Τετάρτη 14 Ἀπριλίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ἡτις ἐστὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ, τὸ πλήρωμα τοῦ τὰ πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Εἶναι δέ ἡ Ἐκκλησία τό σῶμα του, τό συμπλήρωμα τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀνθρώπου· συμπλήρωμα ἐκείνου, ὁ ὁποῖος ὡς θεός γεμίζει τά πάντα εἰς ὅλας τάς ἀνάγκας των καί παρέχει εἰς κάθε δημιούργημά του ὅ,τι τοῦ χρειάζεται" ( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
"Συνήρχοντο οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἰς Συνόδους, διὰ νὰ διατυπώσουν τάς ἀληθείας τῆς πίστεως. Καὶ ἐν μέσῳ τῆς ἱερᾶς συνάξεώς των παρευρίσκετο ἀοράτως ὁ Ἀρχηγὸς καὶ Τελειωτὴς τῆς πίστεως, χειραγωγῶν καὶ ποδηγετῶν καὶ κατευθύνων τὴν σκέψιν των ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συζητούντων καὶ ἀποφαινομένων Ἱεραρχῶν.
Δὲν ἦτο δυνατὸν ἄλλως πως νὰ συμβαίνη. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἔργον ἀνθρώπινον. Ὄχι ἁπλῶς συμπορεύεται μὲ τὴν Ἐκκλησίαν Του ὁ Χριστός, ἀλλ’ εἶναι ἡ Ἐκκλησία «τὸ σῶμα αὐτοῦ, τὸ πλήρωμα τοῦ τὰ πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου» (Ἐφεσ. α΄ 23). Εἶναι τὸ συμπλήρωμα τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀνθρώπου τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ὡς Θεὸς πληροῖ, γεμίζει τὰ πάντα καὶ παρέχει εἰς κάθε δημιούργημα ὅ,τι τοῦ χρειάζεται. Καὶ πῶς λοιπὸν νὰ μὴ συμπορεύεται ἀχωρίστως μὲ τὴν Ἐκκλησίαν Του ὁ Κύριος, ἀφοῦ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ ἀναστάς ἐκ τοῦ τάφου τριήμερος Ἰησοῦς;
Ἀλλ’ ὅπως ἀοράτως συμπορεύεται ὁ Κύριος μὲ τὴν Ἐκκλησίαν Του ἀπὸ τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς ἱδρύσεώς της, αὐτὸ γίνεται ὄχι μόνον μὲ τὴν Ἐκκλησίαν ὡς σύνολον, ἀλλὰ καὶ μὲ κάθε ἕνα πιστὸν ἰδιαιτέρως.
Ἰδέστε τὸ ἀθῶον ἐκεῖνο παιδάκι,τὸ ὁποῖον μὲ τὴν προσευχὴν καὶ τάς συμβουλάς τῆς μητέρας του ἐφωδιασμένον βαδίζει πρὸς τὸ σχολεῖον. Ὤ, δὲν εἶναι μόνον. Ἀοράτως μαζί του συμπορεύεται καὶ ὁ Ἰησοῦς. Μὲ τὸ ἅγιον Βάπτισμα ποὺ ἔλαβεν ἔγινε τέκνον τῆς Ἐκκλησίας, μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Πῶς νὰ μὴ τὸ συντροφεύη ἀοράτως ὁ Κύριος Ἰησοῦς; Ἀναλογισθῆτε τὸν ἀνήσυχον ἔφηβον, τὸν ὁρμητικόν καὶ ἀσυγκράτητον νεανίαν, ὁ ὁποῖος τώρα μόλις ἀντιμετωπίζει ὑπεύθυνα τὴν ζωήν. Δὲν πορεύεται καὶ αὐτὸς μόνος. Ἀοράτως συμπορεύεται μαζί του ὁ μοναδικὸς εἰλικρινὴς φίλος κάθε νέου ἀνθρώπου, ὁ ἀναστημένος Ἰησοῦς. Καὶ μὲ τοὺς πανσόφους τρόπους ποὺ γνωρίζει νὰ χρησιμοποιῆ Ἐκεῖνος, ψιθυρίζει εἰς τὴν ψυχὴν τοῦ νέου: «Υἱέ, μὴ σὲ πλανήσωσιν ἄνδρες ἀσεβεῖς… Μὴ πορευθεῖς ἐν ὁδῷ μετ’ αὐτῶν… τήρησον δὲ ἐμήν βουλὴν καὶ ἔννοιαν» (Παροιμ. α’ 10-15, γ’ 21). Μὴ ἀφήσης τὸν ἐαυτόν σου, παιδί μου, νὰ παρασυρθῆ ἀπό τούς κακοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ φύλαξε τὸν νόμον μου καὶ τάς ἐντολάς μου, ὥστε νὰ γνωρίζης τί πρέπει νὰ σκέπτεσαι καὶ νὰ πράττης.
Ἰδοὺ χαὶ ὁ ἡλικιωμένος ὁδοιπόρος τῆς ζωῆς. Μὲ ἄφθονον ἱδρῶτα κερδίζει τὸν ἐπιούσιον. Ἀσθένειαι καὶ ἀδικίαι, συκοφαντίαι καὶ παραγνωρίσεις καθιστοῦν πικράς τάς ἡμέρας καὶ ὀδυνηρας τάς νύκτας του. Ὄχι δὲ σπανίως τοῦ ἔρχεται καὶ ἡ ἀπελπιστικὴ σκέψις ὅτι ὄχι μόνον οἱ ἄνθρωποι ἀλλ’ οὔτε ὁ Θεὸς τὸν ἐνθυμεῖται. Ἀλλά, ἄνθρωπε, τί λέγεις; Διατὶ λησμονεῖς ὅτι συμπορεύεται μαζί σου ὁ τρισένδοξος νικητὴς τοῦ θανάτου, ὁ ἀναστημένος Ἰησοῦς; Διῶξε μακρὰν τὴν βασανιστικὴν σκέψιν ὅτι σὲ ἐλησμόνησε τάχα ὁ Θεός. Συνέχισε τὴν πορείαν σου μὲ τὴν πλήρη βεβαιότητα ὅτι ἔχεις ἀόρατον συνοδοιπόρον, ἰσχυρόν προστάτην, ἀνεκτίμητον φίλον τὸν πανάγαθον Κύριον.
Συντετριμμένοι ἄλλοι ἀπό τὴν λύπην, χύνοντες ποταμοὺς δακρύων συνοδεύουν εἰς τὸν τάφον τὸ νεκρὸν σῶμα τοῦ προσφιλοῦς των. Ἔχασαν ἴσως ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἀποθανόντος τὸν μοναδικὸν προστάτην των, τὸν ἀφωσιωμένον σύντροφον τῆς ζωῆς των, τὸν στοργικὸν πατέρα, τὸν ἀνεκτίμητον ἀδελφόν, τὸν ἐλπιδοφόρον νεανίαν, τὸ στήριγμα τῶν γηρατειῶν των. Νομίζουν ἴσως ὅτι εἶναι μόνοι των καθὼς σύρουν τὰ βήματά των μὲ κόπον πολὺν πρὸς τὸν τάφον. Ὤ, ἂν ἦτο δυνατὸν νὰ ἔβλεπαν καὶ νὰ ἀνεγνώριζαν τὸν Ἰησοῦν, ὁ ὁποῖος συμπορεύεται μαζὶ των, ὅπως συνεπορεύετο καὶ μὲ τάς ἀδελφάς τοῦ Λαζάρου πρὸς τὸν τάφον τοῦ ἀδελφοῦ των! «Ἀναστήσεται ὁ ἀδελφός σου», εἶπε τότε εἰς τὴν Μάρθαν ὁ Ἰησοῦς. Τὸ ἴδιον αὐτὸ ἐπαναλαμβάνει μυστικὰ εἰς τάς ψυχάς τῶν πιστῶν ὀπαδῶν Του, τώρα μάλιστα μετὰ τὴν ἰδικήν Του θριαμβευτικὴν Ἀνάστασιν.
Τί δὲ νὰ εἰπῆ κανεὶς διὰ τὴν ὥραν τῆς προσευχῆς; Ὁ θεόπνευστος Προφήτης τὸ ἔχει προαναγγείλει: Δὲν προφθάνεις, λέγει, ἄνθρωπε, νὰ ὑψώσης τὸ βλέμμα σου εἰς τὸν οὐρανόν καὶ νὰ ἐπικαλεσθῆς τὴν βοήθειαν καὶ τὴν προστασίαν τοῦ Θεοῦ, καὶ εὐθὺς ἀμέσως θὰ αἰσθανθῆς τὴν συμπαράστασιν τοῦ Παντοδυνάμου, ὁ ὁποῖος σοῦ λέγει: «Ἰδοὺ πάρειμι» (Ἡσ. νη’ 9). Ἰδοὺ εἶμαι παρών, εἶμαι εἰς τὸ πλευρόν σου. Ἰδοὺ καὶ οἱ πιστοὶ συγκεντρωμένοι εἰς τὸν ναὸν τοῦ Ὑψίστου λατρεύουν ἀπὸ κοινοῦ διὰ τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας τὸν Θεόν. Τὸ πιστεύουν ὅτι δὲν εἶναι μόνοι. Ὁ ἴδιος ὁ Σωτὴρ ἐβεβαίωσεν ὅτι ὅπου ὑπάρχουν πιστοὶ μαθηταί Του, ἐν μέσῳ αὐτῶν εὑρίσκεται καὶ Αὐτός. Πολὺ περισσότερον ὅταν εἶναι ὥρα προσευχῆς καὶ λατρείας. Καὶ ἰδοὺ λοιπὸν ἡ πίστις περὶ τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου κατὰ τὴν ὥραν τῆς λατρείας ἐκφραζόμενη μὲ τὴν θερμὴν ἱκεσίαν ποὺ ἀναπέμπει ὁ λειτουργὸς εὐθὺς πρὸ τῆς θείας Μεταλήψεως: «Πρόσχες, Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐξ ἁγίου κατοικητηρίου σου καὶ ἀπό θρόνου δόξης τῆς βασιλείας σου, καὶ ἐλθέ εἰς τὸ ἁγιάσαι ἡμᾶς, ὁ ἄνω τῷ Πατρὶ συγκαθήμενος καὶ ὧδε ἡμῖν ἀοράτως συνών …»
Καὶ ἡ ζωὴ τῆς ἀνθρωπότητος προχωρεῖ. Μόνοι των φαίνονται οἱ ἄνθρωποι νὰ διαπλέουν τὸ πέλαγος τοῦ βίου. Ἀλλ’ ὄχι. Ὕψιστος, παντοδύναμος, μόνος ἀληθὴς κυβερνήτης ἐξουσιάζων ἐπουράνια, ἐπίγεια καὶ καταχθόνια συμπορεύεται μὲ ὅλους μαζὶ καὶ μὲ τὸν καθένα χωριστὰ ὁ τριήμερος ἀναστάς Ἰησοῦς. Αὐτὸς συμπορεύεται μεθ’ ἡμῶν ἐν ζωῇ. Αὐτὸς συμπορεύεται μαζί μας καὶ ἐν θανάτῳ.
Πρὸς Σέ, Κύριε, τὸν ἀναστάντα ἐκ τοῦ τάφου θεοπρεπῶς, τὸν αἰώνιον τοῦ κόσμου Βασιλέα, τὸν συμπορευόμενον μὲ ἕνα ἕκαστον τῶν ἐπιγείων λογικῶν δημιουργημάτων σου, μάλιστα δὲ τῶν πιστῶν καὶ ἀφωσιωμένων ὀπαδῶν Σου, κλίνομεν ταπεινὰ τὸ γόνυ καί Σοῦ ἀναπέμπομεν τὴν ὀφειλόμενην προσκύνησιν καὶ λατρείαν. Ἄς φρυάττουν, Κύριε, κατὰ τῆς Ἐκκλησίας Σου τὰ ἔθνη καὶ οἱ λαοί. Ἄς μαίνωνται οἱ διωγμοὶ κατὰ τῶν πιστῶν ὀπαδῶν Σου. Ἄς ἀποπειρῶνται ἄλλοι νὰ νοθεύσουν τὴν ἀλήθειαν, τὴν ὁποίαν Σὺ ἀπεκάλυψες καί ἐνεπιστεύθης εἰς τὴν Ἐκκλησίαν Σου. Ἐφ’ ὅσον Σὺ εἶσαι ὁ ἀρχηγός της καὶ συμπορεύεσαι μὲ τὴν Ἐκκλησίαν Σου, θὰ μένη πάντοτε ἀκμαία, μεταδίδουσα φῶς, ζωήν, ἐλπίδα, θάρρος εἰς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑλκύον¬ται εἰς τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀλήθειάν Σου. Δῶσε, ἀθάνατε Βασιλεῦ, νὰ ἐπικρατήση τὸ συντομώτερον εἰς ὅλον τὸν κόσμον ἡ Βασιλεία Σου. Δῶσε νὰ λείψη τὸ ψεῦδος καὶ ἡ πλάνη, ὡς ἥλιος λαμπρὸς δέ νὰ φωτίση τὸν κόσμον ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεώς Σου, καὶ ἡ ἁγία Σου Ἐκκλησία ὡς νύμφη περικαλλὴς νὰ καθοδηγῆται ἀπό Σέ. Εὐδόκησε, Κύριε, Σὺ ὁ συμπορευθείς μετὰ τῶν δύο μαθητῶν Σου εἰς Ἐμμαοὺς καὶ χαροποιήσας αὐτοὺς καὶ εὐλογήσας αὐτούς, εὐδόκησον νὰ συμπορεύεσαι πάντοτε καὶ μεθ’ ἡμῶν καὶ εἰς ἡμέρας χαρᾶς καὶ εἰς ἡμέρας λύπης, διὰ νὰ πραγματοποιηθῆ τοιουτοτρόπως καὶ εἰς ἡμᾶς ὁ προφητικὸς λόγος: «Ἐν τῷ φωτὶ τοῦ προσώπου Σου πορεύσονται καὶ ἐν τῷ ὀνόματί Σου ἀγαλλιάσονται» (Ψαλμ. πη΄ 16-17) καὶ εἰς τὴν γῆν καὶ εἰς τὸν οὐρανὸν. Ἀμήν.
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφόρου Παπουτσοπούλου «Χριστός ἀναστάς», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
