ΚΕΙΜΕΝΟ
« Καί δεῦτε διαλεχθῶμεν, λέγει Κύριος· καί ἐάν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν , ὡς χιόνα λευκανῶ, ἐάν δέ ὦσιν ὡς κόκκινον, ὡς ἔριον λευκανῶ. »
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
« Καί ἀφοῦ μετανοήσετε, ἐλᾶτε νά διακασθῶμεν (νά συζητήσωμεν) καί νά λογαριασθῶμεν, λέγει ὁ Κύριος. Καί εἰς περίπτωσιν ἀκόμη, πού αἰ ἁμαρτίαι σας θά εἶναι ὡσάν τό ἐλαφρῶς κόκκινον χρῶμα, θά τάς λευκάνω ὡσάν το χιόνι· καί ἐάν δέ ἀκόμη εἶναι ὡσάντο ἄσπρο τῶν προβάτων μαλλί » ( Ἀπό τήν «Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας», τ.16ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
«Ὅλοι γνωρίζομεν πόσον λευκή εἶναι ἡ χιών. Ὅταν ἡ χιών πίπτη πυκνή καί καλύπτη τήν γῆν, ὅλα γίνονται κατάλευκα. Βουνά καί πεδιάδες εἶναι σκεπασμένοι μέ τόν κατάλευκον μανδύαν πού ἅπλωσεν ἐπάνω των ἡ πυκνή χιών. Καί ὅταν εἰς κάποιαν διακοπήν τῆς βαρυχειμωνιᾶς συμβῆ νά φανῆ ἐπ’ ὀλίγον ὁ φωτοβόλος ἥλιος, ὦ, ποία ἐκτυφλωτική ἀνταύγεια!
« Ὡς χιόνα λευκανῶ»
Τήν λευκότητα αὐτήν τῆς χιόνος ἐδιάλεξε τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί ἐχρησιμοποίησεν ὡς εἰκόνα παραστατικήν, διά νά μᾶς δείξη πόσον καθαρίζει τήν ψυχήν τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί πώς τήν μεταβάλλει καί τήν καθιστᾷ λευκήν καί ἀπαστράπτουσαν ἡ μετάνοια ἡ ἀληθινή καί ἡ ἐξομολόγησις ἡ εἰλικρινῆς. « Ἐάν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ, ἐάν δέ ὦσιν ὡς κόκκινον, ὡς ἔριον λευκανῶ» (Ἡσαῒου α’18).
Δυνατόν αἱ ἁμαρτίαι τοῦ ἀνθρώπου εἰς τά χρόνια τῆς ἀγνοίας νά ἦσαν πολλαί καί μεγάλαι. Διότι εἶναι πολύ εὔκολον νά γινῇ ὁ ἄνθρωπος παραβάτης τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ ἐντολῶν. Τόν κατάλευκον χιτῶνα τῆς ψυχῆς τόν ὁποῖον ἐνεδύθημεν ὅταν ἐβαπτίσθημεν, εἶναι ἐνδεχόμενον νά τόν ἐγεμίσαμεν ἀπό «σπί¬λους καί ρυτίδας» τῆς ἁμαρτίας, ὥστε νά ἔχῃ χάσει τήν πρώτην του λαμπρότητα. Καί εἶναι δυνατόν μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου ἡ μιά ἁμαρτία προστιθεμένη εἰς τήν ἄλλην νά ἔχουν κάμει τόν ὁλόλευκον ἐκεῖνον χιτώνα ἀγνώριστον. Ἐάν ἦτο δυνατόν νά τόν ἰδῇ ὁ ἄνθρωπος μέ τα μάτια τοῦ σώματος, θά ἐνόμιζεν ὅτι εἶναι βαμμένος εἰς χρῶμα βαθύ, πολύ βαθύ, «ὡς κόκκινον» καί «ὡς φοινικοῦν», τό ὁποῖον εἶναι ἀδύνατον νά ξεβάψῃ καί νά ἀλλάξῃ ὅψιν. Ὦ, ναί! Ὑπάρχουν περιπτώσεις κατά τάς ὁποίας ἡ ἁμαρτία καί ἡ κακία γενικῶς ἔχουν τόσον πολύ ἐπιδράσει εἰς τήν ψυχήν τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε νά λέγωμεν δι’ αὐτόν ὅτι εἶναι «βαμμένος» εἰς τήν ἁμαρτίαν. Ἡ πολυχρόνιος ὑποδούλωσις εἰς τά «ἔργα τοῦ σκότους» ἠμαύρωσε τελείως τήν προτέραν λαμπρότητα τῆς ψυχῆς του, καί το ἀρχαῖον κάλλος τῆς ψυχῆς τό διεδέχθη τώρα ἡ ἀσχήμια τῆς ἁμαρτίας. Καί ὅμως, ἐδῶ εἶναι τώρα τό θαυμαστόν. Ὅτι καί εἰς τήν κατάστασιν αὐτήν ἐάν ἔχῃ φθάσει ὁ ἄνθρωπος, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἔχει τήν δύναμιν νά τόν μεταβάλῃ καί νά τόν ἀλλάξῃ τελείως. Ὑπόσχεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός νά καθαρίσῃ τήν ἁμαρτωλήν ψυχήν καί νά τήν κάμῃ νά λάμπῃ ὅπως τό χιόνι. Ἀκούσατέ το, μέ πόσην καλωσύνην μᾶς τό βεβαιώνει: «Δεῦτε καί διαλεχθῶμεν, λέγει Κύριος». Ἐλᾶτε, παιδιά μου, νά συνομιλήσωμεν, λέγει ὁ πανάγαθος Κύριος. Ἐλᾶτε νά σᾶς δώσω μίαν μεγάλην διαβεβαίωσιν. «Ἐάν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ, ἐάν δέ ὦσιν ὡς κόκκινον, ὡς ἔριον λευκανῶ».
Ἀδελφέ μου, ἀναλογίζεσαι ἴσως τό παρελθόν σου καί σκέπτεσαι πιθανῶς τάς ἁμαρτίας εἰς τάς ὁποίας ἔχεις ὑποπέσει καί μελαγχολεῖς καί πικραίνεσαι καί λυπεῖσαι καί μετανοεῖς. Ἀλλ’ ἀκριβῶς διότι λυπεῖσαι καί μετανοεῖς, ἰσχύει καί διά σέ ἡ βεβαίωσις τοῦ Κυρίου, «ὡς χιόνα λευκανῶ». Ἀλλά θά εἰπῇς ἴσως: ὄχι μόνον εἰς τό παρελθόν, ἀλλά καί τώρα συμβαίνει νά παρασύρωμαι εἰς τήν ἁμαρτίαν. Ἡ συνήθεια τοῦ παρελθόντος, ἡ ἀμέλεια καί ἡ ἀπροσεξία μου συντελοῦν εἰς τό νά μολύνωμαι καί τώρα ἀπό τήν ἁμαρτίαν. Ἀλλ’ ἡ βεβαίωσις τοῦ Κυρίου ἰσχύει καί εἰς τάς περιστάσεις αὐτάς. Διότι καί τώρα, καί κάθε φοράν πού θά μετανοήσῃς καί θά ἀποφασίσῃς νά μή ἐπαναλάβῃς τό κακόν, ἡ ὑπόσχεσις τοῦ Θεοῦ ἐξακολουθεῖ νά ἰσχύῃ. Καί ἡ ἀγαθότης του, κάθε φοράν πού σύ μετανοεῖς εἰλικρινῶς, ἐπαναλαμβάνει τήν χαρμόσυνον διαβεβαίωσιν: Καί πάλιν ἐγώ σέ συγχωρῶ καί τάς ἁμαρτίας σου «ὡς χιόνα λευκανῶ».
Καί πώς νά μή γίνεται αὐτό; Ὑπάρχει καθαριστήριον, ὑπάρχει λουτρόν τῆς ψυχῆς, τοῦ ὁποίου ἡ δραστικότης καί τά ἀπόοτελέσματα εἶναι ἀνυπέρβλητα. Καί τό λουτρόν αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ θείος εὐαγγελιστής Ἰωάννης εἰς τήν προφητικήν του ὀπτασίαν εἶδεν ἀναριθμήτους μυριάδας ἀνθρώπων «ἐκ παντός ἔθνους καί φυλῶν καί λαῶν καί γλωσσῶν, ἑστῶτας ἐνώπιον τοῦ θρόνου (τοῦ Θεοῦ) καί ἐνῶπιον τοῦ ἀρνιοῦ, περιβεβλημένους στολάς λευκάς» (Αποκ. ζ’ 9). Καί εἰς τήν ἀπορίαν του, ποῖοι ἆρα γε εἶναι αὐτοί πού φοροῦν τά λευκά ἐνδύματα, ἔλαβε τήν ἀπάντησιν ὅτι αὐτοί εἶναι οἱ πιστοί ὅλων τῶν αἰώνων. Ἄνθρωποι ὅπως καί ἡμεῖς, ἔζησαν εἰς τάς κοινωνίας πού ζῶμεν καί ἡμεῖς, ἀντιμετώπισαν τούς ἰδίους πειρασμούς καί τούς αὐτούς κινδύνους, ὑποκείμενοι καί αὐτοί εἰς τήν ἁμαρτίαν. Ἔπλυναν ὅμως τάς ψυχάς των διά τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας μέ το αἷμα τοῦ Ἀρνιοῦ, τοῦ ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί τώρα, λαμπροί καί ἀπαστράπτοντες, εὑρίσκονται πλησίον τοῦ Θεοῦ, ἐμπρός εἰς τόν θρόνον του.
Ἀδελφέ μου, τό ἀκούεις; «Ὡς χιόνα λευκανῶ» ὑπόσχεται ὁ Θεός εἰς τόν ἁμαρτωλόν, ὅταν εἰλικρινῶς μετανοήσῃ. Καί δι΄ αὐτό ὁ προφήτης καταφεύγει εἰς τήν ἀγαθότητά του καί τόν ἱκετεύει: «Ἐπί πλεῖον πλῦνον με ἀπό τῆς ἀνομίας μου». Πλῦνε μέ καί ξαναπλῦνε μέ, Κύριε, ἀπό τάςἁμαρτίας μου. Διότι, ὅταν σύ καθαρίσῃς τήν ψυχήν μου μέ το αἷμα σου πού ἐχύθη διά τήν σωτηρίαν τῶν ἁμαρτωλῶν ἐπάνω εἰς τόν σταυρόν, τότε καί ἐγώ ὁ πολύ ἁμαρτωλός «ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι».
Πανάγαθε Κύριε! Ἡ ἁμαρτία ἔχει καταστήσει ἀκάθαρτον καί τήν ἰδικήν μου ψυχήν. Τήν ἔχει στερήσει ἀπό το κάλλος καί τήν λαμπρότητα καί τήν καθαρότητα, τήν κατάστασιν εἰς τήν ὁποίαν σύ τήν ἐδημιούργησες. Πόσον λυποῦμαι δι’ αὐτό! Ἀλλ’ ἰδού ὅτι ἡ ἀγαθότης σου ὑπόσχεται νά μέ ἀπαλλάξῃ ἀπό τήν ἀσχημίαν καί τήν ἀκαθαρσίαν τῆς ἁμαρτίας καί νά μέ κάμῃ λευκόν ὡς χιόνα. Ὦ Κύριε, πόσον εὐχάριστος καί τιμητική εἶναι ἡ μεταβολή αὐτή δι’ ἐμέ! Τό φέγγος τό ἄδυτον τοῦ προσώπου σου θά προσπίπτῃ εἰς τήν ψυχήν μου, καί αὐτή θά ἀντανακλᾷ τήν δόξαν καί τήν λαμπρότητά σου! Χάρισέ μου, Κύριε, τό μέγα αὐτό δῶρον τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας. Καθάρισε τήν ψυχήν μου ἀπό τήν ἁμαρτίαν καί ἀξίωσέ με νά διηγοῦμαι καί ἐγώ μαζί μέ τάς μυριάδας τῶν σεσωσμένων τό ἄπειρον ἔλεος σου. Διότι σύ, Κύριε, ὑπεσχέθης ὅτι καί τήν πλέον ἁμαρτωλήν ψυχήν, ὅταν μετανοῇ, θά τήν λευκαίνης «ὡς χιόνα». Σύ διεκήρυξες ὅτι «καί ἐάν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ». Ἀμήν.
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Λόγοι τῆς Χάριτος», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
