Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου «Πνευματικά γυμνάσματα»
Μελέτη Α’ παραγρ. γ’
Τί πρέπει νά κάμνη καί νά παθαίνη ὁ ἄνθρωπος διά τήν σωτηρίαν του (τμῆμα β΄)
Ἀποφάσισαι λοιπόν, ἀδελφέ, νά γυμνάζεσαι ἀπό τώρα καί ὕστερα εἰς αὐτά καί μέ κάθε σου προθυμίαν καί προσοχήν μελέτα, ἐξέταζε, καί ἀναγίνωσκε τα, καί ὅσον δύνασαι βάνετα καί εἰς ἔργον, διότι ἐλπίζω πώς θέλεις βγάλει ἀπό αὐτά καρπόν πνευματικόν καί θέλεις κερδίσει τόν σκοπόν ἐκεῖνον καί τό τέλος, διά τό ὁποῖον ἐπαρακινήθημεν νά σοῦ τά συνθέσωμεν. Τοῦτο δέ εἶναι ἡ τελεία μέν ἀποχή τῶν κακῶν, ἡ τελεία δέ ἀπόκτησις τῶν ἀρετῶν, τό μῖσος τῆς παρούσης ζωῆς καί ἡ ἐπιθυμία τῆς μελλούσης, ὁ φόβος τῶν ἀπειλῶν καί ὁ πόθος τῶν ἐπαγγελιῶν καί τέλος, ἡ ἐκ τούτων γενομένη σωτηρία σου· ὅθεν ἀπόβαλε ὅλους ἐκείνους τούς λογισμούς, ὅπου σε ἐμποδίζουν ἀπό τοῦτο τό ψυχωφελέστατον ἔργον, καί φύλαττε ἀπαρασάλευτα μέ κάθε αὐστηρότητα τήν ὥραν ἐκείνην καί τήν ἡσυχίαν ὅπου ἐδιώρισες εἰς τό νά γυμνάζεσαι, φανέρωσε καθαρά καί ὅλους τούς λογισμούς σου εἰς τόν πνευματικόν σου πατέρα. Ἔκλέξαι ἁγίους ὑπερασπιστάς σου, καί ἀφιερώσου εἰς αὐτούς· καί τέλος πάντων, ἄν ἴσως διά δυστυχίαν σου εὑρεθῇς μέ καμμίαν ἁμαρτίαν θανάσιμον, σπουδάσαι τό ὀγρηγόρωτερον νά τήν ἐξομολογηθῇς καί νά τήν ἐξαλείψῃς μέ μίαν ἀληθινήν μετάνοιαν διά νά δυνηθῇς νά σηκώσης ἀπό λόγου σου αὐτό τό μεγαλύτερον ἀπό ὅλα τά ἐμπόδια, καί οὕτω νά γίνης ἄξιος διά νά λάβης θείαν χάριν. Ἀπό ὅλας αὐτάς τάς ἐπιμελείας ὅπου σοῦ εἶπα δέν εἶναι καμμία περιττή· καί φρόντισε διά νά μή περνᾶς ματαίως αὐτάς τάς τόσον πολυτίμους ἡμέρας τῶν πνευματικῶν γυμνασμάτων σου ἐπειδή, καί ἡ θεία χάρις προέρχεται ἀπό τόν Θεόν, τόν δοτῆρα παντός ἀγαθοῦ, ὅμως αὐτός ἔχει συνήθειαν νά τήν δίδη κατά τό μέτρον, ὅπου ἡμεῖς εἴμεθα προητοιμασμένοι διά νά τήν δεχθῶμεν, καθώς τό λέγει ὁ ἴδιος διά τοῦ προφήτου «Ἐπίστρέψατε πρός με καί ἐπιστραφήσομαι πρός ὑμᾶς, λέγει Κύριος τῶν δυνάμεων » (Ζαχ. α’. 3)
