Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ
ΔΙΔΑΧΗ ΠΡΩΤΗ
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός μαρτύρησε στό Κολικόντασι τῆς Βορείου Ἠπείρου στίς 24 Αὐγούστου τοῦ 1779.
Μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπλήρωσης 230 χρόνων ἀπό τόν μαρτυρικό του θάνατο, θά παρουσιάσουμε σέ συνέχειες τήν πρώτη Διδαχή τοῦ Ἁγίου.
Τό κείμενο εἶναι παρμένο ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἰω.Β.Μενούνου «Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχές καί βιογραφία», ἐκδόσεις «Τῆνος». Ὁ χωρισμός σέ κεφάλαια εἶναι ἀπό τό βιβλίο τοῦ Σεβασμιωτάτου πρώην Φλωρίνης κ.κ.Αὐγουστίνου μέ τίτλο «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός».
Κλῆσις διά τὸ κήρυγμα
Πόθεν ἐπαρακινήθηκα, ἀδελφοί μου, θέλω νὰ σᾶς φανερώσω τὴν αἰτίαν. Ἀναχωρώντας ἀπὸ τὴν πατρίδα μου – εἶναι ἕως σαράντα πενήντα χρόνους – ἐπεριπάτησα τόπους πολλούς, κάστρη, χῶρες καὶ χωριά καὶ μάλιστα εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, μὰ περισσότερον ἐκάθισα εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος δεκαεπτὰ χρόνους καὶ ἔκλαια διὰ τὲς ἁμαρτίες μου.
Σιμὰ εἰς τὰ ἄπειρα χαρίσματα ὅπου μοῦ ἐχαρισεν ὁ Κύριός μου μὲ ἀξίωσε καὶ ἐμένα τὸν ἁμαρτωλὸν καὶ ἔμαθα πεντέξι γράμματα ἑλληνικά, ἔγινα καὶ καλόγερος. Διαβάζοντας τὸ ἅγιον καὶ ἱερὸν Εὐαγγέλιον ηὔρηκα μέσα πολλὰ καὶ διάφορα νοήματα, τὰ ὁποῖα εἶναι ὅλα (μαργαριτάρια, διαμάντια, θησαυρός, πλοῦτος, χαρά, εὐφροσύνη, ζωὴ αἰώνιος. Σιμὰ εἰς τὰ ἀλλὰ ηὔρηκα καὶ τοῦτον τὸν λόγον ὅπου λέγει ὁ Χριστός μας πὼς δὲν πρέπει κανένας χριστιανός, ἄνδρας ἡ γυναίκα, νὰ φροντίζη διὰ τοῦ λόγου του μόνον πὼς νὰ σωθῆ, ἀλλὰ νὰ φροντίζη καὶ διὰ τοὺς ἀδελφούς του. Καὶ ὅποιος φροντίζει μόνον διὰ τοῦ λόγου του καὶ δὲν φροντίζει καὶ διὰ τοὺς ἀδελφούς του ἐκεῖνος θὰ κολασθῆ. Ἀκούοντας καὶ ἐγώ, ἀδελφοί μου, ἐτοῦτον τὸν γλυκύτατον λόγον ὁπού λέγει ὁ Χριστός μας, νὰ φροντίζωμεν καὶ διὰ τοὺς ἀδελφούς μας, μὲ ἔτρωγε ἐκεῖνος ὁ λόγος μέσα εἰς τὴν καρδίαν μου τόσους χρόνους ὡσὰν τὸ σκουλήκι ὁπού τρώγει τὸ ξύλον. ΤΙ νὰ κάμω καὶ ἐγώ; Στοχαζόμενος καὶ τὴν ἀμάθειάν μου ἐσυμβουλευθηκα τοὺς πνευματικούς μου πατέρας, ἀρχιερεῖς, πατριάρχας, τοὺς ἐφανέρωσα τὸν λογισμόν μου, ἀνίσως καὶ εἶναι θεάρεστον τέτοιον ἔργον νάν τὸ μεταχειρισθῶ, καὶ ὅλοι μὲ ἐπαρακίνησαν νάν τὸ κάμω καὶ μὲ εἶπαν πὼς τέτοιον ἔργον καλόν καὶ ἅγιον εἶναι. Μάλιστα παρακινούμενος περισσότερον ἀπὸ τὸν παναγιώτατον κὺρ – Σωφρόνιον πατριάρχην — νὰ ἔχωμεν τὴν εὐχήν του — καὶ λαμβάνοντας τάς ἁγίας του εὐχάς ἄφησα τὴν ἐδικήν μου προκοπήν, τὸ ἐδικόν μου καλὸν καὶ ἐβγῆκα νὰ περιπατῶ ἀπὸ τόπον εἰς τόπον καὶ διδάσκω τοὺς ἀδελφούς μου.
