Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά πάντων τῶν ἁγίων. Ἀμήν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ νά εἶναι μέ ὅλους τούς Χριστιανούς. Ἀμήν» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα)
ΣΧΟΛΙΟ
«Ἐφθάσαμε μέ τήν βοήθεια τοῦ Κυρίου μας στό τέλος τοῦ Βιβλίου τῆς «᾿Αποκαλύψεως» καί στήν τελευταία λέξι του, τό «ἀμήν», πού τοποθετήθηκε σάν σφραγίδα στόν θεόπνευστο λόγο, πού κατέγραψε ὁ ἐξόριστος Μαθητής τῆς ἀγάπης (᾿Αποκ. κβ´ 21).
῾Η λέξις αὐτή εἶναι ἑβραϊκή, καί τήν συναντοῦμε πλεῖστες φορές στήν ῾Αγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη. ῎Εμεινε μάλιστα ἀμετάφραστη καί στήν ῾Ελληνική Μετά-φρασι τῶν «῾Εβδομήκοντα» τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, κατεχωρίσθη δέ αὐτούσια καί στίς ἱερές σελίδες τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἡ ὁποία ἔχει γραφῆ πρωτοτύπως στά ῾Ελληνικά. ᾿Ακούεται συχνότατα καί στήν Λατρεία μας.
Εἶναι λέξι πού ἐκφράζει εὐχή, τό «γένοιτο», μακάρι δηλαδή νά γίνῃ καί νά ἐκπληρωθῇ αὐτό πού μᾶς εὔχεται κάποιος ἤ εὐχόμαστε ἐμεῖς σ’ ἐκεῖνον. ῎Εχει ἐπίσης καί τήν θέσιν ἐπιρρήματος, τό ὁποῖο βεβαιώνει αὐτό πού λέμε ἤ εὐχόμαστε. Κάτι ἀνάλογο δηλαδή πρός τίς ἑλληνικές λέξεις «ναί, πράγματι, βεβαίως, ἀληθῶς, συμφωνῶ ὅτι ἔτσι εἶναι κ.λ.π.».
Τήν λέξι «ἀμήν» τήν ἐχρησιμοποίησε πολλές φορές καί ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, γιά νά βεβαιώσῃ τούς ἀκροατάς Του γιά τήν ἀλήθεια τῶν λόγων Του καί γιά νά τονίσῃ ἀκόμη περισσότερο τά λόγια Του. Κάποτε-κάποτε μάλιστα τήν ἐδιπλασίαζε. «…ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν», ἔλεγε, γιά νά τούς κάμῃ νά προσέξουν πιό πολύ τά νοήματα τῆς φράσεώς Του (βλ. ᾿Ιω. α´ 52).῎Εκανε μάλιστα τήν λέξι «ἀμήν» καί ὄνομα ἐπίθετο στήν «᾿Αποκάλυψι» ὁ Θεός, γιά νά χαρακτηρίσῃ τόν ἴδιο τόν ῾Εαυτό Του καί νά εἰπῇ ὅτι Αὐτός καί μόνον εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια, ἡ Πηγή τῆς ᾿Αληθείας. «…τάδε λέγει ὁ ἀμήν, ὁ μάρτυς ὁ πιστός καί ἀληθινός», εἶπε πρός τόν ᾿Επίσκοπο «τῆς ἐν Λαοδικείᾳ ἐκκλησίας» (᾿Αποκ. γ´ 14).
Καθώς βλέπουμε τήν λέξι «ἀμήν» στό τέλος τοῦ Βιβλίου, σκεφτόμαστε ὅτι συνδυάζει καί ἐπιβεβαίωσι καί εὐχή μαζί. Δίνει μαρτυρία γιά ὅλα, ὅσα περιέχει ἡ «᾿Αποκάλυψις». Βεβαιώνει ὅτι ὅλα ὅσα ἔδειξε καί εἶπε ὁ Κύριος διά τοῦ ἀγγέλου Του στόν Μαθητή Του καί τά ὁποῖα θά συμβοῦν κατά τήν πορεία τῆς ᾿Εκκλησίας ἕως συντελείας τῶν αἰώνων, εἶναι πέρα ὥς πέρα ἀληθινά. ῞Οσα εἶπε γιά τίς ἑπτά ᾿Εκκλησίες, γιά τίς ἑπτά πληγές, γιά τίς ἑπτά φιάλες, γιά τόν ᾿Αντίχριστο καί τήν συντριβή τοῦ κράτους του ὅπως καί τοῦ πάτρωνός του Διαβόλου, γιά τήν πτῶσι τῆς νοητῆς Βαβυλῶνος, γιά τήν νίκη τοῦ ἐνδόξου ἱππέως τοῦ λευκοῦ ἵππου καί γιά τήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ ᾿Αρνίου, δέν εἶναι φανταστικά καί ἐξωπραγματικά. Οἱ εἰκόνες καί οἱ μεταφορές καθώς καί οἱ συμβολισμοί πού ἐχρησιμοποίησε, ἀνταποκρίνονται καί ἀντιστοιχοῦν σέ ἀνάλογες θαυμαστές πραγματικότητες.
᾿Αλλά καί ὅσα ἀνέφερε γιά τόν θρίαμβο τῆς ᾿Εκκλησίας ἐπί ὅλων τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, πού θά ἐπιτεθοῦν ἐναντίον της γιά νά τήν καταποντίσουν, γιά τήν ὑπέροχη καί ἐκπληκτική πραγματικότητα τοῦ Παραδείσου, ὅπου θά εἰσέλθουν οἱ λυτρωμένοι χάρις στό «αἷμα τοῦ ἀρνίου», γίνονται μέ τό «ἀμήν» πού μπαίνει στό τέλος τοῦ Βιβλίου ὁλόθερμη εὐχή ὅλων τῶν πιστῶν. Σάν νά λέγῃ καθένας μέ τόν θεοκίνητο Συγγραφέα· Εἴθε, Κύριε, νά ἀξιωθοῦμε νά δοῦμε κι ἐμεῖς τόν θρίαμβο τῆς ᾿Εκκλησίας Σου. Μακάρι νά βρεθοῦμε κι ἐμεῖς ἀνάμεσα σ’ ἐκείνους τούς εὐτυχισμένους μετόχους τῆς δόξης τῆς Βασιλείας Σου· σ’ αὐτούς πού θά ποιμαίνωνται ἀπό τό ᾿Αρνίον, πού θά τρέφωνται ἀπό τόν καρπό τοῦ «ξύλου τῆς ζωῆς» καί θά ποτίζωνται ἀπό τό «ὕδωρ τῆς ζωῆς» τοῦ κρυσταλλίνου ποταμοῦ, πού «ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀρνίου»! Μακάρι νά βρεθοῦν γραμμένα, Κύριε, καί τά δικά μας ὀνόματα στά βιβλία τῆς ζωῆς, ὥστε νά γίνουμε κι ἐμεῖς κάτοικοι τῆς πόλεως ἐκείνης τοῦ οὐρανοῦ. Μακάρι νά ἀπολαμβάνουμε αἰωνίως τήν δόξα Σου, τό ἄρρητο κάλλος τοῦ Προσώπου Σου, καί νά ψάλλουμε μέ ὅλους τούς σεσωσμένους αἰώνια θριαμβευτικά «ἀλληλούϊα» στό ῎Ονομά Σου! Μακάρι νά δοῦμε τήν δόξα «τῆς νύμφης… τοῦ ἀρνίου», τήν λαμπρότητα τῆς ᾿Εκκλησίας Σου, καί νά φωτίζεται διαρκῶς ἡ ὕπαρξί μας ἀπό Σέ πού εἶσαι «ὁ ἀστήρ ὁ λαμπρός ὁ πρωϊνός»! Μακάρι Σύ πού ἔχεις «τάς κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ ᾅδου» καί ἐξουσιάζεις τήν ζωή καί τόν θάνατο, νά μᾶς εἰσαγάγῃς ἐκεῖ ὅπου «ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγή οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι».
Πόσα, ἀλήθεια, περικλείει, ἀδελφέ μου, αὐτή ἡ μικρή λέξις «ἀμήν» ἐκεῖ στό τέλος τῆς «᾿Αποκαλύψεως»! ῾Ιερούς πόθους, ἅγιες προσδοκίες ἀλλά καί ἀκλόνητη βεβαιότητα καί ἐμπιστοσύνη στά θεόσδοτα λόγια. ᾿Εμπιστοσύνη πού γεμίζει ἐλπίδα τήν ψυχή, τήν τονώνει καί τήν ἐνισχύει στόν δύσκολο ἀγῶνα τῆς ζωῆς. Αὐτός ἄλλως τε εἶναι καί ὁ κύριος σκοπός τοῦ τελευταίου αὐτοῦ Βιβλίου τῆς ῾Αγίας Γραφῆς. Νά δώσῃ θάρρος, νά χαρίσῃ παρηγορία, νά γεμίσῃ τίς καρδιές μας μέ αἰσιοδοξία γιά τό μέλλον τῆς ᾿Εκκλησίας καί καθενός ἀπό τά μέλη της, νά μᾶς ἑτοιμάσῃ γιά τήν τελική καί αἰώνια νίκη.
Κλείνοντας τό Βιβλίον ὁ ἅγιος Εὐαγγελιστής μέ τήν εὐχή «῾Η χάρις τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ μετά πάντων τῶν ἁγίων» καί προσθέτοντας τό «ἀμήν», εἶναι σάν νά ἀνοίγῃ ἐμπρός μας τόν οὐρανό καί νά μᾶς δείχνῃ ᾿Εκεῖνον, πού θέλει πολύ, ἀλλά καί μπορεῖ νά μᾶς χαρίσῃ τήν εὐτυχία Του στήν Βασιλεία Του. Τόν Κύριον ᾿Ιησοῦν, ὁ ῾Οποῖος «ἐσφάγη ὡς ἀρνίον» γιά τήν σωτηρία μας καί «ἐγένετο νεκρός», ἀλλά τώρα «ζῇ εἰς τούς αἰῶνας». Ζῇ γιά νά ὁδηγῇ τά βήματά μας στήν Βασιλεία Του, κέντρον τῆς ὁποίας θά εἶναι ὁ Τριαδικός Θεός· ἡ Πηγή τῆς χαρᾶς καί εὐφροσύνης· «τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος»· «ὁ ὤν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος, ὁ παντοκράτωρ», ὁ «εὐλογητός εἰς τούς αἰῶνας». ΑΜΗΝ! ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γ.Ψαλτάκη «Μηνύματα ἀπό τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως).
