Πέμπτη 22 Ἀπριλίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Τοῦ γνῶναι αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ καὶ τὴν κοινωνίαν τῶν παθημάτων αὐτοῦ, συμμορφούμενος τῷ θανάτῳ αὐτοῦ"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ζητῶ δε τήν ἐκ πίστεως δικαιοσύνην διά νά γνωρίσω διά τῆς θρησκευτικῆς μου πείρας τόν Χριστόν καί τήν δύναμιν, πού πηγάζει εἰς ἡμᾶς ἀπό τήν ἀνάστασίν του. Καί νά συμμετάσχω εἰς τά παθήματά του, πάσχων καί ἐγώ διωγμούς καί κακοπαθείας, καθώς καί ἐκεῖνος, καί ἐξομοιούμενος μέ τόν θάνατόν του διά τῆς ἀποκτήσεως τῶν αὐτῶν συναισθημάτων, πού εἶχεν ὁ χριστός, ὅταν ἀπέθνησκεν" ( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
"Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου δὲν εἶναι ἕνα ἁπλοῦν ἰστορικὸν γεγονός. Εἶναι κάτι ἀσυγκρίτως ἀνώτερον καὶ ἀπὸ τὸ σπουδαιότερον ἐκ τῶν γεγονότων ποὺ ἀναφέρει ἡ ἱστορία. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι πηγὴ δυνάμεως πνευματικῆς ἀνυπολογίστου. Μᾶς ὁμιλοῦν οἱ ἀστρονόμοι διὰ τὴν μυστηριώδη δύναμιν τῆς ἕλξεως, ἡ ὁποία, λέγουν, κυριαρχεῖ εἰς τὸ σύμπαν καὶ διακρατεῖ τὴν ἰσορροπίαν εἰς τὸν ὑλικόν κόσμον. Μᾶς ὁμιλοῦν ἀκόμη διὰ τάς μυστηριώδεις ἀκτινοβολίας τοῦ ἡλίου καὶ τῶν ἄλλων οὐρανίων σωμάτων, αἱ ὁποῖαι φθάνουν καὶ μέχρι τῆς γῆς καὶ τῶν ὁποίων ἡμεῖς ὑφιστάμεθα μὲν τάς ἐπιδράσεις, δὲν γνωρίζομεν ὅμως οὔτε τὴν φύσιν καὶ τὴν σύστασιν, οὔτε τὸν τρόπον τῆς ἐπενεργείας των. Καὶ ποῖος λοιπὸν εἶναι ἱκανός νὰ κατανοήση τὴν δύναμιν ἡ ὁποία ἐκπέμπεται ἀπὸ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου; Ποῖος ἠμπορεῖ νὰ κατανόηση πῶς ἡ δύναμις τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἐπέδρασε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἐπιδρᾶ εἰς ὁλόκληρον τὸν πνευματικὸν κόσμον; Ἔκπληκτος ὁ θεῖος Ἀπόστολος πρὸ τῶν ἀποτελεσμάτων καὶ τῆς δυνάμεως τοῦ ἀναστάντος Κυρίου, ἐπιθυμεῖ πολὺ καὶ παρακαλεῖ θερμῶς τὸν Θεὸν νὰ τὸν φωτίση, διὰ νὰ ἐννοήση τὴν «δύναμιν τῆς ἀναστάσεως» τοῦ Χριστοῦ (Φιλιπ. γ’ 10). Διότι, κρίνων ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματά της, ἀντελαμβάνετο ὅτι ἡ δύναμις τῆς Ἀναστάσεως εἶναι δύναμις ἀνακαινιστική, ζωοποιός, ἁγιαστική. Εἶναι δύναμις ἡ ὁποία δὲν παύει νὰ ἐνεργῆ καὶ νὰ πραγματοποιῆ ἔργα θαυμάσια καὶ καταπληκτικά, διὰ νὰ συμπεριλάβη εἰς ἕν «τὰ πάντα ἐν τῷ Χριστῷ, τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἐφεσ. α’ 10).
Ἡ δύναμις τῆς Ἀναστάσεως! Ἐάν πρὸ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡ ἁμαρτία ἐκράτει δοῦλον τὸ ἀνθρώπινον γένος, ἡ Ἀνάστασις ἔδωκε τὸ ἀποτελεσματικὸν κτύπημα κατὰ τῆς ἁμαρτίας. Δὲν ἀπολοφύρεται τώρα ὁ ὑπό τοῦ Χριστοῦ λυτρωθείς ἄνθρωπος• «τὶς μὲ ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (Ρωμ. ζ’ 24), ἀλλὰ εὐχαριστεῖ τὸν Θεόν, ἐπειδὴ ἐλυτρώθη διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ ἀναστάντος Κυρίου. Ὅταν ἡ δύναμις αὐτὴ προσπέση καὶ ἐπενεργήση εἰς τὴν νεκρωμένην ὑπό τῆς ἁμαρτίας ψυχήν, ἡ ψυχή αὐτή ζωοποι-εῖται καὶ ἐπανέρχεται εἰς τὴν πνευματικὴν ζωήν. Γίνεται ἀληθινὴ νεκρανάστασις. Ἡ δύναμις τῆς Ἀναστάσεως πρα-γματοποιεῖ ἐκεῖνο ποὺ εἶπεν ὁ πατὴρ διὰ τὸν μετανοήσαντα καὶ ἐπιστραφέντα ἄσωτον: «Ὁ υἱός μου οὖτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε» (Λουκ. ιε’ 24).
Τὰ αἰσθητήρια της ψυχῆς, τὰ ὁποῖα εἶχαν ἀπονεκρωθῆ, γίνονται τώρα πάλιν εὐαίσθητα. Μισεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀποστρέφεται τὴν ἁμαρτίαν, ποθεῖ δὲ τὴν ἀρετήν. Δὲν ἀνησυχεῖ καὶ δὲν ταράττεται ἀπὸ τὸ πολυκέφαλον θηρίον τῆς ἁμαρτίας. Διότι γνωρίζει ὅτι ἡ δύναμις τῆς Ἀναστάσεως εἶναι τοιαύτη καὶ τοσαύτη, ὥστε καὶ αἱ μικραὶ ἤ μεγαλύτεραι τυχὸν πληγαὶ τῆς ἁμαρτίας ἐπουλώνονται μὲ τὴν χάριν ποὺ ἐκπέμπεται ἀπό τὸν ἀναστάντα Κύριον.
Ἀκόμη περισσότερον ἡ δύναμις τῆς Ἀναστάσεως καλλιεργεῖ τὴν ἁγιότητα. Ἐξαλείφει καὶ τὰ τελευταῖα ἴχνη τὰ ὁποῖα ἡ προηγηθεῖσα κατάστασις τῆς ἁμαρτίας ἔχει ἀφήσει εἰς τὴν ψυχήν. Δίδει δυνάμεις πνευματικάς, μὲ τάς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος προάγεται ὁλονέν εἰς ἀνώτερα πνευματικὰ ἐπίπεδα. Διότι μετὰ τὴν Ἀνάστασιν κυριαρχεῖ τὸ «πνεῦμα ἁγιωσύνης ἐξ ἀναστάσεως νεκρῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν» (Ρωμ. α’ 4). Ἀρκεῖνὰ εἴπη ὁ Χριστιανὸς τὸ «θέλω», καὶ ἡ δύναμις τοῦ ἀναστάντος Κυρίου θὰ τοῦ ἐνισχύση τὴν ἀδύνατον θέλησιν καὶ θὰ τὸν ἀναδείξη ἥρωα τοῦ καθήκοντος καὶ ἐργάτην τῆς ἀρετῆς. Δι’ αὐτὸ δὲ ἀκριβῶς καὶ βλέπομεν τὸ θαυμαστὸν φαινόμενον ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ἦσαν γνωστοὶ εἰς τὴν παλαιοτέραν ζωὴν των ὡς ἄνθρωποι τῆς ἁμαρτίας, ὑποδουλωμέ¬νοι εἰς πάθη καὶ κακίας, νὰ μεταβάλλωνται ριζικῶς καὶ νὰ παρουσιάζουν βίον ἐντελῶς διαφορετικόν, ζωὴν κυριολεκτικῶς ἁγίαν, ὥστε ὅσοι τοὺς ἐγνώριζαν νὰ βλέπουν μὲ ἔκπληξιν τὴν μεταβολὴν αὐτήν. Πραγματοποιεῖται εἰς αὐτοὺς ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις» (Β’ Κορινθ. ε’ 17). Ὅποιος δηλαδὴ γίνεται ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸς γίνεται νέος ἄνθρωπος, νέον δημιούργημα. Διότι ὅλα τὰ ἔργα τοῦ σκότους, τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας τὰ ἀπηρνήθη. Καὶ μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ ἐργάζεται τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς τὰ φωτεινά, τὰ γεμᾶτα χάριν, τὰ προκαλοῦντα χαράν. «Τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα» (Β’ Κορινθ. ε’17).
Ἐάν πρὸ τῆς Ἀναστάσεως ὁ κόσμος εὑρίσκετο εἰς τὸ σκότος ὄχι μόνον τῆς ἀγνοίας καὶ τῆς πλάνης, ἀλλά καὶ τῆς ἀπελπισίας διὰ τὴν πέραν τοῦ τάφου ζωήν, μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τὸ σκότος αὐτὸ διελύθη καὶ τὸ μέλλον ἐφωτίσθη. Χαρμόσυνοι αἱ ἀκτίνες τῆς αἰωνιότητος παρηγοροῦν τὴν ἀνθρώπινην ψυχήν, ἡ ὁποία εὐλογεῖ τὸν Θεόν, διότι μᾶς ἀνεγέννησεν «εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δὶ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν» (Α΄ Πέτρ. α’ 3),
Μὲ τὴν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως ἐνισχυόμενοι οἱ πιστοὶ ἀναδεικνύονται ἥρωες. Δὲν τοὺς φοβίζουν τὰ μαρτύρια. Δὲν τοὺς ἀναχαιτίζει ὁ θάνατος. Δὲν δειλιοῦν ἀπὸ τὸ σκότος καὶ τὴν σκιὰν τοῦ ἀγνώστου μέλλοντος. Ἡ πίστις μὲ τὴν ὁποίαν τοὺς ὁπλίζει ἡ δύναμις τῆς Ἀναστάσεως τοὺς κάμνει νὰ βλέπουν τὰ πράγματα πολὺ διαφορετικὰ ἀπὸ ὅτι τὰ βλέπουν ὅσοι δὲν ἐγνώρισαν τὸν Ἰησοῦν καὶ τὴν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεώς Του. Πέραν ἀπὸ τὸ πρόσκαιρον βλέπουν τὸ αἰώνιον. Πέραν ἀπὸ τὸ φθαρτὸν βλέπουν τὸ ἄφθαρτον. Πέραν ἀπὸ τὸν θάνατον βλέπουν τὴν ἀνάστασιν καὶ τὴν αἰωνίαν ζωήν. Δι’ αὐτὸ δὲ καὶ ὅ,τι μέγα καὶ εὐγενὲς καὶ ὡραῖον ἐπραγματοποιήθη ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, ἔγινε μὲ τὴν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως.
Καὶ πῶς ὄχι; Ἐάν τὰ ἄτομα τῆς ὕλης διασπώμενα ἐξαπολύουν τρομακτικάς δυνάμεις, πόση πρέπει νὰ εἶναι ἡ δύναμις ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ τὴν Ἀνάστασιν του δημιουργοῦ τῆς ὕλης; Ἔθεσεν Αὐτὸς μὲ τὴν Ἀνάστασίν Του τὰ σπέρματα τῆς ἀναγεννήσεως καὶ τῆς πνευματικῆς ἀναπλάσεως τῆς ἀνθρωπότητος. Ἔσπειρε τὸν σπόρον, ὁ ὁποῖος προχωρεῖ πρὸς τὴν πλήρη καρποφορίαν.
Ἄς μὴ περιμένουν ματαίως οἱ ἀρνηταί καὶ οἱ διῶκται τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἡ δύναμις τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀκατανίκητος. «Πύλαι ἅδου», ὅλαι Αἱ σκοτειναὶ δυνάμεις καὶ ἂν ἐπιστρατευθοῦν, εἶναι ἐνώπιον τῆς δυνάμεως τῆς Ἀναστάσεως «ὡσεί χνοὺς κατὰ πρόσωπον ἀνέμου». Ἄς μὴ φοβεῖται «τὸ μικρὸν ποίμνιον» τοῦ Ἰησοῦ. Ἔχει μαζί του τὴν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου.
Καὶ μὲ τὴν δύναμιν αὐτὴν θὰ αὐξηθῆ καὶ θὰ γίνη ποίμνη μεγάλη, ἡ ὁποία μίαν ἡμέραν θὰ περιλάβη ὅλα τὰ ἔθνη, μὲ ποιμένα Ἐκεῖνον ποὺ ἔγινεν ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἀναστάσεως. Καὶ τὰ πνεύματα τῶν δικαίων καὶ τῶν μαρτύρων, ποὺ εὑρίσκονται πλησίον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καὶ περιμένουν τὴν δικαίαν ἱκανοποίησιν, ἄς περιμένουν ἀκόμη ὀλίγον. Ἡ δύναμις τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἐπιτελεῖ τὸ σωτήριον ἔργον, διὰ τὸ ὁποῖον Ἐκεῖνος ἐνηνθρώπησεν, ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, καὶ διὰ τὸ ὁποῖον καὶ ἐκεῖνοι ἔδωσαν ὅ,τι πολυτιμότερον εἶχαν εἰς τὸν κόσμον αὐτόν, τὴν ζωὴν των, τὸ αἷμα των. Βραδέως μὲν ἀλλ’ ἀσφαλῶς τὸ ἔργον αὐτὸ συντελεῖται καὶ ἡ δύναμις τῆς Ἀναστάσεως φέρει τὰ ἀποτελέσματά της. Ὡρισμένως θὰ ἔλθη ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ δύναμις τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου θὰ ὁλοκληρώση τὸ ἔργον της. Καὶ τότε, ὅταν ὁ Κύριος ἐπανέλθη εἰς τὴν γῆν, ὄχι πλέον καρφωμένος ἐπί τοῦ σταυροῦ ἀλλὰ καθήμενος ἐπὶ θρόνου δόξης, κριτὴς ζώντων καὶ νεκρῶν, τότε θὰ κατανοήσωμεν περισσότερον καὶ βαθύτερον ἀπό σήμερον «τὸν Ἰησοῦν καὶ τὴν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ».
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφόρου Παπουτσοπούλου «Χριστός ἀναστάς», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
