Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Μαρτυρῶ ἐγὼ παντὶ τῷ ἀκούοντι τοὺς λόγους τῆς προφητείας τοῦ βιβλίου τούτου. ἐάν τις ἐπιθῇ ἐπὶ ταῦτα, ἐπιθήσει ὁ Θεὸς ἐπ᾿ αὐτὸν τὰς πληγὰς τὰς γεγραμμένας ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἐγώ ὁ Ἰωάννης διαβεβαιῶ καθένα, πού ἀκούει τούς προφητικούς λόγους τοῦ βιβλίου τούτου, ὅτι ἐάν κανείς τολμήσῃ νά προσθέσῃ εἰς αὐτά, ἄς προσθέσῃ ὁ Θεός ἐπάνω του τάς πληγάς, πού ἔχουν γραφῆ εἰς τό βιβλίον αὐτό» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα)
ΣΧΟΛΙΟ
«Λίγο πρίν κλείσῃ τό ἱερό Βιβλίο, βάζει τήν ὑπογραφή του, ἔπειτα ἀπό τήν μεγαλειώδη ὑπογραφή τοῦ Θεοῦ, καί ὁ ἄνθρωπος πού ἐχρησιμοποιήθη ὡς ὄργανο τῆς θείας Σοφίας γιά νά παραδοθῇ ἡ «᾿Αποκάλυψις» στόν κόσμο. ῾Ο ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἐπελέγη ἀπό τόν Κύριον ὡς ἄλλο σημεῖον ἐπαφῆς τοῦ οὐρανοῦ μέ τήν γῆν, γιά νά «μετοχετεύεται εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν διά μέσου τῶν αἰώνων τό ἠλεκτρικόν τῆς ἀποκαλύψεως ρεῦμα, τό ἐν τῷ Θεῷ τήν πηγήν αὐτοῦ ἔχον» (ΠΜ).
«Μαρτυρῶ ἐγώ», γράφει, «παντί τῷ ἀκούοντι τούς λόγους τῆς προφητείας τοῦ βιβλίου τούτου» (᾿Αποκ. κβ´ 18). Δίδω μαρτυρίαν, διαβεβαιώνω δηλαδή ἐγώ καθένα πού ἀκούει τά προφητικά αὐτά λόγια, ὅτι εἶναι ἀληθινά. ῞Οπως σημειώνει ὁ ἑρμηνευτής ᾿Αρέθας, τό «μαρτυρεῖν» ἔχει ἐνταῦθα τήν ἔννοιαν «τοῦ διαβεβαιοῦσθαι, πιστόν ἀποφαίνεσθαι» (ΠΜ). ᾿Επιβεβαιώνει δηλαδή τό περιεχόμενον τοῦ Βιβλίου καί λέγει ὅτι εἶναι ἀξιόπιστον. Μέ τά λόγια του αὐτά «ἔρχεται ὁ ᾿Ιωάννης ἀφ’ ἑνός μέν νά ἐπικυρώσῃ κι αὐτός καί νά ἐπιβεβαιώσῃ τά ὅσα εἶναι γραμμένα στήν ᾿Αποκάλυψι, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά προφυλάξῃ τά θεόπνευστα κείμενα ἀπό κάθε μελλοντική κακοποίησι τοῦ βιβλίου μέ προσθέσεις ἤ ἀφαιρέσεις» (ΧΒ).
Ποιός ἦταν ἆρα γε αὐτός πού εἶχε τήν παρρησία νά γράψῃ «μαρτυρῶ ἐγώ»; ᾿Ανέφερε μάλιστα τήν προσωπική ἀντωνυμία «ἐγώ» καί στήν ἀρχή τοῦ Βιβλίου, ὅταν ἔγραψε· «᾿Εγώ ᾿Ιωάννης, ὁ ἀδελφός ὑμῶν καί συγκοινωνός ἐν τῇ θλίψει καί βασιλείᾳ καί ὑπομονῇ ἐν ᾿Ιησοῦ Χριστῷ, ἐγενόμην ἐν τῇ νήσῳ τῇ καλουμένῃ Πάτμῳ διά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί διά τήν μαρτυρίαν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ» (᾿Αποκ. α´ 9). ᾿Εφανέρωσε τό ὄνομά του «᾿Ιωάννης» τρεῖς φορές, ὅταν ἄρχισε νά γράφῃ τήν «᾿Αποκάλυψι» (᾿Αποκ. α´ 1, 4, 9). Ποιός λοιπόν ἦταν αὐτός ὁ ᾿Ιωάννης, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα, ὅταν μεταφρασθῇ στά ῾Ελληνικά, σημαίνει «δῶρον ἤ εὔνοια Θεοῦ»;
Πολλές βέβαια γνῶμες καί ἀπόψεις ἔχουν διατυπωθῆ σχετικῶς. Μερικοί αἱρετικοί Προτεστάνται καί ἄλλοι ᾿Ορθολογισταί ὑποστηρίζουν ὅτι ἦταν κάποιος «πρεσβύτερος» τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων. ῞Ολοι ὅμως οἱ ᾿Ορθόδοξοι ἑρμηνευταί τῆς «᾿Αποκαλύψεως» ἀκολουθοῦν τήν Παράδοσι, ἡ ὁποία ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων δέχεται καί ὁμολογεῖ ὡς Συγγραφέα τῆς «᾿Αποκαλύψεως» τόν ἅγιον ᾿Ιωάννην τόν Εὐαγγελιστήν. Πρῶτος πού μίλησε γι’ αὐτόν ἦταν ὁ ἅγιος ᾿Ιουστῖνος ὁ Φιλόσοφος καί Μάρτυς, ὁ ὁποῖος τό ἔτος 135 μ.Χ. ἔγραψε· «᾿Ανήρ τις, ᾧ ὄνομα ᾿Ιωάννης, εἷς τῶν ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ, ἐν ἀποκαλύψει γενομένῃ αὐτῷ… προεφήτευσε» (Ρ.G. 6, 669).
῾Ο ἀείμνηστος Π. Ν. Τρεμπέλας ὡς πρός τό θέμα περί δῆθεν συγγραφῆς τῆς «᾿Αποκαλύψεως» ἀπό κάποιον ἄλλον γράφει· «Περί τοιούτου ὅμως προσώπου, ἀπολαύοντος ἐν τῇ ᾿Αποστολικῇ ᾿Εκκλησίᾳ τοσούτου κύρους, ὥστε σύγγραμμα αὐτοῦ νά περιληφθῇ ὡς θεόπνευστον εἰς τόν κανόνα τῆς Καινῆς Διαθήκης, δέν ἔχομεν σοβαράν τινα καί ἀδιαμφισβήτητον μαρτυρίαν ἐκ τῆς ἱστορίας τῶν ἀποστολικῶν χρόνων. ῾Ο ᾿Ιωάννης λοιπόν, ὁ συγγραφεύς τῆς ᾿Αποκαλύψεως, εἶναι αὐτός οὗτος ὁ ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής ᾿Ιωάννης» (ΠΤ).
Ποιός ἄλλος ἀλήθεια ἐκτός τῶν ἁγίων ᾿Αποστόλων θά τολμοῦσε νά γράψῃ «μαρτυρῶ ἐγώ» καί νά βεβαιώσῃ τά θεόπνευστα λόγια; ῎Εχει συνείδησιν ὁ Συγγραφεύς τοῦ ποῖος εἶναι, καί γι’ αὐτό, ὅπως σημειώνει ὁ ἀείμνηστος Π. ᾿Ι. Μπρατσιώτης, «ἔρχεται… μεθ’ ὅλου τοῦ προφητικοῦ καί ἀποστολικοῦ του κύρους» (ΠΜ) νά εἰπῇ τά ὅσα λέγει.
Διέθετε δέ πράγματι τέτοιο κῦρος ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης, ὁ Μαθητής τῆς ἀγάπης. Τόν ἀγαποῦσε ἰδιαιτέρως ὁ Θεάνθρωπος γιά τήν καθαρότητά του καί τήν ἀφοσίωσί του σ’ ᾿Εκεῖνον. Τόν εἶχε μαζί Του σ’ ὅλα τά θαύματά Του. ῏Ητο καί αὐτός παρών, ὅταν ὁ Κύριος ἔδειξε ἀκτῖνα τῆς μεγαλειότητός Του στό Θαβώρ κατά τήν Μεταμόρφωσι. Κατά τόν Μυστικόν Δεῖπνον μάλιστα ἀξιώθηκε νά ἐγγίσῃ μέ τό πρόσωπό του τό στῆθος τοῦ ᾿Ιησοῦ καί νά τόν ἐρωτήσῃ ἰδιαιτέρως γιά τό ποιός θά ἦταν ὁ προδότης Μαθητής. Σ᾿ αὐτόν ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριος ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ Του ὅ,τι πολυτιμότερον εἶχε, τήν Παναγίαν Μητέρα Του. Τοῦ παρέδωσε ὡς ἄλλην Μητέρα του τήν ᾿Αειπάρθενον Μητέρα Του! Σέ ποιόν ἄλλον ἔγινε τέτοια τιμή; Ποιός δέν θά ἐζήλευε γι’ αὐτό μέ τήν καλή ἔννοια τῆς λέξεως «ἐζήλευε» τόν ἅγιο ᾿Ιωάννη;
᾿Αλλά καί ὁ ἱερός Μαθητής ἀνταπεκρίθη πλήρως στήν ὑψίστη τιμή. Μετά τήν Πεντηκοστή καί μέ τήν Χάρι τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐπρωτοστάτησε στήν ζωή τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἐργάσθηκε δραστήρια γιά τήν διάδοσι τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου.
Κατ’ ἀρχάς ἐκήρυξε τόν Χριστόν στήν Παλαιστίνη καί ἐν συνεχείᾳ ἦλθε στήν Μικρά ᾿Ασία, ὅπου μέ κέντρο τήν ῎Εφεσο, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος, ὁ ὁποῖος ἔζησε περίπου ἀπό τό 140 ἕως τό 202 μ.Χ., ἀφιερώθη στό κήρυγμα καί στήν συγγραφή τῶν θεοπνεύστων βιβλίων του. ῾Η ἁγία ζωή του ἔλαμπε καί ἀκτινοβολοῦσε σάν ἀστραπή καί τά λόγια του ἀντηχοῦσαν σάν βροντή. Γιά τόν ζῆλο του ἄλλως τε εἶχε ὀνομασθῆ ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο «υἱός βροντῆς» (Μάρκ. γ´ 17).
῞Οταν ἄρχισαν οἱ διωγμοί, ἐδοκίμασε καί ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης θλίψεις γιά τήν Πίστι. ᾿Αρχαῖος ἐκκλησιαστικός Συγγραφεύς, ὁ Τερτυλλιανός (160-220 μ.Χ.), ἀναφέρει ὅτι ἔριξαν τόν ἅγιο μέσα σέ καζάνι μέ βραστό λάδι, ἀλλά διεσώθη θαυμαστῶς. Τελικῶς ἐξωρίσθη στήν Πάτμο. ῾Η παρουσία τοῦ ἁγίου στήν Πάτμο ἁγίασε τό νησί καί ὅλη τήν ῾Ελλάδα μας. Τά δάκρυα τῶν προσευχῶν του καί οἱ ἱδρῶτες τῶν κόπων του γιά τήν Πίστι ἐμύρωσαν τόν βράχο τοῦ γαλανοῦ Αἰγαίου μας. Μέ τήν «᾿Αποκάλυψι», πού εἶδε ἐκεῖ, ἔκαμε τήν Πάτμο σημεῖον ἀναφορᾶς ὅλου τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. ᾿Απέθανε μέ φυσικό θάνατο ἐπί αὐτοκράτορος Τραϊανοῦ περί τό 100 μ.Χ.
Αὐτός ἦταν μέ λίγα καί ἁπλᾶ λόγια ὁ Συγγραφεύς τῆς «᾿Αποκαλύψεως». Αὐτόν εὐνόησε ὁ Θεός, ὥστε νά ἰδῇ καί νά ἀκούσῃ ἐκπληκτικά γεγονότα, πού θά συμβοῦν μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, καί νά περιγράψῃ κατά τό ἀνθρωπίνως δυνατόν τά ἀπερίγραπτα καί ἀνέκφραστα κάλλη τοῦ Παραδείσου. Αὐτός εἶναι πού δίνει καί τήν μαρτυρία γιά τήν γνησιότητα καί ἀκεραιότητα τοῦ ἱεροῦ Κειμένου τῆς «᾿Αποκαλύψεως».
῎Ας τόν παρακαλοῦμε νά ἐνθυμῆται καί ἐμᾶς ἐκεῖ, στήν δόξα πού εὑρίσκεται. Νά πρεσβεύῃ στόν Κύριο καί γιά μᾶς. Καί ὅπως ἐκεῖνος ἦταν στήν γῆ «συγκοινωνός», συμμέτοχος στίς θλίψεις πού ἀντιμετώπιζαν οἱ πιστοί γιά τό Εὐαγγέλιον (᾿Αποκ. α´ 9), ἔτσι νά γίνουμε κι ἐμεῖς στούς οὐρανούς συγκοινωνοί, συμμέτοχοι τῆς δόξης του» ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γ.Ψαλτάκη «Μηνύματα ἀπό τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως).
