Σάββατο 13 Mαρτίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Οἱ ὀφθαλμοί μου διὰ παντὸς πρὸς τὸν Κύριον, ὅτι αὐτὸς ἐκσπάσει ἐκ παγίδος τοὺς πόδας μου»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Οἱ ὀφθαλμοί μου εἶναι διαρκῶς ἐστραμμένοι πρός τόν Κύριον, τόν ὁποῖον γεμᾶτος ἐλπίδα ἱκετεύω καί παρακαλῶ, διότι αὐτός θά ἐκμηδενίσῃ τάς κατ’ ἐμοῦ ἐπιβουλάς καί θά ἀποσπάσῃ ἐξ οἱασδήποτε παγίδος τούς πόδας μου, ὥστε οὔτε νά κινδυνεύσω σωματικῶς, οὔτε εἰς τό κακόν νά συλληφθῶ» ( Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας», τ. 10ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
ΣΧΟΛΙΟ
«Εἴκοσι καὶ πλέον φορὲς μέσα στὸ βιβλίο τῶν Ψαλμῶν ἀναφέρεται ἡ λέξις «παγίς».
Καθένας μας ὁπωσδήποτε καταλαβαίνει τί σημαίνει αὐτή ἡ λέξι καὶ πόσους κινδύνους περικλείει.
Λίγοι ὅμως μποροῦν νὰ ποῦν ὅτι γνώρισαν ἐπάνω στὰ πράγματα τὴν δυσκολία καὶ ταλαιπωρία αὐτῶν, ποὺ παγιδεύονται, ὅπως τὴν ἔγνωρισε καὶ τὴν ἔζησε ὁ θεόπνευστος ψαλμωδός. Γιατί ὁ μακάριος ἐκεῖνος ἄνθρωπος, ἀπὸ τότε ποὺ γνώρισε τὴν ζωὴ καὶ μέχρι τὰ γηρατειὰ τοῦ βρισκόταν συχνὰ μπροστὰ σὲ πολὺ ἐπικίνδυνες καὶ καλοστημένες παγίδες. Παγίδες ἀπὸ τὸν Ἀχιτόφελ, ποὺ τοῦ ἔκαμνε τὸν φίλο, ἀπὸ τὸν υἱό του Ἀβεσσαλώμ, ἀπὸ τὸν Σαοὺλ καὶ ἀπό πολλοὺς ἄλλους.
Ἡ συχνὴ μάλιστα ἀντιμετώπισι τῶν παγίδων τὸν βοήθησε νὰ ἀντιληφθῆ ἀκόμη καλύτερα καί τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο εἶναι δυνατὸν νὰ ξεφεύγη καὶ νὰ γλυτώνη κανεὶς ἀπό αὐτές.
Τὴν πεῖρα του αὐτή μᾶς τὴν ἐξωτερικεύει σ’ ἕνα στίχο τοῦ 24ου Ψαλμοῦ του, ὅπου λέει: «Οἱ ὀφθαλμοί μου διαπαντὸς πρὸς τὸν Κύριον, ὅτι αὐτὸς ἐκσπάσει ἐκ παγίδος τοὺς πόδας μου» (Ψαλμ. κδ’ 15). Τὰ μάτια μου δηλαδὴ εἶναι συνεχῶς στραμμένα πρὸς τὸν Κύριο, διότι Αὐτὸς καὶ μόνον ἔχει τὴν δύναμι νὰ ἀποσπάση καὶ νὰ βγάλη τὰ πόδια μου ἀπὸ κάθε παγίδα.
Μέσα στὰ λόγια αὐτὰ κρύβεται ἡ πίστι καὶ ἡ πεποίθησι τοῦ Δαβίδ, ὅτι αὐτὸς ποὺ ἐμπιστεύεται καὶ στηρίζεται στὸν Θεό, γλυτώνει πάντα ἀπὸ τὶς παγίδες. Δὲν πέφτει θύμα τῆς κακίας καὶ πονηρίας ἐκείνων, ποὺ στήνουν παγίδες στὸν δρόμο τῆς ζωῆς μας. Δὲν ἀφήνεται ποτὲ ἐκτεθειμένος καὶ ἀπροστάτευτος ἀπὸ τὸν Κύριο. Δὲν ντροπιάζεται, γιὰ νὰ τὸ ποῦμε καὶ μὲ ἄλλες λέξεις, καὶ δὲν μετανοιώνει ποὺ ἐμπιστεύθηκε τὴν ὑπαρξί του στὸν Θεό.
Ἄς ἔλθωμε ὅμως τώρα καὶ στὴν δική μας ζωή. Δὲν θὰ ποῦμε ἀσφαλῶς κάτι καινούργιο, ἂν σημειώσωμε ὅτι οἱ παγί¬δες, ποὺ σκοπὸ ἔχουν νὰ μᾶς ταλαιπωρήσουν καὶ νὰ μᾶς ρίξουν στὸ κακό, εἶναι μία καθημερινὴ πραγματικότης. Τὸ εἶπε ἄλλως τὲ ὀκτακόσια χρόνια πρὸ Χριστοῦ ὁ Προφήτης Ἡσαῒας καὶ ὁ λόγος του βγαίνει ἀληθινὸς κάθε ὥρα καὶ στιγμή: «Ἡ παγὶς ἐν τοῖς ταμιείοις πανταχοῦ», εἶπε (Ἡσ. μβ’ 22). Ὑπάρχουν δηλαδὴ παγίδες παντοῦ, ἀκόμη καὶ στὰ ἰδιαίτερα δωμάτια μας. Καὶ εἶναι πολὺ πιθανὸν νὰ στηθοῦν παγίδες εἰς βάρος μας καὶ ἀπὸ πρόσωπα τοῦ στενοῦ οἰκογενειακοῦ μας περιβάλλοντος.
Πόσα καὶ πόσα ἀλήθεια δὲν συμβαίνουν κάθε μέρα! Ἀπό τὰ θέματα τὰ κληρονομικὰ καὶ τὰ τῆς οἰκογενειακῆς ἀποκα¬ταστάσεως, μέχρι τὰ ζητήματα τὰ ἐπαγγελματικὰ καὶ τὰ τῆς ἐπιστημονικῆς ἐξελίξεως οἱ παγίδες δίνουν καὶ παίρνουν.
Ἐκεῖ ποὺ δὲν τὸ περιμένεις καὶ ἐνῶ ὅλα φαίνονται ἀθῶα, ἀκίνδυνα καὶ ὡραῖα, μπλέκονται ξαφνικὰ τὰ πόδια σου καὶ πιά¬νεσαι στὴν παγίδα!
Πόσοι δὲν εἶναι ἀλήθεια αὐτοί, ποὺ ἀπό μιὰ ἁπλὴ ἐπίσκεψι σὲ κάποιο φιλικὸ σπίτι, ἤ ἀκόμη καὶ συγγενικό, ἤ ἀπό μιὰ συζήτησι μὲ κάποιον γνωστὸ ἡ συνάδελφό τους στὴν ἐργασία, ποὺ ἦταν ὅμως τοποθετημένος στὴν Α ἤ Β πολιτικὴ παράταξι, βρέθηκαν τελικὰ παγιδευμένοι!
Δὲν εἶναι λίγοι αὐτοί, ποὺ ἔχασαν τὴν καθαρότητα καὶ τιμιότητά τους, ἀλλά καὶ τὴν θέσι καὶ τὴν ἐργασία καὶ τὸ κῦρος, ποὺ εἶχαν μέσα στὴν κοινωνία, ἐπειδὴ ἔπεσαν σὲ καλοστημένη παγίδα.
Χρειάζεται, λοιπόν, ἀδελφέ μου, προσοχή. Προσοχὴ μεγάλη καὶ ἄγρυπνη στὰ λόγια, στὶς συζητήσεις, στὶς ἐπισκέψεις καὶ γνωριμίες μας. Δὲν πρέπει νὰ ἐμπιστευώμαστε ὁποιονδήποτε μᾶς πλησιάζει, σὰν νὰ εἴμαστε ἀφελεῖς. Ἐφ’ ὅσον δὲν γνωρίζομε πολὺ καλὰ τὸν ἄλλον, κάθε ἐπιφύλαξις εἶναι δικαιολογημένη.
Οὔτε νὰ θεωροῦμε τὸν ἑαυτό μας ἔξυπνο καὶ ἱκανὸ καὶ ἀνοιχτομάτη καὶ νὰ ξεθαρρεύωμε. Γιατί τὶς παγίδες ποὺ ὁδη¬γοῦν στὸ κακὸ δὲν τὶς στήνουν συνήθως μόνοι τους οἱ ἄνθρωποι. Πίσω τους κρύβεται ὡς ἐπί τὸ πλεῖστον τὸ πιὸ πονηρὸ ὄν. Ὁ ραδιουργὸς Σατανᾶς, ποὺ ἔπιασε μὲ τὶς ξόβεργές του πλῆθος καὶ πλῆθος «ἔξυπνα πουλιά».
Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ πρέπει νὰ προσέχωμε καὶ νὰ φυλαγώμαστε ἀκόμη πιὸ πολύ. Δὲν ὑπάρχει δὲ πιὸ ἀποτελεσματικὴ προσοχὴ ἀπό αὐτήν, πού μᾶς ὑποδεικνύει ὁ θεοφώτιστος Δαβίδ: Τὸ βλέμμα προσηλωμένο στὸν Κύριο. Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι ἀναγνωρίζω τὴν δική μου ἀδυναμία ἐμπρὸς στὸν κίνδυνο τῶν παγίδων καὶ ἀναθέτω τὰ πάντα στὸν Θεό. Κρεμάω τὶς ἐλπίδες μου καὶ ὅλη μου τὴν ὕπαρξι ἀπό τὴν ἄγρυπνη καὶ πατρικὴ Πρό-νοιά Του.
Ἂν ἑπομένως ἀρχίζωμε κάθε μέρα τῆς ζωῆς μας μὲ ἐξάρτησι ἀπό τὸν Κύριο καὶ τὸν ἱκετεύωμε νὰ «μὴ εἰσενέγκῃ ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά» νὰ μᾶς λυτρώνη «ἀπό τοῦ πονηροῦ» καὶ φροντίζωμε συγχρόνως νὰ ζοῦμε καὶ ὅπως Ἐκεῖνος προστάζει, δὲν θὰ ἐπιτρέψη νὰ παγιδευθοῦμε ποτέ. Θὰ μᾶς γλυτώνη Ἐκεῖνος, πού, ὅταν ἔζησε καὶ σὰν ἄνθρωπος, ξέφυγε ὅλες τὶς παγίδες τοῦ Διαβόλου καὶ τῶν ὀργάνων του. Θὰ μᾶς γλυτώνη καὶ θὰ δοξάζωμε λυτρωμένοι τὸν Σωτῆρα μας». ( Ἀπό τό περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ, τόμος 1984, σ. 43)
