Τρίτη 30 Μαρτίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Τότε λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς• πάντες ὑμεῖς σκανδαλισθήσεσθε ἐν ἐμοὶ ἐν τὴ νυκτί ταύτῃ• γέγραπται γάρ, πατάξω τὸν ποιμένα, καὶ διασκορπισθήσονται τὰ πρό¬βατα τῆς ποίμνης»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Κατά τήν νύκτα αὐτήν ὅλοι ἐσεῖς θά κλονισθῆτε εἰς τήν πρός ἐμέ πίστιν σας. Διότι ἔχει γραφῆ εἰς τόν Ζαχαρίαν· Θά ἐπιτρέψω ἐγώ ὁ Θεός καί Πατήρ νά κτυπηθῇ καί νά θανατωθῇ ὁ ποιμήν, ἤτοι ἐγώ ὁ Χριστός, καί θά διασκορπιθοῦν τά πρόβατα τοῦ κοπαδιοῦ, τουτέστι σεῖς οἱ μαθηταί μου». ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΣΧΟΛΙΟ
«Ὁ Ποιμὴν ὁ καλός.
Τὴν μὲν πρόρρησιν περὶ τοῦ θανάτου τοῦ Ποιμένος, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὴν ἔκαμεν ὁ προφήτης Ζαχαρίας, μὲ τὸν φωτισμὸν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀρκετάς ἑκατοντάδας χρόνια προτοῦ ἔλθη εἰς τὸν κόσμον καὶ θανατωθῆ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Τὰ ὅσα δὲ τὸ προφητικὸν μάτι συνέλαβε καὶ κατέγραψε, κατὰ γράμμα ἐξεπληρώθησαν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Κυρίου ἡμῶν. Ἄς ἐμβαθύνωμεν ὅμως εἰς τὸν προφητικὸν λόγον.
Ποιμένα ὀνομάζει τὸν Κύριον ὁ Προφήτης. «Ποιμένα καλόν» ὠνόμασε τὸν ἑαυτὸν του ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. «Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός», εἶπεν. Καὶ προσέθεσεν, ὅτι γνωρίζει τὰ πρόβατά του καὶ γνωρίζεται ἀπό αὐτά, ἀπό τους ἰδικούς του. Καὶ τὰ πρόβατά του τὰ ὁδηγεῖ εἰς τὴν βοσκὴν καὶ τὰ προφυλάσσει ἀπό τούς ἐχθροὺς καὶ ἀπό τούς κινδύνους ποὺ τὰ ἀπειλοῦν. Καὶ φθάνει μέχρι τοιούτου σημείου ἡ ἀγάπη του, ὥστε νὰ θυσιάζη καὶ τὸν ἑαυτὸν του ἀκόμη χάριν τῶν προβάτων. Ἄς κάμη τὸν κόπον ὁ ἀναγνώστης νὰ μελετήση τὴν ὡραίαν παραβολὴν τοῦ καλοῦ ποιμένος εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον (κεφ. 10ον στίχ. 1-6), διὰ νὰ θαυμάση τὴν ὑπερβαλλουσαν τοῦ Κυρίου ἀγάπην πρὸς τὰ πρόβατά του, πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ὁποίους τόσον ἠγάπησεν, ὥστε δὲν ἐδίστασε νὰ παραδώση τὸν ἑαυτόν του εἰς θάνατον ἀκόμη χάριν αὐτῶν. Τί τιμή, ἀλήθεια, διὰ τὸν ἄνθρωπον, νὰ εἶναι πρόβατον τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ! Οἱ ἄνθρωποι συνήθως τρέφουν τὰ πρόβατα, διὰ νὰ τὰ ἐκμεταλλεύονται. Ὁ Κύριος τὰ πρόβατά του τὰ περιποιεῖται καὶ τὰ τρέφει, ὄχι διότι ἔχει τὴν ἀνάγκην των, ἀλλά διὰ νὰ τὰ καταστήση εὐτυχῆ εἰς τὴν ζωὴν αὐτὴν καὶ τοὺς δώση ὡς κληρονομίαν τὴν βασιλείαν του τὴν ἐπουράνιον. Τὰ τρέφει μὲ τὴν ὑπέροχον τροφὴν, τὸν λόγον του τὸν ἅγιον. Τὰ τρέφει μὲ αὐτὸ τὸ πανάγιον Σῶμα του καὶ τὸ τίμιον Αἷμα του. Τὰ προφυλάσσει ἀπό τούς παντοειδεῖς κινδύνους ποὺ τὰ ἀπειλοῦν καὶ τὰ ὁδηγεῖ τέλος «εἰς τόπον χλόης» (Ψαλμ. κδ’ 2), εἰς τοὺς χλοεροὺς λειμῶνας τῆς βασιλείας του. Πρόβατά τῆς ποίμνης του ἀπετέλεσαν οἱ πρῶτοι του μαθηταὶ καὶ ὅλοι ὅσοι κατόπιν ἐπίστευσαν εἰς Αὐτὸν διὰ τοῦ κηρύγματος τοῦ ἰδικοῦ των. Πρόβατά τῆς ποίμνης του ἀποτελοῦμεν καὶ ἡμεῖς, ἀφοῦ ηὐδόκησεν ἡ ἀγαθότης του νὰ μᾶς καλέση διὰ τῶν Ἀποστόλων του νὰ τὸν πιστεύσωμεν καὶ νὰ πολιτογραφηθῶμεν εἰς τὴν βασιλείαν του. Ἄς τὸν εὐχαριστοῦμεν πάντοτε διὰ τὴν τιμὴν αὐτὴν καὶ ἂς προσπαθῶμεν νὰ εὐαρεστῶμεν εἰς τὸν καλόν μας Ποιμένα. Διότι διατρέχομεν πάντοτε ἕνα κίνδυνον. Τὸν κίνδυνον εἰς τὸ νὰ κλονισθῶμεν εἰς τὴν πρὸς Αὐτὸν πίστιν καὶ νὰ σκανδαλισθῶμεν, ὅπως οἱ μαθηταί» ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Γεωργίου Δημοπούλου «Τά Πάθη τά Σεπτά», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
