Τρίτη 20 Ἀπριλίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν."
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Διδάσκοντες αὐτούς νά φυλάττουν εἰς τόν βίον των ὅλα τά ἠθικά παραγγέλματα, ὅσα σᾶς ἔδωκα ὡς ἐντολάς. Καί ἰδού ἐγώ, πού ἔλαβον πᾶσαν ἐξουσίαν, θά εἶμαι μαζί σας βοηθός καί παραστάτης σας ὅλας τάς ἡμέρας, μέχρις οὗ συντελεσθῇ καί λάβῃ τέλος ὁ αἰών αὐτός. Ἀμήν" ( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Παν.Τρεμπέλα, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
"Τὸ ἔργον τοῦ Κυρίου εἰς τὴν γῆν εἶχε τελειώσει. Ἐφανέρωσεν εἰς τοὺς ἀνθρώπους τὸν ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ἐδίδαξε ποῖον εἶναι τὸ θέλημά Του. Προσέφερε τὴν λυτρωτικήν Του θυσίαν, ἀνέστη θριαμβευτὴς ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ μετ’ ὀλίγον πρόκειται νὰ ἀναληφθῆ. Οἱ ἀγαπημένοι Του μαθηταὶ δὲν θὰ Τὸν βλέπουν πλέον. Ἡ παρουσία Του δὲν θὰ γίνεται ἀντιληπτὴ μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος…
Καὶ εἶναι πολὺ βαρὺ τὸ ἔργον ποὺ τοὺς ἀνέθεσε: νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιον εἰς ὅλον τὸν κόσμον, νὰ «μαθητεύσουν πάντα τὰ ἔθνη», νὰ μεταφέρουν τὸ μήνυμα τῆς λυτρώσεως καὶ τῆς σωτηρίας εἰς Ἰουδαίους καὶ Ἐθνικούς. Ὤ, πῶς θὰ ἠμποροῦσαν οἱ μαθηταί, πού τοὺς ἀπέστελλεν «ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων», νὰ φέρουν εἰς πέρας αὐτὴν τὴν μεγάλην ἀποστολήν; Πῶς «τὰ μωρά τοῦ κόσμου» θὰ κατήσχυναν τοὺς σοφούς; Πῶς τὰ ἀσθενῆ θὰ κατέβαλλαν τοὺς ἰσχυρούς; Πῶς οἱ κατὰ κόσμον μικροὶ καὶ περιφρονημένοι θὰ ἀντιμετώ¬πιζαν τοὺς εὐγενεῖς καὶ δυνάστας; Ἀλλ’ ὄχι. Δὲν θὰ εἶναι ἡ ἀνθρωπίνη ἱκανότης τῶν Ἀποστόλων ἡ ὁποία θὰ φέρη τὸ θαυμάσιον αὐτὸ ἀποτέλεσμα. Θὰ εἶναι ἡ σοφία καὶ ἡ δύναμις τοῦ τρισενδόξου νικητοῦ, τοῦ παντοδυνάμου Θεανθρώπου.
Πόσον ἐπίσημος καὶ κατηγορηματικὴ εἶναι ἡ βεβαίωσις τοῦ Κυρίου «ἰδοὺ ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» Ἐγώ, εἰς τὸν ὁποῖον «ἐδόθη πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπί γῆς». Ἐγώ, εἰς τὸ θέλημα τοῦ ὁποίου τίποτε δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἀντισταθῆ. Ἐγώ «μεθ’ ὑμῶν εἰμι». Καὶ θὰ εἶμαι μαζί σας ὄχι μίαν ἡμέραν καὶ πέντε καὶ δέκα, ἀλλὰ «πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Ποῖον λοιπὸν θὰ ἔχετε νὰ φοβηθῆτε; Θὰ ἠμπορεῖτε νὰ λέγετε: «Εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τὶς καθ’ ἡμῶν;» (Ρωμ. η’ 31). Ἐάν ὁ Θεὸς εἶναι προστάτης καὶ ὑπερασπιστής μας, ποιὸς θὰ εἶναι ἐναντίον μας; Ποιὸς ἔχει τὴν δύναμιν νὰ μάς βλάψη; Κανείς, ὁποιοσδήποτε καὶ ἂν εἶναι αὐτός.
«Μεθ’ ὑμῶν εἰμι…» Καὶ ἡ ὑπόσχεσις αὐτὴ τοῦ Κυρίου ἐπραγματοποιήθη μὲ τρόπον ἐκπληκτικόν, ἀλλὰ καὶ πολὺ διδακτικόν. Ὁ ἴδιος τοὺς ἐνέπνεε καὶ τοὺς ἐνεθάρρυνε καὶ τοὺς καθωδήγει. Δὲν τοὺς βλέπετε;
Κηρύττουν οἱ Ἀπόστολοι εἰς χώρας εἰδωλολατρικάς. Ἀλλ’ οἱ λόγοι των, ἐπειδὴ ἔχουν τὴν δύναμιν τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου, καταρρίπτουν τὰ ὀχυρὰ τοῦ σατανᾶ καὶ καθαιροῦν «πάν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ » (Β’ Κορινθ. ι’ 5). Ὁδηγοῦνται εἰς συνέδρια καὶ συναγωγάς καὶ καλοῦνται νὰ ἀπολογηθοῦν. Καὶ ὁμιλοῦν μὲ τόσην πειστικότητα, ὥστε νὰ μὴ δύνανται νὰ ἀντείπουν «πάντες οἱ ἀντικείμενοι» (Λουκ. κα’ 15). Καὶ μετανοοῦν λοιπὸν οἱ σταυρωταὶ καὶ ἐπιστρέφουν εἰς τὴν πίστιν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Καὶ αἱ κατακτήσεις τῶν Ἀποστόλων συνεχίζονται. Ἐν τῷ ὀνόματι καὶ μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ θεραπεύουν ἀσθενεῖς, ἀνασταίνουν νεκροὺς καὶ πραγματοποιοῦν θαύματα ἐκπληκτικά. Μὲ καύχησιν ἱεράν ἠμποροῦν νὰ λέγουν: «Ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν», διότι, ὅσον ἐξαρτᾶταιι ἀπὸ τὴν φονικὴν διάθεσιν τῶν διωκτῶν μας, εἴμεθα «ὡς ἀποθνήσκοντες»• ἀλλὰ μὲ τὴν δύναμίν Σου, ποὺ εἶναι μαζί μας, «ἰδοὺ ζῶμεν» (Β’Κορινθ.ς’9).
«Μεθ’ ὑμῶν εἰμι…» Ἀπό τους λόγους αὐτοὺς τοῦ Κυρίου μας ἂς ἀντλήσωμεν καὶ ἡμεῖς δύναμιν καὶ παρηγορὶαν καὶ ἐνίσχυσιν εἰς τὸν ἀγῶνα μας. Ἡ ὑπόσχεσίς Του ἐκείνη πρὸς τοὺς μαθητάς δὲν ἀνεφέρετο εἰς ἐκείνους μόνον προσωπικῶς, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν Του ὁλόκληρον, εἰς τοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν αἰώνων. Εἶναι ἐξίσου μαζὶ μὲ ἡμᾶς ὁ Κύριος, ὅπως ἦτο μαζὶ μὲ τοὺς Ἀποστόλους. Εἶναι μαζὶ μὲ τοὺς λειτουργοὺς τῆς Ἐκκλησίας Του, ὅταν αὐτοὶ ἐπιτελοῦν τὰ μυστήρια, διὰ τῶν ὁποίων μεταδίδεται εἰς τὸν λαὸν ἡ ἁγιαστική Του χάρις. Ὤ, ἀλήθεια! Ἄν δὲν ἦτο «μεθ’ ἡμῶν» ὁ Κύριος, πῶς θὰ ἐλαμβάνομεν τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν μας; Πῶς θὰ ἐκοινωνούσαμεν τὸ Σῶμα Του καὶ τὸ Αἷμα Του; «Μεθ’ ὑμῶν εἰμι…» Εἶναι μαζί μας πάντοτε ὁ Κύριος, καὶ εἶναι παντοδύναμος καὶ στοργικὸς προστάτης. Αὐτὸς μαλακώνει τοὺς πόνους μας, σπογγίζει τὰ δάκρυά μας, ἐνισχύει τὴν θέλησίν μας, ἁγιάζει τὴν καρδίαν μας, ἀναπτερώνει τὸ φρόνημά μας, ἐμβάλλει πόθους ἱεροὺς εἰς τὴν καρδίαν μας. Αὐτός μᾶς χαρίζει τὴν νίκην εἰς τοὺς πνευματικούς μας ἀγῶνας.
«Μεθ’ ὑμῶν εἴμι…» Σὺ ὅμως, Χριστιανέ, εἶσαι μαζὶ μὲ τὸν Κύριον; Ποθεῖς καὶ ἐπιζητεῖς νὰ μένη μαζί σου ὁ Χριστός; Μὴ λησμονεῖς ποτὲ ὅτι μὲ τὴν ἀόρατον παρουσίαν Του κάμνει νὰ πραγματοποιῆται ἐκεῖνο ποῦ εἰχεν εἴπει ὁ Ἴδιος ἄλλοτε: «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστι» (Λουκ. ιζ’ 21). Καὶ διατὶ ὄχι ;Ὁ Ἴδιος μᾶς τὸ ὑπεσχέθη καὶ μᾶς διεβεβαίωσεν ὅτι «ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος».
Ὢ Κύριε, Κύριε! Ποῖος ἠμποροῦσε νὰ φαντασθῆ ὅτι πράγματι θὰ ἦσο μαζί μας «πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος»; ‘Ἀλλ’ ἰδού, πανάγαθε Κύριε, αὐτὸ εἶναι μία γλυκεία πραγματικότης. Εἶναι κατάστασις πανευτυχής, τὸ ὅτι εὑρίσκεσαι Σὺ μαζί μας εἰς πᾶσαν περίστασιν τῆς ζωῆς μας. Πόσες φορές, μὲ τάς ἀπροσεξίας καὶ τάς ἁμαρτίας μας Σὲ κάμνομεν νὰ λυπῆσαι! Ἀλλά, Κύριε, μὴ χωρίζεσαι ποτὲ ἀπό ἡμᾶς καὶ μή μᾶς ἐγκαταλείπης. Ὅταν δὲ ἔλθη ἡ ὥρα νὰ φύγωμεν ἀπό τὴν παροῦσαν ζωήν, ἀξίωσέ μας νὰ ἔλθωμεν κοντά Σου εἰς τὴν οὐράνιον βασιλείαν Σου, διὰ νὰ εἶσαι πλέον μαζί μας αἰωνίως, εἰς τοὺς ἀτελεύτητους αἰῶνας. Ἀμήν." ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφόρου Παπουτσοπούλου «Χριστός ἀναστάς», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
