Σάββατο 24 Ἀπριλίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Φωτίζου, φωτίζου, Ἱερουσαλήμ, ἥκει γάρ σου τὸ φῶς, καὶ ἡ δόξα Κυρίου ἐπὶ σὲ ἀνατέταλκεν"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Φωτίζου, φωτίζου, ὦ Ἱερουσαλήμ· διότι ἦλθε πλέον τό φῶς σου, καί ἡ δόξα τοῦ Κυρίου ἐπί σέ ἔχει ἀνατείλει" ( Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 16ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
"Ὅλα φωτεινά, δλὰ χαρμόσυνα, ὅλα ἐλπιδοφόρα. Ὅλα, μὲ τὸν ἰδικόν τους τρόπον τὸ καθένα, τὸν μεγάλον λόγον μᾶς λέγουν: «Δεῦτε λάβετε φῶς»! Μᾶς τὸ λέγει ὁ «βαθὺς ὄρθρος» μὲ τὸ ὑποφῶσκον φῶς τοῦ ἀνατέλλοντος ἡλίου (Μάρκ. Ις’ 2). Μᾶς τὸ λέγει ὁ φωτοβόλος Ἄγγελος μὲ τὴν ἀστραπηβόλον ὄψιν καὶ τὰ λευκὰ ὡς ἡ χιών ἐνδύματα. «Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον ἠγέρθη, οὐκ ἐσττιν ὧδε• ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν» (Μάρκ. ις’ 6). Μᾶς τὸ λέγει ὁ ἀδειανὸς τάφος, ποὺ ἐφιλοξένησεν ἐπί τρεῖς μόνον ἡμέρας τὸ πανακήρατον σῶμα τοῦ Λυτρωτοῦ. Μᾶς τὸ λέγει ὁ ἥλιος, ποὺ ἀπέκρυψε τάς ἀκτῖνας του, ὅταν εἶδε τὸν Κτίστην σταυρούμενον, ἀλλ’ ὁ ὁποῖος τώρα ὁλόλαμπρος φωτίζει τὴν γῆν. Μᾶς τὸ λέγουν αἱ εὐλαβεῖς Μυροφόροι μεταφέρουσαι τὸ μήνυμα τοῦ Ἀγγέλου πρὸς τοὺς ἐκπλήκτους μαθητάς. Τὸ ἐπαναλαμβάνουν οἱ Ἀπόστολοι καὶ τοὺς συντροφεύουν οἱ Προφῆται: «Φωτίζου, φωτίζου, Ἱερουσαλήμ, ἥκει γάρ σου τὸ φῶς καὶ ἡ δόξα Κυρίου ἐπί σὲ ἀνατέταλκε» (Ἡσ. ξ’ 1). Ὤ, ναί! «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανὸς τὲ καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια». Χριστιανοί, τί περιμένετε; Διατὶ βραδύνετε; Ἔλ¬θετε εἰς τὸν ζωηφόρον τάφον! Πλησιάσατε εἰς τὴν πηγὴν τῆς ζωῆς. «Δεῦτε λάβετε φῶς».
«Δεῦτε λάβετε φῶς».
Τὸ φῶς τῆς ἀναστάσεως ἀπὸ τοῦ σωματικοῦ θανάτου. Σκοτεινός, τρισκότεινος ἐφαίνετο ὁ τάφος, ὅταν τάς ἑσπερινάς ὥρας τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς ὁ Ἰωσὴφ μὲ τὸν Νικόδημον ἀπέθεσαν εἰς αὐτὸν τὸ ἄχραντον σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Καὶ τὸ προσεγγίζον σκότος τῆς νυκτὸς ἐμεγάλωνε καὶ ἐπηύξανε τὰ μελαγχολικὰ καὶ θλιβερὰ συναισθήματα ποὺ ἐκυριάρχουν εἰς τάς ψυχάς τῶν δύο ἐκείνων εὐλαβῶν μαθητῶν καθὼς καὶ τῶν ἀφωσιωμένων μυροφόρων γυναικῶν, αἱ ὁποῖαι μὲ σφιγμένην ψυχὴν παρηκολούθουν «ἀπὸ μακρόθεν» τὴν θεόσωμον ταφὴν τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς ζωῆς. Ἐάν καὶ σήμερα, ἔπειτα ἀπὸ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Θεανθρώπου, ἀρκετοὶ μὲ «φόβον σκοτεινὸν μέγαν» (Γενέσ. ιε’ 12) παρακολουθοῦν τὴν ἀπόθεσιν τοῦ σώματος τοῦ ἀγαπητοῦ των ἀνθρώπου εἰς τὸν τάφον, πὼς θέλετε πρὸ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μὲ διαφορετικὰ συναισθήματα νὰ διετίθεντο οἱ ἄνθρωποι ἀπέναντι τοῦ θανάτου καὶ τοῦ τάφου;
Ἀλλά τώρα, μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, ὅσοι θρηνεῖτε ἐπί νεοσκαφοῦς τάφου ποὺ περικλείει τὸ σῶμα τοῦ προσφιλοῦς σας, «δεῦτε λάβετε φῶς»! Τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως! Ὁ νεκρός σας δὲν θὰ μείνη διὰ πάντα νεκρός. Θὰ ἀναστηθῆ. Θὰ ξαναζήση. Θὰ συναντηθῆτε καὶ πάλιν. Δὲν ἀκούετε τὸν θεῖον Παῦλον πῶς διακηρύττει τὴν μεγάλην ἀλήθειαν; «Εἰ πιστεύομεν, ὅτι Ἰησοῦς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, οὕτω καὶ ὁ Θεὸς τοὺς κοιμηθέντας διὰ τοῦ Ἰησοῦ ἄξει σὺν αὐτῷ» (Α΄ Θεσ. δ’ 14). Ἐάν ἔχωμεν ἀκλόνητον τὴν πεποίθησιν ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀπέθανε μὲν ἐπί τοῦ σταυροῦ, ἀλλ’ ἀνέστη τριήμερος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἔτσι πρέπει νὰ πιστεύωμεν ὅτι ὁ Θεὸς θὰ ἀναστήση ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ἐκείνους δὲ ἰδιαιτέρως οἱ ὁποῖοι ἔζησαν καὶ ἀπέθαναν ἡνωμένοι διὰ τῆς πίστεως ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ μὲ τὸν Ἰησοῦν θὰ τοὺς πάρη εἰς τὴν μακαρίαν ζωὴν τῆς οὐρανίου βασιλείας, ὅπου θὰ εἶναι αἰωνίως μαζὶ μὲ τὸν Χριστόν.
«Δεῦτε λάβετε φῶς». Τὸ φῶς καὶ τὴν παρηγορὶαν τῆς ἠθικῆς ἀναστάσεως, τῆς συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὤ, ἡ ἁμαρτία! Ὅπως προκειμένου νὰ τὴν διαπράξη κανεὶς ἐπιζητεῖ τὸ σκότος, διὰ νὰ μὴ τὸν ἴδουν ἄλλοι ἄνθρωποι, ἔτσι μόλις τὴν διαπράξη αἰσθάνεται νὰ τὸν καλύπτη τὸ σκότος τῆς ἐντροπῆς καὶ τῆς καταισχύνης. Οἱ ἔλεγχοι τῆς συνειδήσεως τοῦ ἀφαιροῦν τὴν παρρησίαν. Ἀποφεύγει τὸ βλέμμα τῶν τιμίων ἀνθρώπων. Ὁ Κύριος τὸ ἐβεβαίωσε: «Πᾶς ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῆ (διὰ νὰ μὴ γίνουν φανερὰ καὶ γνωσθοῦν) τὰ ἔργα αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς» (Ἰωάν. γ’ 20-21).
Ἀλλ’ ὁ Κύριος Ἰησοῦς μὲ τὴν σταυρικὴν θυσίαν ἐξήλειψε τὸ χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας. Μέσα εἰς τὸν χαριτόβρυτον τάφον Του ἐξηφάνισε τὴν ἐνοχήν μας. Καὶ λοιπὸν παρεδόθη μὲν εἰς τὸν θάνατον καὶ ἀπέθανεν ἕνεκα τῶν ἰδικῶν μας ἁμαρτιῶν, διὰ τάς ὁποίας ἀνέλαβε νὰ ἐξιλεώση τὴν θείαν δικαιοσύνην, ἀλλὰ τὴν τρίτην ἡμέραν «ἠγέρθη διὰ τὴν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ. δ’ 25). Ἀνέστη καὶ μᾶς ἐχάρισε τὴν ἄφεσιν. Ἀπό ἁμαρτωλούς μᾶς κατέστησεν ἁγίους. Ἀπό ἐνόχους μᾶς ἀνεκήρυξεν ἀθώους. «Μηδεὶς ὀδυρέσθω πταίσματα• συγγνώμη γὰρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλεν». Ἐλᾶάτε λοιπόν, πιστοί, εἰς τὸν ζωηφόρον τάφον τοῦ Ἀναστάντος. «Δεῦτε λάβετε φῶς»! Τὸ φῶς τῆς συγγνώμης, τῆς συγχωρήσεως καὶ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν.
«Δεῦτε λάβετε φῶς». Τὸ φῶς τῆς ἐλπίδος διὰ τὴν κληρονομίαν τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ποὺ κατενόησε περισσότερον ἀπό κάθε ἄλλον τὰ σωτήρια ἀποτελέσματα τῆς θυσίας καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, μᾶς παρέχει ρητάς διαβεβαιώσεις. Ἀφοῦ, λέγει, ὁ οὐράνιος Πατὴρ χάριν τῆς σωτηρίας ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ἀχαρίστων ἀνθρώπων παρέδωκεν εἰς θάνατον σταυρικὸν τὸν μονογενῆ Υἱόν Του, πᾶς δὲν θὰ μάς χαρίση καὶ κάθε ἄλλην δωρεάν, ἡ ὁποία ἐκπηγάζει καὶ προέρχεται ἀπό τὴν ὑψίστην καὶ μεγίστην εὐεργεσίαν τῆς θυσίας τοῦ Υἱοῦ Του; Ἀφοῦ «τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείισατο, ἀλλ’ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πὼς οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῷ τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται;» (Ρωμ. η’ 32). Ὤ, ναί! Ὅλα θὰ μᾶς τὰ δώση ἡ ἄπειρος τοῦ Θεοῦ ἀγάπη! Μὴ δειλιᾶς λοιπόν,Χριστιανέ! Μὴ ἀποκάμνης. Μὴ ἀποθαρρύνεσαι. Οὔτε αἱ παντοειδεῖς θλίψεις τῆς παρούσης ζωῆς πρέπει νὰ σὲ καταβάλλουν, οὔτε ὁ πόλεμος κατὰ τῶν ἐλαττωμάτων καὶ τῆς ἁμαρτίας πρέπει νὰ σὲ ἀνησυχοῦν. Καὶ Γολγοθᾶς ἐάν ὑποτεθῆ ὅτι εἶναι ὅλη ἡ ζωή σου, πρᾶγμα ἀδύνατον, θὰ τὸν διαδεχθῆ ἀφεύκκτως τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Τὰ παθήματα θὰ παρέλθουν καὶ θὰ τὰ ἀντικαταστήση ἡ δόξα τοῦ οὐρανοῦ. Ἐάν «τὰ ὀψώνια της ἁμαρτίας», αἱ ὀδυνηραί δηλαδὴ συνέπειαι τῶν ἁμαρτιῶν εἶναι θάνατος, ἀλλά εἶναι «τὸ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. ς’ 23 ).
Λοιπόν, Χριστιανοί, μακρὰν ὁ φόβος τοῦ θανάτου καὶ ἡ ἀπελπισία διὰ τάς ἁμαρτίας καὶ ἡ λύπη διὰ τὰ θλιβερὰ τοῦ κόσμου γεγονότα. «Δεῦτε λάβετε φῶς» χαρᾶς καὶ ἐλπίδος ἀπό τὸν πανένδοξον θριαμβευτὴν τοῦ θανάτου, τὸν ἀναστάντα Ἰησοῦν. «Χριστὸς ἀνέστη». «Δεῦτε λάβετε φῶς».
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφόρου Παπουτσοπούλου «Χριστός ἀναστάς», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
