ΚΕΙΜΕΝΟ
«οὗ χάριν λέγω σοι, ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί. ὁτι ἠγάπησε πολύ· ᾧ δέ ὀλίγον ἀφίεται, ὀλίγον ἀγαπᾷ».
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἕνεκα δέ τούτου, σέ βεβαιῶ καί μάθε το, εἶναι συγχωρεμέναι αἱ πολλαί της ἁμαρτίαι, διότι ἠγάπησε πολύ. Ἐζήτησε τήν ἄφεσιν τοῦ χρέους τῶν ἁμαρτιῶν της, γεμάτη εὐγνωμοσύνην καί ἀφοσίωσην πρός ἐμέ, πού θά τήν συνεχώρουν. Ἐκείνος δέ πού νομίζει, ὅτι δέν χρεωστεῖ πολλά, καί εἰς τόν ὁποῖον κατά τήν ἰδέαν του ἀφίνεται ὀλίγον χρέος, ὀλίγον ἀγαπᾷ, ὅπως συμβαίνει μέ σέ. Ἡ γυναῖκα δηλαδή αὐτή μέ ἠγάπησεν ὡς σωτῆρα της πολύ περισσότερον ἀπό σέ, πού δέν αἰσθάνεσαι τόσον τήν ἀγάπην νά σέ σώσω ». ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
ΣΧΟΛΙΟ
Εἶχεν ἁμαρτήσει πολύ ἡ γυναῖκα ἐκείνη. Ἦτο γνωστή εἰς τήν πόλιν ὡς «ἁμαρτωλός». Ἐδακτυλοδεικτεῖτο ἀπό ὅλους διά τήν ἄτακτον ζωήν της. Μέ περιφρόνησιν ὅλοι τήν ἔβλεπαν ὅλοι, πλήν Ἑνός, τοῦ καρδιογνώστου Χριστοῦ. Διατό; «Ὅτι ἠγάπησε πολύ». Ἠγάπησε τόν Σωτῆρα περισσότερον ἀπό τόν Φαρισαῖον, ὁ ὁποῖος προσεκάλεσεν τόν Ἰησοῦν εἰς τό σπίτι του διά νά τόν φιλοξενήσῃ• περισσότερον ἀπό ὅσον τόν ἠγάπησαν ὅλοι μαζί οἱ συνδαιτυμόνες. Δέν τήν βλέπετε; Ἀπό τήν στιγμήν πού εἰσῆλθεν εἰς τόν οἶκον τοῦ Σίμωνος, σκύβει μέ συντριβήν ὄπισθεν τοῦ Ἰησοῦ καί ξεσπᾷ εἰς κλαυθμούς καί χύνει ποταμούς δακρύων. Ὁ οἰκοδεσπότης παρέλειψε νά ἀναθέσῃ εἰς ἕνα ἀπό τούς ὑπηρέτας του νά πλύνῃ τούς πόδας τοῦ προσκεκλημένου. Ἀλλά ἐκείνη τούς καταβρέχει μέ τά δάκρυά της καί τούς σπογγίζει μέ τάς τρίχας τῆς κεφαλῆς της. Φίλημα φιλοφροσύνης εἰς τό πρόσωπον δέν ἔδωκεν ὁ οἰκοδεσπότης πρός τόν φιλοξενούμενον.
Ἐκεῖνη ὅμως δέν ἔπαυσε νά τοῦ καταφιλῇ τούς πόδας. Ἀλλ’ οὔτε ἀκόμη μέ ἔλαιον ἤλειψε τήν κεφαλήν τοῦ προσκεκλημένου του ὁ οἰκοδεσπότης, ὅπως τότε ἐσυνηθίζετο, ἐνῶ ἐκείνη ἔχει φέρει πολύτιμον μύρον καί ἀλειίφει μέ αὐτό τούς πόδας του Εὐεργέτου. Τί ἄλλο ἠμπορεῖ νά κάμῃ διά νά δείξῃ τήν βαθεῖαν εὐγνωμοσύνην της, τήν πολλήν της ἀγάπην; Κάθε ἄλλος θά ἐχαρακτήριζε τήν συμπεριφοράν της αὐτήν ώς ἐξευτελισμόν. Ἀλλά δι’ αὐτήν ἦτο πρᾶξις λατρείας εἰς τήν ὁποίαν τήν ὡδήγησεν ἡ πολλή της ἀγάπη. Ἦτο ἐκδήλωσις βαθυτάτης εὐγνωμοσύνης. Ὅ,τι ἔκαμε, τό ἔκαμε «Διότι ἠγάπησε πολύ» τόν Σωτῆρα ὁ ὁποῖος, ἦτο βέβαια, ὅτι θά τήν συνεχώρει. Πῶς νά ἐκφράσῃ τόν πόνον της καί τήν δέησίν της; Εἶναι βουβή ἡ ἱκεσία της, ἀλλά πολύ συνταρακτική. Ἄν ἠμποροῦσε νά ὁμιλήσῃ, μέ φωνήν διακοπτόμενην ἀπό λυγμούς, θά τοῦ ἔλεγε: «Ἴδε τήν βεβυθισμένην τῇ ἁμαρτίᾳ, τήν ἀπηλπισμένην διά τάς πράξεις… Μή μου τά δάκρυα παρίδῃς… Διάλυσον τό χρέος (τῶν ἁμαρτιῶν μου), ὡς κἀγώ τούς πλοκάμους… Ἀγάπησον φιλοῦσαν, τήν δικαίως μισουμένην…».
Καί δέν ἠπατήθη. Ἀπό τό στόμα τοῦ Κυρίου ἤκουσε τόν συγκινητικόν ἔπαινον τῆς εἰλικρινοῦς τῆς μετανοίας. Ἔλαβε τήν βεβαίωσιν τήν ὁποίαν λαχταρᾷ νά ἀκούσῃ καί νά τήν ἀπολαύσῃ κάθε εὐσεβής ψυχή: «Ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησε πολύ».
«… ὅτι ἠγάπησε πολύ»
Ὤ τῆς πολλῆς τοῦ Σωτῆρος ἀγάπης! Ὤ τῆς ἀνεκφράστου ἀγαθότητος τοῦ Λυτρωτοῦ! Δέν ὑπολογίζει τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μας. Δέν ἐξετάζει τό εἶδος τῶν παραπτωμάτων μας. Ἕνα μόνον θέλει νά διαπιστώσῃ: Τήν ἀγάπην μας πρός Αὐτον. Ἕνα μόνον ζητεῖ νά ἀνεύρῃ: Τήν μετάνοιάν μας, τήν μετάνοιαν τήν ἀληθινήν καί πραγματικήν, τήν συναίσθησιν τήν βαθεῖαν, ὅτι μέ τάς ἁμαρτίας μας ἐλυπήσαμεν καί ἐπικράναμεν ἐκεῖνον πού θά ἔπρεπε νά τόν ἀγαπῶμεν μέ ὅλην μας τήν ψυχήν. Τήν συντριβήν μας ζητεῖ νά ἴδῃ, ἡ ὁποῖα θά μᾶς ὁδηγήσῃ ταπεινωμένους ἐνώπιον τοῦ λειτουργοῦ τῆς Ἐκκλησίας.
Ὤ, πόσον φιλάνθρωπος εἶναι! Δέν ἀπαιτεῖ νά κάμωμεν τήν ἐξομολόγησίν μας δημοσίᾳ, ὅπως τήν ἔκαμεν ἡ ἁμαρτωλός ἐκείνη. Δέν ἀπαιτεῖ νά ὑποβληθῶμεν εἰς πράξεις πού τάς Θεωροῦμεν ταπεινωτικάς. Εἶναι πολύ ὀλίγον αὐτό πού μᾶς ζητεῖ. Ζητεῖ «καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην» (Ψαλμ. ν’ 19). Ζητεῖ ἐσωτερικήν ἀναγνώρισιν τῶν σφαλμάτων μας, συναίσθησιν τῶν ἁμαρτιῶν μας. Θέλει νά καταλογίσωμεν εἰς τόν ἐαυτόν μας τήν ἐνοχήν, χωρίς προφάσεις, χωρίς δικαιολογίες. Καί μόνον ἐνώπιον τοῦ ἐκπροσώπου του, τοῦ πνευματικοῦ, εἰς αὐτόν μόνον θέλει μέ πᾶσσν ταπείνωσιν καί εἰλικρίνειαν νά ὁμολογήσωμεν τά σφάλματά μας. Καί μόλις ἡμεῖς, μέ βῆμα σταθερόν, βαδίσωμεν τόν δρόμον αὐτόν τῆς ἀληθινῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως, τότε μέ ἀπέραντον στοργήν καί ἀγάπην ἐπαναλάμβανει τούς ἰδίους λόγους πού εἶπε τότε διά τήν μετανοήσασαν ἁμαρτωλόν: «ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησε πολύ».
«… Ὅτι ἠγάπησε πολύ»
Φίλη ψυχή, τί περιμένεις; Διατί ἀναβάλλεις; Διατί δυσκολεύεσαι νά προχωρήσῃς ἀποφασιστική καί μέ σταθερότητα τήν ὁδόν τῆς μετανοίας; Αὐτός, τόν ὁποῖον μέ εὐλάβειαν καί συγκίνησιν βλέπομεν νά κρέμεται εἰς τόν σταυρόν, ἐσταυρώθη διά τάς ἰδικάς μας ἁμαρτίας, διά νά ἐξαλείψῃ τήν ἰδικήν μας ἐνοχήν καί μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τήν αἰώνιαν καταδίκην. Μέ χείλη βέβηλα, λοιπόν, θά ἀποθέσῃς ἀσπασμόν εἰς τούς ἄχραντους πόδας τοῦ Ἐσταυρωμένου; Θά τολμήσῃς νά τοῦ δώσῃς φίλημα ἀνειλικρινές; Φίλος του καί ὀπαδός του τάχα εἰς τό φανερόν, ἐχθρός του ὅμως καί ἀρνητής του εἰς τόν βίον σου καί τάς πράξεις σου; Ὄχι, ἀδελφέ μου, ὅχι! Μή σέ τρομάζουν τά παραπτώματά σου. Μή σέ ἀνησυχῇ ἡ ἐνοχή σου. Εἶναι ἐκεῖνος πρόθυμος νά χαρίσῃ εἰς τόν καθένα μας τήν ἄφεσιν ὑπό ἕνα ὅμως ὅρον: Νά τόν ἀγαπήσωμεν καί ἡμεῖς τόν θεῖον Λυτρωτήν μας καί νά δείξωμεν τήν ἀγάπην μας αὐτήν μέ τήν εἰλικρινῆ μετάνοιάν μας.
Ἀδελφέ μου, πῶς θά προσκυνήσῃς τόν Ἐσταυρωμένον τήν Μεγάλην Παρασκευήν καί πῶς θά ἑορτάσῃς χαρούμενος τήν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν, ἐάν δέν σπεύσῃς προηγουμένως νά ἐκδηλώσῃς τήν ἀγάπην σου πρός τόν Σωτῆρα, μέ τήν εἰλικρινῆ σου μετάνοιαν, ὥστε νά εἴπῃ καί διά σέ «ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι σου αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησας πολύ»;
Ὤ Κύριε. Δέν ἠμποροῦμεν νά σοῦ ἐκδηλώσωμεν ἡμεῖς τώρα τήν ἀγάπην μας καί τήν μετάνοιάν μας, ὅπως οἱ ἄνθρωποι τῆς τότε ἐποχῆς, ὅταν εὑρίσκεσο ἐπί τῆς γῆς. Τότε, σύ ὁ ἴδιος ἐδέχεσο τάς ἐκδηλώσεις τῆς μετανοίας τῶν ἁμαρτωλῶν καί ἀπό τό θεῖον στόμα σου ἤκουον ἐκεῖνοι τόν παρήγορον λόγον τῆς ἀφέσεως. Ἀλλά καί τώρα, σύ ὁ ἴδιος εἶσαι πού δέχεσαι τήν μετάνοιάν μας καί μᾶς χαρίζεις διά τοῦ ἱερέως τήν συγχώρησιν. Δός μας, Κύριε, τήν χάριν σου, ὥστε μέ βαθεῖαν συναίσθησιν νά καταφεύγωμεν εἰς τήν μεγαλωσύνην σου, μετανοοῦντες διά τάς ἁμαρτίας μας καί ζητοῦντες τό ἔλεός σου. Καί σύ, προσδεχόμενος τήν ταπεινήν μας ἱκεσίαν, δός μας τήν συγχώρησιν, ἀπάλλαξέ μας ἀπό τήν ἐνοχήν, εἰπέ καί δι’ ἡμᾶς «ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν αἱ πολλαί, ὅτι ἀγάπησαν πολύ». Ἀμήν.
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Λόγοι τῆς Χάριτος», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
