Μελέτη Β’ παραγρ. β’
Ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη διά τόν Θεόν (τμῆμα β)
«Ἀποφάσισαι λοιπόν νά ἀρχίσης μίαν ζωήν ἀξίαν διά τό τέλος σου, καί ὅλα τά ἔργα σου κάμνε τα διά τόν Θεόν καί διά μόνην τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, μά εἶναι τά ἔργα σου μικρά; μά δέν ἠμπορεῖς νά κατορθώσης ἀρετάς ὑψηλάς; μή λυπῆσαι· αὐτά τά μικρά γίνονται μεγάλα· καί αὐταῖς ἡ ταπειναῖς ἀρεταῖς ὅπου ἠμπορεῖς, γίνονται ὑψηλαῖς, ὅταν τάς κάμνης διά τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, καθώς ἐκ τοῦ ἐναντίου καί τά μεγάλα ἔργα, γίνονται μικρά, καί ἡ ὑψηλαῖς ἀρεταῖς ἀποβαίνουν ταπειναῖς, ἤ μᾶλλον εἰπεῖν γίνονται κακίαις, ὅταν δέν γίνωνται διά τέλος ὑπερφυσικόν, ὅπερ ἐστιν ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά διά δόξαν ἀνθρώπων, καί δι’ ἄλλα τέλη φυσικά καί ἀνθρώπινα. Τί πρᾶγμα εἶναι ταπεινότερον καί μικρότερον, ἀπό τό νά τρώγη τινάς καί νά πίνη; ὅμως ὁ Ἀπόστολος μᾶς διδάσκει νά κάμνωμεν ταῦτα εἰς δόξαν Θεοῦ, διά νά γίνωνται μέ τό τέλος αὐτό ἔργα εὐγενῆ, ἔργα ὑψηλά, ἔργα μεγάλα, καί τρόπον τινά ἔργα θεῖα. «εἴτε ἐσθίετε, εἴτε πίνετε, εἴτε τι ποιεῖτε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε». (α’. Κορ ι. 31.). Καί ἐξ ἐναντίας, τί πρᾶγμα εἶναι καί θειότερον, ὡσάν τό νά κηρύττη τινάς τό ἅγιον εὐαγγέλιον, καί ὅμως ὁ αὐτός καταδικάζει μερικούς, διότι ἔκαμναν τοῦτο διά φθόνον, ἤ διά ἔπαρσιν, ἤ δι’ ἄλλο κακόν τέλος. «Τινες μέν καί διά φθόνον καί ἔριν τόν Χριστόν κηρύσσουσι. (Φιλιπ. α’. 15) Γνωρίσαι τήν ἀνωτάτην ἐξουσίαν ὅπου ἔχει δ Θεός ἐπάνω εἰς ἐσέ, διά τήν ὁποίαν ἐσύ δέν ὁρίζεις τόν ἑαυτόν σου, οὔτε ἠμπορεῖς μέ δίκαιον τρόπον νά γυρίσης τά μάτια σου, ἤ νά σαλεύσης τούς πόδας σου, ὄχι πολύ, ἀλλά μίαν τρίχα ἐναντίον τοῦ ἁγίου του θέληματος. Ὁμολόγησαι πώς δέν εἶσαι ἄξιος νά σέ δουλεύουν τά κτίσματα, ἐπειδή καί ἐσύ δέν ἐδούλευσες τόν ἰδικόν τους, καί ἰδικόν σου δεσπότην.Εὐχαρίστησαί τον πῶς σε ὑπέφερε τόσον καιρόν ὅπου ἐναντιώθης εἰς τήν θείαν του δόξαν. Κάμε ὑπόσχεσιν νά ζῇς εἰς τό ἐρχόμενον ὅλος εἰς δόξαν Θεοῦ, καθώς ἐπροωρίσθης καί ἐκτίσθης ἀπό τόν Θεόν διά τοῦτο τό τέλος, ὡς λέγει ὁ Παῦλος «ἐν ὧ καί ἐκληρώθημεν προορισθέντες κατά πρόθεσιν τοῦ τά παντα ἐνεργοῦντος κατά τήν βουλήν τοῦ θελήματος αὐτοῦ, εἰς τό εἶναι ἡμᾶς εἰς ἔπαινον τῆς δόξης αὐτοῦ». (Ἐφεσ. α’. 11). Καί συλλογιζόμενος τήν περασμένην ἀδυναμίαν σου, παρακάλεσαί τον ἐξ ὅλης σου ψυχῆς νά σοῦ δώση δύναμιν, διά νά κάμνης ὅλα σου τά ἔργα διά μόνην τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ· τήν ὁποίαν δόξαν ζητεῖ ὁ Θεός ἀπό λόγου σου, ὡς φόρον καί χρέος ἀπαραίτητον, λέγοντάς σου. «Υἱός δοξάζει πατέρα, καί δοῦλος τόν Κύριον ἑαυτοῦ, καί εἰ πατήρ εἰμι ἐγώ, ποῦ ἐστιν ἡ δόξα μου;»
