ΚΕΙΜΕΝΟ
«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Θέλει δέ ὁ Υἱός νά καταστήσῃ γνωστόν τόν Πατέρα Του εἰς ὅλους, ὅσοι ἔχουν εἰλικρινῆ πόθον νά λάβουν τήν γνῶσιν αὐτήν. Καί δι’ αὐτό σᾶς προσκαλεῖ: Ἔλθετε πρός ἐμέ ὅλοι, ὅσοι εἶσθε κοπιασμένοι καί φορτωμένοι ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας καί τῶν θλίψεων καί ἀπό τό φόρτωμα τῶν φαρισαϊκῶν παραδόσεων, μέ τάς ὁποίας ὁ θεόπνευστος νόμος μετεβλήθη εἰς φορτίον βαρύ καί δυσβάστακτον. Ἔλθετε πρός ἐμέ, καί ἐγώ θά σᾶς ἀναπαύσω» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
«Ποτέ ἄλλοτε δέν ἠκούσθη πρόσκλησις τόσον εὐεργετικές, τόσον συγκινητική, ὅσον αὐτή τήν ὁποίαν ἀπευθύνει ὁ Κύριος πρός τά δυστυχῆ θύματα τῆς ἁμαρτίας. «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ἴα 28). Ἀπευθύνεται μέ στοργήν, μέ πόνον πρός τούς «καθημένους ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου» (Ματθ. δ’ 16) καί τούς λέγει: «δεῦτε πρός με» διά νά φωτίσω τό σκότος σας καί σᾶς ὁδηγήσω εἰς τό φῶς τό ἀληθινόν. Ἀπευθύνεται πρός τούς βασανισμένους αἰχμαλώτους τοῦ ἅδου ὁ γλυκύς ἐλευθερωτής καί τούς λέγει: «δεῦτε πρός με» διά νά σᾶς χαρίσω τήν πραγματικήν ἐλευθερίαν. Ἀπευθύνεται πρός τούς στενάζοντας καταδίκους ὁ εὐσυμπάθητος Λυτρωτής καί τούς λέγει: «δεῦτε πρός με» διά νά πληρώσω ἐγώ τά λύτρα τῆς ποινῆς καί σᾶς χαρίσω τήν ἐλευθερίαν. Ἠμπορεῖ νά ὑπάρξη ἄλλη περισσότερον ὠφέλιμος καί χαρμόσυνος καί ἐλπιδοφόρος πρόσκλησις ἀπό αὐτήν;
«Δεῦτε πρός με». Πρός τόν ἑαυτόν του καλεῖ ὁ Κύριος τῆς ἀγάπης νά ἔλθουν ὅσοι στενάζουν ὑπό τόν ζυγόν τῆς δουλείας. «Δεῦτε πρός με» λέγει πρός τήν ψυχήν, ἡ ὁποία τόν ἔχει ἐγκαταλείψει καί δυστυχισμένη πλανᾶται εἰς τά σκότη τῆς ἁμαρτίας. Κοντά του ζητεῖ νά ἐπιστρέψουν οἱ ἄσωτοι υἱοί, αἱ ἁμαρτωλαί ψυχαί, αἱ συντετριμμένοι καρδίαι. «Δεῦτε πρός με». Ἡ ἄπειρος ἀγάπη του τόν κάμνει νά σκύβη μέ στοργήν καί συγκατάβασιν ἐπάνω εἰς τόν ἁμαρτωλόν. Εἶναι αὐτός ὁ δημιουργός πού ἔπλασε τόν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἰδικήν του. Ὡς ἐκ τούτου γνωρίζει ὅλας τάς ἀνάγκας καί τούς πόθους τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς. Γνωρίζει τόν ἄνθρωπον εἰς ὅλον του τό βάθος καί εἶναι εἰς θέσιν νά εἰξεύρη τί τόν ὠφελεῖ καί τί τόν βλάπτει, τί συνετέλεσεν εἰς τήν ἀπό τοῦ Θεοῦ ἀποστασίαν καί ἀπομάκρυνσίν του καί τί χρειάζεται διά νά ἀποκατασταθῆ ὁ ἁμαρτήσας ἄνθρωπος εἰς τό ὕψος, ἀπό τό ὁποῖον ἐξέπεσεν.
«Δεῦτε πρός με». Αὐτός πού προσκαλεῖ κοντά του, εἶναι ἀκόμη ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής τῶν ἀνθρώπων. Δέν παρακολουθεῖ ἀφ’ ὑψηλοῦ τά γινόμενα μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι ὁ Θεός πού ἔγινε καί ἄνθρωπος καί ἐπειράσθη ὑπό τοῦ διαβόλου καί ἐδοκίμασε τάς προσβολάς τῆς ἁμαρτίας, χωρίς αὐτός νά ἁμαρτήση. Ἐπάλαισε κατά τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων καί ἀνεδείχθη νικητής. Μέ τήν σταυρικήν του θυσίαν ἐπλήρωσε τό χρέος τῶν ἰδικῶν μας ἁμαρτιῶν μέ τό τίμιον αἷμα του μᾶς ἐξηγόρασε καί μᾶς κατέστησε λαόν του περιούσιον. Ὦ! δέν τοῦ εἶναι ἄγνωστα τά δάκρυα μας. Δέν κωφεύει εἰς τούς στεναγμούς μας. Αἰσθάνεται πολύ καλά τούς ἀγῶνας μας ἐναντίον τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας. Εἶναι ὁ ἐλεήμων καί πιστός Ἀρχιερεύς (Ἑβρ. β’ 17), ὁ πλήρης συμπαθείας πρός τήν ἀσθένειαν καί ἀδυναμίαν τῶν ἀνθρώπων. Αὐτός λοιπόν πού ἐσήκωσεν ἐπάνω του τό φορτίον τῶν ἰδικῶν μας ἁμαρτιῶν, αὐτός ὁ ἀναμάρτητος, πού ἀπέθανεν ὡς ἁμαρτωλός ἐπάνω εἰς τόν σταυρόν διά νά σώση τό ἁμαρτωλόν ἀνθρώπινον γένος, αὐτός μᾶς προσκαλεῖ κοντά του. Μᾶς προσκαλεῖ, διά νά μᾶς μεταδώση τήν λύτρωσιν, διά νά μᾶς χαρίση τήν ἄφεσιν, διά νά μᾶς ἀπαλλάξη ἀπό τάς θλιβεράς συνεπείας τῆς ἁμαρτίας καί μᾶς χαρίση τήν χαράν καί τήν εἰρήνην.
Ἀδελφέ μου, σύ πού διαβάζεις τάς γραμμάς αὐτάς, σύ πού δοκιμάζεις τάς τύψεις τῆς συνειδήσεως διά τάς μεγάλας ἡ μικράς ἁμαρτίας σου, δέν θέλεις νά ἀπαλλαγῆς ἀπό αὐτάς; Δέν θέλεις νά ἐλευθερωθῆς ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας; Δέν θέλεις νά ἀπολαύσης τήν σωτηρίαν καί τήν λύτρωσιν; Ἄκουσε τήν πρόσκλησιν τοῦ Σωτῆρος πού μέ τόσην στοργήν μᾶς ἀπευθύνει: «δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς». Ἄκουσε τήν πρόσκλησιν καί σπεῦσε νά συμμορφωθῆς πρός αὐτήν. Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά πᾶμε κοντά του. Θά τοῦ τό ἀρνηθῶμεν;
Ὦ πανάγαθε Κύριε, πόση εἶναι ἡ ἀγαθότης σου πρός τούς ἁμαρτωλούς, πόση εἶναι ἡ ἀγάπη σου πρός ἡμᾶς τά πλανηθέντα πλάσματά σου! Ἄν καί μέ τάς ἁμαρτίας μας σέ κάμνομεν νά λυπῆσαι καί νά πονῆς, ὅμως δέν παύεις νά μᾶς ἀγαπᾶς καί νά μᾶς προσκαλῆς κοντά σου διά νά μᾶς λυτρώσης ἀπό τήν ἁμαρτίαν καί μᾶς χαρίσης τήν ἀληθινήν εὐτυχίαν. Ὦ φιλάνθρωπε Σωτήρ, βοήθησέ μας νά δεχθῶμεν τήν πρόσκλησίν σου. Δός μας τήν θέλησιν καί τήν δύναμιν νά μισήσωμεν τήν ἁμαρτίαν, νά μετανοήσωμεν εἰλικρινῶς καί νά ἐξομολογηθῶμεν τά ἁμαρτήματά μας καί νά βαδίσωμεν σταθερῶς πλέον τήν ὁδόν τῶν ἁγίων σου ἐντολῶν. Ἐνίσχυσέ μας νά σέ ἀκολουθῶμεν καί νά μένωμεν πάντοτε κοντά σου, ἡνωμένοι ἀχωρίστως μέ σέ εἰς τήν παροῦσαν ζωήν, διά νά εἴμεθα μαζί σου αἰωνίως καί εἰς τήν οὐράνιον βασιλείαν σου. Ἀμήν.»
(Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «ΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
