Μελετη Γ΄ παραγρ. γ΄
Πῶς πρέπει νά διορθώσωμεν αὐτήν τήν κατάχρησιν (τμημα β)
«Διά τοῦτο ἀπό τώρα καί εἰς τό ἑξῆς μή θέλης νά ᾖσαι ἀγαπητέ τόσον τυφλός ὥστε ὅπου νά λογιάζης διά καλά, ἐκεῖνα ὅπου σέ μακρύνουν, ἤ καί σέ ἐμποδίζουν ἀπό τό ἄκρον ἀγαθόν· καί μή θέλης νά ἀλλάξης τά ὀνόματα τῶν πραγμάτων διά ἀπώλειάν σου, ὀνομάζοντας καλόν τό κακόν, καί κακόν τό καλόν, διά νά μήν ἀκούσης τό οὐαί καί ἀλλοίμονον, ὡς λέγει ὁ Κύριος διά τοῦ προφήτου Ἡσαῒου «οὐαί οἱ λέγοντες τό πονηρόν καλόν καί τό καλόν πονηρόν». (ε’. 20). Ἐξύπνησαι μίαν φοράν ἀπό αὐτόν τόν θανατηφόρον ὕπνον, καί ἄν ὁ Θεός σοῦ ἐχάρισεν ὑγείαν, ὡραιότητα,γνῶσιν, πλοῦτον, ἀξιώματα, καί ἄλλα ὅμοια φυσικά καί τυχηρά καλά, μή τά μεταχειρίζεσαι κακῶς εἰς ἀπώλειαν σου, ἀλλά κάμνε τα ὅλα ὄργανα διά τήν σωτηρίαν σου. Ἀποφάσισαι νά τρέχης πάντοτε εἰς τό ἄκρον τέλος σου μέ ὅλην σου τήν καρδίαν, καί ἄν εὕρης τίποτε ἐμπόδια ρίψε τα, καί μή σταθῇς ποτέ ἕως ὅτου νά ἐπιτύχης τό τέλος σου, καθώς κάμνει καί ἕνας ποταμός, ὁ ὁποῖος δέν ἐμποδίζεται ἀπό τά ἐναντία ὅπου εὑρίσκει ἐμπρός, ἀλλά τρέχει ταχέως καί δέν στέκεται παντελῶς, ἕως ὅτου νά φθάση εἰς τήν θάλασσαν· «πάντες οἱ χειμάρροι πορεύονται εἰς τήν θάλασσαν». (Ἐκκλ. α’. 7.)
Ὅθεν τί σέ χρησιμεύουν ἀδελφέ αἱ ἅτακτοι ἐπιθυμίαι ὅπου ἔχεις εἰς τά κτίσματα; αὐταῖς εἶναι ἐμπόδια εἰς τό τέλος τῆς σωτηρίας σου καί ξερρίζωσαι ταις ὅλαις ἀπό τήν καρδίαν σου, καί μολονότι νά τάς ἀγάπησες ἕως τώρα ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ διότι λέγει ὁ Κύριος «εἰ ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζει σε ἔξελε αὐτόν καί βάλε ἀπό σοῦ». (Ματθ. ε’. 29.) Τί σοῦ χρειάζονται ἐκεῖνα τά ξεφαντώματα; τί σοῦ χρειάζονται αἱ τόσαι περιέργειαι ὅπου κάμνεις περιπατῶντας ἐδῶ καί ἐκεῖ, εἰς τάς ὁποίας χάνεις τόν καιρόν ὅπου ἔπρεπε νά ἐξοδεύης εἰς τόν λογισμόν τῆς σωτηρίας σου; αὐτά εἶναι ἐμπόδια καί κόψαι τά ὅλα ἀγκαλά καί νά τά ἀγαπᾷς ὡσάν τό δεξιόν σου χέρι· «εἰ ἡ δεξιά σου χείρ σκανδαλίζει σε, ἔκκοψον αὐτήν καί βάλε ἀπό σοῦ.» (Ματ. αὐτ. 30.) Τί σέ ὠφελοῦν τά τόσα περιπλέγματα ὅπου μεταχειρίζεσαι εἰς τάς ὑποθέσεις τῶν ἄλλων ὅπου δέν σοῦ ἀνήκουν; αὐτά εἶναι ἐμπόδια, καί κόψαι τα ὅλα καί ρίψαι τα, ἐνῶ καί νά τά ἀγαπᾶς ὡσάν τό ποδάρι σου «εἰ ὁ ποῦς σου σκανδαλίζει σε, ἔκκοψον αὐτόν καί βάλε ἀπό σοῦ»(Ματθ. ιη΄8). Σοῦ φαίνονται παραμικρά αὐτά πού εἴπομεν· ἤξευρε ὅμως ἀγαπητέ, ὅτι αὐτά εἶναι ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἡ πέτραις καί τά σκοντάμματα, ὅπου φράζχουν τήν στράταν τῆς σωτηρίας σου, καί εἶναι χρεία νά τά ρίψης ἀπό τό μεσον, καθώς σέ προσταζει ὁ Θεός δια τοῦ Ἡσαῒου «καί τοῦς λίθους ἐκ τῆς ὁδοῦ διαρρίψατε». (ξβ’ 10). Καί εἰς αὐτά τά φαινόμενα παραμικρά στέκεται νά χάσης ἤ νά κερδίσεις αἰωνίως μίαν ἄπειρον εὐδαιμονίαν, ἥτις εἶναι ἡ ἀπόλαυσις τοῦ Θεοῦ. Λοιπόν μίσησαι ἀδελφέ μου τάς διεστραμμένας στράτας ὅπου ἕως τώρα ἐπεριπάτησες· ἀποφάσισαι εἰς τό ἑξῆς νά μεταχειρισθῇς ὅλους σου τούς λογισμούς· καί ὅλας σου τάς ἐπιθυμίας εἰς τήν ἐλπίδα τῆς μακαριότητος ὅπου σέ προσμένει καί ἐπειδή σέ ἔπλασεν ὁ Κύριος μόνον διά τόν ἑαυτόν του, παρακάλεσαί τον νά σοῦ δώση χάριν καί δύναμιν, διά νά ξεκολλήσεις ἀπό ὅλα καί νά εἶσαι μόνον διά αὐτόν, καί ὅλη σου ἡ φροντίς νά εἶναι μόνον καί μόνον, διά νά ἐπιτύχης τήν σωτηρίαν σου, ἐπειδή τοῦτο εἶναι τό τέλος τοῦ κάθε ἀνθρώπου. «Τοῦτο τέλος παντός ἀνθρώπου». (Ἐκκλ. ζ’. 2)»
