ΚΕΙΜΕΝΟ
«καὶ ἡ οὐρὰ αὐτοῦ σύρει τὸ τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν. καὶ ὁ δράκων ἕστηκεν ἐνώπιον τῆς γυναικὸς τῆς μελλούσης τεκεῖν, ἵνα, ὅταν τέκῃ, τὸ τέκνον αὐτῆς καταφάγῃ».
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Καί ἡ οὐρά τοῦ δράκοντος αὐτοῦ σύρει τό ἕν τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, τούς μετ’ αὐτοῦ δηλαδή ἐκπεσόντας ἀγγέλους, τούς ὁποίους ἀπό τόν οὐρανόν ἔρριψεν εἰς τήν γῆν. Καί ὁ δράκων ἔχει σταθῆ ἐμπρός εἰς τήν γυναῖκα, πού πρόκειται νά γεννήσῃ, διά νά καταφάγῃ τό τέκνον της, ὅταν τό γεννήσῃ. Καί πρότερον ἀλλά καί διά τῆς ἐπιβουλῆς τοῦ Ἡρώδου καί τῶν ἐν ἐρήμῳ πειρασμῶν ἡ προσπάθεια τοῦ δράκοντος ἐστράφη μανιώδης πρός ἐξαφανισμόν τοῦ Μεσσίου» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα)
ΣΧΟΛΙΟ
«Τό δωδέκατο κεφάλαιο τῆς «᾿Αποκαλύψεως» ἀποτελεῖ «τό κέντρον» τοῦ Βιβλίου «καί τήν κλεῖδα πρός κατανόησίν του» (ΠΜ). ᾿Από αὐτό τό κεφάλαιον ἀρχίζουν νά προβάλλωνται «γεγονότα προμηνύοντα τήν ἔλευσιν τοῦ ἀντιχρίστου» (ΠΤ).
Παρουσιάζει λοιπόν τό θεόπνευστο Κείμενο δύο ἔκτακτα ἐντυπωσιακά σημεῖα. Κατ’ ἀρχάς μία γυναῖκα μέ βασιλική ἐμφάνισι. «…γυνή περιβεβλημένη τόν ἥλιον». Εἶχε τριγύρω της τόν ἥλιο καί λαμποκοποῦσε, πρᾶγμα πού ἐσήμαινε τήν ἀστραφτερή καθαρότητά της. ῏Ηταν βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ. Τά πόδια της πατοῦσαν στό φεγγάρι, καί στό κεφάλι της εἶχε στεφάνι μέ δώδεκα ἄστρα. ῾Η γυναίκα αὐτή εἶναι σύμβολο τῆς ᾿Εκκλησίας ἀλλά καί τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Δεσποίνης τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία ἐχρησιμοποιήθη ἀπό τόν Θεόν ὡς ὄργανον γιά τήν ἐγκαθίδρυσι τῆς Βασιλείας Του. Οἱ δώδεκα ἀστέρες ἐπί τῆς κεφαλῆς τῆς γυναικός πιθανῶς συμβολίζουν τούς δώδεκα ᾿Αποστόλους, ἐπάνω στό ἀδιάσειστο θεμέλιο τοῦ κηρύγματος τῶν ὁποίων στηρίζεται ἡ ᾿Εκκλησία, ἡ ἀήττητος Βασιλεία τοῦ Κυρίου. ῾Η γυναίκα ἦτο ἔγκυος καί ἐφώναζε δυνατά ἀπό τούς πόνους τοῦ ἐπικειμένου τοκετοῦ, ὁ ὁποῖος ἦταν δύσκολος. Σύμβολον τῆς ἀντιδράσεως τοῦ ἁμαρτωλοῦ καί διεφθαρμένου συστήματος τοῦ κόσμου στήν ἔλευσι τῆς θείας Βασιλείας στούς ἀνθρώπους καί τῶν πολλῶν καί μεγάλων ἐμποδίων πού δυσκολεύουν τόν ἐξαγιασμό μας (᾿Αποκ. ιβ´ 1-2).
῎Επειτα ἐνεφανίσθη στόν οὐρανό ἕνα τρομερό σημεῖο· «ἰδού δράκων πυρρός μέγας, ἔχων κεφαλάς ἑπτά καί κέρατα δέκα, καί ἐπί τάς κεφαλάς αὐτοῦ ἑπτά διαδήματα, καί ἡ οὐρά αὐτοῦ σύρει τό τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, καί ἔβαλεν αὐτούς εἰς τήν γῆν» (᾿Αποκ. ιβ´ 3-4). ῞Ενας μεγάλος κοκκινωπός δράκος μέ ἑπτά κεφάλια καί δέκα κέρατα καί μέ ἑπτά στέμματα στά κεφάλια του. Μέ τήν οὐρά του ἔσυρε τό ἕν τρίτον τῶν ἄστρων τοῦ οὐρανοῦ καί τά ἔριξε στήν γῆ. Στεκόταν ἀγριωπός ἐμπρός στήν γυναῖκα ἐκείνη, ἕτοιμος νά καταβροχθίσῃ τό παιδί πού θά γεννοῦσε.
Πρίν προχωρήσουμε στά ὅσα ἀναφέρει στήν συνέχεια ὁ θεοφώτιστος «ἀετός» τῆς Πάτμου καί πρῶτος θεολόγος τῆς ᾿Εκκλησίας μας, νά προσέξουμε λίγο τά ὅσα γράφει γιά τόν δράκοντα. ῾Ο δράκων αὐτός, ὅπως μᾶς ἐξηγεῖ κατόπιν ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης, δέν εἶναι ἄλλος παρά «ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καί ὁ Σατανᾶς» (στίχ. 9).
Τόν ὀνομάζει «δράκοντα», διότι εἶναι σκληρός καί ἄγριος. ῎Εχει ἀσύγκριτη σκληρότητα καί ἀγριότητα. ῎Αν ὑπάρχουν ἄνθρωποι σκληροί καί ἀδίστακτοι κακοῦργοι καί ἐγκληματίαι, πόσο σκληρότερος καί ἀγριώτερος πρέπει νά εἶναι ὁ Διάβολος, πού τούς ἔχει κυριεύσει καί τούς ὁδηγεῖ στήν διάπραξι φρικτῶν ἐγκλημάτων καί κακουργημάτων; ᾿Ανέκαθεν δέ καί ὁ λαός μας μέ τήν εἰκόνα τοῦ δράκοντος ἐκφράζει κάτι τό φρικτό καί τρομερό. ᾿Αλλά καί ὁ ἀπόστολος Πέτρος παρομοιάζει τόν Σατανᾶ μέ λιοντάρι πού βρυχᾶται, γιά νά δείξῃ τήν σκληρότητα καί ἀγριότητά του (Α´ Πέτρ. ε´ 8).
Τόν ὀνομάζει «μέγαν», διότι εἶναι μεγάλη ἡ δύναμίς του. Δέν εἶναι σάν ἕνας ἀπό ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους, ἔστω τόν δυνατώτερο ἐκπρόσωπο τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Εἶναι πνεῦμα πονηρό μέ τρομερή δύναμι. Μέ ἕνα φύσημά του, μᾶς λέγει ἡ Παλαιά Διαθήκη, σάν ἄλλος ἄνεμος Σιμούν καί σάν τυφώνας ἐγκρέμισε τό σπίτι τοῦ ᾿Ιώβ καί κατεπλάκωσε τά δέκα παιδιά του (᾿Ιώβ α´ 19).
Τήν μεγάλη αὐτή δύναμι τοῦ Διαβόλου συμβολίζουν καί τά ἑπτά κεφάλια καί τά δέκα κέρατα πού ἀναφέρει τό ἱερό Κείμενο. Τό κέρας στήν ῾Αγία Γραφή εἶναι σύμβολον δυνάμεως. Γιά δέ τά κεφάλια ὡρισμένοι ἑρμηνευταί λέγουν ὅτι σημαίνουν ὅτι ὁ Σατανᾶς εἶναι πανοῦργος, παμπόνηρος. ᾿Εάν πολλοί κακοποιοί παρουσιάζωνται ἱκανοί στήν διάπραξι τῶν ἐγκλημάτων τους, καί λέμε ὅτι ἐνεργοῦν μέ σατανική πονηρία, πόσο πονηρότερος πρέπει νά εἶναι ὁ πρῶτος καί μέγας κακοποιός τοῦ κόσμου Διάβολος; Αὐτήν δέ τήν πονηρία καί ἐφευρετικότητά του τήν διαθέτει γιά τό κακό καί τήν καταστροφή. ῾Ως πρός τά ἑπτά κεφάλια τοῦ δράκοντος ὑπάρχει καί ἡ ἑρμηνεία ὅτι ἔχει ὁ Διάβολος καί χρησιμοποιεῖ καί πολλά ὄργανα στό καταστρεπτικό ἔργο του. ῾Υπάρχουν πολλοί, ἔξυπνοι κατά τά ἄλλα ἄνθρωποι, πού διαθέτουν τίς ἱκανότητες καί τήν εὐφυΐα τους στό κακό, στά ἔργα τοῦ Σατανᾶ. Τό βλέπουμε ἄλλως τε καί στήν ἐποχή μας μέ τίς τηλεοράσεις, μέ τίς διαφημίσεις, μέ ὡρισμένες μουσικές λεγόμενες συναυλίες καί μέ τίς σατανολατρίες, πού ὀργανώνονται καί προβάλλονται πανέξυπνα καί παμπόνηρα.
᾿Ονομάζει ἐπίσης τόν δράκοντα αὐτόν ὁ θεόπνευστος Συγγραφεύς «πυρρόν», δηλαδή κοκκινωπόν, «διά τό φονικόν αὐτοῦ καί αἱμοχαρές», σημειώνει ὁ παλαιός ἑρμηνευτής ᾿Ανδρέας (ΠΜ). Εἶναι βουτηγμένος στά αἵματα πού χύνει κατασπαράσσοντας τά θύματά του· διψᾷ αἷμα. Μοιάζει μέ φωτιά, πού καίει, τό μῖσος του ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων. ῾Ο ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος τόν ὠνόμασε «ἀνθρωποκτόνον» (᾿Ιω. η´ 44). Εἶναι φονιᾶς, ὁ πατέρας καί ἐμπνευστής ὅλων τῶν φονιάδων τῆς γῆς, ὅλων τῶν δολοφόνων καί ἐγκληματιῶν. Χαίρεται μέ τό χυμένο αἷμα ἡ ἀγρία ὕπαρξίς του.
Προσθέτει ἐπίσης ὁ ῞Αγιος ὅτι ὁ δράκων εἶχε βασιλικά διαδήματα, στέμματα στά κεφάλια του. «Τά διαδήματά του εἶναι σύμβολα τῆς ἐξουσίας τοῦ Σατανᾶ ἐπί τῶν θυμάτων του, τῶν ἀπίστων» (ΙΓ). ῾Η ἐξουσία του δέν εἶναι γενική καί καθολική. Εἶναι ἄρχων τοῦ σκότους, τῶν δαιμόνων καί τῶν σκοτισμένων ἀπό τήν ἁμαρτία ἀνθρώπων (βλ. ᾿Ιω. ιβ´ 31, ᾿Εφ. στ´ 12). ᾿Εξουσιάζει μόνον ἐκείνους πού τοῦ παρέδωσαν καί τοῦ παραδίδουν μόνοι τους τήν ψυχή τους. ῾Υπῆρχαν δέ καί ὑπάρχουν πάντοτε καί τέτοιοι ἄνθρωποι. Εἶναι ὅσοι βυθίζονται μέ τήν θέλησί τους στήν ἀσέβεια καί διαφθορά καί γίνονται σκλάβοι ἀξιοθρήνητοι τοῦ Σατανᾶ. Τέτοιοι ἀξιολύπητοι ὑπήκοοι τοῦ Διαβόλου εἶναι καί οἱ ποικιλώνυμοι αἱρετικοί, οἱ Μασόνοι, οἱ διάφοροι Γκουρού κ.λ.π.
Μέ τήν οὐρά του ὁ δράκων αὐτός, προσθέτει ἡ «᾿Αποκάλυψις», ἔσυρε «τό τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ» καί τούς ἔριξε στήν γῆ. ῞Οπως τό φίδι, ὅταν κτυπηθῇ, κινεῖ σπασμωδικά τήν οὐρά του, ἔτσι καί ὁ Σατανᾶς, ὅταν ἐξέπεσε ἀπό τήν θέσι του στόν οὐρανό καί ἀπό ἀρχάγγελος ῾Εωσφόρος πού ἦταν κατάντησε Διάβολος, κινήθηκε σπασμωδικά καί παρέσυρε μαζί του ἀρκετούς ἀγγέλους, πού ἔγιναν δαίμονες. Καί ἀπό τόν οὐρανό πού ἦσαν, κατέπεσαν πλέον στήν γῆ. Κινοῦνται μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, δαιμονίζουν πολλούς καί παρασύρουν τόν κόσμο στό κακό καί στόν ἀρχιεργάτην τοῦ κακοῦ Διάβολον.
Τρομάζει ἴσως, ἀγαπητέ ἀναγνῶστα, ἡ περιγραφή αὐτή καί ἡ ἀναφορά στόν φοβερό δράκοντα, πού εἶναι ἕτοιμος νά καταβροχθίσῃ τά τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας. Δέν ἀποκλείεται νά προκαλῇ φόβο καί ἀνησυχία στίς καρδιές ὡρισμένων. ῞Ομως, ὅσο δυνατός καί πονηρός κι ἄν εἶναι ὁ Σατανᾶς, ἡ νίκη δέν θά εἶναι δική του. Τόν ἐνίκησαν καί τόν νικοῦν οἱ πιστοί ὅλων τῶν αἰώνων «διά τό αἷμα τοῦ ἀρνίου», χάρι στήν θυσία τοῦ Κυρίου μας (᾿Αποκ. ιβ´ 11). Καί τελικῶς θά συντριβῇ κατά κράτος. ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γ.Ψαλτάκη «Μηνύματα ἀπό τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως).
