ΚΕΙΜΕΝΟ
«Κύριος διασκεδάζει βουλὰς ἐθνῶν, ἀθετεῖ δὲ λογισμοὺς λαῶν καὶ ἀθετεῖ βουλὰς ἀρχόντων»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Καί ἔθνη εἰδωλολατρικά λάβουν ἀποφάσεις κακάς, ὁ Κύριος ματαιώνει καί διασκορπίζει αὐτάς ὡς ἄχυρον καί ὡς καπνόν, ἐκμηδενίζει δέ καί ματαιώνει τά μεθ’ ὑπολογισμοῦ καί σκέψεως πολλῆς καταστρωθέντα ἐπίβουλα καί ὀλέθρια σχέδια λαῶν καί τάς ἀποφάσεις, πού ἔλαβον ἄρχοντες στηριχθέντες ἐπί τῆς ἰσχύος καί τῆς δυνάμεως αὐτῶν» (Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας», τ. 10ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
«Ὁ τριακοστὸς δεύτερος Ψαλμὸς εἶναι ὕμνος καὶ δοξολογία πρὸς τὸν Κύριο γιὰ τὴν ἄπειρη δύναμί Του, ποὺ φάνηκε καὶ στὴν δημιουργία τοῦ κόσμου καὶ στὶς θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις Του στὴν ζωὴ τοῦ λαοῦ Του.
Ἀπό τους εἴκοσι δυὸ στίχους του, πού ἀστράφτουν σὰν μαργαριτάρια ἴσης ἀξίας, ξεχωρίζουμε γιὰ τὸ ἄρθρο μας αὐτὸ τὸν δέκατο, ὅπου γίνεται λόγος γιὰ τὴν δύναμι τοῦ Θεοῦ ἐν σχέσει πρὸς τὰ σχέδια τῶν πονηρῶν ἀνθρώπων.
«Κύριος διασκεδάζει βουλάς ἐθνῶν, ἀθετεῖ δὲ λογισμοὺς λαῶν καὶ ἀθετεῖ βουλάς ἀρχόντων», λέει σὲ ἐνθουσιαστικὸ καὶ πανηγυρικὸ τόνο ὁ θεοφώτιστος Ψαλμωδὸς (Ψαλμ. λβ’ 10). Ὁ Κύριος δηλαδή διασκορπίζει καὶ ἐκμηδενίζει τὶς κακές ἀποφάσεις τῶν εἰδωλολατρῶν καὶ ἀπίστων καὶ ματαιώνει τὰ πονηρὰ σχέδια ἀθέων λαῶν, καθὼς καὶ τὶς ἀποφάσεις ὀχθηρῶν καὶ κακῶν ἀρχόντων.
Τὰ θεόπνευστα αὐτὰ λόγια ἔβγαιναν πάντοτε ἀληθινὰ μέσα στὴν ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ. Ἀπό τὴν ἐποχὴ τῆς ἐξόδου τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπό τὴν τυραννίαν τοῦ σκληροῦ Φαραὼ τῆς Αἰγύπτου, μέχρι τὴν λύτρωσί τους ἀπό τὴν Βαβυλώνια αἰχμαλωσία, ὅπου τόσα ὑπέφεραν ἀπὸ τὸν Ναβουχοδονόσορα, ἀλλά καὶ στὴν συνέχεια μὲ τοὺς ἀγῶνες τῶν ἡρωικῶν Μακκαβαίων διελύοντο πάντοτε τὰ σχέδια τῶν ἐχθρῶν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Τὰ ἴδια αἰώνια λόγια ἴσχυσαν, ὅπως σημειώνουν οἱ ἱεροὶ ἑρμηνευταί, καὶ τότε ποὺ ἦλθε στὸν κόσμο «ὃ τῶν ὅλων Κοσμήτωρ», ὁ Σωτὴρ καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου. Ὅσα καὶ ἂν ἐσχεδίασαν ἐναντίον Του «οἱ τὸν Κύριον σταυρώσαντες ἄρχοντες» (Ζιγαβηνός), ἀπεδείχθησαν τελικῶς ἀνίσχυροι στὸ νὰ Τὸν βλάψουν. Ὅσα κι ἂν ἀπεφάσισε ὁ «παράνομος καὶ δυασεβὴς λαός», δὲν ἐπέτυχε τίποτε ἄλλο, παρὰ μόνο τὴν γενικὴ κατακραυγὴ ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του, πρᾶγμα ποὺ εἶναι αἰσθητὸ καί σήμερα μὲ τὸν ἀντισημιτισμό, ποὺ ἐπικρατεῖ εἰς πολλὲς χῶρες.
Ἀλλ’ ἡ θεόπνευστη αὐτή ἀλήθεια βρῆκε ἐπίσης τὴν ἐκπλήρωσι τῆς καί στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Παρὰ τὰ φοβερὰ καὶ σκληρὰ μέτρα, ποὺ πῆραν εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ἐναντίον τῶν πιστῶν «οἱ τοὺς Χριστιανοὺς τυραννήσαντες λαοί» (Ζιγαβηνός), δὲν ἐπέτυχαν στὴν οὐσία τίποτε. Ἐκμηδενίσθηκαν ὕστερα ἀπὸ λίγο οἱ φοβερὲς ἀποφάσεις τοῦ Νέρωνος, τοῦ Καλιγούλα καί τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ ἔμεινε μόνο μὲ τὰ μεγαλεπήβολα σχέδιά του ὁ Ἰουλιανός, ποὺ ὠνειρευόταν νὰ ἀναστήση τὴν εἰδωλολατρία!
Τὰ γράφει ὡραιότατα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Πόσοι τύραννοι ἠθέλησαν περιγενέσθαι (νὰ νικήσουν) τῆς Ἐκκλησίας; Πόσα τήγανα; Πόσαι κάμινοι; Θηρίων ὀδόντες, ξίφη ἠκονημένα; Καί οὐ περιεγένοντο. (Δὲν ἐπέτυχαν τίποτε). Ποῦ οἱ πολεμήσαντες; Σεσίγηνται καί λή¬θῃ παραδέδονται. (Ἐξαφανίσθηκαν δηλαδὴ ὅλοι οἱ διῶκται). Ποῦ δὲ ἡ Ἐκκλησία; Ὑπὲρ τὸν ἥλιον λάμπει» (ΡG 52, 397-398).
Τὸ ἴδιο μήπως δὲν ἔγινε κατόπιν καί ἐκεῖ, ὅπου ἐπεκράτησε ὁ ὑλισμὸς καί ἡ ἀθεϊα; Ἐνῶ οἱ ἄθεοι καί ἀντίχριστοι διεκήρυσσαν ἐπισήμως ὅτι θὰ διορθώσουν τὰ λάθη τοῦ Διοκλητιανοῦ, θὰ κάμουν δηλαδὴ τέτοιον διωγμὸν ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, ὥστε νὰ μὴ μείνη κανείς, δὲν κατώρθωσαν τίποτε: Καί παρὰ τὴν συ-στηματικὴ ἀντιθρησκευτική προπαγάνδα καί τὴν πλύσι ἐγκεφάλου ὑπὲρ τῆς ἀθεΐας, ποὺ ἐπεχειρήθη μὲ ὅλα τὰ μέσα, ὄχι μόνον ὑπάρχουν πιστοί, ἄλλα δίνουν καί τὴν μαρτυρία τους μὲ ἡρωισμὸ καί ἑλκύουν κοντά τους καὶ ἄλλους καί μάλιστα νέους.
Τὸ ἴδιο θὰ συμβῆ καί σήμερα καί αὔριο καί πάντοτε μέχρι συντέλειας τῶν αἰώνων. Ἐάν θὰ ὑπάρξουν ἄνθρωποι, ὁποιοιδήποτε κι ἂν εἶναι αὐτοὶ καί ὁσονδήποτε ἔξυπνοι, ἱκανοί καί δυνατοὶ καί ἂν παρουσιάζωνται, ποὺ θὰ καταστρώνουν σχέδια ἐναντίον τῶν θείων καὶ ἱερῶν πραγμάτων τῆς Πίστεώς μας, ὄχι μόνον δὲν θὰ κατορθώνουν τίποτε ἀλλὰ τελικῶς θὰ διασκορπίζωνται καί οἱ ἴδιοι καί οἱ βουλές τους.
Αὐτὸς ποὺ ἀνοίγει πόλεμο μὲ τὸν οὐρανὸ καί γίνεται μὲ τὰ γραπτά του ἤ τὰ νομοσχέδιά του θεομάχος, μὴ περιμένη ποτὲ νὰ νικήση. Ἂν τὰ βάλης μέ κάποιον συνάνθρωπό σου, ἔλεγε πάλι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὑπάρχει πιθανότης νὰ τὸν νικήσης. Ἂν ὅμως προσπαθῆς νὰ πολεμήσης τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἐκκλησίαν δηλαδή, «νικῆσαί σε ἀμήχανον». Εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατον νὰ νικήσης, διότι ὁ Θεός, ποὺ τὴν προστατεύει, εἶναι «ὁ πάντων ἰσχυρότερος» (ἔ.ἅ.).
Ἄς τὰ φέρνουμε συχνὰ στὸ νοῦ καί στὴν καρδιά μας τὰ θεοπαράδοτα αὐτὰ λόγια τοῦ Ψαλμοῦ, ἀδελφέ μου, καί ἄς μή ταραζώμαστε καθόλου ἀπό ὅσα ἀκοῦμε ἢ βλέπομε νὰ γράφωνται καί νά λέγωνται εἰς βάρος τῆς Πίστεώς μας καὶ στούς καιρούς μας.
Ἄν θέλωμε μάλιστα νὰ ἔχωμε κάποια βεβαίωσι καί ἀπό τὴν Ἱστορία τοῦ Ἔθνους μας, εἶναι ἀρκετὴ καί μόνη ἡ διάσωσί μας ἀπό τὰ σχέδια τοῦ Μουσολίνι νὰ μᾶς πείση ὅτι δὲν περνοῦν ποτὲ τὰ σχέδια τῶν ἀνόμων. Διασκορπίζονται πάντα καί ἐκμηδενίζονται ἀπό τὴν ἀκατανίκητη δύναμι τοῦ Κυρίου μας, εἰς τὸν Ὁποῖον ἀνήκει «πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας» ( Ἀπό τό περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», τόμος 1984 σ. 189).
