ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καὶ ἄλλος ἄγγελος ἦλθε καὶ ἐστάθη ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου ἔχων λιβανωτὸν χρυσοῦν, καὶ ἐδόθη αὐτῷ θυμιάματα πολλά, ἵνα δώσῃ ταῖς προσευχαῖς τῶν ἁγίων πάντων ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον τὸ χρυσοῦν τὸ ἐνώπιον τοῦ θρόνου».
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Καί ἄλλος ἄγγελος ἦλθε καί ἐστάθη ἐπί τοῦ ἐπουρανίου θυσιαστηρίου ἔχων χρυσοῦν θυμιατήριον. Καί ἐδόθησαν εἰς αὐτόν θυμιάματα πολλά, προσευχαί καί πρεσβεῖαι τῆς ἐν οὐρανοῖς θριαμβευούσης ‘΅κκλγσίας, διά νά προσφέρῃ ταύτας πρός ἐνίσχυσιν τῶν προσευχῶν ὅλων τόν ἐπί γῆς ἀγωνιζομένων πιστῶν εἰς τό χρυσοῦν θυσιαστήριον, πού εἶναι ἐμπρός εἰς τόν οὐράνιον θρόνον τοῦ Θεοῦ» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα)
ΣΧΟΛΙΟ
«᾿Εκστατικός ἐμπρός στά ἐκπληκτικά ἀλλεπάλληλα ὁράματα ὁ ἅγιος Εὐαγγελιστής βλέπει στήν συνέχεια νά ἀνοίγῃ τό ᾿Αρνίον τήν ἕβδομη σφραγῖδα· καί μετά ἀπό λίγη εὐλαβική σιγή παρουσιάσθηκαν ἑπτά ἄγγελοι ἀπό τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ καί τούς ἐδόθηκαν ἑπτά σάλπιγγες. ῏Ηλθε κατόπιν καί ἄλλος ἕνας ἄγγελος καί στάθηκε ἐπάνω στό ἐπουράνιο θυσιαστήριο, πού βρισκόταν ἐμπρός στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ. Στά χέρια του κρατοῦσε χρυσό θυμιατήριο. Τοῦ ἐδόθηκαν δέ καί ἔβαλε σ’ αὐτό τό χρυσό «θυμιατό» «θυμιάματα πολλά», πού ἀνέβαιναν στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ. Καί ἀνέβαινε ἔτσι ὁ εὐώδης καπνός τῶν θυμιαμάτων αὐτῶν μαζί μέ τίς προσευχές τῶν πιστῶν ἀπό τά χέρια τοῦ ἀγγέλου πρός τόν Θεό (᾿Αποκ. η´ 1-4).
Τά πολλά θυμιάματα «εἶναι οἱ πολλές προσευχές τῆς θριαμβευούσης στόν οὐρανό ᾿Εκκλησίας γιά τήν στρατευομένη στήν γῆ ᾿Εκκλησία» (ΙΦ). Σημαίνουν δηλαδή τίς δεήσεις καί ἱκεσίες πού κάμνουν μαζί μέ ἐμᾶς καί πρός χάριν μας οἱ ῞Αγιοί μας, ἡ ῾Υπεραγία Θεοτόκος, οἱ ἔνδοξοι ᾿Απόστολοι, οἱ νικηφόροι Μάρτυρες, οἱ ῞Οσιοι καί ᾿Ασκηταί, οἱ ῾Ιεράρχαι καί ὅλοι «οἱ καλῶς ἀθλήσαντες καί στεφανωθέντες» καί εὑρισκόμενοι τώρα στούς οὐρανούς. ῞Ολοι ὅσοι ἀποτελοῦν τήν θριαμβεύουσα ᾿Εκκλησία.
῞Ολοι αὐτοί, σύμφωνα μέ τήν δογματική διδασκαλία τῆς ᾿Ορθοδοξίας μας, ἐνῶ ζοῦν στούς οὐρανούς, δέν μένουν ἀδιάφοροι καί ἀπαθεῖς ὡς πρός ὅσα συμβαίνουν στόν κόσμο. ᾿Αντιθέτως παρακολουθοῦν μέ ἐνδιαφέρον καί στοργή τήν ζωή ὅλων μας. ῎Ας ἔφυγαν ἀπό τήν γῆ καί ἄς πέρασαν αἰῶνες ἀπό τότε πού ἐγκατέλειψαν τά ἐγκόσμια καί ἐπίγεια. Δέν ἔπαυσαν νά μᾶς σκέπτωνται καί δέν μᾶς ἐλησμόνησαν ἐκεῖ πού βρίσκονται, περιμένοντας τήν ἔνδοξη Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. ῎Ετσι τά ἐρρύθμισε ὁ πάνσοφος Θεός, ὥστε νά περιμένουν πρός τό παρόν, ἕως ὅτου δηλαδή διαρκεῖ ἡ παροῦσα ζωή καί μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων, καί νά μή ἀπολαμβάνουν ὅλη τήν ἀμοιβή ἀπό τόν Κύριο. Περιμένουν πότε θά βρεθοῦμε καί ὅλοι ἐμεῖς κοντά τους (βλ. ῾Εβρ. ια´ 39-40). Περιμένουν καί τήν δική μας τελείωσι καί ὁλοκλήρωσι, γιά νά δοξάζουμε μαζί τόν Κύριο.
Σ’ αὐτό ὅμως τό μεσοδιάστημα λαμβάνουν γνῶσι τῶν ὅσων συμβαίνουν στήν γῆ. Δέν εἶναι βέβαια πανταχοῦ παρόντες, διότι αὐτό ἀποτελεῖ ἰδιότητα καί γνώρισμα μόνον τοῦ Θεοῦ. Τό Πανάγιον Πνεῦμα ὅμως, πού εἶναι πανταχοῦ παρόν, βρίσκει τρόπο γιά νά ἐνημερώνωνται οἱ ῞Αγιοι καί ὅλοι οἱ ἐν οὐρανοῖς πιστοί γιά τά θέματα τῆς γῆς. Καί ἀκούουν τίς παρακλήσεις πού τούς ἀπευθύνουμε ἀπό ἐδῶ, ζητῶντας τους νά μεσολαβήσουν γιά λογαριασμό μας στόν Θεό. Καί μέ τήν παρρησία πού ἔχουν, διότι ἀγάπησαν ἐμπράκτως τόν Θεό καί μάλιστα πολλοί ἔχυσαν καί τό αἷμα τους γιά τήν Πίστι, πλησιάζουν τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ καί τόν παρακαλοῦν γιά τά θέματά μας.
῾Ο ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει χαρακτηριστικά ὅτι, ὅπως οἱ στρατιῶται πού ἐτραυματίσθηκαν σέ
ἕνα πόλεμο ἔχουν κάποιο θάρρος πρός τόν βασιλιᾶ τους καί δείχνοντάς του τά τραύματά τους τοῦ ζητοῦν αὐτό πού θέλουν, ἔτσι καί οἱ ῞Αγιοι. Βαστάζουν, λέγει, στά χέρια τους τά κομμένα κεφάλια τους, πού κόπηκαν γιά τήν Πίστι καί τήν σταθερότητά τους στόν Κύριο, καί δείχνοντάς τα «εὐκόλως ἅπαντα ὅσα ἄν θέλωσι παρά τῷ βασιλεῖ τῶν οὐρανῶν ἀνύειν δύνανται» (Ρ.ὒ. 50, 576). ῎Εχει μεγάλη δύναμι καί σημασία ἡ προσευχή καί ἡ μεσολάβησις τῶν ῾Αγίων πρός χάριν μας. Τί νά ποῦμε δέ καί γιά τήν μεσολάβησι τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου; «…πολλά ἰσχύει δέησις Μητρός πρός εὐμένειαν Δεσπότου», λέγει ἕνα τροπάριο. Εἶναι ἡ Μητέρα Του καί τήν ἀκούει μέ ἰδιαίτερη προσοχή πάντοτε ὁ Υἱός καί Θεός της. Προσέχει τά ὅσα τοῦ λέγει καί ὅ,τι τοῦ ζητεῖ γιά τόν καθένα μας.
Διότι τῆς ὀφείλει κατά κάποιον τρόπο εὐγνωμοσύνη γιά ὅσα ἔκανε ἐκείνη στήν γῆ πρός χάριν Του. Τῆς ἐξοφλεῖ ἔτσι, γράφει ὁ ἱερός Δαμασκηνός, «τά θρέπτρα» πού τῆς ὀφείλει, τήν τροφήν πού ἔδωσε σ᾿ Αὐτόν ὡς ἄνθρωπον (ΕΠΕ 9, 326).
Αὐτές οἱ προσευχές τῶν ῾Αγίων τοῦ οὐρανοῦ γιά τούς πιστούς τῆς γῆς εἶναι ἀναρίθμητες καί ἀδιάκοπες. Πόσοι καί πόσοι καθημερινά, ἡμέρα καί νύκτα, ζητοῦν τίς πρεσβεῖες τους καί καταφεύγουν μέ πίστι καί συντριβή στήν βοήθειά τους! Γι’ αὐτό καί τό ἱερό Κείμενο τῆς «᾿Αποκαλύψεως» ὀνομάζει τίς προσευχές αὐτές «θυμιάματα πολλά». Εἶναι πολλά, ἀναρίθμητα. ῾Εκατομμύρια ἄλλως τε εἶναι οἱ ῞Αγιοι.
Τίς παρομοιάζει δέ μέ θυμιάματα, διότι τό θυμίαμα ἀνέκαθεν ἦταν σύμβολο τῆς προσευχῆς. «…κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου», ἔψαλλε χίλια περίπου χρόνια πρό Χριστοῦ ὁ Δαβίδ (Ψαλ. ρμ´ [140] 2). ῞Οπως ἀνεβαίνει ὁ καπνός ἀπό τό θυμίαμα, ἔτσι ἀνυψώνονται πρός τόν οὐρανό, ὅπου κατοικεῖ ὁ Θεός, οἱ προσευχές τῶν ἀνθρώπων. Καί ὅπως εἶναι εὐχάριστη ἡ εὐωδία τοῦ θυμιάματος, ἔτσι γίνονται εὐπρόσδεκτες ἀπό τόν Κύριο οἱ προσευχές μας, πολύ περισσότερο μάλιστα ὅταν βγαίνουν ἀπό πυρωμένες καρδιές· ἀπό καρδιές μέσα στίς ὁποῖες καίει ἡ ἀγάπη, ἡ πίστις καί ἡ ἀφοσίωσις πρός ᾿Εκεῖνον.
Εἶναι δέ χαρακτηριστικό ὅτι οἱ προσευχές αὐτές, τά πολλά αὐτά θυμιάματα τῶν ῾Αγίων, ἀνεβαίνουν πρός τόν ὑψηλό θρόνο τοῦ Θεοῦ «ἐκ χειρός τοῦ ἀγγέλου», ὅπως γράφει ἡ «᾿Αποκάλυψις». Βάζει δηλαδή τό χέρι του καί ὁ ἄγγελος. Μέ ἄλλες λέξεις, συμπροσεύχονται καί οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, ὅταν πρεσβεύουν γιά μᾶς οἱ ῞Αγιοί μας. Μεσολαβοῦν καί αὐτοί. Καί δίνουν ἔτσι μεγαλύτερη βαρύτητα στίς μεσιτεῖες καί πρεσβεῖες τους. Εἶναι λοιπόν δυνατόν μετά ἀπό τόσες μεσολαβήσεις νά μή δεχθῇ τίς ἱκεσίες καί προσευχές μας ὁ Κύριος; ᾿Εκεῖνος πού ἐσφάγη καί ἔχυσε καί τό Αἷμα Του γιά τήν σωτηρία μας; ᾿Εκεῖνος πού μᾶς ἀγαπᾷ πολύ περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον καί ποθεῖ τήν εὐτυχία μας;
῎Ας σκεφτώμαστε, ἀδελφέ μου, συχνά τήν ἐντυπωσιακή αὐτή ὀπτασία· καί ἄς καθαρίζουμε τά πνευματικά μας αἰσθητήρια μέ τόν ἀγῶνα μας ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας. Θά ἀξιωνώμαστε τότε νά ὀσφραινώμαστε καί τήν ἔκτακτη εὐωδία τῶν πολλῶν αὐτῶν θυμιαμάτων τοῦ οὐρανοῦ. Θά τήν ἀντιλαμβανώμαστε ὡς ἀπάντησι στίς προσευχές καί δεήσεις μας· ὡς συμπαράστασι στήν ζωή μας· ὡς ἔκτακτη βοήθεια καί ἐπίλυσι τῶν προβλημάτων μας· ὡς δροσιά καί εὐλογία τοῦ οὐρανοῦ στήν ψυχή μας». ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γ.Ψαλτάκη «Μηνύματα ἀπό τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως).
