Δευτέρα 25 Ἰανουαρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Καὶ εἶδον τοὺς νεκρούς, τοὺς μεγάλους καὶ τοὺς μικρούς, ἑστῶτας ἐνώπιον τοῦ θρόνου, καὶ βιβλία ἠνοίχθησαν· καὶ ἄλλο βιβλίον ἠνοίχθη, ὅ ἐστι τῆς ζωῆς· καὶ ἐκρίθησαν οἱ νεκροὶ ἐκ τῶν γεγραμμένων ἐν τοῖς βιβλίοις κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν."
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Καί εἶδα τούς πεθαμένους, τοιύς μικρούς καί τούς μεγάλους, ὅλους ὅσοι ἀφ’ ὅτου ἀνεφάνη ὁ ἄνθρωπος ἐπί τῆς γῆς ἐπέθαναν, νά στέκωνται ἐμπρός εἰς τόν θρόνον, καί βιβλία, πού κατάγραφαν τάς πράξεις τῶν κρινομένων, ἠνοίχθησαν. Καί ἄλλο βιβλίον ἠνοίχθη, τό ὁποῖον εἶναι τῆς ζωῆς, καλι περιέχει τά ὀνόματα τῶν προωρισμένων διά τήν αἰώνιον ζωήν. Καί ἐκρίθησαν οἱ πεθαμένοι ἀπό ὅσα εἶχαν γραφῆ μέσα εἰς τά βιβλία, ἀφ’ ὅτου ὑπῆρχαν ἄνθρωποι Καί σύμφωνα μέ τά ἔργα των" (Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα)
ΣΧΟΛΙΟ
"Μετά τήν συντριβή τοῦ Διαβόλου καί τήν ρῖψι του στήν λίμνη, ὅπου θά καίῃ φωτιά καί θειάφι, γιά νά βασανίζεται αἰωνίως ὁ ἐμπνευστής ὅλων τῶν βασανιστῶν τοῦ κόσμου καί αἴτιος ὅλων τῶν βασάνων μας, θά ἀκολουθήσῃ ἡ Παγκόσμιος Κρίσις.
Τήν περιγράφει πολύ ἐντυπωσιακά ὁ ἅγιος ᾿Απόστολος· Εἶδα, γράφει, ἕνα μεγάλο, λευκό θρόνο, πού σημαίνει τό μεγαλεῖο καί τήν λαμπρότητα καί καθαρότητα τοῦ Κυρίου. Εἶδα ἐπίσης καί τόν Κριτή νά κάθεται στόν ἐπιβλητικό αὐτό θρόνο. ᾿Εμπρός στό ἀστραφτερό μεγαλεῖο του χάθηκαν ἡ γῆ καί ὁ οὐρανός πού ἤξερα. ῎Εφυγαν, γιά νά δώσουν μετά τήν τελική Κρίσι τήν θέσι τους στούς «καινούς οὐρανούς» καί στήν «καινήν γῆν» πού περιμένουμε (Β´ Πέτρ. γ´ 13).
Εἶδα, προσθέτει ὁ ῞Αγιος, καί ὅλους τούς «νεκρούς, τούς μεγάλους καί τούς μικρούς», νά στέκωνται ἐμπρός στόν ἔνδοξο αὐτό θρόνο τοῦ Κριτοῦ. «Τά δισεκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων τά ὁποῖα εἶδαν τό φῶς ἀπό τῆς πρώτης θεμελιώσεως τοῦ κόσμου… οἱ σοφοί… οἱ ἀμαθεῖς… οἱ ἄρρωστοι… οἱ φιλάνθρωποι… οἱ κακοῦργοι… οἱ πτωχοί, οἱ μή ἔχοντες στέγην· ἀλλά καί οἱ ἑκατομμυριοῦχοι, οἱ μή γνωρίζοντες ποῦ νά ἀποθέσουν τά ἑκατομμύριά των· ὅλοι… ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐξαιρέσεως τόπου, χρόνου, περιουσίας, γένους, θρησκεύματος, τάξεως, φυλῆς, ἡλικίας, γνώσεως, δυνάμεως… Εἰς τό ἄκουσμα τῆς ἀρχαγγελικῆς σάλπιγγος, ἐγείρονται οἱ νεκροί, ἀποτινάσσοντες τήν προαιώνιον τέφραν ἀπό τά σάβανά των… ὁ ῞ᾼδης ἐξεμεῖ τούς νεκρούς του. Καί ἡ θάλασσα καί ὁ πόντος ὅσους κατά καιρόν συνέπνιξαν» (Κων. Καλλινίκου, Πρακτικαί ῾Ομιλίαι, Κυριακή ᾿Απόκρεω).
῎Ορθιοι ὅλοι ἐμπρός στόν θρόνο τοῦ Κριτοῦ περιμέ-νουν νά κριθοῦν. ῎Ας ἦσαν ὡρισμένοι στήν γῆ ἡγεμόνες, ἄρχοντες, πρωθυπουργοί, βασιλεῖς, πλανητάρχαι κ.λ.π. ῎Ας ἔκριναν καί ἄς ἀπεφάσιζαν ἐκεῖνοι ἕως τότε γιά τήν ζωή τῶν συνανθρώπων τους. Τώρα ἔντρομοι στέκουν καί αὐτοί σάν κοινοί θνητοί ἐμπρός στόν ἔνδοξο θρόνο τοῦ Κριτοῦ.
Στήν ὡρισμένη ὥρα, συνεχίζει τό ἱερό Κείμενο, «βιβλία ἠνοίχθησαν». ᾿Ανοίχθηκαν τά βιβλία καί ἄρχισε ἡ λογοδοσία ἐπί τῇ βάσει τῶν ἔργων πού ἦσαν γραμμένα στά βιβλία αὐτά. ᾿Εκτός ἀπό αὐτά τά βιβλία, στά ὁποῖα θά εἶναι χαραγμένες οἱ πράξεις καθενός, θά ἀνοιχθῇ καί ἕνα ἄλλο βι-βλίο, «ὅ ἐστι τῆς ζωῆς». Εἶναι τό βιβλίο τῆς ζωῆς. Θά ἔχῃ γραμμένα τά ὀνόματα ἐκείνων πού θά εἶναι ἄξιοι νά ζοῦν αἰωνίως εὐτυχεῖς. ῞Οσοι δέν θά εἶναι γραμμένοι σ’ αὐτό τό βιβλίο θά ριχθοῦν στήν «λίμνην τοῦ πυρός», ἐκεῖ ὅπου ρίχθηκαν ὁ Σατανᾶς καί τά ὄργανά του. ᾿Εκεῖ θά ριχθοῦν καί ὁ θάνατος καί ὁ ῞Αδης. Δέν θά ὑπάρχῃ πλέον ὁ γνωστός μας θάνατος, ὁ λεγόμενος πρῶτος θάνατος, ἀλλά θά ὑπάρχῃ ἄλλου εἴδους θάνατος, ὁ λεγόμενος δεύτερος θάνατος. ῾Ο πρῶτος θάνατος ἦταν ὁ σωματικός, ὅταν χωρίσθηκε ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα καί ἔφυγαν ἀπό τήν πρόσκαιρη ζωή. ῾Ο δεύτερος θάνατος εἶναι πνευματικός καί σημαίνει τόν αἰώνιο χωρισμό τῆς ψυχῆς – πού θά ἔχῃ ἑνωθῆ μέ τό πνευματικό πλέον σῶμα ἀπό τόν Θεό, τήν Πηγή κάθε ἀγαθοῦ (᾿Αποκ. κ´ 11-15).
Συγκλονιστικά πράγματι τά ὅσα μᾶς ἀναφέρει στούς στίχους αὐτούς ἡ «᾿Αποκάλυψις». Ποιός μπορεῖ νά τά μελετήσῃ καί νά προσπεράσῃ ἀδιάφορος; Ποιός εἶναι δυνατόν νά τά σκεφθῇ καλύτερα καί νά μή νιώσῃ τήν καρδιά του νά σφίγγεται ἐμπρός σ’ αὐτά πού πρόκειται νά συμβοῦν τότε; Θά πρέπει νά εἶναι κανείς πωρωμένος καί τελείως ἀναίσθητος, γιά νά μή τόν ἐνδιαφέρῃ ἡ φοβερή ἐκείνη ἡμέρα καί ὥρα. Θά πρέπει νά μή λειτουργῇ καλά τό μυαλό του, γιά νά μή τόν ἀπασχολῇ τό τί θά δείξουν τότε γιά τόν ἑαυτό του τά «βιβλία» πού θά ἀνοίξουν.
῞Οταν βέβαια λέγῃ «βιβλία» ἡ «᾿Αποκάλυψις», χρησιμοποιεῖ ἀνθρωποπαθῆ εἰκόνα, γιά νά μιλήσῃ γιά τήν ὑπερθαύμαστη ἰδιότητα τοῦ Θεοῦ πού ὀνομάζεται παντογνωσία. Πρόκειται γιά τήν ἐκπληκτική ἰδιότητά Του, χά-ρις στήν ὁποία γνωρίζει καί καταγράφει τά πάντα. Τίποτε δέν χάνεται ἀπό τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ. ῎Εχουν καταγραφῆ σ’ αὐτήν ὄχι μόνο τά ἔργα καί τά λόγια μας ἀλλά καί οἱ σκέψεις, οἱ πόθοι καί τά συναισθήματά μας. Χαρακτηριστική ἐν προκειμένῳ εἶναι μία φράσις ἀπό τήν ᾿Ακολουθίαν τῆς Θείας Μεταλήψεως· «᾿Επί τό βιβλίον δέ σου καί τά μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα σοι τυγχάνει». Γνωρίζει δηλαδή ἀκόμη καί τά σχέδιά μας τά ὁποῖα δέν ἐπρολάβαμε νά πραγματοποιήσουμε. Πολύ περισσότερο κατέχει στήν ἐντέλεια κάθε μιά πρᾶξι μας. Τά φυλάσσει ὅλα σάν εἰκόνες, ὅπως ἀκριβῶς ἔγιναν. «῎Αν ἐδῶ ἕνα μαγνητόφωνο παίρνει τά λόγια μας καί μᾶς τά παρουσιάζει ἔπειτα ἀπό ὁσαδή-ποτε χρόνια ὅπως ἀκριβῶς τά εἴπαμε, πολύ περισσότερο θά μᾶς τά παρουσιάσῃ ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ» (ΧΒ).
Θά μᾶς κρίνῃ δέ τότε μέ ἀπόλυτη δικαιοσύνη. Θά μᾶς δείξῃ τί εἶναι γραμμένο σ’ αὐτά τά «βιβλία» γιά λογαριασμό τοῦ καθενός μας. Θά μᾶς ὑπενθυμίσῃ κατά τρόπο θαυμαστό τί σκεφθήκαμε, τί ποθήσαμε, τί εἴπαμε καί τί ἐκάναμε σ’ ὅλη μας τήν ζωή. ῎Ετσι δέν θά μπορῇ κανείς μας νά σκεφθῇ ἤ νά εἰπῇ τότε ὅτι ἀδικεῖται. Θά κλείσῃ τό στόμα καθενός.
᾿Εάν δέ τά ὅσα θά ἔχουν γραφῆ γιά τόν ἑαυτό μας στά «βιβλία» αὐτά, πού θά ἀποτελοῦν καί τήν ἀποτύπωσι τοῦ χαρακτῆρος μας, θά εἶναι θετικά καί θεάρεστα, θά ὑπάρχῃ γραμμένο τό ὄνομά μας καί στό ἄλλο βιβλίο, τό «βιβλίον τῆς ζωῆς». ᾿Εάν δηλαδή θά ἔχουν καταγραφῆ ἔργα μετανοίας, πράξεις ἀγάπης καί ἀρετῆς, πού θά φανερώνουν τήν πνευματικότητά μας καί τήν ὅλη ψυχική μας κατάστασι, θά συμπεριληφθῇ τό ὄνομά μας στόν κατάλογο τῶν τρισευτυχισμένων πολιτῶν τοῦ Παραδείσου.
᾿Από ἐμᾶς ἑπομένως ἐξαρτᾶται, σέ τελική ἀνάλυσι, τό νά γραφῇ καί τό ὄνομά μας στό βιβλίο τῆς ζωῆς. ᾿Από τό πῶς θά φτιάξουμε τόν χαρακτῆρα μας. ᾿Από τό τί θά γράφουμε μέ τήν ζωή μας κάθε ὥρα καί κάθε μέρα καθένας μας στά «βιβλία» τοῦ Θεοῦ. ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γ.Ψαλτάκη «Μηνύματα ἀπό τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως).
