Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά πάντων τῶν ἁγίων. Ἀμήν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ νά εἶναι μέ ὅλους τούς Χριστιανούς. Ἀμήν» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα)
ΣΧΟΛΙΟ
«῾Η σπουδαιοτάτη εὐχή μέ τήν ὁποία, ὅπως προαναφέραμε, ἐπισφραγίζεται τό Βιβλίον τῆς «᾿Αποκαλύψεως», ἀπευθύνεται ἀπό τόν θεόπνευστο Συγγραφέα πρός ὅλους τούς Χριστιανούς. Τούς ὀνομάζει ὅμως ὅλους «ἁγίους». «῾Η χάρις τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ μετά πάντων τῶν ἁγίων», γράφει. ῎Ας εἶναι σ᾿ ὅλους τούς ἁγίους, σ’ ὅλα τά πιστά μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας, ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ (᾿Αποκ. κβ´ 21).
Καί σ’ ἄλλα σημεῖα τῆς «᾿Αποκαλύψεως» ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης ὀνομάζει τούς πιστούς Χριστιανούς «ἁγίους». Εἶναι δέ γνωστόν ὅτι ἡ ὀνομασία «ἅγιος» περιελάμβανε ὅλους τούς βαπτισμένους στό ὄνομα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, πρίν ἐπικρατήσῃ καί καθιερωθῇ ἡ ὀνομασία «Χριστιανός». ῞Ολοι δηλαδή οἱ πιστοί ὠνομάζοντο κατά τήν ἐποχή τῶν ᾿Αποστόλων «ἅγιοι».
Γράφοντας λοιπόν ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης τήν «᾿Αποκάλυψι», πού παρουσιάζει τόν ἀγῶνα τῆς ᾿Εκκλησίας διά μέσου τῶν αἰώνων, βλέπει μέ τά προφητικά του μάτια ὅλα τά μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅλους τούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι θά ζοῦν καί θά πορεύωνται στόν κόσμο μέ τό ὅραμα τῆς οὐρανίου Βασιλείας. Βλέπει τούς καλλινίκους Μάρτυρας, ἄνδρας καί γυναῖκας, οἱ ὁποῖοι «οὐκ ἠγάπησαν τήν ψυχήν αὐτῶν ἄχρι θανάτου» (᾿Αποκ. ιβ´ 11). Δέν ἀγάπησαν τήν πρόσκαιρη ζωή τους, ἀλλά γιά τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου καί τόν πόθο τῆς Βασιλείας Του δέν ἐδίσταζαν νά προσφέρουν θυσία καί αὐτή τήν ζωή τους. Βλέπει τούς ῾Ομολογητάς, ὅλους ἐκείνους πού μέ θάρρος καί παρρησία ὡμολόγησαν ἐνώπιον ἀρχόντων καί ἐπισήμων τήν Πίστι στόν Χριστό, ἕτοιμοι νά ὑποστοῦν ὁτιδήποτε γιά τήν ὑπεράσπισι τῆς ᾿Αληθείας τοῦ Εὐαγγελίου. Βλέπει τούς ᾿Απολογητάς, τούς μορφωμένους ἐκείνους πιστούς πού ἔπαιρναν τήν πέννα καί ἔγραφαν ἀπολογίες ὑπέρ τῆς Πίστεως τῆς ᾿Εκ-κλησίας καί τίς ἀπηύθυναν στίς ἀρχές καί ἐξουσίες τοῦ κόσμου μέ σκοπό νά ἀνατρέψουν τίς διάφορες συκοφαντίες ἐναντίον τῆς ᾿Εκκλησίας. Βλέπει τούς ῾Ιεράρχας, τά μεγάλα ἐκεῖνα πνεύματα πού ἑρμήνευσαν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀνέπτυξαν τά δόγματα καί τίς ἀλήθειες τῆς Πίστεως καί διεφώτισαν τούς πιστούς, ὥστε νά μή πέφτουν θύματα τῶν ψευδοδιδασκάλων καί αἱρετικῶν.
Βλέπει τούς ᾿Ασκητάς καί ῾Οσίους, ὅλους ἐκείνους πού ἀφιέρωσαν καί θά ἀφιερώνουν τήν ζωή τους στόν Κύριο ἀπαρνούμενοι καί αὐτές τίς νόμιμες χαρές τῆς ζωῆς, γιά νά εἶναι εὐάρεστοι στόν Λατρευτό τῆς καρδιᾶς τους ᾿Ιησοῦν Χριστόν. Βλέπει τούς ῾Ιεραποστόλους, τούς φλογερούς ἐκείνους Χριστιανούς πού ἔτρεξαν καί τρέχουν σέ ᾿Ανατολή καί Δύσι, στόν Βορρᾶ καί στόν Νότο, γιά νά φέρουν παντοῦ τό μήνυμα τοῦ λυτρωμοῦ, τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, τήν ἁγία διδασκαλία καί Χάρι τῆς ᾿Εκκλησίας Του. Βλέπει τούς πιστούς ὅλων τῶν ἐποχῶν, μικρούς καί μεγάλους, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν καί θά ἀγωνίζωνται νά ζοῦν σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου, γιά νά βρεθοῦν καί παρουσιασθοῦν ἐνώπιόν Του «ἄσπιλοι καί ἀμώμητοι». Καθαροί ἀπό μολυσμούς τῆς ἁμαρτίας καί χωρίς κανένα ἠθικό ψεγάδι (Β´ Πέτρ. γ´ 14).
Τούς βλέπει ὅλους καί τούς εὔχεται νά ἔχουν μαζί τους τήν Χάρι τοῦ «Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ». ᾿Ονομάζοντάς τους δέ «ἁγίους», δίνει συγχρόνως καί τό χαρακτηριστικό τους γνώρισμα, πού εἶναι ἡ ἁγιότης, ἡ μίμησις τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀφιέρωσις σ’ ᾿Εκεῖνον.
Αὐτό σημαίνει ἡ λέξις «ἅγιος». Εἶναι ὁ ξεχωρισμένος ἀπό τούς ἄλλους, ἀπό τούς ἀνθρώπους πού ζοῦν ἁμαρτωλά, καί ὁ ἀφωσιωμένος στόν Θεό, ὁ ῾Οποῖος δέν ἔχει καμιά σχέσι μέ τό κακό καί τήν ἁμαρτία. ῾Ο ἅγιος βέβαια δέν παύει νά εἶναι ἄνθρωπος σάν ὅλους τούς ἄλλους, μέ κάποια ἐργασία, μέ συγγενεῖς καί φίλους· δέν ζῇ ὅμως σάν τούς ἄλλους, ἀλλ’ ὅπως θέλει ὁ Θεός. Βασική καί κυρία φροντίδα τῆς ζωῆς του ἔχει τό πῶς νά εὐαρεστῇ στόν Κύριο. Γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ζῇ καί κινεῖται ἀνάμεσα στούς συνανθρώπους του καί γι’ αὐτήν τήν ἀγάπη εἶναι διατεθειμένος καί νά πεθάνῃ. Δέν συμβιβάζεται ποτέ μέ τήν ἁμαρτία· δέν ὑποχωρεῖ ἀπό τίς ἀρχές του καί δέν προδίδει τήν Πίστι του, ὁτιδήποτε κι ἄν χρειασθῇ νά ὑποστῇ γι’ αὐτή τήν σταθερότητά του στήν Πίστι πρός τόν Κύριο.
Τέτοιοι ἅγιοι πρέπει νά εἴμαστε κι ἐμεῖς, ἀδελφέ μου. ᾿Από τήν στιγμή βέβαια πού βαπτισθήκαμε καί ἑνωθήκαμε μέ τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἐπήραμε καί ἐμεῖς ἁγιασμόν ἀπό ᾿Εκεῖνον. ῾Ο ἁγιασμός αὐτός ὅμως εἶναι ἀνάγκη νά καλλιεργῆται καί μέ τόν δικό μας προσωπικό ἀγῶνα κατά τῆς ἁμαρτίας καί νά ἐκδηλώνεται ὡς συγκεκριμένος τρόπος ζωῆς ἐπάνω στήν καθημερινή πρᾶξι.
᾿Εδῶ ἀκριβῶς εἶναι πού χρειαζόμαστε τήν Χάρι τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ πού εὔχεται ὁ ῞Αγιος. Αὐτή ἡ θεία Χάρις θά μᾶς βοηθῇ νά προοδεύουμε στήν ἀρετή, νά ὁλοκληρώνουμε τήν ἁγιότητά μας καί νά εἴμαστε οἱ «νικῶντες» κατά τοῦ κακοῦ, πρᾶγμα γιά τό ὁποῖο κάμνει συχνά λόγο ἡ «᾿Αποκάλυψις».
Αὐτή δέ ἡ πρόοδος στήν ἁγιότητα καί ἡ νίκη κατά τοῦ κακοῦ εἶναι ἀπολύτως ἀπαραίτητα. Διότι χωρίς ἁγιότητα «οὐδείς ὄψεται τόν Κύριον» (῾Εβρ. ιβ´ 14). Γιά νά δοξασθῇ κανείς μαζί μέ τόν Κύριο στήν Βασιλεία Του, πρέπει νά ἀναδειχθῇ νικητής στόν καλόν ἀγῶνα (᾿Αποκ. γ´ 21). Μόνον ἄν ζοῦμε σάν τούς ἁγίους στήν γῆ, θά ἀξιωθοῦμε νά βρεθοῦμε ἀνάμεσά τους στόν οὐρανό. ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γ.Ψαλτάκη «Μηνύματα ἀπό τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως).
