ΚΕΙΜΕΝΟ
«Οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Αὐτοί ἐκ τῶν ἐχθρῶν μας ἐπέρχονται ἐναντίον μας μέ ἅρματα καί ἀμάξας πολεμικάς· καί οἱ ἄλλοι πάλιν ὁρμοῦν ἐναντίον μας μέ ἵππους. Ὅλην τήν ὑλικήν δύναμιν συνοίθρησαν πρός ἐξόντωσίν μας. Ἡμεῖς ὅμως ἐλπίζομεν εἰς τόν Θεόν καί διά τῆς προστασίας, τήν ὀποίαν μᾶς παρέχει τό ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ μας, θά ἀναδειχθῶμεν ἔνδοξοι καί μεγάλοι» ( Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας», τ.10ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
ΣΧΟΛΙΟ
«Ὅταν ἦταν βασιλεὺς τοῦ Ἰσραὴλ ὁ Δαβίδ, ὁ Ἰσραηλιτικὸς λαὸς ἔγνωρισε τὶς πιὸ ἔνδοξες ἥμερες του. Ἐπὶ τῆς ἐποχῆς του γράφηκαν οἱ ἡρωϊκώτερες σελίδες τῆς ἱστορίας του. Μὲ ἐπὶ κεφαλῆς του τὸν ἀτρόμητο καὶ γενναῖο, ἀλλά καὶ συνετὸ καὶ φωτισμένο βασιλέα στρατηγὸ του ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ προχωροῦσε ἀπὸ νίκη σὲ νίκη. Ὅλοι οἱ ἐχθροί του εἶχαν ἀντιληφθῆ ἐκ πείρας τὴν δύναμί του καὶ εἶχαν ἀναγνωρίσει τὴν ἀξία του.
Ποιὸ ὅμως ἆραγε ἦταν τὸ μυστικὸ τῆς ἀνδρείας του καὶ τί ἦταν ἐκεῖνο, ποῦ ἔδινε φτερὰ στὴν καρδιά του, γιὰ νὰ ρίχνεται ἀκάθεκτος ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν του; Μᾶς τὸ ἐκμυστηρεύεται ὁ ἴδιος στὸν δέκατο ἔνατο ψαλμό του, ποὺ ἔχει χαρακτήρα λιτανευτικὸ καὶ ἀκούσθηκε γιὰ πρώτη φορά πιθανὸν πρὶν ἀπό τὸν πόλεμο τοῦ Ἰσραὴλ κατὰ τῶν Ἀμμωνιτῶν (Ἴδε καὶ Β’ Βασιλ. κέφ. Γ). «Οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὖτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνό-ματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα», ψάλλει μὲ ἐνθουσιασμὸ (Ψαλμ. ιθ’ 8). Οἱ ἐχθροί μας δηλαδὴ ὁρμοῦν ἐναντίον μας μὲ πολεμικὰ ἅρματα καὶ ἱππικό. Ἐμεῖς ὅμως ἔχοντας σὰν ἄλλο ὅπλο τὸ Ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας καὶ ἐλπίζοντας στὴν βοήθειά Του θὰ νικήσωμε ὁπωσδήποτε καὶ θὰ δοξασθοῦμε. Αὐτὸ ἦταν τὸ μυστικὸ τῆς γενναίας καρδιᾶς του. Ἡ πίστι στὴν δύναμί τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου. Ἦταν βέβαιος ὅτι, ἂν προχωροῦσε «ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου», θὰ κατετρόπωνε ὁπωσδήποτε τοὺς ἀντιπάλους του. Πίστευε ὅτι θὰ εἶχε σύμμαχο καὶ συμπολεμιστὴ του τὸν Κύριο τῶν Δυνάμεων.
Τὸ ζοῦσε μάλιστα καὶ τὸ πίστευε αὐτὸ ὁ Δαβὶδ ἀπό τά μικρὰ του τὰ χρόνια. Προτοῦ νὰ γίνη ἀξιωματικός, στρατηγὸς καὶ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. Ὅταν, νέο παιδὶ ἀκόμη, βγῆκε νὰ μονομαχήση ἄοπλος μὲ τὸν φοβερὸ Γολιάθ, τὰ ἴδια σχεδὸν λόγια ἄφησε νὰ βγοῦν ἀπό τὰ χείλη του. Σὺ ἔρχεσαι ἐναντίον μου, εἶπε σ’ ἐκεῖνον τὸν γίγαντα, ὡπλισμενος μὲ ρομφαία καὶ δόρυ καὶ ἀσπίδα. Ἔγω ὅμως «πορεύομαι πρὸς σὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ Σαβαώθ» (Α’ Βασ. ιζ’ 45). Καὶ σὲ κλάσμα τοῦ δευτερολέπτου ἔρριξε καταγῆς σὰν χάρτινο πύργο τὸ ζωντανὸ ἐκεῖνο κάστρο τῶν Φιλισταίων.
Τί ὅμως ἔχουν νὰ ποῦν σὲ μᾶς τώρα τὰ λόγια αὐτά, ποὺ ἀκούονται συχνὰ στοὺς Ναούς μας καὶ μάλιστα κατὰ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα; Αὐτὸ ποὺ εἶχαν νὰ ποῦν καὶ τότε ποὺ γράφηκαν, ἀλλά καὶ σ’ ὅλους τοὺς αἰῶνες ποὺ πέρασαν ἀπό τότε. Ὅτι δηλαδὴ αὐτὸς ποὺ ἐμπιστεύεται πλήρως στὴν βοήθεια τοῦ Κυρίου καὶ προχωρεῖ μὲ πίστι σ’ Ἐκεῖνον, ἀναδεικνύεται τελικῶς νικητὴς τῶν ἐχθρῶν του. Καὶ τῶν ὁρατῶν καὶ τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν του.
Τὸ εἴδαμε αὐτὸ νὰ ἐπαληθεύεται ἐπανειλημμένως στὴν ἱστορία τοῦ Ἔθνους μας. Πόσες φορὲς ἀλήθεια ἡ βασιλεύουσα τῶν πόλεων, ἡ πρωτεύουσα τοῦ Βυζαντίου σώθηκε ἀπό πολιορκίες βαρβάρων «ἐν ὀνόματι Κυρίου», μὲ τὴν ἐπίκλησι δηλαδὴ τῆς θείας βοηθείας; Μιὰ ἀπ’ αὐτὲς δὲν ἦταν καὶ τότε πού πρωτοακούσθηκε ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος; Τί ἔγινε ἐπίσης, γιὰ νὰ ἔλθουμε ἀκόμη πιὸ κοντὰ στοὺς καιρούς μας, καὶ στὰ βορειοηπειρωτικὰ βουνά, κατὰ τὸ ἔπος τοῦ 1940-41; Ἡ πίστι στὴν θεία βοήθεια καὶ συμμαχία δὲν ἦταν ἐκείνη, ποὺ τόνωνε τοὺς σχεδὸν ἄοπλους γονεῖς μας καὶ διέλυσαν τὶς σιδερόφρακτες μεραρχίες τοῦ Μουσσολίνι καὶ ἔσπασαν τὰ ἀτσάλινα φτερά του;
Εἴπαμε ὅμως ὅτι αὐτὸς ποὺ προχωρεῖ «ἐν ὀνόματι Κυρίου», ἀναδεικνύεται νικητής καὶ τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν του. Καὶ θὰ ἔχης ἀσφαλῶς, ἀδελφέ μου, πεῖρα τῆς μανίας, μὲ τὴν ὁποία ἐπιτίθενται ἐναντίον μας οἱ ἀόρατοι αὐτοὶ ἐχθροί, οἱ δαίμονες καὶ ὁ ἀρχηγός τους, ποὺ θέλουν νὰ κυριεύσουν τὴν ψυχή μας.
Σ’ αὐτὸν λοιπὸν τὸν ἀόρατο πόλεμο τίποτε ἄλλο δὲν φοβᾶται τόσο ὁ μισάνθρωπος Διαβολος ὅσο τὸ Ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιατί εἶναι τὸ Ὄνομα Κυρίου Παντοκράτορος. Ἐκείνου, ποὺ συνέτριψε τὸ κράτος τοῦ ἀοράτου ἐχθροῦ στὸν Σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ καὶ διέλυσε τὴν δύναμί του.
Γι’ αὐτὸ κι ἕνας ἅγιος της Ἐκκλησίας μας, ποὺ νίκησε τὸν Σατανᾶ μὲ τὴν δύναμί του Κυρίου, συμβουλεύει τὸν καθένα μας: « Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολε¬μίους». Νὰ χτυπᾶς δηλαδὴ τοὺς ἐχθρούς σου μὲ τὸ Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Νὰ χρησιμοποιῆς σὰν ἄλλο ὅπλο αὐτὸ τὸ Ὄνομα, γιὰ νὰ ἀποκρούης τὶς ἐπιθέσεις καὶ νὰ τσακίζης τοὺς ἐχθρούς της ψυχῆς σου.Δὲν ὑπάρχει «ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπί γῆς ἰσχυρότερον ὅπλον» (Ἁγ. Ἰωάννου τῆς Κλίμακος Λόγ. Κ’).
Νὰ λοιπὸν τὸ μυστικὸ τῆς νίκης. Κι ἂν θέλωμε νὰ γευώμαστε κι ἐμεῖς τὴν χαρὰ τῶν νικητῶν, πρέπει νὰ βάλωμε πάνω ἀπό κάθε ἀνθρώπινη βοήθεια καὶ συμμαχία τὴν πίστι στὴν παντοδυναμία τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας. Μὲ φλάμπουρο καὶ λάβαρο τὸ πανίσχυρο Ὄνομά Του θὰ προχωροῦμε σταθερὰ πρὸς τὶς κορυφὲς γιὰ τὸ ἀμάραντο στεφάνι τῆς νίκης» ( Ἀπό τό περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», τόμος 1983, σ. 537).
