ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καί εἶδον ἐν μέσῳ τοῦ θρόνου καί τῶν τεσσάρων ζώων καί ἐν μέσῳ τῶν πρεσβυτέρων ἀρνίον ἑστηκός ὡς ἐσφαγμένον, ἔχον κέρατα ἑπτά καί ὀφθαλμούς ἑπτά, ἅ εἰσι τά ἑπτά πνεύματα τοῦ Θεοῦ ἀποστελλόμενα εἰς πᾶσαν τήν γῆν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Καί εἶδον εἰς τό μέσον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καί καί τῶν τεσσάρων ζώων καί εἰς τό μέσον τῶν πρεσβυτέρων νά στέκαται ἕνα ἀρνίον ζωντανόν, πού ἔφερε τά σημάδια τῆς ἱλαστηρίου σφαγῆς του, μετά τήν ὀποίαν ἐζωντάνευσε πάλιν. Τό ἀρνίον αὐτό εἶχε κέρατα ἑπτά καί μάτια ἑπτά, τά ὀποῖα εἶναι τό σύνολον τῶν χαρισμάτων τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ, πού ἀποστέλλονται εἰς ὅλην τήν γῆν. μέ ἄλλα λόγια ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἀμν ός τοῦ Θεοῦ πού ἐθυσιάσθη δι’ ἡμᾶς, εἶναι δύναμιν καί σοφία Θεοῦ, καί στέλλει αὐτός εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους τόν Παράκλητον καί τάς δωρεάς του» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα)
ΣΧΟΛΙΟ
Κεντρική θέσι στό ἐξαίσιο ὅραμα τῆς θριαμβευούσης ᾿Εκκλησίας τῶν οὐρανῶν κατεῖχε τό «ἀρνίον». «Καί εἶδον», γράφει ὁ ῞Αγιος, «ἐν μέσῳ τοῦ θρόνου καί τῶν τεσσάρων ζῴων καί ἐν μέσῳ τῶν πρεσβυτέρων ἀρνίον ἑστηκός ὡς ἐσφαγμένον, ἔχον κέρατα ἑπτά καί ὀφθαλμούς ἑπτά, ἅ εἰσι τά ἑπτά πνεύματα τοῦ Θεοῦ ἀποστελλόμενα εἰς πᾶσαν τήν γῆν» (᾿Αποκ. ε´ 6).
Τό «ἀρνίον» αὐτό στεκόταν ἐκεῖ καί εἶχε τά σημάδια τῆς σφαγῆς του. ῞Ολη δέ ἡ στρατιά τῶν ἀγγέλων, «μυριάδες μυριάδων καί χιλιάδες χιλιάδων», μαζί μέ ὅλα τά κτίσματα πού ἦσαν στόν οὐρανό, στήν γῆ, στά καταχθόνια καί στήν θάλασσα περικύκλωναν τόν θρόνον τοῦ Θεοῦ καί τό «ἀρνίον» καί δοξολογοῦσαν λέγοντες· «τῷ καθημένῳ ἐπί τοῦ θρόνου καί τῷ ἀρνίῳ ἡ εὐλογία καί ἡ τιμή καί ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (᾿Αποκ. ε´ 13). Οἱ δέ εἴκοσι τέσσερις πρεσβύτεροι καί τά τέσσερα ἐκεῖνα ὄντα, τά ὀνομαζόμενα «ζῷα», ἔπεσαν καί ἐπροσκύνησαν ἐμπρός στό «ἀρνίον» καί στόν θρόνο τοῦ Κυρίου. Κρατοῦσαν μάλιστα οἱ πρεσβύτεροι καί φιάλες χρυσές, γεμᾶτες θυμιάματα, πού ἦσαν οἱ ὕμνοι καί οἱ προσευχές τῶν πιστῶν ὅλης τῆς ᾿Εκκλησίας πρός τό «ἀρνίον».
Τό «ἀρνίον» ἐκεῖνο εἶχε «κέρατα ἑπτά». ῾Η λέξις «κέρατα» στήν ῾Αγία Γραφή συμβολίζει τήν δύναμι, καί ὁ ἀριθμός «ἑπτά» σημαίνει, ὅπως προαναφέραμε, τήν πληρότητα καί τελειότητα. Τό «ἀρνίον» δηλαδή εἶχε πολύ μεγάλη, ἀνυπολόγιστη καί ἀσύγκριτη δύναμι. Εἶχε ἐπίσης «καί ὀφθαλμούς ἑπτά». ῎Εβλεπε δηλαδή καί παρακολουθοῦσε τά πάντα. Εἶχε ἐπίσης καί τό σύνολο τῶν χαρισμάτων τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, τά ὁποῖα ἀπέστελλε σ’ ὅλη τήν γῆ, πού τήν εἶχε ἐμπρός στά μάτια του.
῞Ολοι οἱ ἑρμηνευταί τῆς «᾿Αποκαλύψεως» σημειώνουν ὅτι μέ τήν εἰκόνα τοῦ «ὡς ἐσφαγμένου ἀρνίου» παρουσιάζεται ἡ θυσία τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ γιά τήν λύτρωσί μας ἀπό τήν δουλεία τῆς ἁμαρτίας. «῏Ητο πασίγνωστος ἐν τῇ πρώτῃ ᾿Εκκλησίᾳ ἡ εἰκών τοῦ ᾿Αρνίου – Χριστοῦ, ὥστε νά χρησιμοποιῆται ἐνταῦθα ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐπεξηγήσεως… ἡ εἰκών τοῦ ἀρνίου ἐμφανίζεται ὁσάκις πρόκειται νά ὑποδηλωθῇ ὁ ἱλαστήριος θάνατος τοῦ Κυρίου» (ΠΜ).
Μέ «ἀμνόν», μέ νεαρό δηλαδή ἀρνί, παρωμοίασε τόν Κύριο ὁ ἐκλεκτός ἐκεῖνος Προφήτης, πού προεῖπε πολύ καθαρά τήν θυσία Του· «ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη καί ὡς ἀμνός ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτόν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τό στόμα αὐτοῦ» (῾Ησ. νγ´ 7).
᾿Αμνόν ὠνόμασε τόν Κύριον καί ὁ τελευταῖος προφήτης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Πρόδρομος. Καθώς τόν εἶδε νά περιπατῇ στήν ἔρημο τοῦ ᾿Ιορδάνου μετά τήν Βάπτισί Του, τόν ὑπέδειξε μέ τό δάκτυλό του σ’ ὅσους ἦσαν ἐκεῖ παρόντες λέγοντας· «ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (᾿Ιω. α´ 29).
Τήν εἰκόνα τοῦ ἀμνοῦ ἐχρησιμοποίησε καί ὁ κορυφαῖος τῶν ἁγίων ᾿Αποστόλων Πέτρος, γιά νά μᾶς παρουσιάσῃ τήν λυτρωτική θυσία τοῦ Κυρίου. Δέν λυτρωθήκατε, γράφει, ἀπό τήν φρικτή σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας μέ ἀσήμι ἤ μέ χρυσάφι, «ἀλλά τιμίῳ αἵματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καί ἀσπίλου Χριστοῦ» (Α´ Πέτρ. α´ 18-19).
«᾿Αρνίον ἐσφαγμένον, χωρίς ζωήν, εἶναι βέβαια ἀδύνατον νά σταθῇ εἰς τά πόδια του. ᾿Αλλά τό ὑπερφυές τοῦτο ᾿Αρνίον στέκεται, διότι εἶναι “ὡς ἐσφαγμένον”, δηλαδή σάν νά εἶναι σφαγμένον. Καί ἐσφάγη μέν κάποτε τό ᾿Αρνίον αὐτό καί ἀπέθανε πραγματικῶς, ἀλλά καί πάλιν ἀνέζησε, φέρει δέ τώρα μόνον τά ἴχνη καί τά σημάδια τῆς παλαιᾶς του σφαγῆς. Τώρα ζῇ τό ᾿Αρνίον αὐτό. “Καί θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει”. Ζῇ καί εὑρίσκεται εἰς τούς οὐρανούς ἐν μέσῳ τοῦ θρόνου τοῦ αἰωνίου Πατρός… Εἶναι ὁ Μέγας μας ᾿Αρχιερεύς, ὁ θεῖος μας Σωτήρ, ὁ Δημιουργός τῆς καινῆς κτίσεως. Εἶναι δέ καί τώρα ἀρνίον “ὡς ἐσφαγμένον”. Διότι τῆς σφαγῆς Του ἐκείνης τῆς κοσμοσωτηρίου τά σημάδια προβάλλει εἰς τόν Πατέρα Του, ὅταν ὡς ἀρχιερεύς μεσιτεύῃ ὑπέρ ἡμῶν» (Π. Ν. Τρεμπέλα, ᾿Από τήν ᾿Ορθόδοξον Λατρείαν μας, ἐκδ. «῾Ο Σωτήρ», ᾿Αθῆναι 19977, σελ. 91).
«῾Η ὀρθία στάσις τοῦ ἀρνίου… δηλοῖ τήν ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ μετά τήν σταύρωσιν» (ΙΓ).
Αὐτό τό «ἀρνίον», πού ἐσφάγη γιά τίς ἁμαρτίες μας στόν Γολγοθᾶ καί ἐξακολουθεῖ καί στούς οὐρανούς νά φέρῃ τά σημάδια τῆς σφαγῆς Του εἶναι «ὁ αἴτιος τῆς σωτηρίας» μας, ὅπως ψάλλει ἡ ᾿Εκκλησία μας. Εἶναι ὁ ρύστης καί ὁ Λυτρωτής μας. Εἶναι ᾿Εκεῖνος πού μέ τό πανάγιο Αἷμα Του μᾶς συμφιλίωσε μέ τόν οὐράνιο Πατέρα καί μᾶς «προσήγαγε», μᾶς ὡδήγησε δηλαδή ἐμπρός στόν ἔνδοξο θρόνο Του, δίνοντας σ’ ἐμᾶς τούς τιποτένιους καί ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους τήν δυνατότητα νά γίνουμε καί νά εἴμαστε καί πάλι παιδιά τοῦ Θεοῦ καί μέτοχοι τῆς Βασιλείας Του.
Αὐτό τό «ὡς ἐσφαγμένον ἀρνίον» εἶναι ὁ πλοῦτος μας καί ὁ θησαυρός μας. Αὐτό τό «ἀρνίον» εἶναι ἡ χαρά καί ἡ εὐτυχία μας. Αὐτό τό «ἀρνίον», πού καί σήμερα ἐξακολουθεῖ νά θυσιάζεται κατά τρόπο μυστικό στό ἀνερμήνευτο Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας καί νά προσφέρεται στόν καθένα μας, εἶναι τό Α καί τό Ω τῆς ζωῆς μας. Χωρίς αὐτό δέν ὑπάρχει ᾿Εκκλησία. Χωρίς αὐτό δέν ὑπάρχει ζωή. Χωρίς αὐτό βασιλεύει ὁ θάνατος. ᾿Από αὐτό χαρίζονται ὅλες οἱ δωρεές τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Μέ τό ἰδικό Του πάντιμο Αἷμα καθαρίζεται καί λευκαίνεται ἡ ψυχή μας στό λουτρό τῆς Μετανοίας καί ᾿Εξομολογήσεως. Μέ αὐτό τρέφεται καί ζωογονεῖται καί ἐνδυναμώνεται ἡ ψυχή μας. Μέ αὐτό μπορεῖ νά νικᾷ καί νά τρέπῃ σέ φυγή τούς δαίμονες.
Διότι τό «ἀρνίον» εἶναι παντοδύναμον. Κατέχει ὅλη τήν δύναμι. Εἶναι ἡ πηγή τῆς δυνάμεως. Καί ἱκανώνει καί ὅσους τό πιστεύουν καί τό προσκυνοῦν καί ζοῦν ἑνωμένοι μυστικῶς μαζί Του, νά πατοῦν «ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ» (Λουκ. ι´ 19). ᾿Ενώπιον αὐτοῦ τοῦ «ἀρνίου» θά ἀναγκασθοῦν νά γονατίσουν νικημένες τελικῶς κατά κράτος ὅλες οἱ σκοτεινές δυνάμεις τοῦ Διαβόλου. Καί θά ἀντηχῇ στούς οὐρανούς τό παναρμόνιο «ἀλληλούϊα», δοξολογία ἀκατάπαυστη, «ᾠδή καινή» πρός τιμήν τοῦ «ἀρνίου».
Αὐτό τό «ἀρνίον», δηλαδή τόν Κύριον ἡμῶν ᾿Ιησοῦν Χριστόν, ἄς ἔχουμε κι ἐμεῖς κέντρον τῆς ζωῆς μας. Μέ αὐτόν «τόν ἀμνόν» ἄς τρεφώμαστε, καί τά ἰδικά Του ἴχνη ἄς ἀκολουθοῦμε στήν πορεία τῆς ζωῆς μας. Μόνον ἔτσι θά χαιρώμαστε παντοτινά τήν χαρά τῆς λυτρώσεως καί ἐλευθερίας μας ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί θά μοιραζώμαστε αἰωνίως μαζί Του στούς οὐρανούς τήν δόξα Του. Μαζί μέ ὅλους ἐκείνους πού «ἐνίκησαν» τήν ἁμαρτία καί τόν Διάβολο, χάρις στήν δύναμι πού χαρίζει τό πανάγιο Αἷμα τοῦ «ἀρνίου». ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γ.Ψαλτάκη «Μηνύματα ἀπό τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως).
