Μέ τήν εὐκαιρία συμπλήρωσης ὀγδόντα χρόνων ἀπό τήν ὁσιακή κοίμηση τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιμανδρίτου Εὐσεβίου Ματθοπούλου, Γέροντος τῆς Ἀδελφότητός μας, δημοσιεύουμε σέ συνέχειες κομμάτια ἀπό τό κλασικό βιβλίο του «Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ». Τό κείμενο εἶναι παρμένο ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων τῆς Ἀδελφότητος «ΖΩΗ» σέ ἁπλούστερη γλωσσική μορφή.
21. ε) Λόγοι τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου.
Ὁ θεῖος εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, μιλώντας γιὰ τοὺς Χριστιανούς ποὺ ἔχουν ἀναγεννηθῆ, λέει: Δεῖτε πόσο μεγάλη ἀγάπη ἔδειξε σὲ μᾶς ὁ οὐράνιος Πατέρας, ὥστε νὰ ὀνομασθοῦμε καὶ νὰ εἴμαστε παιδιὰ Του. Καὶ εἴμαστε μὲν καὶ τώρα παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν ἔγινε ἀκόμη φανερὴ ἡ δόξα ποὺ μελλοντικὰ θὰ πάρουμε. Γνωρίζουμε ὅμως ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὸ Πνεῦμα Του ὅτι, ὅταν φανερωθῆ ὁ Χριστὸς στὴ δευτέρα Του παρουσία, θὰ γίνουμε καὶ θὰ εἴμαστε ὅμοιοι μὲ Αὐτόν, γιατί θὰ ἔχουμε τὴν ἱκανότητα καὶ τὴ δύναμη νὰ Τὸν δοῦμε καθὼς εἶναι στὸ ὕψος τῆς δόξας Του.
Ἰδοὺ καὶ τὰ ἴδια τὰ λόγια τοῦ θείου Ἰωάννου: «Ἴδετε ποταπὴν ἀγάπην δέδωκεν ἡμῖν ὁ Πατὴρ ἵνα τέκνα Θεοῦ κληθῶμεν… Ἀγαπητοί, νῦν τέκνα Θεοῦ ἐσμεν, καὶ οὔπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα• οἴδαμεν δὲ ὅτι ἐὰν φανερωθῆ, ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθὼς ἐστι» (Α’ Ἰωάν. γ’ 1,2).
Ὁ ἴδιος ἱερὸς Εὐαγγελιστής, βλέποντας μὲ Πνεῦμα Ἅγιο τὴν ἐνδοξη πνευματικὴ πόλη τοῦ Θεοῦ, τὴν ἐπουράνια Ἱερουσαλήμ, τὴ δόξα καὶ μακαριότητα τῶν ἁγίων ποὺ θὰ ἀξιωθοῦν νὰ μποῦν σ’ αὐτή, βεβαιώνει γιὰ τοὺς ἁγίους καὶ δίκαιους ὅτι θὰ βασιλεύουν στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. «Καὶ βασιλεύσουσιν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Ἀποκ. κβ’ 5).
22. Συμπέρασμα.
Ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι γεμάτη ἀπὸ μαρτυρίες ποὺ διακηρύττουν καὶ διαβεβαιώνουν ὁλοφάνερα καὶ καθαρὰ ὅτι ὁ ἀγαθὸς Θεὸς ἔπλασε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὸν ἄνθρωπο, μὲ σκοπὸ νὰ τὸν κάνη αἰώνια εὐτυχισμένο καὶ μακάριο κοντά Του.
Εἶναι λοιπὸν βέβαιο καὶ ἐντελῶς ἀναντίρρητο ὅτι ὁ τελικὸς σκοπός, γιὰ τὸν ὁποῖον πλάσθηκε ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὕψιστος καὶ αἰώνιος προορισμός του, ποὺ ἀποβλέπει στὸ αἰώνιο καὶ ἄπειρο μέλλον του, εἶναι ἡ ἠθικὴ ἀνυψώσή του, ἡ κληρονομία καὶ ἀπόλαυση τῆς αἰώνιας δόξας, τῆς χαρᾶς καὶ τῆς θεϊκῆς μακαριότητος.
Στὸ ὕψος αὐτὸ τῆς αἰώνιας δόξας καὶ θεϊκῆς μακαριότητος, δὲν φθάνει ὁ ἄνθρωπος μὲ κανένα ἄλλο μέσο παρὰ μόνο μὲ τὴ μόρφωσή του κατὰ Χριστὸν σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο καὶ τὴν ὁμοίωσή του μὲ Αὐτόν, ὅσο εἶναι δυνατό. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἀνάλογο μὲ τὸν τελικὸ προορισμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως ὁ τελικός προορισμὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι προορισμὸς ὕψιστος, ἀνώτερος ἀπὸ τὸν ὁποῖο δὲν ὑπάρχει ἄλλος, διότι πρόκειται ὁ ἄνθρωπος νὰ ὑψωθῆ καὶ νὰ δοξασθῆ ἀπὸ Αὐτὸν τὸν Θεὸ ὡς ἀγαπητό Του παιδί, ἔτσι καὶ τὸ μέσο, μὲ τὸ ὁποῖο ἐπιτυγχάνεται αὐτὸς ὁ ὕψιστος προορισμός, εἶναι μέσο ὕψιστο. Διότι ὁ ἄνθρωπος δὲν γίνεται ὅμοιος μὲ κάποιο ἄλλο ὄν, ἀλλὰ μὲ Αὐτον τὸν Χριστό, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν δὲ ὁ ἄνθρωπος γίνη ὅμοιος μὲ τὸν Χριστό, ὅσο εἶναι δυνατό, καὶ τέλειος στὴν ἀρετή, καθὼς παραγγέλλει ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, λέγοντας: «Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι» (Ματθ. ε’ 48), θὰ δοξάζεται μαζί Του αἰώνια στὸ μέλλον.
Καὶ αὐτὰ μὲν χωριστὰ γιὰ τὸν προορισμὸ τοῦ ἀνθρώπου στὴ γῆ καὶ στὴ μέλλουσα αἰώνια ζωή.
Καὶ τώρα θὰ παρουσιάσουμε τὶς δυὸ αὐτὲς ὄψεις τοῦ προορισμοῦ ἑνωμένες σὲ ἔνα τύπο, γιὰ νὰ μπορῆ κάθε Χριστιανὸς καὶ εὔκολα νὰ τὸν καταλαβαίνη καὶ εὔκολα νὰ τὸν θυμᾶται.
