή ὥρᾳ ἐκείνῃ». Ἀμείβει τόν ἑκατόνταρχο γιά τήν ἀκράδαντη πίστη του με ὑλική ἀνταμοιβή. Μέ τή θεραπεία τοῦ ἀγαπημένου του δούλου.
Τοῦ χαρίζει καί αἰώνια πνευματική ἀμοιβή. Τόν ὑπολογίζει ἀπό τήν ἴδια ἐκείνη στιγμή μεταξύ ἐκείνων, πού θά ἀπολαμβάανουν τήν ἀτελεύ¬τητη χαρά τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἐπῆγε ἐκεῖνος νά παρακαλέσει γιά τό δοῦλο του. Καί ἔλαβε ὁ ἴδιος ἀνώτερα ἀπό ἐκεῖνο, πού ζήτησε. Βλέπεις, λοιπόν, ποιό εἶναι τό δέντρο ἐπάνω στό ὁποῖο ἀναπτύσσε¬ται τό ἄνθος τῆς ἀρετῆς, πού λέγεται ἀγάπη, εὐσπλαχνία; Εἶναι ἡ πίστη!
Ἡ πίστη ἡ ζωντανή, ἡ σταθερή καί ἀκλόνητη. Ἡ πίστη ἡ ταπεινή, πού ἔχει καθαριστεῖ ἀπό ἐλατήρια ἐγωιστικά καί ὑπερήφανα. Αὐτή κάνει τόν ἄνθρωπο να τοποθετεῖ τόν ἑαυτό του ἀπέναντι τοῦ Κυρίου στήν ταπεινή θέση τοῦ δούλου καί νά δίνει στό συνάνθρωπό του τή θέση τοῦ ἀγαπημένου ἀδελφοῦ, ἔστω κι ἄν αὐτός ἔχει κοινω¬νικά ἤ ἐπαγγελματικά βρεθεῖ σέ θέση κατώτερη.
Καλλιεργεῖστε στήν ψυχή σᾶς τήν πίστη στό Χριστό. Καλλιεργεῖστε τή ζωντανή πίστη, τήν ταπεινή, πού ἀγαπᾶ τόν Ἰησοῦν, ὡς Σωτῆρα της καί Κύριόν της.
Καί τότε θά δεῖτε καί τά πλάσματα Του, τούς ἀνθρώπους, πού τούς ἐδημιούργησε «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» δική Του, μέ στοργικό μάτι. Θά τούς αἰσθανθεῖτε ἀδελφούς τοῦΧριστοῦ καί ἀδελφούς δικούς σας. Καί ἀκόμη περισσότερο. Μέλη του Χριστοῦ καί μέλη δικά σας. Νά, ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στή λύση ὅλων τῶν κοινωνικῶν προβλη¬μάτων. Λέγεται ζωντανή χριστιανική ΠΙΣΤΗ. Ὅσοι τήν ἔχουν, βαδίζουν πρός τήν πλατεία τῆς χαρᾶς καί τῆς εἰρήνης. Κι ἀκόμη ψηλότερα: Στήν εὐτυχία τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.
Εὐτυχεῖς καί μακάριοι θά εἴμαστε καί σάν ἔθνος καί σάν οἰκογένεια καί σάν ἄτομα, ἄν ἀκολουθήσουμε καί μεῖς τό παράδειγμα τῆς ζωντανῆς πίστεως τοῦ ἑκατοντάρχου.»
( Ἀπό τό βιβλίο «ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ» τῆς Ἑλ.Χιώτου, ἔκδοση «Η ΑΜΠΕΛΟΣ)
