Παρασκευή 23 Ἀπριλίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἐάν δέ ὁ Χριστός δέν ἀνέστη, εἶναι χωρίς πραγματικόν περιεχόμενον καί χωρίς νόημα τό κήρυγμά μας, κούφια καί χωρίς οὐσιαστικόν περιεχόμενον εἶναι καί ἡ πίστις σας, ἀφοῦ καί τό κήρυγμά μας καί ἡ πίστις σας θεμέλιον καί βάσιν ἔχει τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ" ( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
"Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ κολοσσιαῖον, τὸ θεμελιῶδες, τὸ ἀναντικατάστατον γεγονός, ἐπί τοῦ ὁποίου στηρίζεται τὸ οἰκοδόμημα τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Τὸ διδάσκει ὁ χορὸς τῶν Ἀποστόλων. Τὸ μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ φανερώνουν οἱ πλούσιοι καρποί. «Εἰ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν» (Α’ Κορινθ. ιε’ 14). Ἐάν ὁ Χριστὸς δὲν ἀνέστη, τὸ χριστιανικὸν κήρυγμα εἶναι χωρὶς περιεχόμενον, χωρὶς νόημα! Ἀλλά καὶ ἡ χριστιανικὴ πίστις εἶναι ματαία καὶ ἀνωφελής, ἐάν ὁ Χριστὸς δὲν ἔχη ἀναστηθῆ.
Ἀλλ’ ὄχι! Ὁ Χριστὸς ἀνέστη.
Ἐπήγαιναν εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἰησοῦ αἱ Μυροφόροι γυναῖκες καὶ οἱ φοβισμένοι Ἀπόστολοι, διὰ νὰ ἴδουν ἕνα νεκρὸν καὶ θρηνήσουν διὰ τὸν ἄδικον θάνατόν Του. Ἀλλ’ ὅταν ἀντίκρυσαν τὸν τάφον Του κενόν, ὅταν ἤκουσαν ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους τὸ χαρμόσυνον μήνυμα «ἠγέρθη, οὐκ ἐστιν ὧδε» (Μάρκ. ις’ 6), πολὺ δὲ περισσότερον ὅταν εἶδαν τὸν Ἀναστάντα καὶ ἐδέχθησαν τὴν εὐλογίαν Του, δὲν παύουν νὰ διαλαλοῦν καὶ νὰ διακηρύττουν ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνέστη.
Ἡ Ἱερουσαλὴμ δέχεται τάς ἐπισκέψεις τοῦ ἀναστάντος Θεανθρώπου. Ἡ θάλασσα τῆς Τιβεριάδος εὐλογεῖται ἀπὸ τὴν παρουσίαν Του. Ἡ Γαλιλαία ἀντιλαλεῖ τὴν ἀναστάσιμον κραυγήν. Καὶ ἡ Βηθανία, τελευταῖος σταθμὸς τῆς ἐπιγείου ζωῆς Του, Τὸν βλέπει νὰ ἀνέρχεται εἰς τὸν οὐρανόν ἐκ τῆς γῆς, ὅπως ἡ Βηθλεὲμ Τὸν εἶδε νὰ κατέρχεται εἰς τὴν γῆν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ.
Ὤ, ναί! Ὁ Χριστὸς ἀνέστη. Καὶ ἡ Ἀνάστασις τοῦ Θεανθρώπου, ὁ ἀδειανὸς τάφος Του ἔγινε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι τὸ ἀδιάσειστον θεμέλιον, ἐπί τοῦ ὁποίου οἰκοδο¬μεῖται καὶ ἀνυψώνεται καὶ φθάνει μέχρι τοῦ οὐρανοῦ τὸ πνευματικόν, τὸ θεῖον οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας.
Ναί. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι τὸ ἀκατάλυτον θεμέλιον τῆς χριστιανικῆς θρησκείας.
Κάθε οἰκοδομή, διὰ νὰ εἶναι ἀσφαλὴς καὶ ἀντέχη εἰς τούς σεισμούς, πρέπει νὰ ἔχη θεμέλια στερεά. Ὅσον δὲ μεγαλύτερον εἶναι ἕνα οἰκοδόμημα, τόσον στερεώτερα καὶ βαθύτερα θεμέλια πρέπει νὰ ἔχη. Ἐάν δὲ ὁ ὄγκος τοῦ οἰκοδομήματος ἐμπνέη τὸν θαυμασμὸν εἰς τὸν ἄνθρωπον, μάλιστα δὲ ὅταν ἐν ὥρᾳ σεισμοῦ αὐτὸ παραμένη ἄθικτον, κάθε λογικὸς ἄνθρωπος ἀναγνωρίζει καὶ ὁμολογεῖ ὅτι ἡ σταθερότης καὶ ἡ ἀσφάλεια τοῦ οἰκοδομήματος ὀφείλεται εἰς τὴν στερεότητα καὶ βαθύτητα τῶν θεμελίων.
Ἐφαρμόσατε τάς σκέψεις αὐτάς εἰς τὸ μέγα,τὸ οὐράνιον πνευματικὸν οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἵδρυσεν ὁ Κύριος. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ στεγάζονται καὶ κατοικοῦν εἰς τὸ μοναδικὸν αὐτὸ πνευματικὸν καθίδρυμα γεννῶνται εἰς τὴν γῆν. Διὰ τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος ὅμως εἰσέρχονται εἰς τὸ θεοΐδρυτον πνευματικὸν οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας. Ζοῦν ἐπί τῆς γῆς ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μερικάς δεκαετίας καὶ κατόπιν φεύγουν ἀπὸ τὴν γῆν. Φεύγουν διὰ ποῦ; Διὰ τὸν οὐρανόν! Ἐκεῖ τοὺς ὁδηγεῖ, ἐκεῖ τοὺς ἀναβιβάζει ἡ ἰδιότης των ὡς τέκνων τῆς Ἐκκλησίας, ὡς πιστῶν Χριστιανῶν, ὡς μελῶν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. «Ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. γ’ 20), διακηρύττει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Γνωρίζετε νὰ ὑπάρχη ἄλλο μεγαλύτερον καθίδρυμα ἀπό αὐτὸ ποὺ ἵδρυσεν ὁ Ἰησοῦς μὲ τὸν λυτρωτικὸν θάνατόν Του καὶ τὴν θριαμβευτικὴν Ἀνάστασιν Του; Ὄχι! Καθίδρυμα, ὀργανισμὸς ἰσχυρότερος, μονιμώτερος, διαρκέστερος, ἁγιώτερος ἀπό τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἄλλος δὲν ὑπάρχει.
Ἀλλά ποιὸν λοιπὸν εἶναι τὸ βαθύ, τὸ στερεόν, τὸ ἀδιάσειστον θεμέλιον, ἐπί τοῦ ὁποίου τὸ οὐρανόμηκες πνευματικὸν οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας στηρίζεται; Ὤ,τὸ θεμέλιον εἶναι ὁ ἀδειανὸς τάφος τοῦ ἰδρυτοῦ της, τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ!
Ἡ χριστιανικὴ θρησκεία δὲν εἶναι ἁπλὴ διδασκαλία. Δὲν εἶναι σύστημα φιλοσοφικόν, ἕνα ἀπό τὰ πολλὰ ἀνθρώπινα τοιαῦτα. Δὲν εἶναι ἀκόμη ἠθικὴ δεοντολογία ἀπαγορεύουσα ἤ ἐπιτρέπουσα τοῦτο ἤ ἐκεῖνο. Ἡ χριστιανικὴ Ἐκκλησία ὑπερβαίνει τὰ ὅρια καὶ τὰ μέτρα τοῦ τόπου καὶ τοῦ χρόνου τῆς γῆς καὶ τοῦ ὑλικοῦ κόσμου. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, εἰς τὸν ὁποῖον ἐνσωματώνονται οἱ πιστοὶ καὶ γίνονται μέλη του, ἐνῶ Ἐκεῖνος ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ἡ ζωοποιοῦσα κεφαλὴ τοῦ σώματος, ἡ μεταδίδουσα εἰς τὰ μέλη ἀπό τὸν ἀκένωτον πλοῦτον της φῶς, σοφίαν, δύναμιν, ἁγιασμόν, ζωήν.
Ἴδετε τούς Μάρτυρας πὼς χάριν τῆς πίστεως εἰς τὸν Ἰησοῦν δὲν ἀποστέργουν τὸν θάνατον, «γινώσκοντες ἔχειν ἐν ἑαυτοῖς κρείττονα ὕπαρξιν ἐν οὐρανοῖς καὶ μένουσαν» (Ἑβρ. ι’ 34). Ἡνωμένοι ἤδη ἀπό τῆς γῆς αὐτῆς μὲ τὸν ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν τῆς πίστεώς μας, εἶναι ἀκραδάντως πεπεισμένοι ὅτι θὰ ἀναστηθοῦν μίαν ἡμέραν, διὰ νὰ ζοῦν πλέον αἰωνίως μὲ τὸν χορηγόν τῆς πρόσκαιρου καὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς, τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν. Ἴδετε τούς πιστούς, μὲ ποίας ἐλπίδας διὰ τὴν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν προπέμπουν εἰς τὸ μνῆμα τὸ νεκρὸν σῶμα τῶν προσφιλῶν των.
Χριστιανοί, φωνάξατέ το. Διαλαλῆστε το πρὸς πιστοὺς καὶ ἀπίστους. Πρὸς Χριστιανοὺς καὶ εἰδωλολάτρας. Πρὸς διώκτας καὶ διωκομένους. Πρὸς ἀρνητάς καὶ ὁμολογητάς: Ὁ Χριστὸς ἀνέστη. Εὐτυχεῖς καὶ μακάριοι ὅσοι τὸ πιστεύουν. Δυστυχεῖς καὶ ἀξιοδάκρυτοι ὅσοι τὸ ἀρνοῦνται. Τὸ χριστιανικὸν Πάσχα εἶναι ἀνάμνησις ἐνὸς μοναδικοῦ, πελωρίου ἱστορικοῦ γεγονότος, μιᾶς πραγματικότητας ἡ ὁποία ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχη ὡς ἕνα ἀδιάκοπον παρόν. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ θεμέλιον τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Συνενώνει γῆν καὶ οὐρανόν. Εἶναι ἡ πηγὴ ποὺ μεταδίδει φῶς καὶ ἐλπίδα καὶ δύναμιν ἀκατανίκητον εἰς ἐκείνους ποὺ πιστεύουν εἰς τὸν Ἰησοῦν καὶ τὴν τριήμερον ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν Του". ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφόρου Παπουτσοπούλου «Χριστός ἀναστάς», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
