Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καί ἐπλισάτωσαν ἐπί σοί οἱ γινώσκοντες τό ὄνομά σου, ὅτι οὐκ ἐγκατέλιπες τούς ἐκζητοῦντας σε, Κύριε»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἀφοῦ λοιπόν Σύ εἶσαι τό καταφύγιον καί ἡ βοήθεια τῶν τεταπεινωμένων εὐσεβῶν, ἄς στηρίξουν ὁλόκληρον τήν ἐλπίδα των εἰς Σέ ὅσοι ἐγνώρισαν τό ὄνομά σου καί ἔλαβον πεῖραν τῆς ἀπείρου τελειότητος καί ἀγαθότητός σου. Ἄς ἐλπίσουν οὗτοι εἰς Σέ, διότι δέν ἐγκατέλιπες ἀβοηθήτους καί ἀπροστατεύτους, Κύριε, ἐκείνους πού σέ ζητοῦν μέ πόθον καί ἐγκαρτέρησιν» ( Ἀπό τήν «Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας», τόμος 10ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
ΣΧΟΛΙΟ
«Γεμᾶτος εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴν βοήθεια ποὺ τοῦ πρόσφερε ὁ Θεὸς καὶ νικοῦσε χάρις σ’ αὐτὴν τοὺς ἐχθρούς του, ἄνοιγε τὴν καρδιὰ του ὁ Δαβὶδ καὶ ξεσποῦσε σὲ δοξολογίες πρὸς τὸν Κύριο. Μιλοῦσε μὲ ἐνθουσιασμὸ γιὰ τὰ θαυμαστὰ ἔργα Του καὶ Τὸν ὑμνολογοῦσε γιὰ τὴν προστασία Του.
Ἐκφράζοντας δὲ τὴν προσωπική του πεῖρα ἔδινε συγχρόνως καὶ ἕνα σπουδαιότατο δίδαγμα ὡς πρὸς τὸ ποιοὶ εἶναι αὐτοί, ποὺ δὲν ἐγκαταλείπονται ποτὲ ἀπό τὸν Θεό. «Οὐκ ἔγκατελιπές τους ἐκζητοῦντάς σε, Κύριε», ἔψαλλε μὲ ἀγαλλίασι ( ψαλμ. θ’ 11) καὶ γινόταν μὲ τὸν λόγο του αὐτὸ «διδάσκαλος τῆς οἰκουμένης», ὅπως ἔγραφε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (Ὁμ. εἰς Θ’ Ψάλμ.).
Καὶ δὲν ἔλεγε ἁπλῶς «ζητοῦντας», ἄλλα ἐκζητοῦντας. Τόνιζε ἔτσι ἀκόμη περισσότερο ὅτι αὐτοὶ ποὺ δὲν ἐγκαταλείπονται ποτὲ ἀπό τὸν Θεὸ καὶ δὲν ἀφήνονται μόνοι καὶ ἔρημοι, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ζητοῦν μὲ πίστι βαθειὰ καὶ μὲ ἔγκαρτερησι τὴν βοήθειά Του. Ἐκεῖνοι ποὺ ἐξαρτοῦν μὲ σταθερότητα, μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονὴ τὴν ὕπαρξι καὶ τὴν ζωή τους ἀπό τὴν Πρόνοια καὶ τὴν στοργικὴ φροντίδα τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἀνησυχοῦν καὶ δὲν ἀδημονοῦν καὶ δὲν γογγύζουν καὶ οὔτε χάνουν τὴν ἐλπίδα τους, ἀλλὰ μένουν διαρκῶς στηριγμένοι σ’ Ἐκεῖνον.
Τὸ πόσον ἀληθινὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια αὐτή, φαίνεται ὁλοκάθαρα ἀπό τὴν πεῖρα τοῦ παρελθόντος. «Ἐμβλέψατε εἰς ἀρχαίας γενεάς καὶ ἴδετε», φωνάζει ὁ σοφός της Παλαιᾶς Διαθήκης. «Τὶς ἐνεπίστευσε Κυρίῳ καὶ κατησχύνθη; ἢ τὶς ἐνέμεινε τῷ φόβῳ αὐτοῦ καὶ ἐγκατελείφθη;» (Σ. Σειρὰχ β’ 10). Ποιὸς πραγματικὰ ἀπ’ αὐτούς, ποὺ ἔζησαν πρὶν ἀπό μας, ἄφησε στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ τὴν ὑπαρξί του καὶ ἐντροπιάσθη; Ποιὸς ἔμεινε σταθερὸς καὶ ἀκλό-νητος στὸν φόβο καὶ στὴν εὐλάβεια ἀπέναντι τοῦ Κυρίου καὶ παρέμεινε ἀβοήθητος καὶ ἀπροστάτευτος;
Νὰ θυμηθοῦμε παραδείγματα; Ποιὸς δὲν ἄκουσε γιὰ τὴν πίστι καὶ τὸν βαθύτατο σεβασμό, ποὺ ἔδειξε μέσα στὶς πολλὲς καὶ μεγάλες δοκιμασίες του ὁ Ἰώβ; Ἀλλά καὶ ποιὸς δὲν ξέρει ὅτι γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο δὲν τὸν ἐγκατέλειψε ὁ Κύριος, ἀλλά τὸν ἀνέδειξε τελικῶς νικητὴ τοῦ πόνου καὶ τοῦ Διαβόλου; Ποιὸς δὲν γνωρίζει ἐπίσης καὶ γιὰ τὴν ἀκλόνητη πίστι καὶ ἐμμονή στὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐξεδήλωσε καὶ ὁ Πάγκαλος Ἰωσὴφ μέσα στοὺς πολλοὺς πειρασμούς του στὴν Αἴγυπτο; Ἀλλά καὶ ποιὸς ἀγνοεῖ ὅτι ὄχι μόνο δὲν τὸν ἐγκατέλειψε ὁ Θεός, ἀλλά τὸν εὐλόγησε καὶ πολὺ μάλιστα γι’ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀσάλευτη ἐξάαρτησί του ἀπό Ἐκεῖνον;
Ἂν ἔλθωμε τώρα καὶ στὴν δική μας ἱστορία, βλέπουμε ὅτι ἐφ’ ὅσον ἐστήριζαν οἱ πατέρες μας τὶς ἐλπίδες τους μὲ ἀκλόνητη πίστι στὸν Κύριο καὶ ἐζοῦσαν μὲ φόβο Θεοῦ καὶ μὲ σεβασμὸ στὸ ἅγιο θέλημά Του, δὲν ἔμεναν ποτὲ ἐγκαταλελειμμένοι. Πέρασαν θλίψεις, γνώρισαν τὸν πόνο τῆς προσφυγιᾶς, δοκίμασαν τὴν σκληρότητα τοῦ κατακτητοῦ, ἔζησαν τὴν φρίκη τῶν πολέμων, ἀντιμετώπισαν κάθε εἴδους συμφορὲς καὶ ταλαιπωρίες, ἀλλ’ ὅμως δὲν ἔμειναν ποτὲ ἔρημοι καὶ ἀβοήθητοι. Ὁ Θεός, ποὺ πίστευαν καὶ λάτρευαν μὲ τὴν καρδιά τους, ἐπενέβαινε, τότε ποὺ ἔκρινε μὲ τὴν πανσοφία Του, καὶ τοὺς χάριζε τὴν ἀναψυχή.
Γιατί ὅμως νὰ πηγαίνωμε μακρυά; Δὲν ἔχει μήπως διαπιστώσει καὶ ὁ καθένας μας ἀπό τὴν ζωή του ὅτι κάθε φορὰ ποὺ ἔδειχνε πίστι καὶ εὐλάβεια πρὸς τὸν Θεὸ εἶχε μαζί του τὴν εὐλογία Του καὶ δὲν ἔμεινε ποτὲ ἀβοήθητος;
Μὴ ἀφήνῃς λοιπόν, ἀδελφέ μου, τὸν Σατανᾶ νὰ σὲ ζαλίζη μέσα στὴν θλῖψι σου καὶ νὰ σὲ κάνῃ νὰ νομίζῃς ὅτι σὲ ἐγκατέλειψε ὁ Κύριος. Ἐφ’ ὅσον δὲν Τὸν ἐγκαταλείπεις ἐσύ, δὲν πρόκειται νὰ σ’ ἀφήσῃ Ἐκεῖνος ποτέ. Θὰ εἶναι πάντα μαζί σου. Μαζί σου, ὅταν θὰ χάσῃς τυχὸν τὸν σύντροφό σου καὶ θὰ κλαῖς ἀπαρηγόρητη γιὰ νὰ σὲ παρηγορῇ καὶ νὰ σὲ στηρίζῃ. Μαζί σου καὶ στὸ κρεββάτι τοῦ πόνου, γιὰ νὰ μαλακώνῃ τοὺς πόνους σου. Κοντά σου καὶ ὅταν κινδυνεύῃ τὸ σπιτικό σου ἀπό κάποια ἀσυμφωνία, ἢ συγκλονίζεται ἀπό τὴν συμπεριφορὰ τῶν παιδιῶν ἡ καρδιά σου, γιὰ νὰ σοῦ χαρίζῃ τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ὑπομονή. Κοντά σου καὶ ὅταν δὲν πηγαίνουν καλὰ οἱ δουλειές σου καὶ ἀντιμετωπίζῃς προβλήματα στὴν ἐργασία σου, γιὰ νὰ σὲ κρατῇ πάντα ὄρθιο καὶ ἤρεμο.
Μὴ τὸ λησμονῇς ποτέ. Ἂν μένωμε προσηλωμένοι στὸν Κύριο, Ἐκεῖνος, ποὺ ἐβεβαίωσε ὅτι αὐτὸς ποὺ θὰ ὑπομείνῃ μέχρι τέλους θὰ σωθῇ (Μάτθ. γ 22), δὲν θὰ μᾶς ἐγκαταλείψῃ ποτέ». (Ἀπό τό περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ»τόμος 1983, σελ. 317)
