Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ἐγὼ Ἰησοῦς ἔπεμψα τὸν ἄγγελόν μου μαρτυρῆσαι ὑμῖν ταῦτα ἐπὶ ταῖς ἐκκλησίαις. ἐγώ εἰμι ἡ ρίζα καὶ τὸ γένος Δαυΐδ, ὁ ἀστὴρ ὁ λαμπρὸς ὁ πρωϊνός»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἐγώ ὀ Ἰησοῦς ἔστειλα τήν ἄγγελόν μου διά νά μαρτυρήσῃ εἰς σᾶς ὄλα αὐτά, πού περιέχονται εἰς τό βιβλίον, διά νά ἀναγνωσθοῦν καί γνωστοποιηθοῦν εἰς τάς Ἐκκλησίας. Ἐγώ εἶμαι ὁ γνήσιος ἀπόγονος τοῦ Δαβίδ καί κληρονόμος τῶν ἐπαγγελιῶν, πού ἐδόθησαν εἰς αὐτόν ἀπό τόν Θεόν. Ἐγώ εἶμαι τό ἄστρον τό λαμπρόν τῆς αὐγῆς, πού φέρνω τήν αἰωνίαν καί ἀνέσπερον ἡμέραν τῆς αἰωνίου ζωῆς» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα)
ΣΧΟΛΙΟ
«Λίγο πρίν κλείσῃ τό ἐκπληκτικό Βιβλίον τῆς «᾿Αποκαλύψεως», ἐπισφραγίζει τό Κείμενό του βάζοντας τήν ἐπιβλητική ὑπογραφή Του ᾿Εκεῖνος ὁ ῾Οποῖος τό ἀπεκάλυψε· «᾿Εγώ ᾿Ιησοῦς», λέγει, «ἔπεμψα τόν ἄγγελόν μου μαρτυρῆσαι ὑμῖν ταῦτα ἐπί ταῖς ἐκκλησίαις. ἐγώ εἰμι ἡ ρίζα καί τό γένος Δαυΐδ, ὁ ἀστήρ ὁ λαμπρός ὁ πρωϊνός» (᾿Αποκ. κβ´ 16). ᾿Εγώ ὁ Θεάνθρωπος ἔστειλα τόν ἄγγελό μου γιά νά μαρτυρήσῃ καί φανερώσῃ σέ σᾶς ὅλα ὅσα περιέχονται σ’ αὐτό τό Βιβλίο, γιά νά γνωστοποιηθοῦν κατόπιν στίς κατά τόπους ᾿Εκκλησίες μου. ᾿Εγώ πού ὡς ἄνθρωπος εἶμαι, ὅπως εἶχαν προαναγγείλει οἱ προφῆται, γνήσιος ἀπόγονος τοῦ ἐνδόξου βασιλέως Δαβίδ. Εἶμαι τό ἄστρο τό λαμπρό τῆς αὐγῆς, ὁ αὐγερινός πού φέρνω τήν αἰώνια καί ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς αἰωνίου ζωῆς.
Δύο φορές χρησιμοποιεῖ ἐδῶ ὁ Κύριος τήν προσωπική ἀντωνυμία «ἐγώ», γιά νά βεβαιώσῃ μέ τό κῦρος Του κατά τρόπον αὐθεντικόν τό περιεχόμενον τῆς «᾿Αποκαλύψεως». ῾Ωσάν νά ἔλεγε, δέν τά ἀπεκάλυψε ὅλα αὐτά κάποιος ἄνθρωπος, ἀλλ’ ᾿Εγώ πού εἶμαι ἕνα μέ τόν Πατέρα μου (᾿Ιω. ι´ 30). ᾿Εγώ πού ἐξουσιάζω καί ρυθμίζω τά πάντα. ᾿Εγώ ὁ Θεός καί Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Μέσα ἀπό τά λόγια αὐτά, σημειώνει ὁ ἑρμηνευτής ᾿Ανδρέας, «τό δεσποτικόν… ἀξίωμα δείκνυται» (ΠΜ). Προβάλλεται τό κυριαρχικόν καί ἐξουσιαστικόν μεγαλεῖον τοῦ Θεανθρώπου.
Στόν στίχο αὐτό «ὁ Χριστός ὀνομάζει τόν ἑαυτόν του ἀστέρα λαμπρόν καί πρωϊνόν, ἵνα δηλώσῃ ὅτι οὗτος εἶναι ὁ ἐγκαινιαστής νέας ἐποχῆς φωτός, τῆς ἀνεσπέρου ἡμέρας τῆς αἰωνιότητος καί ἑπομένως ὁδηγός τῆς ἀνθρωπότη-τος» (ΙΓ).
῾Ως ἄστρον, πού θά ἀνατείλῃ καί θά φέρῃ εὐλογίες στόν ᾿Ισραήλ, ἐπερίμεναν τόν Μεσσία οἱ ῾Εβραῖοι. «…ἀνατελεῖ ἄστρον ἐξ ᾿Ιακώβ», ἀναφέρει ἡ Παλαιά Διαθήκη (᾿Αριθ. κδ´ 17). Μέ ἀνατολήν νέου «ἀστέρος» ἐπληροφορήθησαν τήν Γέννησί Του στήν γῆ οἱ Μάγοι τῆς ᾿Ανατολῆς καί ἦλθαν νά τόν προσκυνήσουν στήν Βηθλεέμ (Ματθ. β´ 2). «᾿Αστέρα ἄδυτον» τόν ὀνομάζει καί ὁ ἐμπνευσμένος ὑμνωδός τῆς ᾿Εκκλησίας μας καί ποιητής τοῦ ᾿Ακαθίστου ῞Υμνου ἅγιος Ρωμανός ὁ Μελωδός. «Χαῖρε ἀστέρος ἀδύτου Μήτηρ», λέγει ἀπευθυνόμενος πρός τήν ᾿Αειπάρθενον Θεοτόκον. ᾿Ενῶ οἱ διάφοροι σπουδαῖοι ἄν-θρωποι, στρατηγοί, βασιλεῖς, σοφοί, ἐφευρέται καί ἄλλοι τρανοί κατά κόσμον, πού ἔλαμψαν στό στερέωμα τοῦ πλανήτου μας, ἔδυσαν ἤδη καί ἐξαφανίσθηκαν, ὁ Υἱός τῆς Παρθένου σελαγίζει αἰωνίως καί φωτίζει μέ τό θεῖον φῶς τῆς διδασκαλίας καί ἀρετῆς Του. Δέν μειώνεται οὐδ’ ἐπ’ ἐλάχιστον ἡ ἀκτινοβολία καί λάμψις Του. ῾Ο λόγος Του ἰσχύει αἰωνίως. Τό παράδειγμά Του ἑλκύει διαρκῶς ψυχές.
Εἶναι ἄστρο λαμπρό, πού δέν ὀφείλει τήν λάμψι του σέ κανένα ἄλλον. Δέν εἶναι ἑτερόφωτον ἀλλ’ αὐτόφωτον. Εἶναι ἡ Πηγή τοῦ φωτός. «…ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου», διεκήρυξε (᾿Ιω. η´ 12). ῎Οχι «φῶς» ἁπλῶς, ἕνα δηλαδή φῶς ἀνάμεσα στά ἄλλα φῶτα, ἀλλά «τό φῶς τοῦ κόσμου»,
μέ ἄρθρο, γιά νά τονίζεται καλύτερα ἡ μοναδικότης, ἡ σπουδαιότης καί ἡ σημασία τοῦ φωτός αὐτοῦ τοῦ ἄστρου γιά τόν κόσμο.
Εἶναι «ὁ ἀστήρ… ὁ πρωϊνός», πού φέρνει τήν ἀνατολή τῆς νέας ἡμέρας. Ποιά εἶναι ἡ αὐγή αὐτή; «῾Η τοῦ μέλλοντος αἰῶνος ἀνατολή», ἀπαντᾷ ὁ ἑρμηνευτής ᾿Αρέθας (ΠΜ). Πρόκειται δηλαδή γιά τήν ἀνατολή τῆς αἰωνίου καί ἀνεσπέρου ἡμέρας τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, πού ἄρχισε μέ τήν ἔλευσι τοῦ Κυρίου στήν γῆ καί ἐκτείνεται στήν ἀτελεύτητη καί ἄπειρη αἰωνιότητα. ῾Η ἀνατολή τοῦ φωτός τῆς γνώσεως καί εὐσεβείας.
῾Ο «λαμπρός καί πρωϊνός» αὐτός «ἀστήρ» ὁδηγεῖ καί εἰσάγει τόν κόσμο στήν εὐτυχία τῆς Βασιλείας Του. ῞Οπως ὁ πολικός ἀστέρας ὁδηγεῖ ὅσους πλέουν στά πελάγη καί βοηθεῖ νά μή χάνουν τόν προσανατολισμό τους, ἔτσι καί ὁ πνευματικός ἀστήρ, ὁ Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστός, μᾶς δείχνει τήν πορεία πρός τό ἀσφαλές καί γαλήνιο λιμάνι τῆς οὐρανίου Βασιλείας. Εἶναι τό σταθερό σημεῖο πρός τό ὁποῖο πρέπει νά προσβλέπῃ κανείς μέ ἐμπιστοσύνη, ἄν θέλῃ νά μή ἐξοκείλῃ καί ναυαγήσῃ, καθώς πορεύεται στό σκοτάδι τοῦ κόσμου.
᾿Από τήν χρυσῆ μαρμαρυγή αὐτοῦ τοῦ λαμπροῦ ἄστρου φωτίζονται, ὡς φῶτα ἑτερόφωτα, οἱ πιστοί Χριστιανοί μέσα στούς αἰῶνες καί ἀκτινοβολοῦν μέ τήν ἁγιότητά τους στό περιβάλλον τους. Ζοῦν καί κινοῦνται καί φαίνονται «ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Φιλιπ. β´ 15). Σάν ἄλλα δηλαδή φωτεινά ἄστρα μέσα στόν κόσμο, πού ζῇ βυθισμένος στό σκοτάδι τῆς ἀγνοίας καί ἁμαρτίας.
᾿Αναλόγως δέ πρός τήν ἀκτινοβολία τοῦ φωτός τοῦ ῎Αστρου αὐτοῦ, πού θά ἐκπέμπουν οἱ πιστοί στόν κόσμο, θά δοξάζωνται κατόπιν αἰωνίως, «λάμποντες, ἀστράπτοντες, ἠλλοιωμένοι», καθώς ψάλλει ἡ ᾿Εκκλησία μας.
Μακάρι, ἀδελφέ μου, νά φωτίζωνται διαρκῶς ἀπό τό ὑπέρλαμπρο καί ἄπλετο φῶς αὐτοῦ τοῦ ῎Αστρου οἱ δρόμοι τῆς ζωῆς μας. Τότε δέν θά σκοντάψουμε ποτέ στήν πορεία μας πρός τόν οὐρανό. Τό ὑπερκόσμιο φῶς Του, φῶς ἱλαρόν, φῶς καθοδηγητικόν, φῶς ἀληθινόν, θά ἀποδειχθῇ καί γιά μᾶς πηγή καί αἰτία τῆς αἰωνίου σωτηρίας μας. ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γ.Ψαλτάκη «Μηνύματα ἀπό τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως).
