ΚΕΙΜΕΝΟ
«Οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Οἱ οὐρανοί διά τῆς μεγαλοπρεποῦς ἁρμονίας καί τοῦ κάλλους των διηγοῦνται εἰς πάντα νοήμονα ἄνθρωπον τήν ἔνδοξον σοφίαν καί δύναμιν τοῦ δημιουργήσαντος αὐτούς Θεοῦ. Τήν ὐπερθαύμαστον δέ κτίσιν, τήν ὀποίαν ἐποίησαν αἱ χεῖρες του, ἐξαγγέλλει ὀ οὐρανός, πού ὡς ἀπέραντος στερεωμένος θόλος ἐκτείνεται ὐπεράνω ἡμῶν» ( Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας», τ.10ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
ΣΧΟΛΙΟ
Μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ βαθυστόχαστες συνθέσεις τοῦ ἐμπνευσμένου Δαβὶδ θεωρεῖται ὁ δέκατος ὄγδοος Ψαλμός. Ἀνυμνεῖ μὲ πολὺ λυρισμὸ σ’ αὐτὸν ὁ θεόπνευστος Ψαλμωδὸς τὸ μεγαλεῖον τοῦ Θεοῦ, ὅπως διαλάμπει αὐτὸ μέσα ἀπὸ τὴν ὁρατὴ δημιουργία καὶ τὸν γραπτὸ Νόμο Του.
Τὸ μήνυμα γιὰ τὸ ἄρθρο μας αὐτὸ θὰ τὸ πάρουμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ ἱεροῦ μας ποιήματος, ὅπου γίνεται λόγος γιὰ τὴν ἐκφραστικὴ μαρτυρία, ποὺ δίνουν γιὰ τὸν Κύριο οἱ οὐρανοί. «Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ», μᾶς λέει ὁ θεοδίδακτος Προφήτης, «ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα» (Ψαλμ. ιη’ 2).
Μιλοῦν καὶ διηγοῦνται οἱ οὐρανοί. Ἔστω κι ἂν φαίνωνται ἄφωνοι καὶ σιωπηλοί. Μιλοῦν μάλιστα σ’ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες γλῶσσες καὶ διαλέκτους. Κάθε λογικὸς ἄνθρωπος σ’ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι, στὸ Βορρᾶ καὶ στὸ Νότο, ἄσπρος, μαῦρος, κίτρινος καὶ ἐρυθρόδερμος, μπορεῖ, ἂν θέλη, νὰ ἀκούση καὶ νὰ νοιώση τὴν φωνὴ αὐτὴ τῶν οὐρανῶν.
Μιλοῦν μὲ τὴν καθαρότητα καὶ λαμπρότητά τους, ὅταν ἐπικρατῆ ἡλιοφάνεια κι ἔχουν τὸ ζωηρὸ γαλανὸ χρῶμα τους.
Μιλοῦν ὅμως καὶ μὲ τὰ πολυποίκιλα σύννεφά τους, ποὺ χρωματίζονται μὲ μύρια χρώματα, καθὼς πέφτουν ἐπάνω τοὺς οἱ ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου, στὶς διάφορες ὧρες τῆς ἡμέρας. Μιλοῦν ἐπίσης καὶ μὲ τὸν ἐκπληκτικὸ μακρόκοσμο τῶν τρισεκατομμυρίων ἄστρων τους, ποὺ κινοῦνται διαρκῶς, ἀλλὰ φαίνονται σὰν ἀσημένια στολίδια κρεμασμένα ἀπὸ μία θολωτὴ ὀροφή.
Μιλοῦν οἱ οὐρανοί. «Ἀφήνουν φωνήν», ὅπως παρατηρεῖ καὶ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, καὶ «ἀνακηρύττουν τὸν τεχνίτην» τους «ἀπὸ μεγέθους καὶ καλλονῆς καὶ εὐαρμοστίας» (Ἐξηγ. εἰς ιη’ Ψαλμ). Γι’ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν πληροφορία, ποὺ δίνουν γιὰ τὸν Δημιουργὸ οἱ οὐρανοί, καθώς καὶ ὅλα τὰ κτίσματα, κάνει λόγο καὶ ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του. Γράφει ὅτι «ἡ δύναμις» καὶ οἱ ἄλλες ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν γίνονται ἀντιληπτὲς μὲ τὰ σωματικό μας μάτια, γίνονται θεατὲς μὲ τὰ μάτια τοῦ νοῦ, ὅταν ἀντικρύζωμε τὰ «ποιήματά» Του, δηλαδὴ τὰ διάφορα δημιουργήματα (Ρωμ. α΄ 20).
Χωρὶς λοιπὸν νὰ κουράζωνται ποτὲ οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται καὶ ἀναπτύσσουν καὶ προβάλλουν τὴν δόξα καὶ τὸ μεγαλεῖον Ἐκείνου ποὺ τοὺς ἐδημιούργησε.
Τί νὰ πρωτοπροσέξη ἀλήθεια κανεὶς ἀπὸ τὴν θαυμαστὴ αὐτὴ διήγησι καὶ νὰ μὴ παρακινηθῆ στὸ νὰ θαυμάση τὴν σοφία καὶ τὴν δύναμι τοῦ Δημιουργοῦ τοῦ κόσμου; Τὴν χρονικὴ καὶ τοπικὴ ἀκρίβεια τῆς ἀνατολῆς καὶ δύσεως τοῦ ἡλίου, ἤ τὴν σταθερὴ καὶ ἀδιάκοπη ἐναλλαγὴ τῶν φάσεων τῆς σελήνης; Τὶς ἁρμονικὲς κινήσεις τῶν ἀπειραρίθμων ἄστρων, ἤ τὶς ξαφνικὲς ἐμφανίσεις καὶ ἐξαφανίσεις τῶν κομητῶν, πού μοιάζουν σὰν εἰσβολεῖς στὸ ἀχανὲς διάστημα; Τὶς ἐκτυφλωτικὲς λάμψεις τῶν ἀστραπῶν, πού αὐλακώνουν τὸν ὁρίζοντα, ἤ τὶς συγκλονιστικὲς βροντές, ποῦ ἐκπορεύονται σὰν ἀπὸ τεράστια μεγάφωνα στὸ στερέωμα;
«Ὅλα μιλοῦν γιὰ τὸ Θεό», ὅπως ἔλεγε κι ὁ ποιητής. Καὶ θὰ πρέπη νὰ εἶναι πολὺ ἀσύνετος κανείς, ἤ νὰ κρατῆ πεισματικὰ κλειστὰ τὰ μάτια τοῦ νοῦ του, γιὰ νὰ μὴ βλέπη τὰ ἴχνη τοῦ μεγαλοδύναμου Δημιουργοῦ χαραγμένα πάνω στὸν οὐράνιο θόλο, πού μᾶς περιβάλλει.
Ὑπῆρχαν βέβαια καὶ ὑπάρχουν ἄνθρωποι, ποὺ θεώρησαν καὶ θεωροῦν τὸν κόσμο τοῦ οὐρανοῦ τυχαῖο καὶ ὑπεστήριξαν καὶ ὑποστηρίζουν χωρὶς πολλὴ σκέψι ὅτι ὅλα ἔγιναν στὴν τύχη. Ὑπῆρχαν ὅμως καὶ ὑπάρχουν καὶ οἱ ἄλλοι καὶ εἶναι μάλιστα καὶ μεγάλοι ἐπιστήμονες, ποὺ μελετῶντας τὰ θαυμάσια του οὐρανοῦ προσκυνοῦσαν καὶ προσκυνοῦν μὲ ταπείνωσι τὸν πάνσοφο Δημιουργό του σύμπαντος.
Ἐκτός ὅμως ἀπὸ τοὺς ὑλικοὺς οὐρανούς, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, ποὺ φαίνονται μὲ γυμνὸ τὸ μάτι μας, ὑπάρχουν καὶ οἱ πνευματικοὶ οὐρανοί, ποὺ φαίνονται μόνο μὲ τοὺς φακοὺς τῆς πίστεως. Αὐτοὺς τοὺς οὐρανοὺς ἐννοεῖ ὁ ἀπόστολος Παύλος, ὅταν γράφη ὅτι «ἡρπάγη ἕως τρίτου οὐρανοῦ» (Β’ Κόρ. ιβ’ 2). Εἶναι οἱ οὐρανοὶ ὅπου κατοικοῦν οἱ μυριάδες τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων. Οἱ οὐρανοὶ ὅπου βρίσκονται ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ὅλοι, ὅσοι εἶναι μέλη τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας. Καὶ πρὸ πάντων εἶναι οἱ οὐρανοί, στοὺς ὁποίους ὑπάρχει ὁ πανένδοξος θρόνος τοῦ Κυρίου Παντοκράτορος. Ἐκείνου ποὺ ἀπὸ τὰ οὐρανιὰ ὕψη «ἐφορᾷ τὰ ταπεινά», ὅπως ἀναφέρει καὶ μία εὐχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν καθένα μας προσωπικά.
Οἱ πνευματικοὶ καὶ «καινοί» αὐτοί οὐρανοὶ μιλοῦν μὲ ἕνα ξεχωριστὸ τρόπο γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μας. Γιὰ τὴν ἀγάπη τὴν ἀνέκφραστη καὶ ἀμέτρητη, ὅπως φάνηκε στὸ ἔργο τῆς ἀπολυτρώσεώς μας. Μὲ τὴν ἐπί γῆς ἔλευσι τοῦ Κυρίου, ποὺ τέρμα της εἶχε τὴν ἀνύψωσι τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως στοὺς οὐρανούς, ἄνοιξαν πλέον γιὰ ὅλους μας οἱ οὐρανοί, ποὺ εἶχαν κλείσει ἕνεκα τῆς ἁμαρτίας.
Πρέπει νὰ δοξάζωμε, ἀδελφέ μου, κι ἐμεῖς τὸν Κύριο γιὰ τὴν σοφία, τὴν δύναμι καὶ τὴν ἀγάπη Του, καθὼς ἀτενίζουμε μέρα καὶ νύχτα τοὺς οὐρανούς. Κι ἂς Τὸν ἱκετεύωμε ταπεινὰ νὰ χαρίση καὶ σὲ μᾶς μιὰ θέσι κοντὰ Του στὴν οὐράνια καὶ πανένδοξη βασιλεία Του» ( Ἀπό τό περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», τόμος 1983, σ. 502).
