Μελέτη Β’ παραγρ. γ’
Ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη διά νά ἀπολαμβάνει αἰωνίως τόν Θεόν (τμῆμα α)
«Συλλογίσου, ὅτι ὁ Θεός, ὄχι μόνον εἶναι ἡ πρώτη σου ἀρχή, καί τό ὕστερόν σου τέλος ἐν τῇ παρούσῃ ζωῇ, ἀλλά εἶναι ἀκόμη καί ἡ ἰδική σου ἐπιστροφή, καί ἀνωτάτη μακαριότης ἐν τῇ μελλούση ζωῇ· «εἰς αὐτόν γάρ τά πάντα λέγει ὁ Παῦλος.» (Ρωμ. ια. 35.) (α). Ἠδύνατο ὁ Θεός νά σέ διορίση ἄνθρωπε, νά διαλύεσαι ὅλως εἰς δόξαν Θεοῦ,καθώς διαλύεται καί τό λιβάνι ὅλον μέσα εἰς τό θυμιατόν διά δόξαν Θεοῦ ὥστε ὅπου, ἀφ’ οὗ ἤθελες δουλεύσει χρόνους πολλούς τόν Κύριον ἡμῶν, νά καταντᾷς τέλος πάντων εἰς τό οὐδέν καί αὐτό τό νά διαλυθῇς ὅλος εἰς ὑποταγήν καί δόξαν ἐκείνου τοῦ ἀνωτάτου πλαστοῦ ὅπου σέ ἔπλασε, βέβαια ἤθελεν εἶναι διά λόγου σου μιά μεγάλη τιμή, καί ἕνας μεγάλος ἔπαινος, διά τήν δούλευσιν ὅπου τοῦ ἔκαμες. Ἐδύνατο τέλος πάντων νά σοῦ δώση μόνον μίαν ἀνταμοιβήν διά τήν δούλευσιν σου, χωριστήν ἀπό τόν ἑαυτόν του, καθώς λέγει διά τοῦ Ἡσαῒου· «ἰδού οἱ δουλεύοντές μοι, φάγονται… Ἰδού οἱ δουλεύοντές μοι, πίονται… Ἰδού οἱ δουλεύοντές μοι εὐφρανθήσονται» (ξε’. 13). Καί αὐτή ἡ ἀνταμοιβή ἤθελεν εἶναι μία μεγάλη σου εὐδαιμονία μέ ὅλον τοῦτο ὁ Θεός, εἶναι τόσον φιλάνθρωπος, ὅπου ὄχι μόνον δέν σέ ἀφίνει νά ὑπάγης εἰς τό μή ὅν, ἀλλά ἔχει καί νά σέ ἀναστήση ἀσυγκρίτως λαμπρότερον, ἀπό ὅ,τι εἶσαι τώρα· Καί ὄχι μόνον θέλει νά ἀνταμείψη κάθε σου παραμικράν δούλευσιν, μέ ἕνα τόσον μεγαλοπρεπῆ μισθόν μιᾶς ἀτελευτήτου βασιλείας, ἀλλά θέλει ἀκόμη νά εἶναι μισθός σου αὐτός ὁ ἴδιος Θεός· ὥστε ὅπου ἀπολαμβάνοντας ἐσύ τόν μισθόν, ἐν ταυτῷ νά ἀπολαμβάνεις καί τόν δοτῆρα τοῦ μισθοῦ, τό ὁποῖον εἶναι ἡ ἀνωτάτη μακαριότης· διά τοῦτο ἔλεγεν αὐτός εἰς τόν Ἀβραάμ «ἐγώ ὑπερασπίζω σου, ὁ μισθός σου πολύς σφόδρα». (Γενεσ. ιε.) Καί ὁ Δαβιδ ἐφώναζε· «Κύριος μερίς τῆς κληρονομίας μου» (Ψαλμ. ιε 5) Καί ὁ Ἀπόστολος «κληρονόμοι μέν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δέ Χριστοῦ». (Ρωμ. η’. 17) Ἀλλά καί ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος λέγει πρός τόν Θεόν «οὐ γάρ ἄλλος μέν σύ, ἄλλος δέ ὁ μισθός σου, ἀλλά σύ αὐτός μισθός μέγας σφόδρα αὐτός ὁ στεφανῶν, αὐτός καί ὁ στέφανος.» (Ευχ. «η’. ἤ λζ’.)»
