ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ὁ δέ Ἰησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μή φοβοῦ· μόνον πίστευε, καί σωθήσεται.»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ὁ Ἰησοῦς ὅμως, ὅταν ἤκουσε τήν εἴδησιν αὐτήν, ἔδωκεν εἰς αὐτόν τήν ἀπάντησιν καί εἶπε· Μή φοβῆσαι, μόνον έξακολούθει νά πιστεύῃς καί θά σωθῇ ἀπό τόν θάνατον ἡ κόρη σου»
( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
Ἡ στιγμή ἦτο ἐξαιρετικῶς κρίσιμος. Μέ τήν καρδίαν γεμάτην ἀπό ὀδύνην, μέ τήν ψυχήν ἀνήσυχον, ὁ Ἰάειρος εἶχεν ἔλθει πρός τόν Ἰησοῦν. Ἡ μονογενής θυγάτηρ του βαρέως ἀσθενής ἐπάλαιε πρός τόν θάνατον. Ἰατροί καί φάρμακα καί στοργικαί περιποιήσεις ἀπεδείχθησαν ἀνίσχυροι διά νά διώξουν τήν ἀσθένειαν καί νά ἐπαναφέρουν τήν ὑγείαν. Μόνον καταφύγιον ἔμενεν ὁ μέγας θαυματουργός, ὁ παντοδύναμος Ἰησοῦς.
Ἀλλά, ποία ἀπογοήτευσις! Ἐνώ ὁ Κύριος πρόθυμος ὅπως πάντοτε ἀπεδέχθη τήν πρόσκλησιν καί ἐβάδιζε πρός τό σπίτι τοῦ Ἰάειρου, ἔφθασε τό θλιβερόν ἄγγελμα: Ἡ δωδεκαετής κόρη ἦτο πλέον νεκρά. Πρός τί ὁ Ἰάειρος νά ὑποβάλῃ εἰς κόπον τόν Διδάσκαλον; Οἱ συγγενεῖς καί οἱ γνωστοί τό ἐθεώρουν περιττόν. Ἀκούει ὁ Κύριος τήν διά τόν πατέρα θλιβεροτάτην πληροφορίαν. Χωρίς ἄλλο τό βλέμμα τοῦ Ἰαείρου θά ἐστράφη πρός τόν Ἰησοῦν. Τί καί ἄν ἡ γλώσσα ἀπό τήν πολλήν λύπην δέν ἠμποροῦσε νά ἀρθρώση λέξιν; Τό ἱκετευτικόν του βλέμμα ἐξέφραζεν ὅλον τόν πόνον τῆς πατρικῆς καρδίας. Καί τότε ὁ στοργικός Κύριος δέν παραλείπει νά ἀπευθύνῃ λόγους παρηγορίας καί ἐλπίδος. «Μή φοβοῦ· μόνον πίστευε, καί σωθήσεται». Μή ἀφήνῃς νά κυριεύσῃ τήν ψυχήν σου ὁ φόβος καί ἡ ἀπελπισία. Μή ἀφήνῃς νά ὀλιγοστεύῃ ἡ πίστις σου. Ἐάν ἐξακολουθῇς νά ἔχῃς ἐμπιστοσύνην εἰς ἐμέ, ἡ κόρη σου θά σωθῇ καί ἀπό τόν θάνατον.
«Μή φοβοῦ· μοόνον πίστευε…»
Πόσες φορές δέν παρουσιάζονται καί εἰς τήν ἰδικήν μας ζωήν περιπτώσεις καί γεγονότα θλιβερά ἕνεκα τῶν ὁποίων καταφεύγομεν εἰς τόν Θεόν, ζητοῦντες νά ἐπέμβῃ ἐκεῖνος θαυματουργικῶς! Πόσες φορές δέν αἰσθανόμεθα καί ἡμεῖς νά σκοτεινιάζῃ ὁ ὁρίζων τῆς ψυχῆς μας, νά μά εὑρίσκωμεν πλέον σκοπόν καί νόημα εἰς τήν ζωήν, διότι τυχόν τά πρόσωπα ἤ τά πράγματα τῆς ἀγάπης μας καί τῶν ἐλπίδων μας τά χάνομεν κατά τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλον τρόπον! Πόσες φορές, ἐνώ ἡμεῖς ἀνύποπτοι βαδίζομεν τήν ἐπίγειον ὁδοιπορίαν μας, ἔξαφνα ξεσπᾷ ἀπρόβλεπτος θύελλα κακῶν καί, ὡς κεραυνός ἐν εὐδίᾳ, μᾶς καταλαμβάνουν δυσάρεστα γεγονότα! Θά ἠμπορούσαμεν καί ἡμεῖς τότε νά ἐπαναλάβωμεν τούς λόγους τοῦ προφήτου: «θλίψιν καί ὀδύνην εὕρον» (Ψαλμ. ριδ’ 3).
Διατί ὅμως σταματῶμεν ἐώς ἐδῶ; Διατί καί εἰς τάς πλέον θλιβεράς στιγμάς καί περιόδους τῆς ζωῆς μας νά μή στρέφωμεν, ὅπως ὁ Ἰάειρος, τά βλέμματα πρός τόν Θεόν καί νά μή τοῦ ἀπευθύνωμεν θερμήν τήν ἱκεσίαν καί νά τοῦ ζητῶμεν στοργικήν τήν ἐπέμβασιν; Διατί νά μή μιμούμεθα τόν Ἰάειρον, ἀποβλέποντες πρός τόν Κύριον, διά νά ἀκούσωμεν καί ἡμεῖς εἰς τό βάθος τῆς ψυχῆς μας τήν ἀπήχησιν τῶν λόγων του «μή φοβοῦ· μόνον πίστευε»; Εἶμαι ἐδῶ ἀοράτως κοντά σου. Εἶμαι πλησίον σου ἡμέραν καί νύκτα. Ἀντιλαμβάνομαι τόν πόνον σου. Βλέπω τά δάκρυά σου. Ἀκούω τούς στεναγμούς σου καί εἶμαι πρόθυμος νά σέ βοηθήσω. «Μή φοβοῦ· μόνον πίστευε». Ἡ ἀγάπη μου πρός ἐσέ δέν ἠλαττώθη. Τό ὅτι συναντᾷς θλίψεις εἰς τήν ζωήν σου, δέν σημαίνει ὅτι ἐγώ σέ ἐλησμόνησα. Δοκιμάζω μόνον τήν πίστιν σου. Θέλω νά ἴδω κατά πόσον ἔχεις στηρίξει ἀκλόνητον τήν ἐλπίδα σου εἰς ἐμέ. Καί ὅσον περισσοτέρα εἶναι ἡ πίστης σου καί μεγαλυτέρα ἡ ἐλπίς σου, τόσον συντομώτερον θά ἀπαλλαγῇς ἀπό τά θλιβερά καί δυσάρεστα περιστατικά πού σέ στενοχωροῦν.
«Μή φοβοῦ μόνον πίστευε…»
Φίλη ψυχή, διατί ἀθυμεῖς; Διατί κάμπτεσαι εἰς τόν καιρόν τῶν θλίψεων; Δέν ἠξεύρεις ὅτι ἄνωθέν μας ὑπάρχει ὁ στοργικός Πατέρας, ὁ Παντοδύναμος, ὁ Πανάγαθος, ὁ Πάνσοφος, ὁ πρόθυμος νά σπεύσῃ εἰς βοήθειάν μας; Τί λοιπόν; Μήπως τοῦ ἀπέλιπεν ἡ καλή διάθεσις νά μᾶς βοηθήσῃ; Μήπως ἠλαττώθη ἡ δύναμίς του ἤ μήπως δέν γνωρίζει ἐκεῖνος τί πρέπει νά κάμῃ; Ὄχι. Καί δύναται καί ἠξεύρει καί θέλει ἐκεῖνος νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τά θλιβερά τοῦ βίου περιστατικά. Θέλει ὅμως πρωτιίστως νά μᾶς βοηθήσῃ διά νά λάβωμεν τό μεγάλο δίδαγμα, ὅτι πρέπει νά ὑποτάσσωμεν τήν θέλησίν μας εἰς τήν ἰδικήν του θέλησιν καί νά ἐξαρτῶμεν τά πάντα ἀπό τήν ἰδικήν του ἀγαθήν πρός ἡμᾶς διάθεσιν. Μή λησμονῇς, θλιβομένη ψυχή, ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνον σῶμα· εἶναι καί πνεῦμα. Καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ διά τόν ἄνθρωπον δέν εἶναι μόνον ἡ ὑγεία καί ἡ εὐεξία τοῦ σωματικοῦ ὀργανισμοῦ· εἶναι πρωτίστως καί κυρίως ἡ ὑγεία καί ἡ Σωτηρία τῆς ὅλης μας προσωπικότητος, τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας. Καί προκειμένου νά ἐπιτύχωμεν τό ἀνώτερον καί ὕψιστον, τήν αἰώνιον Σωτηρίαν, ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά δοκιμαζώμεθα εἰς τήν παροῦσαν ζωήν δια νά κερδήσωμεν ὅ, τι πολυτιμότερον ἔχει νά ποθήσῃ καί επιζητήσῃ ὁ ἄνθρωπος: Τήν αἰώνιον Σωτηρίαν καί τήν κληρονομίαν τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Καί ἐνῶ λοιπόν ἡμεῖς ἐνδέχεται νά χύνωμεν θερμά δάκρυα, ἐκεῖνος, ἀοράτως εὑρισκόμενος πλησίον μας, μᾶς παρέχει δύναμιν καί ἐνίσχυσιν, ψιθυρίζων εἰς τό ἐσωτερικόν τῆς ψυχῆς μας: Εἶμαι ἐδῶ κοντά σου· πολύ κοντά σου. «Μή φοβοῦ· μόνον πίστευε». Αὐτήν τήν θερμήν καί ἀκλόνητον πίστιν καί ἐμπιστοσύνην εἰς τήν παρουσίαν σου καί τήν παντοδύναμον προστασίαν σου, Κύριε, χάρισε καί εἰς ἡμᾶς πάντοτε μέν, ἰδιαιτέρως ὅμως εἰς τάς κρισίμους περιόδους τῆς ζωῆς μας. Μή μᾶς ἀφήνῃς ἀβοηθήτους, ὥστε νά κλονίζεται ἡ πίστις μας καί ἡ ἐλπίς μας πρός σέ. Θέρμαινε τήν καρδίαν μας διά νά στρέφεται μέ ἀπόλυτον ἐμπιστοσύνην πρός τήν μεγαλωσύνην σου, ἐκζητοῦσα τήν παντοδύναμον ἐπέμβασίν σου. Ἀξίωνέ μας νά ἐφαρμόζωμεν τό θεόπνευστον τοῦ προφήτου παράγγελμα: «Θλίψιν καί ὀδύνην εὗρον. καί τό ὄνομα Κυρίου ἐπεκαλεσάμην» (Ψαλμ. ριδ’ 3-4), ὥστε σύ, εἰσακούων τήν δέησίν μας, νά μᾶς ἀποκρίνεσαι μέ τούς τρόπους πού γνωρίζεις· «Μή φοβοῦ· μόνον πίστευε».
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Λόγοι τῆς Χάριτος», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
