Τετάρτη 28 Ἀπριλίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ἀλλ᾿ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Ἀλλά πηγαίνετε, εἴπατε εἰς τούς μαθητάς του καί ἰδιαιτέρως εἰς τόν Πέτρον, πού ἔχει ἀνάγκην παρρηγορίας καί βεβαιώσεως ὅτι συνεχωρήθη διά τήν ἄρνησίν του, ὅτι πηγαίνει προτήτερα ἀπό σᾶς εἰς τήν Γαλιλαίαν. Ἐκεῖ θά τόν ἰδῆτε, καθώς σᾶς εἶπε, προτοῦ νά σταυρωθῇ" ( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
"Ἀπόστολοι εἰς τοὺς Ἀποστόλους ἀποστέλλονται ὑπό τοῦ ἀγγέλου αἱ μυροφόροι γυναῖκες. «Ὄρθρου βαθέος» ἦλθον εἰς τὸ μνημεῖον μὲ τὴν καρδίαν γεμάτην ἀπό λύπην. Ἦλθον διὰ νὰ ἀλείψουν μὲ τὰ μῦρα καὶ τὰ δάκρυα των τὸ νεκρὸν σῶμα τοῦ Διδασκάλου των. Ποὶα ὅμως ἀπροσδόκητος καὶ ἀπερίγραπτος χαρὰ καὶ ἀγαλλίασις τάς ἐπερίμενεν! Ὁ μεγάλος λίθος ποὺ ἔκλεισε τὴν θύραν τοῦ μνημείου εἶχεν ἀποκυλισθῆ. Νεανίσκοι περιβεβλημένοι στολάς λευκάς ἀκτινοβολοῦν θεῖον καὶ οὐράνιον φῶς.
«Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον», εἶπαν οἱ Ἄγγελοι. Ἀλλ’ αὐτὸς ἀνέστη!… "Ἴδε ὁ τόπος, ὅπου ἔθηκαν αὐτόν». Εἶναι ὁ τάφος ἀδειανός. Καὶ τώρα, ἀφοῦ πρῶται σεῖς ἀπηλαύσατε τὴν ἀνεκλάλητον χαρὰν διὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ σταυρωθέντος, ἐπιστρέψατε εἰς τὴν πόλιν. Σπεύσατε νὰ ἀναγγείλετε εἰς τοὺς μαθητάς τὸ χαρμόσυνον ἄγγελμα. Τρέξατε νὰ διασαλπίσετε τὸ μέγα μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως. Μὴ παραλείψετε νὰ τὸ ἀνακοινώσετε καὶ εἰς τὸν Πέτρον. «Εἴπατε τοὶς μαθηταῖς αὔτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ» ὅτι ἐπάτησε τὸν θάνατον καὶ ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν.
«καὶ τῷ Πέτρῳ…»
Ὤ, τῆς στοργικῆς ἀγάπης τοῦ Διδασκάλου! Δὲν ἦτο τοῦ Ἀγγέλου πρωτοβουλία ἡ ὑπόδειξις εἰς τάς Μυροφόρους νὰ ἀναγγείλουν καὶ εἰς τὸν Πέτρον ἰδιαιτέρως τὸ χαρμόσυνον ἄγγελμα. Ἦτο τοῦ ἀναστάντος Λυτρωτοῦ ἡ φιλάνθρωπος πρόνοια. Ὁ Πέτρος εἶχεν ἀπόλυτον ἀνάγκην ἰδιαιτέρας διαβεβαιώσεως. Διότι εἰς τὴν ὥραν τοῦ πειρασμοῦ καὶ τῆς δοκιμασίας, ἐν ὄψει κινδύνων πραγματικῶν ἤ καὶ φανταστικῶν ὁ Πέτρος εἶχεν ἀρνηθῆ τὸν Διδάσκαλον. Μὲ πόσην κατηγορηματικότητα διαβεβαιώνει τὴν παιδίσκην καὶ τοὺς ἄλλους εἰς τὴν αὐλήν τοῦ ἀρχιερέως, ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἐδικάζετο, ὅτι δὲν Τὸν ἐγνώριζε! Πόσους ὅρκους ἔκαμε καὶ πόσα ἀναθέματα «ὅτι οὐκ οἶδα τὸν ἄνθρωπον»! Καὶ ποιὸς νὰ τὰ λέγη αὐτά; Ὁ Πέτρος, ὁ κορυφαῖος τοῦ χοροῦ τῶν δώδεκα Ἀποστόλων, ὁ ὁποῖος ἄλλοτε ἐμακαρίσθη ἀπὸ τὸν Διδάσκαλον, διότι Τὸν ὡμολόγησεν «υἱόν τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ματθ. ις’ 15). Ἀλλά τότε, εἰς τὴν ὥραν τοῦ πάθους, Τὸν ἠρνήθη. Ὀλίγην ὥραν βεβαίως ἔμεινεν ὁ Πέτρος εἰς τὴν κατάστασιν τῆς ἀρνήσεως. Τὸ βλέμμα τοῦ Ἰησοῦ, μὲ ὅλην τὴν στοργὴν καὶ τὴν λύπην ποὺ ἐξεδήλωνεν, ἔνυξε βαθύτατα τὴν καρδίαν τοῦ Πέτρου. Βγαίνει ἔξω καὶ κλαίει πικρῶς. Κλαίει, διότι συναισθάνεται τὸ μέγεθος καὶ τὴν βαρύτητα τοῦ ἁμαρτήματός του. Μόλις πρὸ ὀλίγου εἶχε μετάσχει τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας καὶ ἰδού, ἔπειτα ἀπὸ ὀλίγην ὥραν ἀρνεῖται τὸν Λυτρωτήν, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶχε δώσει εἰς βρῶσιν καὶ πόσιν τὸ Σῶμα Του καὶ τὸ Αἷμα Του. Κλαίει, διότι ὁ Διδάσκαλος τὸν εἶχε προειδοποιήσει περὶ τοῦ κινδύνου. Καὶ ἂν ὁ Πέτρος εἶχεν ὀλιγωτέραν ἐμπιστοσύνην εἰς τὸν ἑαυτόν του καὶ ἔδιδε μεγαλυτέραν προσοχὴν εἰς τοὺς λόγους τοῦ Διδασκάλου, ἡ ἄρνησις θὰ ἀπεφεύγετο. Αὐτὰ καὶ τόσα ἄλλα σκέπτεται ὁ Πέτρος καὶ κλαίει… κλαίει… καὶ μονολογεῖ: «Ἆρα καλέσεις μὲ τοῦ λοιποῦ μαθητήν, ἤ πάλιν δείξεις μὲ ἁλιέα βυθοῦ;»
«καὶ τῷ Πέτρῳ…»
Ἀλλ’ ἡ παραγγελία τοῦ Ἀγγέλου πρὸς τάς Μυροφόρους δίδει τὴν ἀπάντησιν. Τρέξατε νὰ ἀναγγείλετε τὴν Ἀνάστασιν εἰς τοὺς μαθητάς καὶ ἰδιαιτέρως εἰς τὸν Πέτρον, διά νά ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὴν ἀγωνίαν καὶ τὴν ἀβεβαιότητα. Εἴπατε καὶ εἰς τὸν Πέτρον ἰδιαιτέρως, διότι ἐκεῖνος χωρὶς ἄλλο θὰ βασανίζεται ἀπὸ ἀμφιβολίας: Ἆραγε περιλαμβάνομαι καὶ ἐγώ εἰς τοὺς μαθητάς, ἤ μήπως τὸ ἁμάρτημά μου παραμένει ἀσυγχώρητον; Ἀλλ’ ὄχι. Ἡ ἀγαθότης τοῦ Ἀναστάντος, ὁ ὁποῖος «ἀπέθανε διὰ τὰ παραπτώματα ἡμῶν καὶ ἠγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ. δ’ 25), θέλει νὰ μεταδοθῆ καὶ εἰς τὸν Πέτρον ἡ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Θέλει ὁ φιλάνθρωπος Κύριος νὰ ἀπαλλαγῆ πλέον ὁ Πέτρος ἀπό τὴν κάμινον τῆς ὀδύνης, ἀπὸ τὴν φλόγα τῶν τύψεων, ἀπὸ τὸ μαρτύριον τῆς ἀδημονίας. Πρέπει καὶ ὁ Πέτρος νὰ χαρῆ. Πρέπει νὰ βεβαιωθῆ ὅτι ἡ ἁμαρτία τοῦ συνεχωρήθη. Ἐάν ἡ ἄρνησις τὸν ἔβγαλε πρὸς στιγμὴν ἀπὸ τὸν χορὸν τῶν Α¬ποστόλων, ἀλλ’ ἡ εἰλικρινής του μετάνοια καὶ τὰ θερμὰ δάκρυά του τὸν ἀποκατέστησαν καὶ πάλιν. Καὶ ἑπομένως εἶναι καιρὸς τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας νὰ μεταβληθοῦν εἰς δάκρυα χαρᾶς.
«καὶ τῷ Πέτρῳ…» Καὶ ὑπάρχουν τόσοι ἄλλοι Πέτροι, ποὺ ἔχουν ἀνάγκην νὰ ἀκούσουν τὴν χαρμόσυνον διαβεβαίωσιν. Ὑπάρχουν τόσοι καὶ τόσοι ἁμαρτωλοί, ποὺ ἐπίκραναν καὶ ἐλύπησαν τὸν Διδάσκαλον μὲ τὴν ἄρνησίν των. Ὅταν ἦσαν παιδιὰ καὶ ἐζοῦσαν πλησίον τῶν εὐσεβῶν γονέων των, ἦσαν καὶ αὐτοὶ πιστοὶ καὶ εὐσεβεῖς. Ἀλλ’ ὅταν ἐμεγάλωσαν, οἱ πειρασμοὶ καὶ τὰ θέλγητρα τῆς ἁμαρτίας τοὺς ἐδελέασαν, τοὺς παρέσυραν. «Τὴν πρώτην ἀγάπην ἀφῆκαν» (Ἀποκ. β’ 4). Ἔχασαν τὸν πολύτιμον θησαυρὸν τῆς ἁγνότητος καὶ τῆς ἁπλότητος. Ἠρνήθησαν ὅτι παρέλαβον ὡς ἱεράν πατρικὴν κληρονομίαν. Ἐμιμήθησαν τὸν Πέτρον εἰς τὴν ἄρνησιν. Τὸν ἐμιμήθησαν ὅμως καὶ εἰς τὰ δάκρυα τῆς ἐπιστροφῆς. Μετανοοῦν δι’ ὅ,τι κακὸν ἔχουν κάμει ἕως τώρα. Ὤ, θὰ συγχωρηθοῦν λοιπὸν αὐτοί; Ὑπάρχει καὶ δι’ αὐτοὺς ἔλεος; Ἀλλά, ἀδελφέ μου, διατὶ ἀμφιβάλλεις; Ἡ παραγγελία τοῦ Ἀγγέλου «εἴπατε… καί τῷ Πέτρῳ» ἰσχύει διὰ πάντα μετανοοῦντα πάσης ἐποχῆς. Δὲν ἀκούεις τὴν Ἐκκλησίαν πῶς τὸ διακηρύττει κατ’ αὐτὴν ταύτην τὴν κοσμοχαρμόσυνον ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως; «Μηδεὶς ὀδυρέσθω πταίσματα· συγγνώμη γὰρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλεν». Ἐφ’ ὅσον μετενόησες καὶ ἐξομολογήθης, συνεχωρήθης καὶ ἀπολαμβάνεις τὴν ἀγάπην καὶ τὴν προστασίαν τοῦ ἀναστάντος Σωτῆρος.
Ἄς εἶναι εὐλογημένον καὶ πανένδοξον τὸ ὑπερύμνητον ὄνομά Σου, οὐράνιε Λυτρωτά.Ἂν καί ἤμεθα παραβάται τοῦ ἁγίου Σου θελήματος καὶ ἔνοχοι ἐνώπιον τῆς Μεγαλωσύνης Σου, δὲν μάς ἀπεστράφης, ἀλλά χάριν ἡμῶν ἐθυσιάσθης. Ἀπέθανες διὰ τάς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ ἀνέστης διὰ τὴν δικαίωσιν ἡμῶν. Καὶ ἐν τῇ ἐξουσίᾳ τὴν ὁποίαν ἔχεις ὡς Θεὸς παντοκράτωρ νὰ συγχωρῆς ἁμαρτίας, ἀναθέτεις εἰς τοὺς δούλους Σου, τοὺς λειτουργοὺς τῶν ἁγίων Σου μυστηρίων, νὰ διαβεβαιώνουν πάντα μετανοοῦντα ὅτι συνεχωρήθη. Εὐχαριστοῦμεν καὶ εὐλογοῦμεν τὴν ἀγαθότητά Σου. Ἀξίωσέ μας, φιλάνθρωπε καὶ πανάγαθε Κύριε, ἡ ὑπόλοιπος ζωή μας νὰ εἶναι σύμφωνος κατὰ πάντα πρὸς τὸ ἅγιον θέλημά Σου. Δῶσε νὰ εἶναι ζωὴ γεμάτη ἀπό τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Σου, τὸ ὁποῖον, ἀφοῦ κατευθύνη τὰ διαβήματά μας εἰς ὁδοὺς εἰρήνης κατὰ τὴν παροῦσαν ζωήν, νὰ μᾶς ὁδηγήση ἀσφαλῶς καὶ εἰς τὸ ἀνέσπερον φῶς τῆς οὐρανίου βασιλείας Σου. Ἀμήν. ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφόρου Παπουτσοπούλου «Χριστός ἀναστάς», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
