Κυριακή 18 Ἀπριλίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἐν ἐμοὶ εἰρήνην ἔχητε. ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Σᾶς εἶπα αὐτά, διά νά ἔχετε εἰρήνην διά τῆς κοινωνίας καί ἐνώσεώς σας μέ ἐμέ. Ἐφ’ ὅσον εἶσθαε ἐν μέσῳ τοῦ κόσμου, θά ἔχετε θλῖψιν. Ἀλλ’ἔχετε θάρρος· ἐγώ ἔχω νικήσει τόν κόσμον καί μέ τήν νίκην μου αὐτήν ἐξησφάλισα καί εἰς σᾶς τόν θρίαμβον καί τήν δόξαν" ( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Παν.Τρεμπέλα, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
"Τὸ εἶχεν εἰπεῖ καὶ πρὸ τοῦ πάθους Του. Τὴν μεγάλην νίκην καὶ τὸν ἐξαίρετον θρίαμβον τῆς Ἀναστάσεώς Του τὰ εἶχε προαναγγείλει πολὺ προηγουμένως. Τί καὶ ἂν τώρα ποὺ Τὸν βλέπουν ἀναστάντα ἐνώπιόν των οἱ μαθηταὶ «πτοοῦνται» καὶ καθίστανται «ἔμφοβοι»; Εἶναι ὁ φόβος αὐτὸς ἴδιον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Τὸ γεγονὸς ὅμως τῆς Ἀναστάσεως εἶναι τοιοῦτον, ὥστε ἔπειτα ἀπό τούς πρώτους φόβους καὶ τάς ἀμφιβολίας ἐμπνέει εἰς τάς ψυχάς τῶν μαθητῶν θάρρος καὶ δύναμιν, τὴν ὁποίαν κανὲν ἄλλο μέσον νὰ μὴ εἶναι εἰς θέσιν νὰ δημιουργήση, καμμία δὲ ἄλλη δύναμις νὰ μὴ εἶναι ἰσχυρότερα ἀπό τὴν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως. «Τί τεταραγμένοι ἐστε»; (Λουκ. κδ’ 38), λέγει ὁ Κύριος πρὸς τοὺς μαθητάς, ὅταν τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ἐμφανίζεται πρὸς αὐτούς. Δὲν σᾶς τὸ εἶχα εἰπεῖ ἐκ προτέ¬ρου ὅτι «μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἐγείρομαι»; Ἰδοὺ λοιπὸν ἐγώ, νικητὴς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ Ἅδου, κύριος καὶ ἐξουσιαστὴς πάντων, ἀνέστην ἐκ τῶν νεκρῶν. Ἡ νίκη μου εἶναι νίκη ὁλοκληρωτική. Ἐνίκησα τὴν αἰτίαν ποὺ ἔφερε τὸν θάνατον εἰς τὸν κόσμον. Ἐνίκησα τὸν κόσμον τῆς ἁμαρτίας. Κατὰ συνέπειαν ἐνίκησα καὶ τὸ τέκνον τῆς ἁμαρτίας, τὸν θάνα¬τον. Καὶ λοιπὸν «θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰωάν. ις’ 13).
«Νενίκηκα τὸν κόσμον». Πόσα καὶ πόσα δὲν ἐμηχανεύθη ὁ «ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰωάν. ιβ’ 31), ὁ παμπόνηρος διάβολος, διὰ νὰ δελεάση τὸν Θεάνθρωπον Λυτρωτήν! Εἰς τὴν ἔρημον, εὐθὺς μετὰ τὴν βάπτισίν Του, ἐκίνησεν ἐναντίον Του τοὺς τρεῖς μεγάλους πειρασμούς, μὲ τὸν σκοπὸν νὰ Τὸν ἀπομακρύνη ἀπό τὴν ὑπακοὴν εἰς τὸ θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός. Ἀλλ’ ἀπέτυχε παταγωδῶς. Φίλοι καὶ ἐχθροί, ἐν τῇ ἀφελείᾳ των οἱ μέν, ἐν τῇ πανουργίᾳ των οἱ ἄλλοι, ἐνήργουν κατὰ τρόπον ὁ ὁποῖος ἦτο ἀντίθετος πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ’ ὁ Ἰησοῦς παρέμενεν ἄκαμπτος. «Οὐ ζητῶ τὸ θέλημα τὸ ἐμόν, ἀλλά τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με πατρός» (Ἰωάν. ε’ 30), ἔλεγε καὶ διεκήρυττε πανταχοῦ. Ἐπί τέλους ὁ «κοσμοκράτωρ τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ἐφεσ. ς’ 12) ἐπεστράτευσεν ὅλας τάς σκοτεινάς δυνάμεις του, ὅλους τούς διεστραμμένους καὶ πονηροὺς ἀνθρώπους, καὶ ἐπεχεί¬ρησε τὴν τελευταίαν, τὴν κρισιμωτάτην ἐπίθεσιν. Εἰς τὴν πάλην ἐκείνην ἐφάνη πρὸς στιγμὴν ὅτι ἡ κακία ὑπερίσχυσε καὶ ὁ σταυρικὸς θάνατος τοῦ Κυρίου ἐθεωρήθη ἀπό τούς ἐχθρούς Του ὡς ἡ ὁριστικὴ διάλυσις τοῦ ἔργου Του. Τὴν τρίτην ὅμως ἀπό του θανάτου Του ἡμέραν ἀνέστη. Καί, ἔνδοξος θριαμβευτὴς κατὰ τῆς ἁμαρτίας, ἐμφανίζεται εἰς τοὺς ἀγαπημένους Του μαθητάς. Δὲν σᾶς ἔλεγα ὅτι «ἔρχεται ὁ τοῦ κόσμου τούτου ἄρχων, καὶ ἐν ἐμοί οὐκ ἔχει οὐδέν;» (Ἰωάν. ιδ’ 30). Ἰδοὺ ὅτι ἀνέστην. Καὶ λοιπὸν «θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τὸν κόσμον» τῆς ἁμαρτίας.
Χριστιανὲ ἀγωνιστά! Δυσανασχετεῖς διότι, παρὰ τάς προσπαθείας σου καὶ παρὰ τὴν ἐνδόμυχον ἐπιθυμίαν σου καὶ παρὰ τάς προσευχάς σου, ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος ποὺ ὑπάρχει εἰς τὴν ψυχήν σου ἐξακολουθεῖ νὰ ζῆ καὶ νὰ δημιουργῆ αἰσθήματα καὶ φρονήματα καὶ κατάστασιν δυσάρεστον καὶ ἀνεπιθύμητον; Μὴ φοβῆσαι. Ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ κατὰ τῆς ἁμαρτίας εἶναι καὶ νίκη ἰδική μας. Δι’ αὐτὸ λέγει «θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τὸν κόσμον». Ἐγώ ὁ στρατηγός σας ἐνίκησα τὸν κόσμον τῆς ἁμαρτίας. Καὶ λοιπὸν μὲ τὴν ἰδικήν Του δύναμιν θὰ τὸν νικήσωμεν καὶ ἡμεῖς. Ἀναμάρτητοι δὲν θὰ εἴμεθα,διότι ἐν ἁμαρτίαις γεννώμεθα καὶ ἔχομεν ἁμαρτωλὴν κληρονομίαν ἀπό τὸν προπάτορα Ἀδάμ. Δὲν ὑπάρχει ὅμως πάθος ὅσονδηποτε ἰσχυρόν καὶ δὲν ὑπάρχει αἰχμαλωσία τῆς ἁμαρτίας ἡ ὁποία νὰ μὴ κατανικᾶται διὰ τῆς χάριτος τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Εἰς τὸν ἀγῶνα ποὺ κάμνομεν ἐνδέχεται πολ¬λὲς φορὲς νὰ πληγωθῶμεν. Ὁ Χριστιανὸς ὅμως ποὺ ἀγω-νίζεται, θὰ αἰσθάνεται τὴν δύναμιν τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ νὰ τὸν ἔνισχυη εἰς τάς προσπάθειάς του. Θὰ αἰσθάνεται ὅτι χέρι ἀόρατον βαθμιαίως θὰ συντρίβη τοὺς κρίκους τῆς ἁλύσεως, μὲ τὴν ὁποίαν ἡ ἁμαρτία μᾶς ἔχει δεμένους, καὶ θὰ ἀγωνιζώμεθα χωρὶς κλονισμόν, χωρὶς νὰ γονατίζωμεν καὶ νὰ παραδίδωμεν τὰ ὅπλα. Εἰς τὸ τέλος τοῦ ἀγῶνος ἡ νίκη θὰ εἶναι μαζί μας. Βραδύνει ἴσως καὶ δὲν γίνεται ἐκεῖνο ποὺ θέλομεν. Ἀλλά ἂς ἐξετάσωμεν καλύτερα τὸν ἑαυτόν μας, μήπως τυχὸν δὲν ἀγωνιζόμεθα ὅπως ὁ Χριστὸς παραγγέλλει, μήπως δὲν καταβάλλομεν πᾶσαν δυνατὴν προσπάθειαν. Ἀνασύνταξε ἐν πάσῃ περιπτώσει τάς πνευματικάς σου δυνάμεις καὶ προχώρει μὲ θάρρος εἰς τὸν ἀγῶνα. Ὁ Ἀρχηγός μας ἐνίκησε τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὸν κόσμον. Καὶ Ἐκεῖνος μᾶς ὑπεσχέθη ὅτι μὲ τὴν ἰδικήν Του δύναμιν θὰ νικήσωμεν καὶ ἡμεῖς.
«Νενίκηκα τὸν κόσμον». Ἀφοῦ ἐνίκησε τὸν κόσμον τῆς ἁμαρτίας, ἐνίκησε καὶ τὴν ἀναπόφευκτον τῆς ἁμαρτίας συνέπειαν, τὸν θάνατον. Ἀπόδειξις δὲ τῆς νίκης κατὰ τοῦ θανάτου εἶναι ἡ ἔνδοξος Ἀνάστασίς Του. Ἀναμφιβόλως θὰ ἀποθάνωμεν καὶ ἡμεῖς μίαν ἡμέραν. «Ἀπόκειται τοὶς ἄνθρωποις ἅπαξ ἀποθανεῖν» (Ἑβρ. θ’ 27). Ἀλλά μετὰ τὴν Ἀνάστασιν του Κυρίου πόσον διαφορετικὰ εἶναι τὰ αἰσθήματα τῶν πιστῶν ἔναντι τοῦ θανάτου! «Ἐπιθυμῶ ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι» (Φιλιπ. α’ 23), ἔλεγεν ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἐλύθησαν αἱ ὠδῖνες τοῦ θανάτου διὰ τοὺς πιστούς. Δὲν εἶναι πλέον ὁ τάφος σκοτεινός, ἀλλὰ γεμάτος ἀπὸ τὸ φῶς τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως. «Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ἅδη, τὸ νίκος;» (Α’ Κορινθ. ιε’ 55).
«Νενίκηκα τὸν κόσμον». Καὶ πῶς τὸν ἐνίκησε; Ὄχι μὲ ὑλικήν βίαν, οὔτε μὲ φονικὰ ἐξοντωτικὰ μέσα ποὺ χρησι¬μοποιοῦν οἱ ἄνθρωποι εἰς τοὺς πολέμους των. Διὰ τὴν νίκην τοῦ Κυρίου δὲν ἠκόυσθη κανενὸς φονικοῦ ὅπλου ἡ κλαγγή. Καὶ ὅταν ὁ ὁρμητικὸς Πέτρος ἔσυρε τὴν μάχαιραν, ὁ Κύριος τὸν ἀνεκέλεσεν εἰς τὴν τάξιν. «Βάλε τὴν μάχαιραν εἰς τὴν θήκην» (Ἰωάν. ιη’ 11). Οἱ πνευματικοὶ ἀγῶνες δὲν κερδίζονται μὲ ὑλικὰ μέσα. Ἐάν τὸ μέσον μὲ τὸ ὁποῖον ὁ σατανᾶς κατέκτησε πρὸς στιγμὴν τὸν κόσμον καὶ τὴν ἀνθρωπότητα ἦτο ἡ ἁμαρτία, ἡ ἐπανάστασις δηλαδὴ κατὰ τοῦ θείου θελήματος, ἐξ ἀντιθέτου ἡ ἀπόλυτος ὑπακοὴ τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Πατέρα καὶ ὁ λυτρωτικὸς σταυρικὸς θάνατός Του ἦσαν τὰ ἀκατανίκητα ὅπλα τῆς ἐνδόξου κατὰ τοῦ ἅδου καὶ τοῦ θανάτου νίκης Του. Ἰδοὺ τὸ ἀποτελεσματικὸν μέσον τῆς νίκης: Ἡ ὑπακοὴ καὶ ἡ ὑποταγὴ εἰς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἔγινε «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ» (Φιλιπ. β’ 8).
Ἰδοὺ λοιπὸν τὸ μυστικὸν μὲ τὸ ὁποῖον καὶ ἡμεῖς θὰ ἀναδειχθῶμεν νικηταί. Εἶναι ἡ ὑπακοή μας πρὸς τὸν Χριστὸν καὶ ἡ ἕνωσίς μας μὲ αὐτόν. Ὅταν καὶ ἡμεῖς μιμούμεθα τὸ παράδειγμά Του, ὅταν ἀπαρνούμεθα τὸ ἰδικόν μας θέλημα, ὅταν εἰς πᾶσαν περίπτωσιν ζητοῦμεν νὰ ἀνεύρωμεν καὶ νὰ μάθωμεν ποῖον εἶναι τὸ θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός, καὶ τὸ θέλημα αὐτὸ προσπαθοῦμεν νὰ ἐαφαρμόωμεν, θὰ εἴμεθα οἱ ἰσχυρότεροι ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, οἱ πραγματικοὶ νικηταί. Νικηταὶ μὲν κατὰ τῆς ἁμαρτίας εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν. Νικηταὶ δὲ καὶ αὐτοῦ τοῦ θανάτου, ἀφοῦ διὰ τῆς πίστεως καὶ τῆς ἑνώσεώς μας μὲ τὸν Χριστὸν θὰ ἀναστηθῶμεν κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς κρίσεως «εἰς ἀνάστασιν ζωῆς».
«Θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τὸν κόσμον». Ὅσοι ζοῦν «ἐν καινότητι ζωῆς», ὅσοι ἠρνήθησαν τὴν ζωὴν τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀγωνίζονται νὰ κατανικήσουν τὴν ἁμαρτίαν, αὐτοὶ ζοῦν εἰς ἀτμόσφαιραν γαλήνης καὶ εἰρήνης. Ζοῦν ὡς νὰ εὐρίσκονται εἰς νέον παράδεισον ἐπί τῆς γῆς, τὸν παράδεισον τὸν ὁποῖον δημιουργεῖ εἰς τὴν ψυχὴν τοῦ πιστοῦ ἡ χάρις τοῦ ἀναστάντος Ἰησοῦ. Ὅποιος ἔχει τὸν Χριστὸν εἰς τὴν ψυχήν του, αὐτὸς ἀκούει καὶ αἰσθάνεται εἰς πᾶν βῆμα τῆς ἐπιγείου πορείας του νὰ ἠχοῦν ἔντονοι καὶ χαροποιοὶ καὶ ἐξόχως ἐνισχυτικοὶ οἱ λόγοι τοῦ ἀναστάντος Κυρίου«θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τὸν κόσμον». Νενίκηκα τὴν ἁμαρτίαν. Νενίκηκα τὸν θάνατον. Τοῦ λοιποῦ δι’ ἐμέ καὶ τοὺς ὀπαδούς μου βασιλεύει καὶ κυριαρχεῖ ἡ Ἀνάστασις."
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφόρου Παπουτσοπούλου «Χριστός ἀναστάς», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
