Μελέτη Β’ παραγρ. γ’
Ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη διά νά ἀπολαμβάνει αἰωνίως τόν Θεόν (τμῆμα γ)
«Λοιπόν ἀποστράφου μέ ὅλην σου τήν καρδίαν ὅλαις ταῖς περασμέναις ἀταξίαις τῆς ζωῆς σου, καί συλλογίσου τόν πολύτιμον καιρόν ὅπου ἐξόδευσες τόσον ματαίως. Εὐχαρίστησαι τόν Κύριον ὅπου σοῦ δίδει καιρόν καί τρόπον νά ἀναπληρώσης τάς ζημίας σου μέ νέα καί μμεγαλύτερα κέρδη τῆς γνησίας μετανοίας, καί ἐπιστροφῆς σου. Καί ἀποφάσισαι εἰς τό ἑξῆς νά κινηθῇς μέ ὅλην σου τήν θέλησιν, εἰς τό νά ἐπιτύχεις τό τέλος σου ἤτοι τήν ἐν οὐρανοῖς μακαριότητα, τήν ὁποίαν ὅποιος χάση πίπτει εἰς τήν ἐσχάτην δυστυχίαν, κατά τόν ἱερόν Αὐγουστῖνον. Καί καθώς κάμνει μία μεγάλη πέτρα, ἡ ὁποία ὅταν πέση ἀπό κανένα ὑψηλόν μέρος συντρίβει ὅλα ἐκεῖνα ὅπου ἐμποδίζουν τόν δρόμον της καί δέν τήν ἀφίνουν νά ὑπάγη εἰς τό κέντρον της, ἔτσι κάμε καί ἐσύ, καί σύντριψε ὅλα ἐκεῖνα ὅπου σέ ἐμποδίζουν καί δέν σέ ἀφίνουν νά ἐπιτύχης τό τέλος σου, τό ὁποῖον εἶναι ἡ αἰώνιος ἀπόλαυσις καί θεωρία τοῦ Θεοῦ εἰς ἐκείνην τήν ἐν οὐρανοῖς μακαριότητα, ὡς εἵπομεν ἤξευρε γάρ καλά ὅτι, κἄν ἀπολαύσης ὅλας τάς δόξας, ὅλας τάς ἡδονάς, ὅλους τούς θησαυρούς καί ὅλας τάς βασιλείας τοῦ κόσμου, δέν θέλεις δυνηθῇ μέ ὅλα αὐτά νά ἀναπαύσης καί νά χορτάσης τήν ἐπιθυμίαν τῆς καρδίας σου πληρέστατα, διότι οὔτε τά ἀγαθά αὐτά εἶναι τέλος τοῦ ἀνθρώπου, οὔτε ὁ ἄνθρωπος ἐκτίσθη δι’ αὐτά· ὅθεν καί ἀφ’ οὗ ὁ ἄνθρωπος ἀπολαύση ὅλα ταῦτα, δέν ἀναπαύεται, ἀλλά ἐπιθυμεῖ ἄλλο τι πρᾶγμα ὑψηλότερον τούτων καί τελειότερον, ὅπερ ἄλλο δέν εἶναι εἰ μή ὁ Θεός, ὅστις μέ τό νά εἶναι ἡ ἀνωτάτη μακαριότης καί τό ἔσχατον τέλος, διά τό ὁποῖον ἐκτίσθη ὁ ἄνθρωπος, δύναται μόνος νά ἀναπαύση τήν ἄμετρον τῆς καρδίας ἐπιθυμίαν, καί νά τήν χορτάση πληρέστατα ὡς ἄκρον καί ἄπειρον ἀγαθόν. Διά τοῦτο καί ὁ θεσπέσιος Αὐγουστῖνος εἶπε ταῦτα τά ἀξιοσημείωτα λόγια «Ἐποίησας ἡμᾶς Κύριε διά σέ.» Καί οὐδέποτε ἡ καρδία ἡμῶν ἀναπαύεται, μέχρις ὅτου εὕρῃ ἐν σοί τήν ἑαυτῆς ἀνάπαυσιν. Πότε δέ θέλει εὕρη ταύτην τῆς τήν ἀνάπαυσιν; ἐν τῇ μελούσῃ ζωή· διότι ἐν τῇ παρούσῃ ζωῇ κἄν καί ἀξιωθῇ τινας πολλῶν, καί μεγάλων χαρισμάτων, κἄν καί ἀναπαυθῇ, τῷ Θεῷ ἑνωθείς, διά τῆς ἀπαθείας, ὅμως ἡ ἀνάπαυσίς του αὕτη εἶναι ἐπ’ ὀλίγον καί μερική, ἀλλ’ οὐχί παντοτεινή καί πλήρης, ὡς ἔσται ἐν τῇ μακαριότητι· καί εἰς ὅλον τό ὕστερον παρακάλεσαι τόν Κύριον νά σέ δυναμώση μέ τήν χάριν του τοιουτοτρόπως, ὥστε ὅπου ἐν τῇ κοιλάδι ταύτῃ τοῦ κλαυθμῶνος εὑρισκόμενος, εἰς ὅλα σου τά ἔργα ἄλλο νά μήν ἀναπνέης πάρεξ τήν ἐν οὐρανοῖς ἐκείνην μακαριότητα καί ἀπόλαυσιν ἄλλο νά μήν ἐπιθυμῇς, πάρεξ τό ἔσχατον ἐκεῖνο καί ὁλοϋστερινόν τέλος καί τόν σκοπόν, διά τόν ὁποῖον καί ἐπλάσθης διά τῆς δημιουργίας καί ἀνεπλάσθης διά τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας, λέγοντας μέ τόν Παυλον, «κατά σκοπόν διώκω ἐπί τά βραβεῖον τῆς ἄνῳ κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Φιλιπ. γ’. 14).
