ΚΕΙΜΕΝΟ
"Μή ἀναγάγῃς με ἐν ἡμίσει ἡμερῶν μου· ἐν γενεᾷ γενεῶν τά ἔτη σου".
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Μή μέ ἀφαρπάσῃς ἐν μέσῳ τῆς ζωῆς μου. Παράτεινε τάς ἡμέρας μου, σύ, τοῦ ὁποίου τά ἔτη συνεχίζονται ἀτελευτήτως ἀπό γενεᾶς εἰς γενεάν, διά νά καταξιωθῶ νά ἐπανίδω τήν ἁγίαν πόλιν σου" (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τ.10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
ΣΧΟΛΙΟ
"Εἰς ὁλόθερμον ἱκεσίαν καί εἰς προσευχήν κατανυκτικήν ἐκχύνεται ὁ θεόπνευστος ψαλμωδός. Τί εἶναι αὐτός ἐμπρός εἰς τόν Θεόν; Δημιουργός τοῦ σύμπαντος ὁ Κύριος καί πλάστης τοῦ ἄνθρώπου, ὁ δέ ἄνθρωπος κτίσμα καί δημιούργημα τοῦ Παντοδυνάμου. Ἄφθαρτος καί ἀναλλοίωτος ὁ Θεός, θνητός καί φθαρτός ὁ ἄνθρωπος. Προαιώνιος καί ἀθάνατος ὁ Κύριος, παροδικός καί ἐφήμερος ἐπί τῆς γής ὁ ἄνθρωπος. Πόσα εἶναι τά ἔτη τῆς ζωῆς του; Πόσον διαρκεῖ ἡ ἐπίγειος πορεία μας; Ὁ ψαλμωδός τό γνωρίζει καί τό διακηρύττει: «Αἵ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐάν δέ ἐν δυναστείαις, ὀγδοήκοντα ἔτη, καί τό πλεῖον αὐτῶν κόπος καί πόνος» (Ψαλμ. πθ’ 10). Ὅλα μαζί τά χρόνια τῆς ζωῆς μας φθάνουν συνήθως τά ἑβδομῆντα. Ἐάν θά ἔχη κανείς κρᾶσιν ἰσχυράν καί δυνατήν, φθάνει καί ἕως τά ὀγδοήκοντα. Τά περισσότερα ἀπό αὐτά, λόγῳ τῆς γεροντικῆς ἀδυναμίας, εἶναι γεμᾶτα κόπον καί πόνον. Ὁ Θεός ὅμως; Ὤ! Αὐτός εἶναι ἀθάνατος, αἰώνιος, ἀτελεύτητος. Ὁ προσευχόμενος προφήτης τό λέγει, ὑμνῶν τό ἄπειρον μεγαλεῖον τοῦ Θεοῦ. «Σύ δέ ὁ αὐτός εἶ καί τά ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι» (Ψαλμ. ρα’ 28). Σύ, Θεέ μου, παραμένεις πάντοτε ὁ Ἴδιος, διότι οὔτε ἀρχήν ἔχεις οὔτε τέλος. Τά ἔτη Σου δέν μετροῦνται. Δέν θά τελειώσουν ποτέ. Καί ὁ ἔνθεος ψαλμωδός, πιστός καί εὐλαβής λάτρης τοῦ Ὑψίστου, συναισθάνεται βαθειά, πολύ βαθειά τήν ἰδικήν του μηδαμινότητα καί ἀδυναμίαν καί μέ πολλήν ταπείνωσιν ἀπευθύνει θερμήν εὐλαβῆ ἱκεσίαν, ὁ ὀλιγοχρόνιος πρός τόν Αἰώνιον, ὁ θνητός πρός τόν Ἀθάνατον. «Μή ἀναγάγῃς με ἐν ἡμίσει ἡμερῶν μου». Μή μέ πάρης, Κύριε, πρόωρα ἀπό τήν ζωήν αὐτήν. Παράτεινε τάς ἡμέρας μου. Ἄφησε μέ νά ζήσω ὅσον τό δυνατόν περισσότερον, Σύ τοῦ ὁποίου τά ἔτη συνεχίζονται ἀτελευτήτως ἀπό γενεᾶς εἰς γενεάν.
«Μή ἀναγάγῃς μέ ἐν ἡμίσει ἡμερῶν μου». Ἰδού, ἀδελφέ μου, μία προσευχή, ἡ ὁποία ἀκούεται ἀπό τά στόματα ὅλων μας καί ἀναβαίνει θερμή εἰς τόν αἰώνιον Θεόν, τώρα μάλιστα εἰς τήν ἀρχήν τοῦ νέου ἔτους. Θεέ μου, ἄφησέ με νά ζήσω καί τό ἔτος αὐτό καί ἀλλά πολλά ἀκόμη. «Μή ἀναγάγῃς μέ ἐν ἡμίσει ἡμερῶν μου». Μή κόψης πρόωρα τό νῆμα τῆς ζωῆς μου. Τό ἐπιθυμοῦμεν αὐτό διά τόν ἑαυτόν μας, ἀλλά καί τό εὐχόμεθα εἰλικρινῶς καί διά τά ἀγαπητά μας πρόσωπα, μέ τά ὁποῖα μᾶς συνδέουν δεσμοί ἱεροί συγγενείας σαρκικῆς ἤ πνευματικῆς.
Θά κατηγορήσωμεν τήν ἐπιθυμίαν καί εὐχήν αὐτήν; Κάθε ἄλλο. Εἶναι φυτευμένος ἀπό τόν Θεόν εἰς τήν ψυχήν τοῦ ἀνθρώπου ὁ πόθος διά τήν ζωήν. Ἀθάνατον τόν ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον. Ἐάν δέν εἰσχωροῦσεν εἰς τό ἀνθρώπινον γένος ἡ ἁμαρτία, ὁ ἄνθρωπος δέν θά ἀπέθνησκε. Ἀλλά καί τώρα μετά τήν ἁμαρτίαν, μόνον τό σῶμα ἀποθνήσκει, διά νά ἀναστηθῆ καί πάλιν κατά τήν δευτέραν τοῦ Κύριου παρουσίαν. Παρά ταῦτα ὅμως καί ὁ πρόσκαιρος ἔστω χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα εἶναι ἀνεπιθύμητος. Δέν μᾶς ἀπαγορεύεται λοιπόν νά χρησιμοποιῶμεν καί νά ἐπικαλούμεθα καί ἡμεῖς εἰς τήν προσευχήν μας τήν δέησιν τοῦ ψαλμωδοῦ. «Μή ἀναγάγῃς μέ ἐν ἡμίσει ἡμερῶν μου». Ἠμποροῦμεν καί διά τόν ἑαυτόν μας νά τό λέγωμεν, νά τό ζητοῦμεν δέ κατ’ ἀναλογίαν καί διά τούς προσφιλεῖς μας.
Ἄλλως τε δι’ ἡμᾶς τούς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι πιστεύομεν καί ἐλπίζομεν εἰς τήν αἰωνίαν μετά θάνατον ζωήν, τά ἔτη τῆς ἐπίγειου ζωῆς μας ἔχουν μεγίστην σπουδαιότητα. Κατά τά ἑβδομήκοντα ἤ ὀγδοήκοντα αὐτά ἔτη κτίζομεν τό οἰκοδόμημα τῆς αἰωνίου ἐν Χριστῷ εὐδαιμονίας καί μακαριότητος. Διατί τό λησμονοῦμεν; «Ὅ ἐάν σπείρη ἄνθρωπος» εἰς τόν κόσμον αὐτόν τόν πρόσκαιρον καί ἐφήμερον, «τοῦτο καί θερίσει» εἰς τήν μέλλουσαν αἰώνιαν ζωήν. Ἐάν λοιπόν τά ἔτη τῆς ἐπίγειου ζωῆς μας τά χρησιμοποιοῦμεν, ὅπως ὁ Θεός νομοθετεῖ καί ἀπαιτεῖ ἀπό ἡμᾶς, εἶναι φανερόν ὅτι ἡ ἀγαθότης του θά ἐπιδείξη ἄπειρον ἔλεος καί φιλανθρωπίαν καί θά μᾶς χαρίση τά οὐράνια καί αἰώνια ἀγαθά της βασιλείας Του.
Ὤ, πόσον πλανῶνται ὅσοι εὔχονται καί ἐπιθυμοῦν νά ζήσουν χρόνια πολλά εἰς τήν γῆν, μόνον καί μόνον διά νά ἀπολαμβάνουν τά πρόσκαιρα ὑλικά ἀγαθά! Ἀλλά καί πόσον ἄδικον ἔχουν ὅσοι κάμπτονται ἀπό τό βάρος τῶν δοκιμασιῶν καί συντριβόμενοι ἀπό τά πλήγματα τῶν ποικίλων θλίψεων καταντοῦν εἰς ἀπελπισίαν καί ἀπόγνωσιν καί προχωροῦν εἰς ἀπονενοημένα διαβήματα! Δέν ἐκτιμοῦν οὔτε οἱ μέν οὔτε οἱ δέ τήν ἀξίαν πού ἔχουν τά ἔτη τῆς ζωῆς μας. Ὅτι δηλαδή εἶναι ὁ καιρός τῆς ἐντόνου ἐργασίας καί τῆς ἀκαταπονήτου προσπάθειας διά τόν πνευματικόν μας καταρτισμόν. Καί διά νά μή μᾶς εὕρη λοιπόν ἡ ὥρα τῆς ἐξόδου ἀπό τήν παροῦσαν ζωήν ἀώρους πνευματικῶς, χωρίς νά ἔχωμεν πραγματοποιήσει καί φθάσει εἰς τό μέτρον τῆς πνευματικῆς ζωῆς, πού περιμένει ἀπό τόν καθένα μας ὁ δικαιοκρίτης Κύριος, ἠμποροῦμεν νά τόν ἰκετεύωμεν καί τοῦ λέγωμεν: «Μή ἀναγάγῃς με ἐν ἡμίσει ἡμερῶν μου».
Ἄναρχε καί ἀτελεύτητε, προαιώνιε καί ἀθάνατε Κύριε, ἰδού ὅτι μέ ἠξίωσες νά ἴδω τήν ἀνατολήν τοῦ νέου ἔτους, μοῦ χαρίζεις δέ τοιουτοτρόπως καί χρόνον καί εὐκαιρίας ὅπως εὐαρεστήσω ἐνώπιόν Σου. Εὐχαριστῶ, Κύριε, διά τήν νέαν αὐτήν ἐκδήλωσιν τῆς ἀγαθότητός Σου. Ἆραγε θά ἐπιδείξω κατά τό ἔτος τοῦτο βαθεῖαν συναίσθησιν τῶν πρός ἐμέ εὐεργεσιῶν Σου; Ἆραγε θά ἀναπτύξω ζῆλον καί προθυμίαν διά τήν ἐργασίαν τῆς ἀρετῆς; Ἀλλά δι’ αὐτό μου παρατείνεις, Κύριε, τήν ζωήν εἰς τόν παρόντα κόσμον, δι’ αὐτό μοῦ χαρίζεις καί νέον ἔτος ἐπίγειου ζωῆς, διά νά καταρτισθῶ πνευματικῶς καί φθάσω εἰς τό μέτρον τῆς πνευματικῆς ὡριμότητος, τήν ὁποίαν περιμένεις ἀπό ἐμέ. Δι’ αὐτό θερμήν, Κύριε, ἀναπέμπω εἰς τήν μεγαλωσύνην Σου τήν ἱκεσίαν. Ἀξίωσε μέ τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς μου «ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ ἐκτελέσαι», ἵνα καταξιωθῶ ὑπό τῆς ἀγαθότητός Σου τῆς μερίδος «τοῦ κλήρου τῶν ἁγίων ἐν τῷ φωτί» (Κολασ. α’ 12), τῆς οὐράνιου βασιλείας Σου, δοξάζων τήν ἄπειρον εὐσπλαγχνίαν Σου εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν"
(Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου "Λόγοι παρακλήσεως", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ".
