Ψαλμός λε’ 9

ΚΕΙΜΕΝΟ

«Μεθυσθήσονται  ἀπό πιότητος οἲκου σου, καί τόν χειμάρρουν τῆς τρυφῆς σου ποτιεῖς αὐτούς.»

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Θά χορτασθοῦν καί θά μεθύσουν ἀπό τήν ἀφθονίαν καί τόν πλοῦτοντῆς τραπέζης τοῦ οἲκου σου καί θά τούς ποτίσῃς μέ τήν τρυφήν τῶν ἀρρήτων σου πνευματικῶν ἀπολαύσεων, πού ἠ αφθονία της ὁμοιάζει πρός ἀσυγκράτητον ρεῦμα χειμωνιάτικου ποταμοῦ. (Ψαλμός λε’ 9)

ΣΧΟΛΙΟ

     Δέν στεροῦνται οἱ Χριστιανοί ἀπολαύσεων καί τέρψεων εἰς τήν παροῦσαν ζωήν. Δέν τούς λείπει ἡ χαρά καί ἡ εὐχαρίστησις. Ὅλως τοὐναντίον. Οἱ Χριστιανοί εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀπολαμβάνουν καί εἰς τόν κόσμον αὐτόν χαράν ἀληθινήν. Ἔχουν τέρψεις καί ἀπολαύσεις πού ἱκανοποιοῦν πράγματι τήν ὅλην προσωπικότητά των.
    Ὁ θεόπνευστος προφήτης, ἀπολαμβάνων καί ὁ ἴδιος τάς θείας αὐτάς εὐλογίας καί τέρψεις παραβάλλει τό πλῆθος των πρός τά νερά χειμάρρου: «Τόν χειμάρρουν της τρυφῆς σου ποτιεῖς αὐτούς».
    Ποίαν εὐεργεσίαν τοῦ Παναγάθου νά πρωτοενθυμηθῆ κανείς; «Ἐν αὐτῷ ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν» (Πραξ. ιζ’ 28) παρατηρεῖ ὁ θεῖος Παῦλος. Καί αὐτός εἶναι ὁ τρέφων ἡμᾶς, «ὁ ἐμπιπλῶν τροφῆς τάς καρδίας ἡμῶν» (Πραξ. ιδ’ 17) «ὁ διδούς πᾶσι ζωήν καί πνοήν καί τά πάντα» (Πραξ. ιζ’ 25). Αὐτός ἀνατέλλει «τόν ἥλιον αὐτοῦ ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους» (Ματθ. ε’ 45) ὥστε ἡ γῆ νά καρποφορῆ, ἄνθρωποι δέ καί ζῶα καί ἡ κτίσις ὅλη νά εἶναι πλήρης τῶν θείων δωρεῶν καί εὐλογιῶν. Ἀλλ’ ἐνῶ αἱ δωρεαί αὗται τοῦ Θεοῦ εἶναι γενικαί πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους, μόνον ὁ πιστός Χριστιανός τάς χρησιμοποιεῖ μέ εὐγνωμοσύνην καί συμφώνως μέ τάς θείας ἐντολάς καί γίνεται τοιουτοτρόπως ἄξιος νά τοῦ χαρίζη ὁ Θεός καί ἄλλας περισσοτέρας, ὄχι δέ μόνον σωματικάς καί ὑλικάς, ἀλλά καί πνευματικάς.
     Καί ἐνῶ λοιπόν οἱ μακράν τοῦ Θεοῦ εὑρισκόμενοι ἀπολαμβάνουν καί αὐτοί τάς θείας δωρεάς, ὅμως δέν μένουν εὐχαριστημένοι καί εἰρηνικοί. Αἱ ὑλιστικαί τέρψεις καί ἡδοναί τάς ὁποίας ἐπιζἦτοῦν, ἀφήνουν ἀνικανοποίἦτον τήν πνευματικήν καί ἀθάνατον ψυχήν των. Καί εἶναι αὐτό φυσικόν. Διότι αἱ ἀπόλαύσεις τῶν αἰσθήσεων καί ἡ ἱκανοποίησις τῶν ἐπιθυμιῶν, κατά γενικήν ὁμολογίαν, προκαλοῦν τόν κόρον καί τήν ἀηδίαν χωρίς νά δίδουν ἀληθινήν χαράν. Ἐνῶ ἡ τρυφή καί ἡ ἀπόλαυσις καί τά ἄλλα ἀγαθά πού προέρχονται ἀπό τόν Θεόν, πάντοτε ἱκανοποιοῦν καί ἀναπαύουν τήν ψυχήν, χωρίς νά προκαλοῦν ποτέ τόν κόρον καί τήν ἀηδίαν.
 «Τόν χειμάρρουν τῆς τρυφῆς σου ποπεῖς αὐτούς»
    Ἐρωτήσατε τήν ψυχήν ἐκείνην, ἡ ὁποία ξεχύνεται εἰς προσευχήν θερμήν καί ἐγκάρδιον πρός τόν Θεόν. Ἀνταλλάσσει τήν γλυκύτητα τῆς προσευχῆς μέ τήν εὐχαρίστησιν πού οἱ ἄλλοι δοκιμάζουν εἰς τάς ὑλιστικάς των ἐπιδιώξεις; Ποτέ. Εἶναι τόσον βαθεῖα ἡ ἱκανοποίησις πού δοκιμάζει ἀπό τήν ἐπικοινωνίαν μέ τόν Θεόν, ὥστε αἰσθάνεται τήν ἀνάγκην νά καταφεύγη συχνά εἰς αὐτήν. Καί καταφεύγει θερμῶς πάντοτε ὁ Χριστιανός εἰς τήν προσευχήν, καί εὑρίσκει βαθεῖαν πνευματικήν χαράν καί ἱκανοποίησιν.
    Εἴπατε εἰς τόν θλιβόμενον καί πονοῦντα Χρισπανόν ἀπό τό στόμα τοῦ ὁποίου ὁ στεναγμός τήν ὥραν τοῦ πόνου συνοδεύεται μέ τήν δοξολογίαν τοῦ Θεοῦ ἐρωτήσατε καί ἐκεῖνον ἀπό τά μάτια τοῦ ὁποίου τρέχουν δάκρυα τήν στιγμήν πού μέ πίστιν ἀτενίζει τήν εἰκόνα τοῦ ἐσταυρωμένου ἐρωτήσατε τους• ἀνταλ¬λάσσουν τήν κατάστασιν αὐτήν μέ τήν κατάστασιν πλήρους ὑγείας, ἐάν ὑποτεθῆ ὅτι ἤθελον ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει εὑρεθῆ μακράν τοῦ Χριστοῦ, χωρίς τήν παρηγορίαν καί τήν ἐλπίδα πού χαρίζει  ἐκεῖνος;   Ἀναμφιβόλως  ὄχι.   Διότι,   ὅταν  μία  ψυχή εὑρίσκεται εἰς ἐπικοινωνίαν μέ τόν Θεόν καί ἀπολαμβάνει τήν χαράν καί τήν εἰρήνην καί ὅλας τάς δωρεάς του, εὑρίσκει τήν πλήρη ἱκανοποιήσίν  της. Καί ὅσον περισσότερον ἐπιθυμεῖ καί ἀπολαμβάνει τάς χάριτας καί τάς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ, τόσον δέν ἐπιθυμεῖ τίποτε ἄλλο, παρά μόνον νά συνδέεται στενώτερον πρός τόν Θεόν. Αἱ θεῖαι εὐλογίαι καί χάριτες εἶναι τά γλυκύτερα καί προσφιλέστερα ἀγαθά διά τήν ψυχήν πού ζητεῖ τόν ἁγιασμόν. Αἱ ἐπαγγελίαι δέ καί αἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ διά τά μελλοντικά, τά αἰώνια ἐν οὐρανοῖς ἀγαθά, ἐνισχύουν τήν ἐλπίδα, τονώνουν τάς προσπαθείας καί βοηθοῦν τόν ἀγωνιζόμενον Χρισπανόν, ὥστε νά μή προσκολλᾶται εἰς τά ὑλικά, νά ποθεῖ δέ καί νά διψᾶ τά πνευματικά, τά θεῖα. Καί ὁ Θεός τρέφει μέ τάς δωρεάς του, ὡσάν ἀπό κανένα χείμαρρον, ἀνακουφίζει μέ τήν χάριν του, ἀναψύχει μέ τάς εὐλογίας του καί πραγματοποιεῖ τοι¬ουτοτρόπως τήν βεβαίωσιν τοῦ προφήτου: «τόν χειμάρρουν τῆς τρυφῆς σου ποτιεῖς αὐτούς».
    «Τῆς τρυφῆς σου». Ὦ, ἡ τρυφή καί ἡ ἀπόλαυσις πού πηγάζει καί παρέχεται ἀπό τόν Θεόν! Ὦ, οἱ εὐγενεῖς πόθοι καί αἱ ἐπιθυμίαι πού ἔχουν κέντρον καί ἀντικείμενον ἱκανοποιήσεως ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος τάς ἐφύτευσεν εἰς τήν ἀνθρωπίνην ψυχήν, τόν Κύριον καί Θεόν. Τοιαύτη τρυφή καί ἀπόλαυσις πού ἔχει πηγήν της τόν Θεόν, πῶς νά μή ἱκανοποιήσει τόν ἄνθρωπον; Καί πῶς νά μή τόν κάμη εὐτυχισμένον καί μακάριον καί εἰς τήν παροῦσαν ζωήν; Αὐτός πού ἐνέβαλεν εἰς τάς ψυχάς μας τήν δίψαν διά τοιαύτας ἀπολαύσεις, αὐτός χύνει τά νάματα τῆς χάριτός του. Αὐτός στέλλει τήν χαράν καί τήν εἰρήνην τοῦ Πνεύματος του, διά νά ἀναπαύουν τάς ψυχάς πού αἰσθάνονται τήν δίψαν αὐτήν.
     Ἀλλ’ ἡ θεία ἀγαθότης, ἐκτός ἀπό ὅσα μας δίδει εἰς τήν παροῦσαν ζωήν, μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει ἄπειρα ἀγαθά εἰς τήν ἄλλην ζωήν. Ἐκεῖ θά μᾶς χαρίση δωρεάς ἀσυγκρίτως περισσότερος καί ἀνωτέρας, τάς ὁποίας ὁ προφήτης τάς εἶδεν ὄχι πλέον ὡς χείμαρρον, ἀλλά ὡς «ποταμόν ὕδατος ζωῆς λαμπρόν ὡς κρύσταλλον, ἐκπορευόμενον ἐκ τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀρνίου» (Ἀποκ. κβ’ 1).
    Ὦ πανάγαθε Κύριε, σύ, πού ὡς φιλόστοργος Πατέρας εἰς τόν κόσμον αὐτόν μᾶς ποτίζεις ἀπό τόν χείμαρρον τῆς τρυφῆς σου καί τῶν δωρεῶν σου, σύ ἀξίωσέ μας εἰς τήν αἰώνιον ζωήν νά πίνωμεν ἀπό τά κρυστάλλινα νερά τοῦ ποταμοῦ ἐκείνου πού πηγάζει κάτωθεν τοῦ θρόνου σου καί νά ἀπολαμβάνωμεν τήν χαράν καί τήν μακαριότητα τῆς βασιλείας σου. Σύ, Κύριε, μετάβαλε τήν θλῖψιν μας καί τόν στεναγμόν μας καί τά δάκρυα τῆς παρούσης ζωῆς εἰς χαράν αἰωνίαν καί ἀγαλλίασιν. Σύ, δός μας τήν ἀνέσπερον εὐφροσύνην τῆς οὐρανίου βασιλείας σου. Ἀμήν.
( Ἀπό τό βιβλίο «Λόγοι τῆς Χάριτος» τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ. Παπουτσοπούλου, ἐκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).