ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καί εἶπεν αύτοῖς Ἰωσήφ· μή φοβείσθε του γάρ Θεοῦ εἰμί ἐγώ.»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἀλλά ὁ ανεξίκακος καί ἀγαθώτατος Ἰωσήφ ἐπροσπάθησε νά τούς παρηγορήσῃ καί νά τούς καθησυχάσῃ καί τούς εἶπε: «Μή φοβεῖσθε καί μή ἀγωνιᾶτε, διότι ἐγώ εἶμαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Αὐτόν σέβομαι καί φοβοῦμαι. Αύτόν μιμοῦμαι καί προσπαθῶ νά εὐεργετῶ ὅσους μέ ἀδικοῦν.» (Ἀπό τήν "Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας" τ.1ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
ΣΧΟΛΙΟ
«Εἶχαν ἀδικήσει οἱ ἀδελφοί του τόν Ἰωσήφ καί τοῦ εἶχαν προξενήσει πολύ μεγάλο κακόν. Ὁ φθόνος καί ἡ ζηλοτυπία πού ἄφησαν νά ἀναπτυχθῇ εἰς τήν ψυχήν των, τούς ὡδήγησεν εἰς πράξεις καί ἐνεργείας αἱ ὁποῖαι κάθε ἄλλο ἔδειχναν, παρά τό ὅτι ὑπῆρχεν εἰς τήν ψυχήν των ἡ ἀδελφική ἀγάπη. Τόν εἶχαν ρίξει εἰς ἕνα ξηρόν λάκκον μέ τόν σκοπόν νά τόν ἀφήσουν ἐκεῖ νά ἀποθάνῃ ἤ νά καταφαγωθῇ ἀπό τά ἄγρια θηρία. Τόν ἐπώλησαν ἔπειτα εἰς ἀγνώστους ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι, ὅταν ἔφθασαν εἰς τήν Αἴγυπτον, τόν ἐπώλησαν καί αὐτοί ὡς δοῦλον εἰς τόν Πετεφρῆν. Καί ὡς ἐπιστέγασμα τῆς πολλῆς κακοπαθείας ἦλθε καί ἡ συκοφαντία τῆς γυναικός τοῦ Πετεφρῆ, ἕνεκα τῆς ὁποίας τόν ἔρριψεν ὁ Πετεφρῆς εἰς τήν φυλακήν. Τί ἄλλο ἀπό τόν θάνατον ὡς λυτρωτήν θά ἠμποροῦσε πλέον νά περιμένῃ ὁ Ἰωσήφ, φυλακισμένος καί σιδηροδέσμιος, μακράν ἀπό τήν πατρίδα του, εἰς λαόν εἰδωλολατρικόν καί ξένον πρός τόν ἀληθινόν Θεόν.
Ὅμως, «τοῦ Θεοῦ εἰμί ἐγώ», ἔλεγεν ὁ Ἰωσήφ. Καί ἰδοῦ ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα πού ὁ Θεός, ὁ δίκαιος καί παντοδύναμος προστάτης, ἀπέδειξε τήν ἀθωότητα τοῦ Ἰωσήφ καί τόν ἐτίμησεν ὅσον τοῦ ἤξιζε. Ἀπό φυλακισμένος πού ἦταν, ἐλευθερώνεται. Ἀπό δοῦλος καί αἰχμάλωτος, ἀνυψώνεται εἰς ἀξίωμα μέγα. Ὁ ἴδιος ὁ βασιλεύς τῆς Αἰγύπτου τόν ἀνακηρύττει τόν μεγαλύτερον ἄρχοντα εἰς τήν ἀχανῆ καί ἐκτεταμένην χώραν του καί τοῦ ἀναθέτει σπουδαιόταιον ἔργον, νά φροντίσῃ αὐτός νά συγκεντρώσῃ σίτον διά τά ἕτη τῆς τρομερᾶς πείνας τά ὁποῖα ἐπρόκειτο νά ἐπακολουθήσουν. Ἡ τελική ἔκβασις ἀπέδειξε περιτράνως, ὅτι πράγματι ὁ Ἰωσήφ ἦτο ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.
«Τοῦ Θεοῦ εἰμί ἐγώ». Πόσον μεγάλο πρᾶγμα εἶναι, ἀδελφέ μου, καί ποίαν ἐνίσχυσιν καί παρηγορίαν δίδει εἰς τόν ἄνθρωπον ἡ πεποίθησις ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὅτι πιστεύει καί σέβεται καί ἄγαπᾷ καί εὐλαβεῖται τόν Θεόν καί ἑπομένως ὅτι ζῇ κάτω ἀπό τήν πατρικήν προστασίαν καί τήν συνεχῆ πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ. Τό γεγονός ὅτι μᾶς ἀγαπᾷ ὁ Θεός, ἡ μεγάλη ἀλήθεια ὅτι εἶναι πάντοτε εἰς τό πλευρόν μας στοργικός προστάτης, δέν σημαίνει ὅτι καί δέν θά μᾶς ἀφήσῃ ποτέ νά δοκιμάσωμεν καί νά ἀντιμετωπίσωμεν δυσκολίας καί θλιβερά γεγονότα. Μᾶς δίδει ὅμως τήν διαβεβαίωσιν, ὅτι δέν θά μᾶς ἀφήση μόνους καί ἀβοηθήτους καί δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψῃ. Ὅταν κρίνῃ ἐκεῖνος ὅτι πρέπει νά σταματήσῃ ἡ δοκιμασία μας καί πρέπει νά λάμψῃ ἡ ἀλήθεια καί νά ἀποκατασταθῇ ἡ δικαιοσύνη, τότε ἀναλαμβάνει αὐτός νά μᾶς ὁδηγήσῃ ἀπό τήν ἀδοξίαν εἰς τήν δόξαν, ἀπό τήν ἀφάνειαν εἰς θέσιν περίοπτον, ἀπό τούς κινδύνους εἰς τήν ἀσφάλειαν καί ἀπό τήν θλίψιν εἰς τήν χαράν. Εἰς τούς ἰδικούς του ἀνθρώπους δίδει βεβαίαν καί ἀσφαλῆ τήν ὑπόσχεσιν ὁ Θεός: «οὐ μή σέ ἀνῶ οὐδ’ οὐ μή σέ ἐγκαταλίπω» (Εβρ. ιγ’ 5). Δέν θά σέ ἀφήσω, δέν θά σέ ἐγκαταλείψω ποτέ, οὐδέ καί ὅταν ἀκόμη οἱ ἐχθροί σου καί οἱ ἄνθρωποι τῆς ἁμαρτίας εἰποῦν: «Ὁ Θεός ἐγκατέλιπεν αὐτόν». Καί ὅταν τυχόν θά λέγουν οἱ ἄνθρωποι τά λόγια αὐτά, εἰς τήν ψυχήν τοῦ πιστοῦ πού δοκιμάζεται, θά ὑπάρχῃ βαθεῖα καί ἔντονος ἡ μαρτυρία τῆς συνειδήσεως: «τοῦ Θεοῦ εἰμί ἐγώ».
Καί δέν εἶναι μόνον ἡ περίπτωσις τοῦ Ἰωσήφ εἰς τήν ὁποίαν παρουσιάζεται τόσον φανερά ἡ προστασία καί ἡ ἐπέμβασις τοῦ Θεοῦ. Ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ οἱ ὁποῖοι ἐγνώρισαν τήν πατρικήν προστασίαν καί τήν θαυμάσιαν διάσωσιν, καί οἱ ὁποῖοι ἔχουν συνεχῆ καί ἰσχυράν τήν μαρτυρίαν τῆς συνειδήσεως των ὅτι εἶναι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ὅτι εὑρίσκονται εἰς συνεχῆ ἐξάρτησιν ἀπό τόν Θεόν. Ἡ πεποίθησις αὐτή τούς ἐνεδυνάμωνε καί τούς ἐνίσχυε διά νά ὑπομένουν ὅλα ἀγογγύστως καί νά συνδέωνται περισσότερον μέ τόν Θεόν.
«Τοῦ Θεοῦ εἰμί ἐγώ». Τί λέγεις, λοιπόν, ἀδελφέ μου; Ἠμπορεῖς νά εἴπῃς καί σύ καί νά ἐπαναλάβῃς τούς λόγους αὐτούς τοῦ ἐκλεκτοῦ ἐκείνου δούλου τοῦ Θεοῦ; Αἰσθάνεσαι τήν πατρικήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ νά σέ παρακολουθῇ συνεχῶς, ὁπουδήποτε καί ἄν εἶσαι καί ὑπό οἱασδήποτε συνθήκας καί περιστάσεις καί ἄν εὑρίσκεσαι; Ἠμπορεῖς νά εἴπῃς καί σύ «τοῦ Θεοῦ εἰμί ἐγώ»; Καί ὅμως πρέπει παντοῦ καί πάντοτε νά μᾶς παρακολουθῇ ἡ πληροφορία τῆς συνειδήσεως, ἡ ἀκλόνητος πεποίθησις ὅτι εἴμεθα ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, καί ὅτι ἐκεῖνος μᾶς παρακολουθεῖ ἀοράτως καί μᾶς περιβάλλει μέ τήν ἀκαταμάχητον προστασίαν του. Ὅσον δέ ἐντονώτερα θά εἶναι ἡ πληροφορία αὐτή τῆς συνειδήσεώς μας, τόσον εἰρηνικώτεροι θά εἴμεθα καί τόσον περισσοτέραν χαράν θά δοκιμάζωμεν. Μᾶς ἀδικοῦν οἱ ἄνθρωποι καί μᾶς συκοφαντοῦν; Ἡμεῖς θά εἰρηνεύωμεν λέγοντες: «τοῦ Θεοῦ εἰμί ἐγώ». Δυσκολίας συναντῶμεν εἰς τήν ζωήν μας; Μέ αἰσιοδοξίαν θά τάς ἀντιμετωπίζωμεν ἐπαναλαμβάνοντες: «τοῦ Θεοῦ εἰμί ἐγώ». Σκοτεινιάζει ὁ ὁρίζων, ἀνησυχοῦν οἱ ἄνθρωποι, ἀδημονοῦν τά ἔθνη, ἀπειλεῖται ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου; Ἡμεῖς, μέ βαθεῖαν τήν πίστιν εἰς τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, θά λέγωμεν «τοῦ Θεοῦ εἰμί ἐγώ». Καί ἡ πεποίθησίς μας αὐτή δέν θά εἶναι χωρίς ἀληθινόν καί πραγματικόν ἀντίκρυσμα θά εἶναι ἔκφρασις τῆς ἀληθείας καί τῆς πραγματικότητος, ὅτι ὁ Θεός εἶναι πάντοτε μαζί μέ τούς ἀνθρώπους πού τόν πιστεύουν καί θέλουν νά ζοῦν κατά τό θέλημά του.
Αὐτήν τήν χάριν ζητῶ παρά τῆς ἀγαθότητάς σου, οὐράνιε Πάτερ, νά ἀξιώνῃς καί ἐμέ παντοῦ καί πάντοτε, ὅπου καί ἄν εὑρίσκωμαι, νά φρονῶ καί νά ὁμολογῶ ὅτι εἶμαι ἄνθρωπος ἰδικός σου, ὅτι μέ περιβάλλεις μέ τήν πατρικήν ἀγάπην καί προστασίαν σου. Ἀξίωνέ με, καί ὅταν περνῶ ἡμέρας ἀνέσεως καί χαράς, καί ὅταν θλιβερά γεγονότα συναντῶ εἰς τήν ζωήν μου, καί ὅταν εἶμαι ὑγιής, καί ὅταν ἀσθενῶ, παντοῦ καί πάντοτε, ἡμέραν καί νύκτα, νά προσπαθῶ νά ζῶ κατά τό πανάγιον θέλημά σου, διά νά ἠμπορῶ νά λέγω καί ἐγώ καί νά ἐπαναλαμβάνω τούς τόσον ἐνθαρρυντικούς καί χαροποιούς λόγους: «τοῦ Θεοῦ εἰμί ἐγώ». »
