Μελέτη Β’ παραγρ. γ’
Ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη διά νά ἀπολαμβάνει αἰωνίως τόν Θεόν (τμῆμα β)
«Ἀνίσως λοιπόν, ἀδελφέ, ἐσύ ἔπρεπε νά δουλεύης τόν Θεόν ἐξ ὅλης καρδίας, ὅταν ἡ ἀπόλαυσίς σου ἦτο χωριστή ἀπό τήν δούλευσιν ὅπου τοῦ κάμνεις· πόσῳ μᾶλλον πρέπει τώρα νά τόν δουλεύεις· ὅταν αὐτός ἀντάμωσεν ὁμοῦ μέ τήν πρός αὐτόν δούλευσίν σου, καί τήν ἄκραν εὐδαιμονάαν σου; Ὅθεν ἐπειδή καί εἶσαι διωρισμένος νά βασιλεύης αἰωνίως ὁμοῦ μέ τόν Θεόν σου, καί ἐπειδή αὐτός σέ διαφυλάττει διά μίαν μακαριότητα τοιουτοτρόπως ἄπειρον, διατί νά μήν καταφρονῆς, ὡσάν μίαν οὐτιδανήν λάσπην, ὅλον ἐκεῖνο ὅπου σοῦ προσφέρει διά μακαριότητα ὁ κοσμος ἤ ὁ διάβολος; Καί ἄν διά νά ἀποκτήση ἤ διά νά φυλάξη τινάς μίαν πρόσκαιρον βασιλείαν, μεταχειρίζεται τόσους τρόπους, εὑρίσκει τόσας συμβουλάς, λαμβάνει τόσους κόπους, ἐξοδεύει τόσους θησαυρούς ἀφανίζει τόσας ζωάς ἀνθρώπων πόσον ἀσυγκρίτως πρέπει νά ὑποφέρης ἐσύ διά ν’ ἀποκτήσης εἰς τόν οὐρανόν μίαν βασιλείαν ὅπου δέν ἔχει τέλος ποτέ ποτέ; μάλιστα ὅπου εὑρίσκεσαι ἀναμεταξύ εἰς δύο αἰωνιότητας, αἱ ὁποῖαι δέν ἔχουν μέσον, ἀλλά ἤ εἰς τόν παράδεισον ἔχεις νά εἶσαι διά πάντα μέ κάθε λογῆς τρυφήν, ἤ εἰς κόλασιν διά πάντα μέ κάθε λογῆς τιμωρίαν; Καί ἆραγε αὐτή ἡ ἀνάγκη, καί ὁ κίνδυνος, εἰς τόν ὁποῖον εὑρίσκεσαι, σοῦ φαίνεται ὀλίγος; καί μέ ὅλον τοῦτο ἐκεῖνο ὅπου ἐσύ ἀμέλησες ἕως τώρα περισσότερον ἀπό ὅλα τά ἄλλα σου πράγματα, εἶναι αὐτό τό μόνον καί ἄκρον ἀγαθόν καί ἡ μακαριότης ὅπου ἔχεις νά ἀπολαύσης. Καί τίς ἠξεύρει πόσαις φοραῖς ἐσύ ἐκινδύνευσες μέ τάς ἁμαρτίας, νά χάσης διά πάντα αὐτό τό αἰώνιον ἀγαθόν ὅπου σέ προσμένει; Καί νά κρημνισθῆς διά πάντα εἰς τό αἰώνιον κακόν ὅπου σέ φοβερίζει:
Λοιπόν τώρα ὅπου ὁ Θεός σοῦ ἔδωσεν ἀκόμη, τοῦτον τόν ὀλίγον καιρόν τῆς ζωῆς σου, δέν εἶναι μία μεγάλη μωρία νά μή δοθῇς ὅλος εἰς τό νά βάλης εἰς ἀσφάλειαν τήν σωτηρίαν σου; καί εἰς τό νά ἀπολαύσεις βεβαίως αὐτό τό μεγάλον τέλος τῆς αἰωνίου μακαριότητος! πῶς δέ θέλεις ἀπολαύσεις αὐτό; ἀνίσως ἐργάζεσαι μέν κάθε ἀρετήν, ἀπέχης δέ ἀπό κάθε ἁμαρτίαν· ὅτι διά τοῦτο ὀνομάζεται ἁμαρτία ἡ ἁμαρτία, ἤγουν ἀποτυχία, ἐπειδή κάμνει ἐκεῖνον ὅπου τήν ἐργάζεται νά ἀποτύχη τοῦ τέλους ἐκείνου, διά τό ὁποῖον ἐπλάσθη παρά Θεοῦ· ἐάν δέ αὐτό τό τέλος ἀποτύχης καί χάσης, τί θέλει σέ ὠφελήσει ἀδελφέ κάθε ἄλλο κέρδος; τί θέλει σέ ὠφελήσει ἡ τιμή καί τά ἀξιώματα ὅπου ἔλαβες εἰς μίαν γωνίαν τῆς γῆς, καθώς εἶναι ἡ πατρίδα σου; τί θέλει σέ ὠφελήσει κάθε ἡδονή, ὅπου ἀπόλαυσες ἀπό τά κτίσματα; τί θέλει σέ ὠφελήσει ὅλη ἡ ποσότης τοῦ πλούτου ὅπου ἐσύναξες; «Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐάν κερδίση τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ; ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μαρκ. η’. 37.) ἐν συντομία· ἄν ἐσύ χάσης τό τέλος σου, ἔχασες ὁμοῦ οὐράνια καί ἐπίγεια καί ὅλα τά πάντα· ἔχασες αἰωνίως κάθε καλόν καί ἐκέρδισες αἰωνίως κάθε κακόν. Καί ματαίως ἔλαβες τό σῶμα· ματαίως ἔλαβες τήν ψυχήν ματαίως ἐγεννήθης εἰς τόν κόσμον, ἤ μᾶλλον εἰπεῖν, καλλίτερον σου ἦτο νά μή ἤθελες γεννηθῇ ὁλότελα, καθώς εἶπε περί τοῦ Ἰούδα ὁ Κύριος. «Καλόν ἦν αὑτῷ, εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος» (Μαρκ. ιδ’. 2).»
