ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἀστέρος λέγεται ὁ Ἄψινθος. καὶ ἐγένετο τὸ τρίτον τῶν ὑδάτων εἰς ἄψινθον, καὶ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων ἀπέθανον ἐκ τῶν ὑδάτων, ὅτι ἐπικράνθησαν».
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Καί τό ὄνομα τοῦ μετεωρολίθου αὐτοῦ λέγεται ἀπό τό κικρόν εἰς τήν γεῦσιν φυτόν τῆς ἀψινθιᾶς ὁ Ἄψινθος. Καί ἔγινε τό ἕν τρίτον τῶν ὑδάτων πικρόν σάν τήν ἀψινθιάν καί ἐμολύνθη. Καί πολλοί ἀπό τούς ἀνθρώπους ἀπέθαναν ἀπό τά νερά, διότι ἐδηλητηριάσθησαν» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα)
ΣΧΟΛΙΟ
«Στήν συνέχεια τῶν ἐκπληκτικῶν ὁραμάτων εἶδε ὁ θεόπτης ᾿Απόστολος τόν ἄγγελο πού κρατοῦσε τό θυμιατήρι νά τό γεμίζῃ μέ φωτιά πού ὑπῆρχε στό θυσιαστήριο καί νά τό ἀδειάζῃ πρός τήν γῆ. Αὐτό ἦτο τό προανάκρουσμα τῶν ὅσων συμφορῶν ἐπρόκειτο νά συμβοῦν. Εὐθύς ἀμέσως ἑτοιμάσθηκαν οἱ ἑπτά ἄγγελοι, γιά νά σαλπίσουν μέ τίς σάλπιγγές τους. Κάθε σάλπισμά τους ἐσήμαι-νε καί κάποια μεγάλη οἰκολογική, ὅπως λέμε σήμερα, καταστροφή. Χαλάζι, φωτιά καί αἷμα κατέκαυσε τό ἕν τρίτον τῶν δένδρων καί κάθε πράσινο χορτάρι κάηκε μέ τό πρῶτο σάλπισμα. Καί μέ τό δεύτερο τό ἕν τρίτον τῶν ὑδάτων τῶν θαλασσῶν ἔγινε αἷμα καί κατεστράφησαν ἀπό θαλασσοταραχές τό ἕν τρίτον τῶν πλοίων.
῾Η τρίτη θεομηνία ἦταν ἀκόμη πιό ἐντυπωσιακή. Μόλις ἐσάλπισε ὁ τρίτος ἄγγελος, ἔπεσε ἀπό τόν οὐρανό ἕνα ἄστρο, πού ἔκαιε σάν λαμπάδα, καί ἐκτύπησε τό ἕν τρίτον τῶν ποταμῶν καί τῶν πηγῶν τῆς γῆς. ᾿Αποτέλεσμα ἦταν νά δηλητηριασθοῦν τά νερά καί νά πεθάνουν ὅσοι ἤπιαν ἀπό αὐτά. Τό ὄνομα τοῦ ἄστρου αὐτοῦ ἦταν «ὁ ῎Αψινθος». ῾Υπενθυμίζει τήν πικρή γεῦσι τοῦ φυτοῦ τῆς ἀψινθιᾶς. Μέ αὐτό τό κτύπημα ἔγιναν πικρά, φαρμάκι, τά πόσιμα νερά (᾿Αποκ. η´ 6-11).
Οἱ θεομηνίες αὐτές, ὅπως καί οἱ ἄλλες πού ἀκολούθησαν, «ἐκπροσωποῦν τήν εἰς πάσας τάς γενεάς μέχρι τῆς συντελείας ἐπαχθησομένην παιδαγωγίαν» ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους (ΠΤ). Γι’ αὐτό ἄλλως τε καί δέν κατεστρέφοντο τά πάντα μέ τίς θεομηνίες, ἀλλά μόνον τό ἕν τρίτον σέ κάθε περίπτωσι, γιά νά παιδαγωγοῦνται ὅσοι ἀπέμεναν ἀπό τίς καταστροφές.
Εἶναι ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας ὅτι «πρό τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος… θά γίνουν φοβερά καί τρομερά πράγματα εἰς τό πρόσωπον τῆς γῆς. ᾿Αλλά καί προηγουμένως εἰς ἄλλας περιστάσεις θά γίνωνται αὐτά εἰς μικροτέραν ἴσως κλίμακα» (ΧΒ).
῎Ας προσέξουμε ὅμως καλύτερα τόν ῎Αψινθο, τόν μετεωρόλιθο αὐτόν, πού μέ τήν πικρία του ἔκανε φαρμάκι τό ἕν τρίτον τῶν ὑδάτων τῆς γῆς. Καί ἄς θυμηθοῦμε τό ἀτύχημα πού συνέβη πρό ἐτῶν στό πυρηνικό ἐργοστάσιο τοῦ Τσέρνομπιλ τῆς Οὐκρανίας. ῾Η λέξις μάλιστα Τσέρνομπιλ, πού ἔχει ρίζες ρωσοπολωνικές, συγγενεύει μέ τήν λέξι ῎Αψινθος. Τότε λοιπόν εἶχε δηλητηριασθῆ ἡ ἀτμόσφαιρα καί κανείς δέν ἔτρωγε φρέσκα λαχανικά καί δέν ἔπινε φρέσκο γάλα. Τά νερά, πού πότιζαν τήν γῆ, εἶχαν μολυνθῆ καί οἱ συνέπειες τῆς καταστροφῆς παρέμειναν καί ὑπάρχουν ἀκόμη καί στίς μέρες μας. Πολύς δέ κόσμος τότε ἀνησυχοῦσε ὄχι μόνο γιά τήν ὑγεία του καί τήν ζωή του ἀλλά καί γιά λόγους καθαρά πνευματικούς. Εἶχε συνδυασθῆ δηλαδή τό ἀτύχημα μέ τίς θεομηνίες πού θά προηγηθοῦν τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, καθώς ἐπίσης καί μέ τήν τρομερή ἐποχή τοῦ ᾿Αντιχρίστου. Δέν ἦσαν λίγοι ἐκεῖνοι πού ἄρχισαν νά ἀσχολοῦνται μέ τά ἔσχατα, νά ἐρωτοῦν καί νά μελετοῦν τά σχετικά μέ τόν ᾿Αντίχριστο καί νά διαβάζουν καί τήν «᾿Αποκάλυψι», ὅπου γίνεται λόγος γι’ αὐτά τά θέματα. ᾿Αρκετοί εἶχαν κυριευθῆ καί ἀπό ἀνησυχία καί εἶχαν ἀναστατωθῆ, φοβούμενοι ὅτι ἔφθασε ἡ ὥρα τῆς Κρίσεως.
Πέρασε βεβαίως ἡ καταστροφή ἐκείνη καί σχεδόν ἔχει λησμονηθῆ ἀπό τούς περισσοτέρους. ῎Αλλα θέματα ἦλθαν στήν ἐπικαιρότητα. Οἱ οἰκολογικές ὅμως καταστροφές πού προκαλοῦνται ἀπό ναυάγια μεγάλων πετρελαιοφόρων πλοίων, τά ὁποῖα διαλύονται μέσα στούς ὠκεανούς καί γεμίζουν μέ πετρέλαιο καί πτώματα ἀνθρώπων καί ζώων τίς θάλασσες, δέν ἔπαυσαν. Δέν ἐσταμάτησαν ἐπίσης καί οἱ μολύνσεις τῶν ὑδάτων καί τοῦ περιβάλλοντος, πού αἰτία τους ἔχουν τήν κακία καί ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων, ὅπως συνέβη μέ τόν πόλεμο στόν Περσικό κόλπο ἤ μέ τά τοξικά ἀπόβλητα διαφόρων πυρηνικῶν ἐργοστασίων καί μέ τίς πυρηνικές ἐκρήξεις στά διάφορα σημεῖα τῆς γῆς. ᾿Αλλά καί οἱ σεισμοί, τό χαλάζι, τά «τσουνάμι», οἱ τυφῶνες καί οἱ πλημμύρες καί ἄλλες ἔκτακτες θεομηνίες κτυποῦν ἐδῶ κι ἐκεῖ τόν πλανήτη μας κάθε τόσο.
᾿Αρκετοί βεβαίως ἄνθρωποι ἀντιμετωπίζουν τίς θεομηνίες αὐτές μέ φόβο μέν καί μέ τρόμο, ἀλλά χωρίς νά σκέπτωνται βαθύτερα τόν σκοπό ὅλων αὐτῶν τῶν καταστροφῶν. Τό γιατί τά ἐπιτρέπει ὁ Θεός καί τί σημαίνει γιά μᾶς τό κάθε τι. ῞Οσοι ὅμως σκέπτονται σοβαρώτερα, καταλαβαίνουν πολλά ἀπό ἐκεῖνα πού κρύβει ἡ λέξις «θεομηνία». ῞Οτι δηλαδή εἶναι ἔκφρασις τῆς δικαίας ὀργῆς τοῦ Κυρίου ἡ ἄλφα ἤ βῆτα μεγάλη οἰκολογική καταστροφή. ᾿Αλλά καί προειδοποίησις γιά τό τί μᾶς περιμένει, ἄν δέν μετανοήσουμε.
Δέν παραβλέπουμε βέβαια τίς ἐπιστημονικές ἐξηγήσεις τῶν ἐκτάκτων αὐτῶν καταστροφῶν. Πέρα ὅμως καί πίσω ἀπό αὐτά πρέπει νά βλέπουμε τό χέρι ᾿Εκείνου ὁ ῾Οποῖος ρυθμίζει τά πάντα στήν ζωή τοῦ κόσμου. Τό εἶχε ἐπισημάνει ἐκφραστικώτατα ὁ πολυτάλαντος Δαβίδ στόν ὡραῖο ἐκεῖνο Ψαλμό στόν ὁποῖο παρουσιάζει τά θαυμάσια τῆς Δημιουργίας· «ἀνοίξαντός σου τήν χεῖρα τά σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος. ἀποστρέψαντος δέ σου τό πρόσωπον ταραχθήσονται», ψάλλει (Ψαλ. ργ´ [103] 28-29). ῞Οταν ἀνοίγῃ τό χέρι Του ὁ Θεός καί εὐλογῇ τόν κόσμο, χορταίνει ἡ οἰκουμένη μέ τά ἀγαθά Του. ῞Οταν ὅμως στρέφῃ ἀλλοῦ τό πρόσωπό Του ἀπό αὐτά πού βλέπει νά κάμνουν οἱ ἄνθρωποι, ἀναστατώνονται καί ταράσσονται τά πάντα. Χάνουν τόν ρυθμό καί τήν ἰσορροπία τους. ᾿Εκτροχιάζονται. Καταστρέφονται.
Γι’ αὐτό ἄλλως τε καί ἡ ᾿Εκκλησία μας ᾿Εκεῖνον, τόν Κύριον τοῦ σύμπαντος, ἱκετεύει καί παρακαλεῖ κατά τίς λατρευτικές της Συνάξεις νά μᾶς προστατεύῃ ἀπό «λιμοῦ, λοιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας» καί ἀπό κάθε τι ἀπρόοπτο, πού μπορεῖ νά προκαλέσῃ καταστροφή στόν κόσμο μας. Γιατί γνωρίζει καί διδάσκει ὅτι στά χέρια τοῦ Θεοῦ εὑρίσκεται ἡ ζωή καί τό μέλλον μας (βλ. Ψαλ. λ´ 15-16).
Αὐτή εἶναι ἡ βαθύτερη ἀλήθεια τῶν πραγμάτων. Καί πρέπει νά κάνουμε ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς, γιά νά μή ἀποστρέφῃ ἀπό πάνω μας τό Πρόσωπόν Του ὁ πανάγιος καί δίκαιος Θεός. Νά συνερχώμαστε στόν ἑαυτό μας μετά ἀπό τέτοιες καταστροφές καί νά ὑπολογίζουμε τόν τέλειο ἠθικό Νόμο ᾿Εκείνου ὁ ῾Οποῖος καθώρισε καί κρατεῖ μέ σοφία τούς νόμους πού διέπουν τό σύμπαν. Τότε ἀπό κάθε θεομηνία καί ἀπό κάθε εἴδους «῎Αψινθο» καί πικρία θά βγάζουμε τήν γλυκύτητα τῆς μετανοίας καί ἐπιστροφῆς στόν Κύριο τῶν Δυνάμεων, πρᾶγμα πού ἀποτελεῖ τήν πεμπτουσία τῆς εὐτυχίας μας». ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γ.Ψαλτάκη «Μηνύματα ἀπό τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως).
