ΚΕΙΜΕΝΟ
«Διό λέγει· ἔγειρε ὁ καθεύδων καί ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καί ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός».
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἐπειδή δέ πράγματι ἐπέρχεται διόρθωσις διά τοῦ ἐλέγχου, δι’ αὐτό καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον χρησιμοποιεῖ τόν ἔλεγχον καί φωνάζει πρός κάθε ἁμαρτωλόν διά στόματος τῶν προφητῶν τῆς Καινής Διαθήκης: Σήκω ἐπάνω σύ, πού κοιμᾶσαι τόν ὕπνον τῆς ἁμαρτίας καί ἀναστήσου ἀπό τήν νέκραν καί τόν θάνατον, εἰς τόν ὁποῖον σέ ἔρριψεν ἡ ἁμαρτία. Καί θά σέ φωτίσῃ ὁ Θεός». ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
ΣΧΟΛΙΟ
Δέν εἶναι λόγος ἀνθρώπου. Εἶναι ἡ φωνή τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου. Εἶναι σάλπισμα ἐγερτήριον πού ἀπευθύνει ἡ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ πρός κάθε ἁμαρτωλόν. Εἶναι προτροπή γεμάτη ἀπό θείαν στοργήν πρός τούς παραλύτους καί ἡμιθανεῖς πνευματικῶς. Ἔγειρε ὁ καθεύδων καί ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καί ἐπιφαύσει σοί ὁ Χριστός». Σύ, πού κοιμάσαι τόν ὕπνον τῆς ἁμαρτίας, ξύπνα. Σήκω ἐπάνω. Σύ, ὁ νεκρός πνευματικῶς, ἀναστήσου ἀπό τόν θάνατον εἰς τόν ὁποῖον σέ ἔρριψεν ἡ ἁμαρτία. Ἄνοιξε τά μάτια τῆς ψυχῆς σου διά νά φωτισθῇς ἀπό τό σωτήριον φῶς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
«Ἔγειρε ὁ καθεύδων καί ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν». Ἐκεῖνος πού κοιμᾶται εὑρίσκεται εἰς τελείαν ἄγνοιαν ὅλων ὅσων συμβαίνουν τριγύρω του. Ἄν ἐμπήκαν κλέπται εἰς τό σπίτι του καί τόν ληστεύουν ἄν κακοῦργοι ἑτοιμάζονται νά τοῦ ἀφαιρέσουν τήν ζωήν ἄν ἔπιασε φωτιά τό σπίτι του, κινδυνεύῃ δέ καί ὁ ‘ἴδιος νά γίνῃ παρανάλωμα τοῦ πυρός, ἐκεῖνος πού κοιμᾶται δέν ἔχει καμμίαν γνῶσιν. Δέν δοκιμάζει καμμίαν ἀνησυχίαν. Ἐάν δέν ἀφυπνισθῇ ἐγκαίρως, διατρέχει τόν ἔσχατον κίνδυνον. Κινδυνεύει ὅχι μόνον ἡ περιουσία του, ἀλλά καί αὐτή ἡ ζωή του. Τί θά τόν σώσῃ εἰς τήν κρίσιμον αὐτήν περίστασιν; Μόνον τό νά ἐξυπνήσῃ καί νά πεταχθῇ ἐπάνω. Μόνον ἔτσι θά ἀποφύγῃ καί θά ματαιώσῃ τόν κίνδυνον.
Ἀλλά καί ὁ ἁμαρτωλός εἰς παρομοίαν κατάστασιν εὑρίσκεται. Τό δηλητήριον τῆς ἁμαρτίας εἰσεχώρησε βαθειά εἰς τόν ψυχικόν του ὀργανισμόν καί τόν διεπότισεν ὁλόκληρον. Αἱ πνευματικαί του αἰσθήσεις δέν λειτουργοῦν. Τά αἰσθητήρια τῆς ψυχῆς του εἶναι ναρκωμένα. Κοιμᾶται βαθειά! Κάτι περισσότερον εἶναι σχεδόν νεκρός! Ποία θλιβερά κατάστασις! Αἱ παρακλήσεις τῶν προσφιλῶν του προσώπων τόν εὑρίσκουν ψυχρόν καί ἀδιάφορον. Τά δάκρυα των δέν τόν συγκινοῦν. Οὔτε εὑρίσκουν ἀπήχησιν εἰς τήν ψυχήν τοῦ κηρύγματα καί βιβλία χριστιανικά. Τί καί ἄν τριγύρω του σφύζῃ ἡ πνευματική ζωή καί ἡ καρποφορία τοῦ θείου λόγου εἶναι ἐκπληκτική; Ὁ ἁμαρτωλός κοιμᾶται. Ποῖος θά τόν ἐξυπνήσῃ; Ποῖος θά τόν βοηθήσῃ διά νά συνέλθῃ ἀπό τόν λήθαργον; Ποῖος τό πτῶμα αὐτό τό ἠθικόν θά τό ἀναζωογονήσῃ; Ποῖος θά τοῦ ἐμφυσήσῃ πνοήν ζωῆς διά νά ἀναδημιουργηθῇ, διά νά μή ἀποθάνῃ ποτέ πλέον; Ποῖος ἄλλος ἀπό τόν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς καί καθαιρέτην τοῦ θανάτου, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν;
«Ἔγειρε ὁ καθεύδων καί ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν». Ὅμως, ἀδελφέ μου, πρόσεξε. Ἐκεῖνος πού κοιμᾶται βαθειά, διά νά πεταχθῇ ἐπάνω καί ἀποφυγῇ τόν κίνδυνον δέν εἶναι ἀρκετόν νά τόν ἐξυπνήσῃ κάποιος. Πρέπει καί ὁ ἴδιος, μόλις τόν ἐξυπνήσουν, νά ἀντιληφθῇ τόν κίνδυνον πού διατρέχει. Πρέπει, ὅσον καί ἄν εἶναι νυσταγμένος, νά ἀποτινάξῃ τόν νυσταγμόν, καί μέ ἀποφασιστικότητα νά σηκωθῇ καί ἀπομακρυνθῇ ἀπό τήν ἐστίαν τοῦ κινδύνου. Τό ἴδιον αὐτό πρέπει νά κάμῃ καί ὁ ἁμαρτωλός. Πρέπει νά θελήσῃ καί ὁ ἴδιος νά σωθῇ. Πρέπει νά συνεργήσῃ καί αὐτός. Ὅταν βαδίζῃ κάποιος πρός τόν κρημνόν, δέν εἶναι ἀρκετόν νά τοῦ φωνάξουν οἱ ἄλλοι ὅτι ἐκεῖ πού πηγαίνει εἶναι βάραθρον. Χρειάζεται νά προσέξῃ τήν φωνήν πού ὑποδεικνύει τόν κίνδυνον καί νά γυρίσῃ ἀμέσως ὀπίσω. Ἔτσι καί ὁ ἁμαρτωλός. Πρέπει μέ ὅλην τήν δύναμιν τῆς θελήσεώς του νά ἀποστραφῇ τήν ἁμαρτίαν, νά λάβῃ ἀποφάσεις ἡρωϊκάς, νά εἴπῃ καί αὐτός «ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου», θά σηκωθῶ ἀμέσως, θά συγκεντρώσω τάς δυνάμεις μου, ὅσον μικραί καί ἀσθενεῖς καί ἄν εἶναι αὐταί, καί θά βαδίσω μέ βῆμα σταθερόν τόν δρόμον τῆς ἐπιστροφῆς πρός τόν οὐράνιον Πατέρα, τόν δρόμον τῆς μετανοίας, τῆς σωτηρίας καί τῆς λυτρώσεως.
Ὤ, ἀπό τήν στιγμήν πού θά λάβη τήν ἡρωϊκήν ἀπόφασιν ὁ ἁμαρτωλός• ἀπό τήν στιγμήν πού θά φθάσουν εἰς τάς ἀκοάς του οἱ στοργικοί λόγοι «ἔγειρε ὁ καθεύδων καί ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν» καί αὐτός θά εἴπῃ «ναί, θέλω νά σηκωθῶ, θέλω νά γίνω ὑγιής, θέλω νά ξεφύγω ἀπό τόν τρομερόν κίνδυνον τοῦ αἰωνίου θανάτου, θέλω νά ἐπανέλθω εἰς τήν ζωήν τήν ἠθικήν, τήν πνευματικήν», ἀπό τήν στιγμήν αὐτήν ἕνα φῶς οὐράνιον θά τόν φωτίσῃ, τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Δύναμις ἀόρατος θά ἐνισχύσῃ τά παραλελυμένα μέλη του, ἡ δύναμις τοῦ Ζωοδότου. Πνεῦμα νέας ζωῆς θά ζωογονήσῃ τήν προσωπικότητά του. Ἐξέφυγε πλέον τόν κίνδυνον. Ἔπαυσε πλέον νά εἶναι αἰχμάλωτος ἀλυσοδεμένος. Τό ἡρωϊκόν «θέλω» πού εἶπεν εἰς τήν φωνήν τοῦ Πνεύματος, ἰδού τώρα τόν ὁδηγεῖ εἱς τόν λειτουργόν τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνώπιον αὐτοῦ ὁμολογεῖ ἐν συντριβῇ τά παραπτώματά του καί ἀποβάλλει τό δηλητήριον τῆς ἁμαρτίας. Καθαρίζεται ἀπό τόν ρύπον τῶν παραπτωμάτων του. Ἀποκαθίσταται εἰς πλήρη ὑγείαν. Καί ἡ φωνή τοῦ οὐρανίου Πατρός ἀντηχεῖ ζωηρά εἰς τό βάθος τῆς ὑπάρξεώς του: «Οὗτος ὁ ὑιός μου νεκρός ἦν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλός ἦν καί εὑρέθη». Ποία θαυμάσια ἀνταπόκρισις εἰς τήν πρόσκλησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «ἔγειρε ὁ καθεύδων καί ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καί ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός»! Ἄγγελοι καί ἄνθρωποι πανηγυρίζουν τό μέγα γεγονός. Οὐρανός καί γῆ συμμερίζονται τήν χαράν τῆς μετανοίας, τῆς σωτηρίας ἑνός ἀπολωλότος προβάτου.
Χριστέ μου, μή ἀφήνῃς κανένα ἀδελφόν μας νά κοιμᾶται ἀμέριμνος τόν θανατηφόρον ὕπνον τῆς ἁμαρτίας. Μέ τούς τρόπους πού σύ γνωρίζεις, φώναξε δυνατά εἰς τό βάθος τῆς ψυχῆς του, ὥστε νά σέ ἀκούση, νά ἀφυπνισθῇ, νά συνέλθῃ, νά μετανοήσῃ, νά σωθῇ. Καί ἡμᾶς, πού ἡ ἀγαθότης σου μᾶς ἔχει ὁδηγήσει εἰς τόν δρόμον τῆς μετανοίας καί τῆς ἐπιστροφῆς, φώτιζέ μας ὁλονέν καί περισσότερον διά νά γνωρίζωμεν τάς ἐλλείψεις καί τά ἐλαττώματά μας καί νά μετανοῶμεν δι’ αὐτάς. Ρίχνε, Κύριε, τόν φωτισμόν σου εἰς τάς ψυχάς μας καί ὁδηγεῖ μας εἰς τούς δρόμους τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί φέρνε μας ὁλονέν καί πλησιέστερα κοντά σου. Δώσε τήν χάριν σου διά νά πραγματοποιηθῇ καί εἰς ἡμᾶς καί εἰς ὅλους ὁ λόγος τοῦ Πνεύματός σου «Ἔγειρε ὁ καθεύδων καί ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καί ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός». Ἀμήν.
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Λόγοι τῆς Χάριτος», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
